Vize haftamız ofuldana pufuldana , isyan ede ede ve hayata sövmelerimle sonunda güzel bir şekilde bitmişti. Notlarım gerçekten beklemediğim kadar yüksek gelmişti. Tabi Kaan beni öyle bir çalışmaya sokturtmuştu ki böyle notlar almam normaldi. Bana oldukça yardım etmişti ve çoğu konuda benden daha iyiydi , zekiydi.
Küçük valizimin ağzını kapattığımda mutlulukla gülümsedim. Sonunda evime gidiyordum. Dersler , vizeler , ödevler derken aylardır eve gitmemiştim. Anne ve babamı çok özlemiştim.
Emir ve Rüzgar mal gibi yattıkları için Bütlere kalmışlardı ve bizimle gelemiyorlardı. İpek ile sadece bir hafta gidip geri dönecektik.
Telefonum çaldığında arayanın Kaan olduğunu görüp sevinerek açmıştım.
"Efendim?"
"Sana güzel bir haberim var ama senin için güzel olur mu bilmiyorum."
Dediğinde merak etmiştim. Devam etti.
"Vizeler bitti bende düşündüm ki evim zaten burda gezmek için İstanbul'a gidebilirim?"
Diyerek beklentiyle bana sorduğunda gülümsedim.
"Kaan gelirsen tabi ki de çok sevinirim. Hem sana burayı gezdirmiş olurum."
"O zaman harika !"
Sevinmiştim. Hem ailemle bu yüksek notları almamı sağlayan kişiyi tanıştırmak çok iyi olurdu. Babamın gözüne girmek iyi bir şeydi benim için.
"İpek hazır mısın?"
Diyerek seslendim.
"Evet tatlım."
Diyerek oda koridora çıkmıştı.
"Birazdan Kaan gelecek ve onunla gideceğiz ,arabasıyla."
Şirin surat ifademi takındım.
"Bunu hangi ara planladın?"
Sırıttım.
"Az önce."
"Neyse hadi Rüzgar ve Emirle vedalaşacağım."
Göz devirdim.
"Ay görende uzun süre gidiyoruz sanacak."
İpek kaşları çattı.
"Bir hafta bir haftadır ben özlüyorum hem."
O haline kahkaha attım. Deli kızım benim.
Karşı eve geçtiğimizde Emir'in yanaklarını sıkarak yine onu deli etmiştim.
Sonunda bileklerimden tutup beni kendisinden kurtardığında ciddi bir hale bürünmüştü.
"Sen benle bir gelsene."
Diyerek beni çekiştirip odasına sokmuştu.
"Ne oldu Emir?"
Hafifçe öksürdü.
"İstanbul'a gidiyorsun farkındasın de mi?"
Kaşlarımı çattım
"Tabi ki de evet. Evimize gidiyoruz."
"Evine aynı zamanda anılarına gidiyorsun Yaprak."
Dediğinde iç çektim ve Emir devam etti.
"Bir yıl önce ki hatayı bir haftada yapıp dönmezsin umarım."
İmalı şekilde baktığında canım sıkkınlaşmıştı
"Emir diyeceğini açıkça söyle artık."
Yüzünü sıvazladı.
"Demek istediğim Tuna orda ve evleriniz aynı mahallede olurda karşılaşırsan ona tek bir taviz bile vermeye kalkmıyorsun Yaprak."
Kaşlarım çatıldı.
"Bir dakika... Sen Tuna'nın İstanbul'da olduğunu nerden biliyorsun hem belki başka şehiri kazandı bunu ben bile bilmiyorum."
"Sence o çocuk son olanlardan sonra üniversite kazanmış mıdır Yaprak?"
Tek kaşı kalktığında haklı olduğuna bende katıldım.
Evet o son olanlar onun için oldukça sarsıcıydı ve üniversite kazanma derdine bile girmemiştir diye düşünüyordum.
"Neyse boşver hiç bir şey olmaz . Hem Kaan'da geliyor."
"Ne!"
Diye dışardan böğüren Rüzgar'a baktım.
Bu sefer o beni çekiştirmişti.
"Kızım bak beni deli etme. Vize haftası dedin izin verdik git çalış diye , ne demek İstanbul'a Kaan'da geliyor. Sıçarım belana ha!"
Sinirlenmişti . Neden anlamıyorum. Bu son zamanlarda Emir ve Rüzgar bana karşı çok korumacıydılar ama bu beni cidden sıkıyordu.
"Neden etrafımda ki yeni insanlara açık değilsiniz size ne oluyor böyle hiç yapmazdınız?"
Diyerek isyan ettim ve ikisine baktım.
Bu sefer Rüzgar'ın sesi yükseldi.
"Ya sen benim çocukluğumsun. Herifin teki geldi yıllarca hislerinin duygularının içine sıçtı. Seni bir yılda anca toparladık götümüzü yırttık iyi ol diye. Şimdi tekrar yine bizim eski Yaprak gibi olmuşken ben hayatına pat diye yeni birisi almanı istemiyorum ."
Duyduklarım oldukça beni şaşırtmıştı.
"Tekrar incinmenden korkuyoruz Yaprak ."
Diyerek araya girdi Emir.
"Kaan sadece benim arkadaşım. Olurda hayatıma girerse bana saygı göstermek zorundasınız siz benim dostumsunuz. Yaşananları gerçekten atlattım ileride incinir miyim acaba diye düşünerek ben sevgiye kendimi kapatamam üzgünüm."
Cümlemi bitirdiğimde çalan telefonumla ekrana baktım. Gelmişti.
Rüzgar ve Emir'in yanağından öperek gülümsedim.
"Sizi seviyorum biz yokken fazla dağıtmayın."
Diyerek evden çıkmıştım. Allahım amma gergin bir güne başlamıştım yahu !
Sonunda kapıya çıktığımda Kaan gülümseyerek bana bakıyordu.
"Hazır mısınız kızlar?"
"Evet."
Diyerek karşılık verdim.
O sırada İpek munzurluk yapacakmış gibi yanıma geldi ve beni şaşırtacak bir şey söyledi.
"Ben hızlı trenle gideceğim arabayla 5 saat yol çekemem o yüzden size iyi yolculuklar tatlım."
Gözlerim kocaman olmuştu. İpek resmen beni Kaan'la bilerek baş başa bırakıp satmıştı.
Ona pis bir bakış attım ve oda bana karşılık olarak sırıttı ve gitti! Resmen gitti!
"İpek nereye gitti?"
Diyerek sordu Kaan.
"Hızlı Trenle gidecekmiş."
Göz devirdim.
"Yine baş başa kaldık desene."
Diyip gülümsedi.
Yola çıktığımızda oldukça sessiz ilerliyorduk ve sadece radyonun sesi çalıyordu. Sessizliği sonunda Kaan bozmuştu.
"Tedirgin gibisin."
İç çektim.
"Aslında hayır . Sadece uzun zaman sonra orda ki anılarımla yüzleşicek olmak canımı sıkıyor."
"Anılarınla yüzleşmek mi?"
Diyerek tek kaşı kalktı.
"Evet neredeyse 3-4 yıllık bir ilişkimi sonlandırdım desem."
Şaşkınlıkla kaşlarını kaldırdı.
"Seni kaybedebilecek erkekte baya gerizekalı olmalı."
İltifatına karşı gülümsemiştim.
" iki taraf içinde oldukça fazla sorun vardı diyelim ."
"Biraz bahsetmek ister misin ? Seni tanımak istiyorum."
Dediğinde dönüp bir süre yüzünü inceledim. Nasıl olsa o yola bakıyordu. Cidden yakışıklıydı.
Kendime gelmek için hafifçe kafamı salladım.
"Duygularım çok karma karışık Kaan. Böyle bütün sevgimi ona harcamışım gibi ama bir yandanda hala birisini deli gibi sevmek bambaşka bir insanla yoluma bakmak istiyorum. Çünkü o bana göre değilmiş ben bunu zorda olsa anladım. Canımı fazlasıyla yaktı. Aynı zamandada beni çok sevdi, hakkını ödeyemem ama yinede bitmek zorundaydı."
"Peki onu tekrar görsen ne olur?"
Diyerek sorduğunda düşünmeden cevabımı verdim.
"Onu takmadan kafamı çevirir gülerek geçerim. Çünkü artık onu sevmiyorum."
....