Πέρασαν δύο μέρες απο τότε που.... Απο τότε που έκανα έρωτα με τον Παύλο. Απο τότε ο Παύλος μου φέρεται αρκετά καλά για την κατάσταση που βρίσκομαι.
Ωστόσο ο Μιχάλης έχει αλλάξει, δεν ήταν όπως στην αρχή, φιλικός. Κάθε φορά που τον βλέπω μου φαίνεται όλο και πιο σκοτεινός, ολο και πιο επικίνδυνος.
Ακουγα φωνές απο έξω, μάλλον ο παύλος και ο Μιχάλης μάλωναν. Η πόρτα άνοιξε απότομα και έκλεισε ακόμη πιο δυνατά. Τρόμαξα και τινάχτηκα απο τον θόρυβο.
Ενας έξαλλος Μιχάλης μπήκε μέσα βρίζοντας ψιθυριστά. Με είχαν δέσει σε μία γωνία στο κρεβάτι αυτή τη φορά, προσπάθησα όσο πιο πολύ μπορούσα να μαζεύω ώστε να μην με παρατηρήσει ή τουλάχιστον να μην κάνω κάτι που θα τον ενοχλήσει και ξεσπάσει πάνω μου.
Μιχάλης : Τι κάνεις εκεί; Με ρώτησε ψυχρά.
Αμαρρυλίς : Τίποτα. Είπα απλά.
Μιχάλης : Πόση ώρα είσαι εκεί; Ρώτησε ξανά.
Αμαρρυλίς : Δεν ξέρω, απο Χθές το μεσημέρι;
Μιχάλης : Θα πρέπει να είσαι εξουθενωμένη. Ψιθύρισε και χαμογέλασε.
Πλησίασε την πόρτα και την κλείδωσε. Εβαλε το κλειδί πάνω στο τραπέζι και προχώρησε προς το μέρος μου.
Μιχάλης : Θα ήθελες να κάνεις ενα μπάνιο; Θα σε βοηθήσει να χαλαρώσεις. Μου είπε και με κοίταξε. Εγνεψα θετικά ναι και μου έλυσε τις αλυσίδες. Σηκώθηκα γρήγορα και πήγα λίγο πιο μακριά του απλά για σιγουριά. Ετριψα τους κατά κόκκινους καρπούς μου και τον κοίταξα.
Αμαρρυλίς : Ναι αλλά δεν εχω άλλα ρούχα μαζί μου... Γέλασε και εγλυψε τα χείλη του.
Μιχάλης : Θα σου δώσω τα δικά μου. Πιστεύω θα σου κάνουν.
Τον κοίταξα λίγο, με κοιτούσε απο πάνω μέχρι κάτω κάτι που με έκανε να νιώθω πολύ άβολα. Εβαλα μια τούφα απο τα μαλλιά μου πίσω απο το αυτί μου και τα μάτια του έλαμψαν για μια στιγμή.
Αμαρρυλίς : Εμ, μπορώ να πάω; Ψιθυρισα.
Μιχάλης : Ναι, πάρε τον χρόνο σου. Μου είπε και έγνεψε.
Μπήκα διστακτικά μέσα ενώ ένιωθα τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου. Εκλεισα την πόρτα και ακούμπησα πάνω της. Αμέσως δάκρυα άρχισαν να πέφτουν απο τα μάτια μου, έβαλα το χέρι μου στο στόμα μου για να μην ακουστώ.
Ανοιξα το νερό και μπήκα απο κάτω. Το καυτό νερό χάιδευε ευχάριστα το πονεμένο μου σώμα και χαλάρωνε τα πονεμένα μου κόκκαλα. Επλυνα σχολαστικά το σώμα μου και προσπάθησα να αγνοήσω το τρέμουλο που είχε κατακλύσει το σώμα μου. Κάτι θα μου έκανε, ήμουν σίγουρη.
Γαμώτο, εσυ δεν μου υποσχέθηκες δύναμη; Τώρα που σε εχω ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε κάνεις πως δεν υπάρχεις. Του μίλησα νοητά. Καθώς το νερό έτρεχε πάνω μου ξαφνικά τα φώτα έσβησαν.
