Όταν ήμουν μικρή δεν είχα και πολλούς φίλους, ποτέ μου δεν ένιωσα την ανάγκη να αποκτήσω πολλούς φίλους αφού ήδη είχα την καλύτερη φίλη που θα μπορούσα να ζητήσω: Την δίδυμη αδερφή μου, την Ρενέ. Είμασταν αχώριστες ακόμα και αν εκτός από την εμφάνιση μας δεν θα μπορούσαμε να ήμασταν πιο διαφορετικές. Εγώ ήμουν πολύ φασαριόζα και ομιλιτηκή , γελούσα με τα πάντα και δεν είχα ποτέ μου πρόβλημα να τα βρίσκω με άτομα της ηλικίας μου. Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα να είχα κάνει πολλούς φίλους αν ήθελα, αλλά δεν ήθελα να κάνω παρέα με κανέναν εκτός από την Ρενέ. Ίσως και να έκανα παρέα μαζί της επειδή ένιωθα κάποιο είδος ευθύνης αφού η ίδια δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει φίλους.
Η Ρενέ ήταν ήσυχη και συχνά σκυθρωπή και μίζερη. Όταν οι άνθρωποι προσπαθούσαν να την πλησιάσουν κατευθείαν το μετάνιωναν μόλις εκείνη άνοιγε το στόμα της. Η Ρενέ είχε την ικανότητα να διαβάζει τους ανθρώπους αφού τους άκουγε για μερικά λεπτά. Μπορούσε να καταλάβει ποιόν αγαπούν, τους μεγαλύτερους φόβους τους και το πόσο σκοτεινά ήταν τα μεγαλύτερα μυστικά τους και θα τα χρησιμοποιούσε σαν ασπίδα για να προστατέψει τον εαυτό της από τους άλλους. Αν και στην πραγματικότητα οι άλλοι ήταν που χρειάζονταν προστασία από αυτήν. Κάθε φορά που κάποιος προσπαθούσε να την πλησιάσει το αποτέλεσμα θα ήταν η Ρενέ να αρχίσει να πετάει προσβολές στο άτυχο άτομο και κακόβουλα σχόλια που επιβεβαίωναν την παντοτινή μοναξιά της. Σε όλους συμπεριφέρονταν έτσι. Σε όλους εκτός από εμένα.
Σπανίως ήταν καλή μαζί μου αλλά δεν θα την έλεγα κακιά, βασικά έδειχνε περισσότερο σαν απλώς να με ανεχόταν. Ξέρω πως αυτό ακούγεται σκληρό, είναι κάπως δύσκολο να εξηγήσω τον τρόπο που εμείς οι δύο λειτουργούσαμε, εμείς δεν χρειαζόμασταν την αγάπη, χρειαζόμασταν την εξάρτηση, την αξιοπιστία, να ξέρουμε πως πάντοτε κάποιος ήταν εκεί για εμάς. Οι γονείς ήταν πολύ κακά άτομα και από την δική μας οπτική γωνία καθόλου αξιόπιστοι. Πάντοτε προσπαθούσαν να χωρίσουν εμένα από την Ρενέ. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί, αλλά πάντα προσπαθούσαν να μας κάνουν να συναναστραφούμε με άλλους ανθρώπους, να κάνουμε και άλλους φίλους και να αφήσουμε τον μικρό μας κόσμο.
Πλήγωναν την Ρενέ. Ποτέ σωματικά αλλά την έκαναν να νιώθει πως ήταν άχρηστη και να σκέφτεται πως ήταν κακός άνθρωπος. Την πήγαιναν να σε ψυχιάτρους που πάντα της έδιναν καινούρια ''φάρμακα'' που πάντα της έκαναν περισσότερο κακό απ'ότι καλό. Την έκαναν να θυμώνει αλλά με τον εαυτό της. Την έκαναν να βλέπει και να νιώθει άσχημα με αυτά που έλεγε στους ανθρώπους. Η Ρενέ έπεφτε σε ένα μαύρο κενό. Τα φάρμακα την απομάκρυναν όλο και περισσότερο από εμένα.
