Trochę skrępowana wróciłam bosa do nich, okryta tym... czymś.
- Ohoho... - zaśmiał się chłopak.
- Cicho, Nate. Skyler musi się skupić.
Czułam się niekomfortowo. A dziwny wzrok szatyna mi w tym nie pomagał.
- Pierwsza przemiana jest najtrudniejsza, ale nie ma dużo do zrobienia - powiedziała. - Posłuchaj, ludzki umysł jest w stanie zdziałać bardzo dużo. Nie zdajemy sobie sprawy, do czego jest zdolny. Wilkołaki mają specjalną wiedzę na ten temat - właśnie dzięki myślom będziesz mogła zmienić swoją postać. Musisz się maksymalnie skupić.
Po chwili dodała:
- Skup się na przemianie. Musisz nieprzerwanie o tym myśleć.
Starałam się wyciszyć i zastosować do poleceń mojej "nauczycielki", ale niczym to nie skutkowało. Spojrzałam się na nią z lekkim rozczarowaniem.
- To nic, spokojnie. Jeszcze raz. Zamknij oczy. Spróbuj wyobrazić sobie siebie samą w skórze wilka. Nie denerwuj się.
Przez dłuższą chwilę ponownie nic się nie zadziało. Zaczęłam tracić wiarę, że coś w ogóle się zaraz wydarzy. Może coś poszło nie tak? Nie potrafię?
- Jeszcze raz - motywowała mnie staruszka. - Oczyść swój umysł. Zrelaksuj się.
Zamknęłam oczy. Stanęłam prosto i wzięłam głęboki wdech. Powoli wypuściłam powietrze.
- A teraz pomyśl o przemianie.
Nie mam pojęcia w jakim momencie to się stało, ale kiedy otworzyłam oczy... moja perspektywa widzenia była... nieco niżej. Patrząc w dół - ujrzałam łapy.
Chyba się udało.