( Bölüm şarkısı : Sancak - Diyemedim
Lütfen yazdığım yerde şarkıyı açarsanız çok daha anlamlı olur. Ve lütfen yorumlarınızı bekliyorum fikirleriniz benim için önemli🙏)
Tuna'nın Ağzından :
Kalbimin bu kadar hızlı atması normal miydi?
O gelmişti buradaydı. O kadar değişmiştiki ondan , güzelliğinden gözlerimi alamıyordum.
Puflarda oturmuş karşısında ki çocukla sohbet ediyordu. Bu beni çıldırtsada sakin kalmaya çalışıyordum. Bir kere konuşabilecek durumdaydım bunu mahvedemezdim.
Sevdiğim ve sürekli oynadığım saçlarını kestirmiş ve siyaha boyatmıştı , gözlerinde kaybolduğum mavilikleri ise dahada yoğun bir tondaydı. Lens takıyor olmalıydı.
Tarzını ciddi anlamda değiştirmişti bir an gözü kapıya değdiğinde işte o an tedirgin gözleri bana dönmüştü. Beni görmüştü.
Korku dolu bakışları Rüzgar'ı arıyordu. Ayağa kalktığında farketmiştim ki ciddi anlamdada zayıflamıştı. Sanki çocuk görünümlü Yaprak gitmiş yerine olgun bir kız gelmişti.
Bu süreçte ben nelerle uğraşmıştım peki? Akla getirilebilecek gibi değildi. Sinir hastası durumuna gelmiştim. Her şeye deliriyordum. Ve ben bu gece Yaprak'la konuşamazsam kesinlikle deliricektim.
Salıncaklarda sallandığını gördüğümde görünmeden arkasına geçip onu sallamaya başladım. Hızdan nefret ettiğini biliyordum ama onunla konuşmaya nasıl girebilirim bilmiyordum. Bu yüzden bunu yapmak mantıklı geliyordu.
"Bak Emir eğer sensen yüksekten hiç hoşlanmam sallamayı bırak !"
Dedi kıkırdayarak gülüşü o kadar özeldi ki fazlasıyla özlemiştim Ufaklığımı.
"Demek geri döndün."
Dedim sakin bir ses tonuyla nasıl giriş yapılır bir fikrim yoktu.
Hızla salıncağını durdurduğu gibi ağaya fırladı. Şaşkın gözleriyle bana bakıyordu. Yüzümdeki yaralara baktıktan sonra yanlış birşey yapıyormuş gibi bakışlarını kaçırdı.
"Baya değişmişsin."
Dedim bütün yüzünü inceliyordum. Ciddi anlamda büyümüş ve dahada güzelleşmişti. Makyaj yapmaya başladığı kesindi ama ben onu her türlü seviyordum.
"Evet geldim ve bu haldeyim."
Dedi net bir şekilde.
"Olanları duydum. Tuana için gerçekten çok üzgünüm başın sağ olsun."
Dedi sakince dolan gözlerime engel olamıyordum.
Annemden kalan tek varlığımı kaybetmiştim. O benim canımdı ve daha küçücüktü. Hayatın gerçekleri tokat gibi yüzüne vururken o yaşta ölüme gitmek zorunda kalmıştı. Hemde sırf benim yüzümden. Tuana'yı çok özlüyordum o bu iğrenç dünyada benim gibi bir abisi olduğu için hep acı çekmişti umarım orada mutlu olurdu.
Yutkundum.
"Teşekkür ederim."
"Ben gitsem iyi olur."
Diyip gitmeye kalktığında arkasından seslendim gitmesini istemiyordum.
Sıçtığımın kafasıyla bir yıl önce ona gitme diyememiştim ama şimdi ne olacaksa hazırdım. Yaprak buradaydı ve ben onu bu sefer kaybetmeyecektim.
"Sana ihtiyacım var Yaprak."
Gözlerimin dolmasına engel olamıyordum. Onu öpmek , koklamak , sarılmak , onunla uyumak , yaşadığımız onca anı , onun o ufak salaklıkları o kadar özlemiştim ki bana yabancı gibi bakması canımı yakıyordu. Ben gerçekten bu kıza deliler gibi aşıktım.
Öylece bana bakıyordu sanki 'ben seni bu hale getirmedim ki' der gibiydi sonuna kadar haklıydı. Bakışları çok anlamlıydı ne kadar saklamaya çalışsada bu kızın kalbini yaşamıştım ben kalbi olmuştum bu yüzden onu anlamamak mümkün değildi.
"Gideceksin değil mi?"
Diyerek sordum cevabını bildiğim soruları sormak saçma olabilirdi gidecekti biliyorum ama sanki o farklı bir şey diyecekmiş gibi hissetmem içinde kalan son umut kırıntılarıydı işte.
