A/N: we beginnen met een perspectief van Owen, om jullie verder in te lichten over zijn gedrag.
Niet vergeten te stemmen en te reageren! ;D
Belangrijke Author's Note aan het eind van het hoofdstuk!
Geniet.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
POV. OWEN
Ja, ik ben een monster, dacht ik terwijl ik Amara's ogen dicht forceerde.
Alleen... kon ik er niets aan doen.
Hopeloos- dat was wat ik was en hoe ik me voelde.
Ik was een demon. Ik hoorde een monster te zijn.
Rafaël ging tekeer achter me, terwijl Seth me aankeek met een vragende blik. Een onbegrijpelijke blik. Hij kantelde zijn hoofd een beetje- alsof hij een antwoord wilde.
Een antwoord op mijn daden.
Waarom ik dit deed, als Amara bijna net zoveel voor me betekende als Mara.
Natuurlijk voelde het niet goed om toe te kijken hoe Amara langzaam, stukje bij stukje leegbloedde.
Maar ik moest Mara redden uit de greep van Rafe...
...en als dat betekende dat ik Amara daarvoor moest pijnigen...
...dan zou ik het doen.
Alleen voor Mara.
POV. AMARA
Konden demonen naar de Hemel gaan?
Was er überhaupt een hiernamaals voor engelen en demonen?
Wat gebeurde er... als ik dood ging?
Waar was ik eigenlijk?
Ik probeerde mijn ogen te openen- en tot mijn verrassing lukte het.
Mijn blikveld was nog wazig en alles leek op een vlek met kleuren, maar na een paar keer knipperen begon ik iets te onderscheiden.
Of beter gezegd, iemand.
Zijn ogen waren gesloten, zijn haar vuil en slordig. Zijn gezicht was uitdrukkingsloos... alsof hij sliep. De zachte, vredige uitstraling die hij op zijn gezicht had maakte me rustig, kalmeerde me. Pas toen merkte ik dat mijn hoofd op zijn schoot lag, terwijl hijzelf tegen een boom aanleunde. Zijn ene hand hield zijn schouder vast, terwijl een doffe licht uit zijn hand scheen.
Betekende dat... dat ik nog leefde?
Opeens voelde ik hoe al mijn energie en kracht terug mijn lichaam in stroomde. Met mijn handen steunde ik in het vochtige gras, dat te fel groen was voor mijn ogen, en hees mezelf overeind in een zitpositie. De wereld tolde voor een tel om me heen, maar dat stopte al gauw.
We waren in een bos.
Tenminste, dat nam ik aan.
Mijn ogen namen elke detail in. Van het riviertje dat een paar meter van ons vandaan stroomde tot aan de mussen die levendig heen en weer vlogen. Ik was zo gefascineerd dat ik niet eens merkte dat Rafaël wakker was geworden, totdat hij mijn arm vast greep.
'Ben je... oké?' was het eerste dat hij vroeg. Zijn groene ogen scanden mijn gezicht onderzoekend. 'Ik ben oké. Ik voel me beter.' mompelde ik zachtjes. 'Ben jij in orde?' Ik fronste en merkte dat hij er uitgeput uitzag. Nee, het was meer dan dat. Hij was afgemat- tot het punt dat ik zijn ogen niet meer zag stralen, zoals ik gewend was van hem.
'Ik...' Hij dwaalde af en wendde zijn blik af. 'Het gaat niet zo goed, als je de waarheid wilt weten.'
Oh nee.
Een paar secondes gingen voorbij voordat ik de vragen vuurde. 'Waar zijn we? Hoe leef ik nog? Wat is er gebeurd? Waardoor... wacht, waar ben je mee bezig?'
Rafaël kneep zijn schouder fijn; het zag eruit alsof hij in veel pijn was. Zijn ogen waren geconcentreerd op mij. Het witte licht was doffer dan een paar minuten eerder. 'Ik,' zei hij met moeite, 'Ik heel... mezelf.'
Hij kon zichzelf helen?
'Maar ik heb mijn kracht al teveel gebruikt. Het is zo goed als op.' Hij liet zijn schouder los en liet zijn hand op zijn schoot vallen. 'En om je vragen te beantwoorden: we zijn op Aarde. Nadat je buiten bewustzijn raakte... barstte ik los. Ik gebruikte het licht in me met het beetje kracht dat ik overhad en verblindde zo de hele kamer. Om tijd te winnen. Om ons uit die kamer te krijgen.'
Licht.
Engelenlicht.
Hij had ons gered?
De rest van de zinnen fluisterde hij. 'Ik mag het licht alleen gebruiken om mensen te redden... En ik mag het al helemaal niet gebruiken op demonen.' Hij liet zijn hoofd hangen en haalde zijn handen gefrustreerd door zijn haar heen. 'Weet je dat het strafbaar is? Dat ik... voorgoed verbannen kan worden uit de Hemel? Wat als ze erachter komen?' Hij keek me met grote, angstige ogen aan.
'Ik wil geen gevallen engel worden,' Hij begon te trillen en tranen vormden in zijn ogen. Zijn mond verliet een kleine snik en hij veegde zijn wang ruw af met zijn handpalm.
Ik had nooit gedacht dat hij zo emotioneel kon zijn.
'Rafaël.' Ik leunde naar hem toe en omhelsde hem. 'Ze zullen er niet achter komen. Ze zullen niets doen.' Hij omhelsde me nu ook en ik wreef met mijn hand over zijn rug heen.
Na een tijdje werd hij stil. En na nog een tijdje lieten we elkaar los. Het getjilp van de vogels stopte plots, kippenvel verspreidde zich over mijn armen. De zon begon te dalen. Rafaël zei: 'We moeten weg.'
'Waarheen?' vroeg ik fronsend. 'Ik weet een plek, niet hier ver vandaan. Als het goed is, kunnen we daar komen voor zonsondergang.' Hij stond op en klopte zijn broek af. Voordat hij weg kon lopen, pakte ik zijn hand vast. 'Heb je mij geheeld, Rafaël?'
Het antwoord daarop was een kleine, bijna onopmerkelijke knik.
~o~o~o~
Het voelde niet fijn aan om in mijn half gescheurde pyjama rond te lopen. Ja, we waren in het bos en niemand kon me zien buiten Rafaël, maar ik wilde het liefst andere, schone kleren. Ik wilde alle gedachtes van me af wassen.
We hadden besloten niet te vliegen. We hadden daar te weinig kracht voor, en bovendien zouden we aandacht kunnen trekken als we vlogen. Dus liep ik Rafaël achterna, die zijn intuïtie gebruikte om bij het zogenaamde "plek" te komen.
'Rafaël, ik ben moe,' zeurde ik toen we al kilometers hadden gelopen. Ik zakte tegen een boom aan en keek hem vermoeid aan.
'En? Ik dan niet? Kom op, we zijn er bijna. Of wil je dat ik je erheen sleep?'
'Ik zou nog liever opgetild worden.' mompelde ik met mijn ogen half dichtgeknepen.
'Wat jij wilt.' Hij maakte aanstalten om me op te tillen, maar ik sloeg zijn handen weg. 'Ben je gek? Je hebt niet eens genoeg kracht om overeind te blijven en je wilt mij dragen? Doe niet mal.'
Hij lachte een beetje en voor een seconde zag ik dat ze weer straalden. 'Jij hebt die privilege wel, Amara. Alles voor jou.' Ik glimlachte terug en stond op. 'Goed, begin dan maar te lopen.'
We liepen nog tien minuten voordat we op een open ruimte aankwamen- en in het midden stond een... huisje. Door al het klimop had ik bijna niet gemerkt dat het een huis was. Rafaël glimlachte in mijn richting en zei:
'We zijn er.'
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Oké. Ik hoop dat het een beetje duidelijk is.
Raffie is weer de redder aan het uithangen, hoor. Jullie gedachtes over dit hoofdstuk? Ik heb er langer aan besteed dan gewoonlijk o_O
En... ik heb een verrassing.
Dit boek heeft bijna 150K, oftewel 150.000 reads. En... om dat te vieren, zal ik (misschien) een kort verhaal of een klein vervolg schrijven als dit boek geëindigd is.
Misschien over de kinderen van Amara, wie weet... *grijnst Duivels*
Of hebben jullie nog suggesties? Hoe kunnen we het vieren? Ik sta vrij voor alle gedachtes! Kom maar op, wat moet ik doen om te vieren dat we 150K zullen halen?
Enne, een ding: waarschijnlijk gaat dit boek nooit 200K halen, maar als dat toch gebeurd: dan geef ik een gratis exemplaar weg (wanneer het boek is uitgegeven). BELOOFD.
Dat was het voor vandaag.
A+D+I+O+S
xXx Jaan