A/N: XL hoofdstuk, geniet <3
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mijn lichaam was in iets warms gewikkeld, stralen van zonlicht scheen op mijn gezicht. Glimlachend rolde ik op mijn zij, denkend dat het een droom was. De zon scheen niet in de hel.
Na een paar seconden viel het kwartje.
Ik was helemaal niet in de hel.
Met een golf van adrenaline zat ik overeind. Wanneer was ik in slaap gevallen?
Mijn lichaam was strak gewikkeld in een deken, waardoor het voelde alsof ik in een cocon vast zat. Ik zat op een tweepersoonsbed, waarschijnlijk in de kamer van Feli.
'Oh, ben je wakker? Heb je goed kunnen slapen?' Mijn ogen gleden naar Rafaël, die de kamer binnenliep, de lichtstralen achter hem. Hij had een glimlach op zijn gezicht en het leek net alsof hij licht afstraalde. 'Je lijkt nu op een echte engel,' grapte ik mompelend. Hij lachte zachtjes en ik ging weer liggen, niet willend dat de warmte verdween.
'Is het niet tijd om op te staan? Het is al half een in de middag, weet je,' hoorde ik hem van achter me zeggen. Mijn ogen werden groot en ik sprong praktisch op uit het bed. Half één? Hoelang had ik dan geslapen?
'In de badkamer staan de spullen die je nodig zal hebben, Feli heeft ervoor gezorgd', zei Rafaël terwijl hij toekeek hoe ik mezelf uit de deken wurmde.
Ik had de deken maar half van me afgegooid toen ik naar de badkamer rende. Wat ik niet merkte was dat mijn ene been nog in de deken gewikkeld was, waardoor ik struikelde en bijna op de grond belandde.
Bijna.
In een flits greep Rafaël me vast aan mijn voorarmen, wat mijn val brak. Hij keek me voor een milliseconde aan met grote ogen, voordat hij me losliet en sissend achteruit deinsde. Ik viel op de grond doordat hij me zo plots los liet en besefte dat hij mijn blote armen had aangeraakt.
Zijn gezicht was weg getrokken in pijn en hij wreef over zijn handpalmen, alsof dat de pijn weg zou laten gaan.
'G-gaat het?' vroeg ik nadat ik overeind was gekomen.
'Ja, het gaat wel.' zei hij zwakjes. Hij keek me eindelijk aan en glimlachte een beetje. Zijn ogen glimlachten echter niet mee. 'Sorry, ik vergeet steeds dat ik je niet meer kan aanraken.'
Het leek bijna op een excuus, alsof hij ergens spijt van had. 'Ik ben degene die sorry moet zeggen, ik lette niet op.' mompelde ik.
Hij opende zijn mond om iets terug te zeggen, maar ik onderbrak hem door het volgende te zeggen: 'Je weet dat het niet jouw schuld is, dus je hoeft niets te zeggen. Ik ga naar de badkamer.'
¤_¤_¤_¤
'Amara, ik heb een paar spullen nodig... Kan je ze halen van de supermarkt? Het is hier maar een paar straten vandaan.' vroeg Feli aan mij.
Het was laat in de middag geworden, de zon begon langzaam onder te gaan. Volgens Feli ging het steeds beter met Owen, of zoals ze zei: "Hij wordt beter met de minuut." Het was een kwestie van wachten tot zijn schouder zou helen. De hele middag had ik Mara niet gezien en ik wist dat ze daar was.
Ik wist dat ze bij Owen was.
De hele middag.
Om eerlijk te zijn, irriteerde het me. En het verbaasde me ook hoe Feli haar niet uit het huis had geschopt. Ze was niet één keer uit de kamer gekomen, niet eens om eten te halen.
'Natuurlijk. Wat moet je hebben en waar is de supermarkt?' antwoordde ik op Feli's vraag. Ik stond op, maar voordat ik bij de deur kwam stopte Rafaël me. 'Feli, wil je nou echt dat ze alleen gaat? Het is bijna donker. Ik ga wel alleen, laat Amara maar hier.'
'Nee!' riep Feli uit en het bloed rees naar haar wangen. 'Het is... Uh... Iets persoonlijks. Alleen Amara kan het voor me halen.'
Oh.
Nu wist ik wat ze bedoelde.
Rafaël keek weg en wreef met zijn hand in zijn nek. 'Oh. Als dat zo is...'
'Wat had je gedacht, Rafaël? Ik kan zelf gaan, ik ben geen baby.' zei ik voordat de situatie te gênant zou worden.