Πολλές φορές παραμιλούσε τα βράδια, πολλές φορές απευθυνόταν σε εμένα αλλά περισσότερο στον εαυτό της. Έλεγε πως οι γονείς μας και οι γιατροί δεν ήταν αξιόπιστοι, πως προσπαθούσαν να την ξεφορτωθούν επειδή δεν νοιάζονταν, ότι οι γονείς μας ποτέ δεν την αγάπησαν. Πάντα προσπαθούσα να την κάνω να σταματήσει να σκέφτεται έτσι, της έλεγα πως αυτά δεν ήταν αλήθεια αλλά κάποια στιγμή σταμάτησε να με ακούει. Τις λίγες φορές που καλούσα κάποιον ''φίλο'' από το σχολείο στο σπίτι ή Ρενέ πάντα θα μου ψιθύριζε στο αυτί πως δεν νοιάζεται πραγματικά και πως με κάνει παρέα μόνο και μόνο επειδή με λυπόταν επειδή ήμουν ολομόναχη με μία αποτυχημένη αδερφή.
Προσπαθούσε τόσο σκληρά να με τραβήξει μαζί της σε μία τρύπα, αλλά δεν πίστευα πως το έκανε επίτηδες.
Σιγά σιγά γινόταν πιο δύσκολο να την πλησιάσω, να της τραβήξω την προσοχή, που τελικά ο μόνος τρόπος να την κάνω να μου δώσει προσοχή ήταν με το να είμαι μονίμως σε πόνο. Μόνο έτσι με πρόσεχε, αλλά ποτέ της δεν προσπάθησε να με σταματήσει ή να με βοηθήσει. Ήταν ο μόνος τρόπος να κρατήσω τον σύνδεσμο της με πραγματικότητα. Ήταν ο μόνος τρόπος να κρατήσω κοντά μου την καλύτερη φίλη μου.
Αλλά σύντομα ούτε και αυτό δεν δούλευε πια, πια χρειαζόταν βελόνες και αλκοόλ για να την φέρω πίσω, για να την κάνω να νιαστεί. Σίγουρα ήμασταν αχώριστες όπως πάντα αλλά μου γινόταν όλο και πιο δύσκολο να την κρατήσω κοντά μου, να την κάνω να ήταν πραγματικά παρόν και να μην ήταν χαμένη στην άβυσσο που είχε γίνει το μυαλό της.
Εκείνη ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που πάντα άκουγε όταν οι γονείς μας γίνονταν σκληροί και αγνοούσαν το πως τα λόγια τους διαπερνούσαν κάθε τοίχο που εγώ και η Ρενέ είχαμε χτίσει, ήταν ο μόνος άνθρωπος που ήξερε πως το μυαλό μου ήταν τόσο κατεστραμμένο και σκοτεινό όσο το δικό της παρά την μάσκα που φορούσα. Ήταν η μόνη που ήξερε την βλάβη που προκαλούσε στο σώμα μου.
Μα ποτέ της δεν με σταμάτησε. Μάλιστα ήρθε και η μέρα που τελικά άρχισε να με τραβάει στο σκοτάδι μαζί της. Ήταν η μόνη που είχε προσέξει πως είχα αρχίσει να χάνομαι και είχε μετατρέψει τον εαυτό της σε ένα βάρος που με τραβούσε στον πάτο μαζί της.
Μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω πως η Ρενέ δεν ήταν καλός άνθρωπος, πως δεν ήταν καλή για εμένα. Μα ήταν πια πολύ αργά. Είχα ήδη πια γίνει εντελώς εξαρτημένη από αυτήν, μετά από είκοσι χρόνια που είμασταν μόνο εγώ και αυτή ενάντια στον κόσμο την χρειαζόμουν, ήταν η μόνη που με καταλάβαινε.