"Biliyorum gideceksin senden son birşey isteyebilir miyim zor birşey değil?"
Dediğimde yüzüme bakıyordu. Ona sarılmak istiyordum buna çok ihtiyacım vardı ve bir kez bile sarılmak yaralarımın çoğunu saracaktı.
Kafasını hafifçe salladığında sarsak adımlarla yanına gidip kollarımı incecik beline sardım. Küçük kollarını boynuma doladığında kalbim acıyordu. Ben bu kızı kendi ellerimle itmiştim. Şimdide kazanmak için uğraşıyordum.
Ne tepki vereceğini umursamadan kafamı boynuna indirdim.
Kokusu... kokusu hal aynıydı. Değişmeyen tek şey oydu sanki çok özlemiştim Allahım! Onun bana korkarak bakmasını yada bu şekilde yabancıymış gibi bakmasını istemiyordum.
İstemsizce ağlıyordum duygularım alt üst olmuştu değer verdiğim iki insanı aynı anda kaybetmiş gibiydim.
Ondan zorda olsa ayrılmayı başarabildiğimde bana sadece kendimi toparlamam gerektiğini söyleyip gitmişti.
Oysaki bilmiyordu ben o olmadan toparlayamazdım.
1 saat sonra :
Sahne alma vaktim yavaş yavaş yaklaşıyordu.
Tabi Yaprak yokken ses eğitimi alıp kendimi müziğe kapamıştım ama bu bana ilaç olmamıştı.
Siktiğimin bar işi yüzünden aramız açılmıştı bir yıl önce bu yüzden o gidince bende oradan ayrılıp şarkı söylemeye karar vermiştim. Bu bana iyi geliyordu rahatlatıyordu. Ama her türlüde Yaprak'a ihtiyacım vardı.
Gitarımı elime alıp sessizce akort yapmaya başladım insanlar cafeye doluşurken bende etrafı yokluyordum.
Burası bir bar değildi. Ama Pub olduğu için alkol yine her halükarda vardı.
Mal gibi giyinip gelen kızlara baktım. Her gece aynı tipler beni izlemeye geliyordu. Bu durumdan nefret ediyordum.
"Hoşgeldiniz arkadaşlar."
Diyerek hafifçe kalabalığa doğru tebessüm ettim. Sahte gülümsemelerimi anlamıyorlardı nede olsa.
Gitarımı elime alıp önümdeki akorlara baktım. uzun süredir söylemek istediğim bir şarkıyı bu gece söylemek istiyordum. Benim için çok anlamlıydı.
(Şarkıyı burada açabilirsiniz arkadaşlar.)
Sözlere yavaşça girdiğimde insanlar dikkatle beni dinliyordu.
"Gidiyorsun, bilmediğim uzaklara.
Bakarken ardından "gitme kal" diyemedim.
Bu ayrılık birçok şeyi aldı götürdü benden
Dostlarım sordular "o gitti" diyemedim
Bu ayrılık çok şeyi aldı götürdü benden
Dostlarım sordular "o gitti" diyemedim
Diyemedim, diyemedim, diyemedim, diyemedim
Bakarken ardından "gitme kal" diyemedim
Diyemedim, diyemedim, diyemedim, diyemedim
Bakarken ardından "gitme kal" diyemedim
Şimdi herşey anlamsız yarım kaldı aşkımız
Akarken gözyaşlarım deli gibi zamansız
Herşey anlamsız yarım kaldı aşkımız
Akarken gözyaşlarım deli gibi zamansız
Gözlerimi gitardan çekmezken bir an kalabalığa baktım.
Hayal mi görüyordum bilmiyorum ama karşımdaydı beni dolu gözleriyle dinliyordu. Burada çıktığımı nerden biliyordu ama şarkının bu kısmını onun gözlerine bakarak söylemiştim.
Seviyorum, seviyorum, seviyorum" diyemedim
Gururum engel oldu "seviyorum" diyemedim
Diyemedim, diyemedim, diyemedim, diyemedim
Bakarken ardından "gitme kal" diyemedim
Gidiyorsun, bilmediğim uzaklara
Bakarken ardından "gitme kal" diyemedim
Şimdi herşey anlamsız yarım kaldı aşkımız
Akarken gözyaşlarım deli gibi zamansız
Herşey anlamsız yarım kaldı aşkımız
Akarken gözyaşlarım deli gibi zamansız
"Seviyorum, seviyorum, seviyorum" diyemedim
Gururum engel oldu "seviyorum" diyemedim
Diyemedim, diyemedim, diyemedim, diyemedim
Bakarken ardından "gitme kal" diyemedim.