'Nee, ik ga met je mee.' zei Rafaël fel. Hij was er op tegen dat ik alleen ging.
'Ik denk dat je samen met hem moet gaan, Amara. Het kan gevaarlijk. Ga nou maar.'
'Goed, wat jij wilt.' mompelde ik nadat ik mijn jas en schoenen aandeed. Rafaël volgde me en Feli drukte geld in mijn handen. 'Je weet wat ik nodig heb. Oh, en als je daar bent moet je ook een bak chocolade ijs halen. Die ene die in die blik soort zit, niet de Ben en Jerry's.'
Knikkend glimlachte ik naar haar. 'Het komt voor elkaar, maar waar is de supermarkt?'
>.< >.< >.<
Rafaël en ik liepen over straat heen, een dodende stilte hing om ons heen. Onze voetstappen echoden op de verlaten weg. We waren inmiddels op de terugweg en het zakje met de spullen erin bungelde aan mijn hand. De zon was onder en de lantaarnpalen waren de enige verlichting.
'Dit lijkt best op het begin van een horrorfilm,' onderbrak Rafaël de stilte. 'Vind je?' Ik wierp een blik in zijn richting en zag dat hij zijn blik op iets anders had gefocust. Hij keek in de richting van het park en stopte plots met lopen. 'Rafaël, wat-' Zonder me aan te kijken greep hij mijn bovenarm vast. Gelukkig had hij dit keer niet mijn blote arm vastgegrepen, dacht ik.
'Stil,' fluisterde hij. Mijn ogen gleden richting het park en op dat moment zag ik het ook.
Daar, op de schommel die zachtjes heen en weer schommelde, zat een persoon.
En die persoon keek ons recht aan.
'Ik denk dat we moeten rennen.' zei Rafaël vlug. Hij hield mijn arm strakker vast en keek me doordringend aan. 'Wie is dat?' vroeg ik angstig. 'Ik heb geen... Rennen!'
Rafaël trok me mee en we begonnen te rennen. Uit mijn ooghoeken zag ik dat de gestalte naar ons toe rende. Of beter gezegd, achter ons aan rende.
'Kom op, Amara! Ren sneller!' In tegenstelling tot Rafaël kon ik niet snel rennen. Ik wierp een blik naar achteren en zag dat de gestalte heel dichtbij was, maar een paar meter van ons vandaan. Hoe was hij zo snel gekomen?
Er begon een lichtje in mijn hoofd te branden. Terwijl ik rende, wurmde ik mezelf los van Rafaëls hand en greep de blik met ijs uit het tasje. 'Wat doe je?' schreeuwde Rafaël toen ik stopte.
Ik tilde mijn hand op en mikte op de gestalte die een paar meter van ons vandaan plots stil stond.
Daarna gooide ik de blik met alle kracht die ik had naar hem toe.
Voordat hij merkte wat er gebeurde, had de blik hem geraakt op zijn hoofd. Hard. Hij viel achterover.
'Kom op!' riep ik naar Rafaël terwijl ik hem meetrok naar de flat. Hij keek nog verbijsterd toe hoe de gestalte overeind krabbelde en zijn hand tegen zijn neus hield.
Uiteindelijk hadden we de deur van de flat bereikt en zodra we veilig in de hal waren met de deuren gesloten, stonden we een tijdje om op adem te komen.
'Hij is weg,' was het eerste dat Rafaël zei. Hij lachte en haalde een hand over zijn gezicht. 'Dat was gewoon geweldig... Hoe kwam je op het idee?' Hij lachte harder en zakte tegen de muur naar beneden.
Er viel niets te lachen, maar toch lachte ik mee. We zaten samen op de grond in de hal en we lachten, zonder reden.
Zijn ogen vonden de mijne en voor de eerste keer vandaag lachten ze wel mee.
En voor het eerst in jaren voelde ik me veilig, een gevoel die ik had gemist.
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Alohaaatjes!
Ik was heel moe terwijl ik dit hoofdstuk schreef, dus neem me niet kwalijk als het slecht en afgeraffeld is.
Ik wilde alleen een hoofdstuk posten want ja, Wattpad is soms weer bezig met problemen fixen... En dan kan ik niet schrijven. Daarom is het zo lang uitgesteld, sawwy ^^
Niet te vergeten om te stemmen en te reageren! Maakt mij altijd blij <3
IK WIL VAKANTIEEE AAAAHH *huilt*
A.D.I.O.S.
xXx Jaani