Het leek alsof ik niet mee leefde.
Maar mijn hart bonsde nog steeds.
Het leek alsof ik onder water was.
Maar ik kon gewoon ademen.
Alles leek nagemaakt, maar ik was niet in een fantasiewereld: het was echt.
Ze hadden me opgesloten. Ze dachten dat ik te gevaarlijk was.
Ik zat in een duistere ruimte. Ze hadden me vastgebonden. Ik was hulpeloos, maar ik wist nog wel dat mijn zintuigen er waren. Ik kon de muffe geur van de kamer ruiken, ik voelde hoe handboeien mijn huid sneden, ik kon het maanlicht zien dat door de raam scheen en ik hoorde de nachtdieren buiten tot leven komen. Niet te vergeten proefde ik ook de smaak van bloed in mijn mond, doordat een van de demonen me had geslagen.
Er was alleen één verschil: de directeur van de school had me laten opsluiten tegen de wil van Rafaël in. Hij was een aartsengel, maar hij had zijn zin niet gekregen. De directeur zou met de andere hogere demonen beslissen wat ze met me zouden doen.
Zouden ze me vergoed naar de Hel sturen? Of zouden ze Mara en mij weer één maken?
Ik rilde al van de gedachte. Dan ging ik liever naar de Hel.
Buiten klonken de voetstappen van demonen, maar geen van alle maakten aanstalten om ook maar te vragen of alles goed ging. De woorden van één demon gonsden in mijn hoofd:
"Je bent een beest."
◉_◉_◉
Ik werd wakker gemaakt door een schop in mijn maag. Kreunend opende ik mijn ogen en greep naar mijn buik. Daglicht scheen door het raam heen. 'Wat moet je?' snauwde ik. De demon keek op me neer met een blik vol argwaan.
Als ze me een beest noemden, zou ik me ook zo gedragen.
'Sta op, iedereen wacht op jou.' snauwde hij terug. Hij maakte mijn voeten los. Voordat ik mezelf overeind had gehesen en stevig op mijn voeten stond, trok hij me al mee naar buiten. 'Hé!' gilde ik, strompelend.
Ik had honger, want ik had sinds twee dagen niet gegeten.
Ik wilde douchen, omdat ik op de koude vloer had geslapen zonder dekens.
Ik wilde dat Rafaël of Owen bij me was. Waarschijnlijk zou ik snel instorten, mentaal én fysiek.
'Loop sneller,' spatte de demon die me meetrok. Ik had nu al een bloedhekel aan hem. Waar was de Amara gebleven van vroeger, die niemand haatte?
We liepen gangen door, trappen op, totdat we voor twee deuren stonden. Hij duwde ze open, terwijl hij me nog vast had. Mijn ogen scanden de ruimte.
Was dit een rechtszaal?
Daar leek het wel op. Alle hoofden draaiden zich om. De directeur zat vooraan met een paar andere opperdemonen. Ik werd naar voren getrokken, tot ik op een stoel moest gaan zitten. Iedereen keek me nieuwsgierig aan, maar ik keek naar beneden. Mijn haar bedekte mijn gezicht waar ik blij om was; ik had nog een beetje waarde over.
Toen begon de toespraak: 'Amara, we hebben last van je...'
'...houd je krachten in bedwang...'
'...je zal een straf krijgen...'
Ik hoorde van alles. Op een gegeven moment lette ik niet meer op. Nadat mijn naam weer werd genoemd, keek ik pas op. 'Wat?' vroeg ik verward. De directeur zuchtte en liet zijn vuist neerkomen op de tafel. 'Ik zei: je hebt twee opties. Optie één is dat je een straf moet uitzitten en je krachten moet proberen in bedwang te houden; optie twee is dat je een Engel wordt door onze begeleiding. De kans dat je het niet haalt om Engel te worden is groot, zoals je weet. De keuze ligt aan jou.'
Alles was doodstil terwijl ik nadacht. Wat zou het beste zijn? Moest ik optie één kiezen of optie twee?
Ik wierp een blik naar achteren en zag Rafaël en Owen voor het eerst deze morgen. Rafaël keek me haast smekend aan dat ik optie twee niet moest kiezen.
Als ik Engel zou worden, zou iedereen me dan minder verafschuwen?
Zouden Rafaël en ik bij elkaar kunnen zijn?
Maar... wat als ik het niet haal?
Optie één was voor de hand liggend. Zeker lag er nog een addertje onder het gras.
Mijn beslissing was snel genomen.
Ik keek op, recht in de ogen van de directeur. 'En?' vroeg hij nieuwsgierig.
'Ik kies voor optie twee,' antwoordde ik zonder te twijfelen.
Ik hoorde mensen naar adem happen.
'Weet je het zeker?' vroeg hij.
Ik knikte met mijn hoofd. Ik had niets meer te verliezen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ik had capslock aangelaten toen ik bezig was met chatten, en ik ging het laatste deel van het hoofdstuk schrijven. Het zag er zo uit:
'iK KIES VOOR OPTIE TWEE,' ANTWOORDDE IK ZONDER TE TWIJFELEN.
iK HOORDE MENSEN NAAR ADEM HAPPEN.
'wEET JE ET ZEKER?' VROEG HIJ.
iK KNIKTE MET MIJN HOOFD. iK HAD NIETS MEER TE VERLIEZEN.
Krankzinnig he? Vind ik ook.
Dus, mensen... ik dacht net aan het eind van het boek. Ik wilde een snelle jelle plottwist doen... DAT OWEN EN AMARA TOCH SAMEN KOMEN. Ik verloor alleen ff mijn hersenen, maak je maar geen zorgen over het einde ;D
WAT GAAT ER GEBEUREN? *hapt naar adem* Laat je fantasie erop los gaan xD
Morgen ga ik met een project naar Delft. Woehoeeee... ik heb er zin in...
Niet dus. R.I.P. me, we gaan dammen maken. Heel interessant. *knikt heftig*
Dat was het Jaani-update van Tien uur.
ADIOS.
xXx Jaani.