Τότε ήρθε η μέρα που συνειδητοποίησα πως είχε καταστρέψει τον εαυτό μου στο σημείο όπου αν πλήγωνα το σώμα μου περισσότερο απ'ότι το είχα ήδη πληγώσει δεν θα μπορούσα να είμαι εκεί πια για την αδερφή μου, που με χρειαζόταν όσο την χρειαζόμουν και εγώ. Αλλά ακόμα χρειαζόταν να την κρατάω στην πραγματικότητα. Η Ρενέ καταλάβαινε μόνο πόνο και βία. Μου είχε γίνει πια ξεκάθαρο όταν ήμουν δεκαέξι πως η Ρενέ δεν έδειχνε κακία στους άλλους απλά επειδή ήθελε να την αφήνουν μόνη της αλλά επειδή ήθελε να βλέπει τον πόνο στα μάτια τους. Να τους βλέπει να διώχνουν όλα τα συναισθήματα από το μάτια τους σε μια προσπάθεια να προστατεύσουν τους εαυτούς τους από τα μαχαίρια που πετούσε προς το μέρος τους.
Γιαυτό ο πόνος μου την έφερνε πίσω σε εμένα, μέχρι που συνειδητοποίησε πως πως πάντα το έκανα μόνο για αυτήν όταν σταμάτησα για να παραμείνω ζωντανή.
Το όνομα του ήταν Λόνη, Λένη, ή κάτι τέτοιο. Ένα πολύ γλυκό και όμορφο αγόρι που πρόσεξε το όμορφο πρόσωπο μου σε κάποιο μπαράκι της πόλης που βρισκόταν αρκετά μακριά από το σπίτι μας. Τα ουρλιαχτά του έφεραν πίσω την Ρενέ και την κράτησαν παρόν για πολύ, πολύ ώρα και μας έφεραν ακόμα πιο κοντά, με έκαναν επιτέλους να καταλάβω την ευχαρίστηση που έπαιρνε από τον πόνο η Ρενέ.
Ήξερα πως αυτό που είχα κάνει ήταν λάθος. Ήξερα πως το αίμα που έτρεχε από εκείνο το ακρωτηριασμένο πτώμα που κάποτε ήταν ένας πανέμορφος νεαρός ήταν ένα θέαμα που κανονικά δεν θα έπρεπε ποτέ να δω, πόσο μάλλον να το προκαλέσω. Αλλά όπως είπα, ήμουν εντελώς εξαρτημένη από την Ρενέ.
Την φανταστική φίλη μου που είχα δημιουργήσει με την φαντασία μου η οποία, σύμφωνα με τους ψυχιάτρους μου, είναι μια προσωποποίηση της ψυχοπαθειάς μου. Ήταν το μόνο άτομο που μπορούσα να εμπιστευτώ. Το κορίτσι στο κεφάλι μου ήταν κομμάτι μου, με έκανε πιο δυνατή, με κράτησε στα πόδια. Μου έδωσε σκοπό για να συνεχίσω.
Ήμουν αυτή όπως και αυτή ήταν εγώ.
Την τάιζα με αίμα. Δεν με ένοιαζε πια που σκότωνα αθώους. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν με ένοιαξε και η Ρενέ το είχε συνειδητοποιήσει πριν πολύ καιρό. Δεν με ένοιαζε πια που η Ρενέ δεν ήταν καλός άνθρωπος. Πότε δεν με ένοιαξε, τουλάχιστον όχι στα αλήθεια. Η Ρενέ ήταν ανώτερη από κάθε άλλο άνθρωπο. Κανένας τους δεν άξιζε. Κανένας δεν ήταν σημαντικός. Όλοι τους ήταν ασήμαντοι. Όλοι εκτός από την Ρενέ.
Την καλύτερη μου φίλη.
******************************
Λοιπόν, με αφορμή αυτή την ιστορία είπα να σας πω κάποια πράγματα για την ψυχοπαθειά και το τι σημαίνει να είσαι ψυχοπαθής.
Πολλοί νομίζουν πως οι λέξεις ψυχοπαθής και τρελός είναι συνώνυμες αλλά στην πραγματικότητα είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα.
Οι επιστήμονες θεωρούν οτι υπάρχουν δυο κατηγορίες : οι ψυχοπαθείς και οι κοινωνιοπαθείς. Οι ψυχοπαθείς είναι εκείνοι οι ασθενείς που μπορούν να γίνουν βίαιοι και ο λόγος της ψυχοπάθειας τους έχει να κάνει με κληρονομικούς λόγους πχ λόγο κάποιας βλάβης στον εγκέφαλο. Οι κοινωνιοπαθείς ανήκουν πάλι στη πιο "ήρεμη" κατηγορία και οι επιστήμονες θεωρούν οτι ανέπτυξαν αυτή τη συμπεριφορά λόγω των συνθηκών στις οποίες μέσα μεγάλωσαν. Παρακάτω βλέπουμε τα βασικά κριτήρια για να χαρακτηρίσουμε κάποιον ώς ψυχοπαθή.
1.Δεν νοιάζονται
2.Είναι ρηχοί συναισθηματικά
Συναισθήματα όπως ντροπή και ενοχές, είναι άγνωστα αισθήματα για έναν ψυχοπαθή.
3.Είναι ανεύθυνοι
4.Δεν είναι ειλικρινής
5.Έχουν υπέρμετρη αυτοπεποίθηση
6.Νιάζονται μόνο για τον εαυτό τους
Οι ψυχοπαθείς περιγράφονται ως αναίσθητοι και ψυχρά αδιάφοροι ως προς τα συναισθήματα των άλλων . Οι επιστήμονες αναφέρουν ότι αυτό έχει να κάνει και με τη δομή του εγκεφάλου. Οι εγκέφαλοι των ψυχοπαθών έχουν βρεθεί να έχουν αδύναμες συνδέσεις μεταξύ των συστημάτων που έχουν να κάνουν με τα αισθήματα του εγκεφάλου. Οι ψυχοπαθείς δεν είναι καλοί επίσης στην ανίχνευση φόβου στα πρόσωπα των άλλων ανθρώπων (Blair et al., 2004). Επίσης οι ψυχοπαθείς δεν αισθάνονται αηδία (π.χ. μια εικόνα ενός ακρωτηριασμένου ζώου δεν θα του κάνει αίσθηση ώστε να τον αηδιάσει)
Συναισθήματα όπως : ντροπή και ενοχές, είναι άγνωστα αισθήματα για έναν ψυχοπαθή. Οι ειδικοί λένε ότι οι ψυχοπαθείς παρουσιάζουν μια παντελής έλλειψη ενοχής και ντροπής ειδικά όταν βρίσκονται μπροστά σε καταστάσεις που ο μέσος άνθρωπος θα αντιδρούσε με κάποιο είδος ενοχής. Επίσης, οι ψυχοπαθείς είναι γνωστοί για την έλλειψη φόβου. Ο μέσος άνθρωπος όταν περιμένει να γίνει κάτι και γνωρίζει ότι πρόκειται να πονέσει ή ακόμα καλύτερα δεν γνωρίζει τι θα γίνει, και μόνο η σκέψη του επικείμενου πόνου, ενεργοποιεί ένα συγκεκριμένο μέρος στο κέντρο του εγκεφάλου. Αυτό δεν γίνεται στους ψυχοπαθείς.
Τα άτομα που πάσχουν από ψυχοπάθεια δεν αναλαμβάνουν καθόλου την ευθύνη των πράξεων τους. Αντιθέτως, «ρίχνουν» τις ευθύνες στους άλλους ακόμα και σε κάτι που μπορεί να είναι πασιφανές ότι φταίγαν εκείνοι. Θα το παραδεχτούν μόνο αν πιεστούν αρκετά αν και πάλι δεν θα εμφανίσουν κανένα ίχνος ντροπής ή ενοχής.
Οι ψυχοπαθείς μπορούν να πουν ψέματα για κάτι και να κοιτάνε το συνομιλητή τους κατάματα χωρίς να θεωρούν ότι κάτι κάνουν λάθος. Ακόμα και κάποιος τους «ξεμπροστιάσει», το άτομο που έχει ψυχοπάθεια δεν πρόκειται να αλλάξει τη στάση του , ούτε να παραδεχτεί το λάθος του, πόσο μάλλον να δείξει κάποιο αίσθημα ντροπής.
Οι ψυχοπαθείς συνήθως έχουν μεγάλη αυτοπεποίθηση. Έχουν την αίσθηση ότι είναι υπεράνω όλων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ασθενή που νόμιζε ότι είναι η καλύτερη κολυμβήτρια στο κόσμο.
Το κύριο χαρακτηριστικό της ψυχοπάθειας είναι ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν καλά σε κάποιο έργο που τους έχει ανατεθεί καθώς δεν μπορούν να «φιλτράρουν» τις οποιαδήποτε αλλαγές προκύψουν από την ώρα που θα αναλάβουν να φέρουν εις πέρας το έργο που τους ανατέθηκε. Ο μέσος άνθρωπος , όταν αναλαμβάνει να κάνει κάτι μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που θα φερθεί, το τι θα πει κτλ, ανάλογα με τη κατάσταση που επικρατεί. Ο ψυχοπαθής δεν μπορεί να προσαρμοστεί σε αυτό
Οι ψυχοπαθείς τείνουν να είναι αρκετά εγωιστές. Συγκεκριμένα οι επιστήμονες χαρακτηρίζουν τη κατάστασή τους ως «παθολογικό εγωισμό» , που πολλές φορές συνοδεύεται με έναν « παρασιτικό» τρόπο ζωής.
Οι ψυχοπαθείς δεν μπορούν να προγραμματίσουν τη ζωή τους. Οι ειδικοί λένε ότι οι ψυχοπαθείς δεν μπορούν να θέσουν μακροχρόνιους στόχους.
Είναι γεγονός ότι οι ψυχοπαθείς δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα νεύρα τους, είναι γενικά ευερέθιστοι και μπορεί να έχουν βίαια ξεσπάσματα όταν κάποιος τους ενοχλήσει .
Υπάρχουν φυσικά και οι έξυπνοι ψυχοπαθής που προσποιούνται πως είναι φυσιολογικοί όταν έχουν γύρω τους κόσμο. Φυσικά δεν είναι καθόλου δύσκολο να γίνει ένας ψυχοπαθής δολοφόνος, αφού δεν μπορεί να αισθανθεί ενοχές οπότε γιατί όχι;
Οι ψυχοπαθείς είναι πάρα πολύ καλοί στο να χειραγωγούναι τους άλλους αφού αν και οι ίδιοι δεν μπορούν όντως να νιώσουν συναίσθημα μπορούν να καταλάβουν τα συναισθήματα των άλλων και τα χρησιμοποιούν εναντίων των άλλων για να πετύχουν τους δικούς τους σκοπούς.
Συνήθως οι ψυχοπαθείς επιλέγουν αυτές τις καριέρες:
1. Οι Γενικοί Διευθυντές των επιχειρήσεων και έπονται:
2. Δικηγόροι
3. Εργαζόμενοι σε ραδιόφωνο και τηλεόραση
4. Πωλητές
5. Χειρουργοί
6. Δημοσιογράφοι
7. Αστυνομικοί
8. Ιερείς
9. Σεφ
10. Δημόσιοι υπάλληλοι
Οι ψυχοπαθείς προτιμούν τα επαγγέλματα που χαρακτηρίζονται από άγχος και εξουσία, ενώ αποφεύγουν εκείνα που η ανθρώπινη επαφή είναι μεγάλη και άμεση όπως:
1. Κοινωνικοί λειτουργοί
2. Νοσοκόμοι
3. Θεραπευτές
4. Τεχνίτες
5. Αισθητικοί
6. Εργαζόμενοι σε φιλανθρωπικά ιδρύματα
7. Δάσκαλοι
8. Καλλιτέχνες
9. