A/N: Drama staat voor de deur!
Stem? Reageer? Ik heb nog een hoofdstuk geschreven, misschien publiceer ik die?
Geniet.
~~~~~~~~~~~~~~~
POV. AMARA
Owen.
Hij was hier echt. Zijn vleugels klapperden zachtjes en hij keek me aan met zijn hoofd gekanteld, een kleine glimlach op zijn gezicht.
Mijn gedachten gingen terug naar het moment dat ik hem voor het eerst ontmoette.
Hij had precies hetzelfde geflikt.
Met een ruk deed ik het raam open en keek hem fronsend aan. 'Wat doe je hier?' siste ik, nog steeds geschrokken over het feit dat hij in de Hel was. In het terrein van Rafe.
'Ga je me niet binnen laten?' vroeg hij verrast toen ik de weg naar binnen blokkeerde. Ik schudde mijn hoofd. 'Het is laat. Bovendien hoor jij hier niet eens te zijn. Dus wat wil je?'
Hij haalde zijn schouders op en plaatste zijn handen op de mijne, die steunden op het raamrand. Warmte sijpelde in mijn handen. Ik gaf hem een blik die genoeg zei en mompelde waarschuwend: 'Owen.'
Hij rolde zijn ogen en keek me diep aan. 'Ik kwam alleen vragen of...' Hij dwaalde af en schudde uiteindelijk zijn hoofd.
'Of? Wat wilde je vragen, Owen?' Ik keek hem aan met een nieuwsgierige blik. Zijn handen gleden weg van de mijne en hij zei stilletjes, zijn ogen gericht op mijn handen: 'Hij wacht op je... Hij vroeg of je wilde komen.'
Hij.
Met moeite probeerde ik de brok in mijn keel weg te slikken, een gevoel van leegte vulde mijn lichaam. Natuurlijk had hij het over Rafaël. Was ik teleurgesteld dat Owen mij had opgegeven? Of was ik blij dat hij eindelijk iemand had gekozen en mij aan Rafaël overliet?
Maar toch... toch voelde het aan alsof mijn hart brak.
Alsof de emoties duidelijk werden, die ik lange tijd probeerde weg te drukken.
'Echt? Je geeft op?' vroeg ik zacht. Een treurig lachje verliet mijn mond. 'Na alles... Nadat je... mij gevoelens hebt gegeven? Nadat ik weer gevoelens voor je krijg? Ik weet dat ik nu heel stom klink. Ik snap dat je niet voor altijd achter mij aan kan gaan. Ik snap dat ik te laat ben. Maar het voelt aan alsof je me een opdracht hebt gegeven die ik moet voltooien zonder instructies. Alsof je me een mes hebt gegeven waarmee ik mezelf moet steken.'
'Amara...'
'Amara? Amara? Het was altijd tesoro. Wat is er opeens veranderd, Owen? Ben ik niet meer je "tesoro"? Wat, noem je Mara nu tesoro? Weet je wat, ik ben er eigenlijk klaar mee.' Hoofdschuddend maakte ik aanstalten om het raam dicht te doen, maar hij stopte me.
'Alsjeblieft,' fluisterde hij met smekende ogen. 'Kom met me mee. Hij wacht op je.'
Ik schudde mijn hoofd nog een keer. 'Niet nu. Zeg maar tegen hem dat ik niet nu kan komen.'
'Amara-'
Ik wilde niet meer horen van hem. Ik wilde gewoon dat hij weg ging. Met kracht duwde ik het raam dicht, maar hij was sneller en duwde het raam geforceerd open waardoor ik achteruit struikelde.
Met grote ogen keek ik toe hoe hij door het raam heen klom en zijn armen over elkaar vouwde. 'Ik hoopte dat je mee zou werken. Jammer dat je nooit naar me luistert.' Hij klakte met zijn tong en zijn blauwe ogen werden donkerder, een donkerblauwe kleur. De glinstering die ik altijd zag in zijn ogen verdween en een duistere, vage mist nam het over.
Oh nee.
'Owen, wat-' Met snelheid die zelfs ik niet kon vastleggen, kwam hij op me af en greep me vast. Het ene moment bedekte hij mijn mond voordat ik kon schreeuwen en fluisterde hij een spreuk in mijn oor.
Het andere moment werd alles voor mijn ogen zwart en gaven mijn benen uit.
~o~o~
Toen ik weer bij bewust zijn kwam, voelde mijn keel kurkdroog aan.
Mijn hoofd bonsde en mijn zicht was wazig.
'Amara.' hoorde ik Rafaël hijgend zeggen. Ik probeerde me te focussen op het figuur die voor me op de grond zat. Langzaam maar zeker werd alles scherp. Eerst zag ik de groene, verwilderde ogen, daarna zijn lichaam. Zijn armen, die achter zijn lichaam waren vastgebonden.
Ik knipperde een paar keer om de situatie in me op te nemen.
We waren in een spierwitte kamer. Buiten de stoel waarop ik vastgebonden was, was de kamer leeg. Er waren geen ramen en er was maar één deur. Een enkele TL-buis verlichtte de kamer. Rafaël zat op zijn knieën, een paar meter van me vandaan. Zijn handen en voeten waren vastgebonden met tape.
En dan had ik het niet eens gehad over de verwondingen op zijn lichaam.
Mijn handen waren achter me gebonden, mijn mond dichtgeplakt met tape. Mijn pyjama, dat bestond uit een joggingsbroek en een simpel t-shirt, was vies en er zaten scheuren in.
Wat had hij gedaan?
Waar waren we überhaupt?
In paniek probeerde ik mezelf los te krijgen. 'Niet bewegen-' riep Rafaël, maar het was te laat. Zodra ik bewoog, voelde ik een elektrische lading door mijn lichaam heen gaan. Een knapperend geluid vulde de kamer. Voor een tel voelde ik mijn tenen en vingers niet, en verdween al het zuurstof in mijn longen. Op hetzelfde moment hoorde ik Rafaël kreunen in pijn.
De deur vloog open en mijn ogen schoten naar Owen. Hij liep op een rustig tempo op ons af en ik merkte dat zijn ogen nog steeds die donkerblauwe kleur hadden. Achter hem aan liepen twee demonen. Hij had een grijns op zijn gezicht en zei: 'Ik zie dat je de spreuk hebt uitgeprobeerd.'
Spreuk? Bedoelde hij de schok?
Hij stopte voor me en boog over me heen. 'Amara,' mompelde hij hoofdschuddend terwijl hij met zijn wijsvinger het spoor volgde over mijn wang waar een enkele traan gleed. 'Raak haar niet aan,' hoorde ik Rafaël dreigend zeggen.
Owen reageerde er niet op. Hij rees zijn wenkbrauwen en liet zijn tong over zijn lippen heen glijden. Nou ja, tong- het zag er eerder uit als een slangentong. Puntig en dun.
Wat was er gebeurd met hem?
Ik keek hem met smekende ogen aan. Doe dit niet, Owen.
Hij draaide zich echter om, mijn blik negerend. Hij stond voor Rafaël en keek met minachting op hem neer. 'En wat als ik haar aanraak? Heb je daar problemen mee?' Hij vouwde zijn armen over elkaar en knikte naar de twee demonen. 'Maak haar los.'
Verward keek ik toe hoe mijn handen en voeten werden losgemaakt. Ze hadden de tape gelaten.
Twijfelend keek ik van Owen naar Rafaël. De laatste keek me dwingend aan en schudde zijn hoofd. Owen merkte het en liep weer naar me toe. 'Luister maar naar hem. Je wil jezelf en hem niet meer pijn doen...'
Wat?
In een ruk trok hij de tape van mijn lippen, wat een brandend gevoel achterliet. Mijn handen vlogen naar mijn lippen en ik kromp ineen door de elektrische schok die nogmaals door mijn lichaam heen raasde. Rafaël lag op de grond met zijn handen in haar, alsof hij mijn pijn in zijn hoofd voelde.
'Wat,' probeerde ik te zeggen zonder mijn mond teveel te bewegen, 'heb je gedaan?'
Owen pakte mijn kin vast en staarde diep in mijn ogen. 'Niet veel, eigenlijk. Ik heb gedaan wat ik moest doen. Ik geef je wel een advies: beweeg niet teveel, het kan ervoor zorgen dat je engeltje- en jij- shocken krijgen. Shocken die dodelijk kunnen zijn.'
En met die woorden, voelde ik na lange tijd angst.
Pure, rauwe angst.
Angst die ik jaren geleden voor het laatst had gevoeld- toen een zweep mijn leven achtervolgde.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Dit is jullie reactie:
Is dit een cliffhanger? Want ik wil best wel het volgend hoofdstuk publiceren.
MAAR alleen als dit hoofdstuk 30+ votes krijgt. *glimlacht liefjes*
Nog 12 hoofdstukken voor het einde. JEETJE.
Ik denk dat ik eigenlijk een beetje emotioneel ben. Want ik ben al bijna 2 jaar bezig met dit boek, en als het opeens eindigt... Ik weet niet. Het is gewoon raar.
Wat denken jullie van dit hoofdstuk?
Nog meer drama in het volgend hoofdstuk... Pak je popcorn.
AAAAA-
A.D.I.O.S
xXx Jaani