Gitarı elimden bıraktığımda kopan alkışlar , ıslıklar hiçbiri umrumda değildi.
Yaprak hiçbirşey yapmadan beni izliyordu. O an koşarak gitmek istemiştim. Ama bu şarkıyı ona söylemeyi uzun zamandır istiyordum. Ve karşımda beni dinlemişti.
Aynı şarkı sözlerindede dediği gibiydi. Gururum bir yıl önce engel olmuştu ona 'gitme' diyememiştim. Bu şarkı diyemediğim tüm duygularımı açığa çıkartıyordu.
Hızlıca mekandan ayrıldığını gördüğümde hızlıca gitarımı elimden bıraktım ve mikrofona doğru konuştum.
"Çok özür dilerim diğer arkadaşlar müziğe devam edecektir ama gitmem gerekiyor."
Dediğimde herkesten isyan edici sesler çıkarken sahneden koşarak inmiştim. Yaprak'ın yanına gitmem gerekiyordu.
Hızlıca kaldırımda yürüdüğünü gördüğümde koşarak kolundan tuttum ve kendime çektim. Dengesi bozulduğunda akmış olan makyajı ve bayık gözleriyle bana bakıyordu.
Bir saniye... Yaprak alkol kokuyordu.
Kaşlarımı çattım.
"İçtin mi lan sen."
Dedim kolunu sıktırarak. Neden bunu kendisine yapıyordu ki! Nede olsa sevmiyordu beni.
"Yoo içmedim."
Dedi ve gülümsedi. O kadar yavaş konuşuyordu ki içtiği apaçık ortaydı. Ne ara kendisi için toplanılmış yerden çıkıp bu hale gelmişti anlamıyordum.
"O şarkı..."
Dedi ve duraksadı. Kaşlarımı kaldırdım ve ona baktım. Gözleri hala çok güzeldi gecenin ışığıyla parlıyordu.
"O şarkı ne?"
Dedim devam etmesini istiyordum.
Kafasını yana eğdi ağlak sesiyle konuştu
"Gitme kal deseydin , gitmezdim Tuna."
Daha sonra sinirle göğsüme vurduğunda sarsıldım.
"Ama aptalsın hala öylesin gitmeme izin verdin bizi bitirdin. Sana çok öfkeliyim Tuna beni değiştirdin. Her şey yarım kaldı benim kalbimi söküp aldın buna hakkın yoktu senin."
Bunları söylerken ağlıyordu. Dolan gözlerimle ona bakıyordum. Sarhoştu ve içinde tuttuklarını söylüyordu bana kim bilir daha ne biriktirmişti içinde.
"Yaprak... sarhoşsun."
Dedim ve kolundan tutup yürütmeye çalıştığımda bu pek mümkün olmamıştı.
Kolunu hızlıca çekti.
"Sarhoş falan değilim. Sen korkaksın biliyormusun? O şarkıda geçen her söz bir yıl önce bana demek istediklerindi değil mi ama geç kaldın Tuna. Ben o eski Yaprak değilim sen benim kalbimi çaldın bu yüzden artık sana verecek bir kalbim yok."
Diyip sarsak adımlarıyla yürümeye başladığında kafamı gökyüzüne kaldırdım.
Sabret Tuna...Sabret.
Arkasından gittim tekrar kolundan tuttuğumda sinirle bağırdı.
"Yapma şunu!"
"Seni seviyorum."
Dedim hızlıca gözlerinin içine bakarken büyümüş gözleriyle bana bakıyordu.
"Ben sevmiyorum."
Dedi kaşlarını çatarak. Sırıttım.
Eskisi gibi hala inatçıydı.
"Ufaklık , seni cidden özlemişim."
Dediğimde gözlerinden düşen yaşlara engel olamıyordu. Ona eskileri hatırlatacak her şeyi demiştim.
Hızlıca bana sarıldığında bir an şok geçirmiştim. Bunu istemsiz yaptığına emindim çünkü sarhoştu.
Kollarımı sıkıca beline doladım ve saçlarından öptüm.
"Bu gece son olsun mu ?"
Diye mırıldandığında anlamsızca ona baktım.
"Bu gece son kez her şey eskisiymiş gibi olsa ?"
Dedi açıklama yaparak.
Son kez...Düşündüm onunla olan hiç bir şeyin son olmasını istemiyordum. Ama onunla her şeyin eskisi gibi olmasına ihtiyacım vardı.
"Olur Ufaklık."
Dediğimde benden ayrıldı.
Gözlerim ellerine kaydığında parmaklarımızı birbirine kenetledim.
İşte o an her şey durmuştu. Gerçekten eskisi gibi onu benimmiş gibi hissetmiştim.
Bu gece kesinlikle bitmemeliydi.