Κοίταξα ξαφνιασμένη γύρω μου.
Αμαρρυλίς : Εμ, Μιχάλη; Φώναξα αλλά δεν πήρα καμία απάντηση.
Πάγωσα απο τον φόβο μου, ήθελα να ουρλιάξω. Περίμενα λίγο ώσπου είδα δύο κατακόκκινα μάτια να μπαίνουν μέσα.
Αμαρρυλίς : Μι-Μιχαλη; Ψιθυρισα φοβισμένη.
Μιχάλης : Μην φοβάσαι, απλά έγινε διακοπή ρεύματος. Μου είπε αλλά εγώ ήμουν σίγουρη οτι αυτός είχε κλείσει τα φώτα. Ελα, πιάσε με μην πέσεις. Μου είπε και έτεινε το χέρι του. Εγνεψα διστακτικά και έπιασα το χέρι του. Τότε με άρπαξε και με σήκωσε στην αγκαλιά του.
Αρχισα να φωνάζω και να κουνιέμαι σαν θηρίο.
Αμαρρυλίς : Αφησέ με, κατέβασε με κάτω τώρα! Φώναξα.
Με πέταξε στο κρεβάτι και ανέβηκε πάνω μου. Είμασταν και οι δύο λαχανιασμενοι. Με κοίταξε και γέλασε.
Μιχάλης : Δεν χρειάζεται να υπερβάλλεις και τόσο πολύ.. Δεν θα σε φάω... Είπε και γέλασε.
Ημουν βρεγμένη και γυμνή, αβοήθητη πάνω σε ενα κρεβάτι με εναν αντρα. Κοίταξα αλλού και προσπάθησα να μην δώσω συνέχεια.
Αμαρρυλίς : Σε παρακαλώ, μπορείς να κατέβεις απο πάνω μου; Ρώτησα όσο πιο γλυκά μπορούσα.
Μιχάλης : Θα μπορούσα. Αλλά δεν θέλω. Απάντησε και ενα μεγάλο χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο του. Σου έχουν πει πόσο σέξυ είσαι όταν φοβάσαι; Γρυλισε πάνω στα χείλη μου.
Αμαρρυλίς : Δεν... Δεν φοβάμαι.
Μιχάλης : Και όμως, φοβάσαι. Και πολύ μάλιστα. Είναι το ταλέντο μου να ανιχνευω τον φόβο του αλλού.. Συνέχισε. Ομως δεν χρειάζεται να φοβάσαι, θα σε κάνω να νιώσεις πολύ όμορφα..
Γουρλωσα τα μάτια μου και τον κοίταξα.
Αμαρρυλίς : Οχι, οχι σε παρακαλώ δεν θέλω. Μερικά δάκρυα μου ξέφυγαν και προσπάθησα να ξεφύγω.
Μιχάλης : Ω ελα τώρα, θα περάσουμε καλά. Μην κάνεις έτσι. Μου ψιθύρισε και έπιασε δυνατά τους καρπούς μου. Με ακινητοποίησε και με κοίταξε. Θέλω να δω πόσο τσαμπουκά έχεις θα έχεις όσο θα σε γαμάω.. Γρυλισε.
Τον κοίταξα σοκαρισμένη. Και προσπάθησα να ξεφύγω. Ενα δυνατό χαστούκι έσκασε στο μάγουλο μου.
Μιχάλης : Μάθημα πρώτο. Θα με υπακούς αλλιώς θα τιμωρεισαι. Γρυλισε, τον κοίταξα κλαίγοντας. Φοβόμουν, ήθελα να φύγω. Ενιωθα οτι κανένας δεν μπορεί να με σώσει κανένας δεν μπορεί να με βοηθήσει.
Επεσε στον λαιμό μου και άρχισε να με γλύφει. Η αίσθηση ήταν απαίσια, ένιωθα οτι με ακουμπουσε φίδι. Ενα ακόμη δυνατό χαστούκι έσκασε στο πρόσωπο μου και τον κοίταξα ξαφνιασμένη.
Μιχάλης : Μάθημα δεύτερο θα προσέχεις πώς μιλάς.
Αδύνατον. Διαβάζει την σκέψη μου;!
Μιχάλης : Φυσικά και την διαβάζω. Γρυλισε. Αρκετά όμως μιλήσαμε, ας περάσουμε στο κυρίως θέμα.
Επιασε τα μαλλιά μου και με γύρισε μπρούμυτα. Τα τραβούσε δυνατά που νόμιζα οτι θα μου τα ξεριζωνε. Χτύπησε δυνατά τους γλουτούς μου και φώναξα απο τον πόνο.
Μιχάλης : Πόσο με ανάβει να σε ακούω να υποφέρεις.. Ψιθύρισε και απο την φωνή κατάλαβα την ηδονή που του πρόσφερε η φωνή μου.
Αμαρρυλίς : Μιχάλη σταμάτα σε παρακαλώ. Είπα κλαίγοντας.
Μιχάλης : Σκάσε! Φώναξε και με χτύπησε ακόμη πιο δυνατά. Δεν μπορώ να καταλάβω, με τον αδερφό μου πως πήγες και με μένα δεν θες! Συνέχισε να φωνάζει. Τι έχει αυτός που δεν το εχω εγω;!
Τράβηξε δυνατά τα μαλλιά μου και με ανάγκασε να σηκώσω τον λαιμό μου για να μην μου τα βγάλει. Ενιωσα το χέρι του να χαϊδεύει την περιοχή μου και αμέσως ένιωσα υγρή.
Μιχάλης : Χα, χαχαχαχ λες πως δεν θέλεις όμως είσαι υγρή. Με κορόιδεψε.
Αμαρρυλίς : Δεν θέλω, είμαι υγρή γιατί με υποχρεώνεις να είμαι. Αντιστάθηκα.
Μιχάλης : Δεν σου είπα να το βουλώσεις!; Ούρλιαξε.
Με χτύπησε δυνατά και δάγκωσα το μαξιλάρι για να μην ουρλιάξω. Εσκυψε στην περιοχή μου και άρχισε να με γλύφει. Το κεφάλι μου άρχισε να σφυρίζει και άκουγα το τέρας μέσα μου να γρυλιζει.
Μιχάλης : Εχεις τόση ένταση, είσαι τόσο ευαίσθητη. Ψιθύρισε και δάγκωσε δυνατά την κλειτορίδα μου.
Ουρλιαξα απο τον πόνο ενώ μερικά βογγητα μου ξέφυγαν. Εβαζε και έβγαζε το δάχτυλο του μέσα μου παίζοντας με την περιοχή μου.
Μιχάλης : Χαχαχα κοίτα πως προσπαθεί να με ρουφήξει μέσα όταν βάζω το δάχτυλο μου. Με χλευασε. Θα σου δώσω λοιπόν αυτό που θέλεις. Ψιθύρισε και βύθισε το πρόσωπο του στην περιοχή μου. Ξανά άρχισε να με γλύφει, πιο έντονα όμως. Λίγο ακόμη και θα τελείωνα. Επιασα δυνατά τα σεντόνια και βογγουσα με δάκρυα στα μάτια. Τελείωσα πάνω του και άκουγα τους απαίσιος θορύβους που έκανε προσπαθώντας να μην χάσει ούτε σταγόνα απο τον οργασμό μου.
Μιχάλης : Θεε, είχανε δίκιο οι πληροφορίες μου. Ο οργασμός σου είναι σαν αμβροσία, κάνει τους δαίμονες να χάνουν το μυαλό τους. Με γύρισε ξανά και χάραξε μια διαδρομή απο την κοιλιά μου μέχρι τον λαιμό μου με την γλώσσα του. Και τώρα μικρή, θα σε κάνω να τρελαθείς. Γρυλισε και έτριψε τον ανδρισμό του πάνω μου.
Αμαρρυλίς : Οχι, οχι δεν θέλω. Ουρλιαξα και προσπάθησα να κουνηθώ. Προσπάθησε να με ακινητοποιήσει αλλά ευτυχώς για μένα το τέρας μέσα μου ξύπνησε και μπορούσα να αντισταθώ.
Μιχάλης : Σταμάτα επιτέλους! Φώναξε και του έδωσα ενα δυνατό χαστούκι στο μάγουλο. Τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια και με κοίταξε έκπληκτος. Πως, πως τόλμησες! Ούρλιαξε. Με έπιασε απο τον λαιμό και προσπάθησε να με πνίξει. Ουρλιαξα βοήθεια και προσπάθησα να τον απομακρύνω απο πάνω μου. Τότε άκουσα την πόρτα να σπάει και ενας έξαλλος Παύλος να μπαίνει μέσα.
Παύλος : Μακριά της. Φώναξε και έδωσε μια δύναμη μπουνιά στον Μιχάλη. Τον κοίταξα έκπληκτη που ήταν πεσμένος με αίματα στο πάτωμα ενω δάκρυα συνέχισαν να πέφτουν απο τα μάτια μου. Μαζευτηκα στην άκρη του κρεβατιού ενω η αναπνοή μου πήγαινε σαν τρελή.
Παύλος : Είσαι καλά; Με ρώτησε λαχανιασμενος. Τον κοίταξα έκπληκτη και έγνεψα. Εκανε να με πλησιάσει όμως μαζευτηκα πιο πολύ απο τον φόβο. Δίστασε για λίγο αλλά με πλησίασε. Με σήκωσε στην αγκαλιά του σε στύλ νύφης και μου είπε. Είναι ολα καλά τώρα, δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι. Είπε απλά.
Μιχάλης : Τι κάνεις; Εχεις τρελαθεί; Γρυλισε καθώς συνήλθε από την μπουνιά του Παύλου.
Παύλος : Βούλωστο μικρε. Του γρυλισε.
Μιχάλης : Γιατί την προστατεύεις. Φώναξε. Τι σού είναι; Ενας βρώμικος άνθρωπος είναι. Συνέχισε. Μην μου πεις.. Χλευασε. Ερωτεύτηκες θνητή Παύλο; Τον κορόιδεψε. Τον κοίταξα έκπληκτη και απέφυγε το βλέμμα μου.
Παύλος : Μικρέ βούλωσέ το εαν θέλεις να συνεχίσεις να υπάρχεις. Τον απείλησε. Θα τα πούμε μετά εμείς. Γρυλισε και άρχισε να απομακρύνεται απο κοντά του.
Μιχάλης : Η μαμά δεν διέταξε έτσι. Φώναξε, τότε ο Παύλος σταμάτησε. Να δούμε πως θα δικαιολογήσεις όλο αυτό. Γρυλισε χαιρέκακα.
Παύλος : Αυτό είναι ανάμεσα σε μένα και αυτην. Μην ανακατεύεσαι.
Μιχάλης : Εγω για σένα το λέω. Ξέρεις οτι κανένας δεν γλυτώνει απο την οργή της. Ούτε και τα παιδιά της δεν διστάζει να σκοτώσει.. Συνέχισε.
Ο Παύλος τον αγνόησε και βγήκε απο το δωμάτιο. Τόση ώρα καθόμουν σιωπηλή και κρατούσα δυνατά την μπλούζα του. Ετρεμα απο τον φόβο και το κατάλαβε.
Παύλος : Μην.. Μην φοβάσαι, δεν θα σου κάνει κακό ξανά.. Με κοίταξε φευγαλέα και έγνεψα.
Αμαρρυλίς : Ευχαριστώ, για πρίν. Ψιθύρισα.
Παύλος : Ελπίζω να μην σου έκανε τίποτα.
Αμαρρυλίς : Οχι, πήγε δηλαδή αλλά μας διέκοψες. Ευτυχώς δηλαδή.
Παύλος : Συγχώρεσέ τον, έχει χάσει το μυαλό του. Οταν ήταν μικρός εμ του έκαναν πειράματα. Και απο τότε δεν είναι καλά.
Αμαρρυλίς : Απλά, σε ευχαριστώ που ήρθες. Ψιθύρισε και προσπάθησα να κρυφτώ στο στήθος του.
Παύλος : Μην το σκέφτεσαι... Είπε και συνέχισε να περπατάει.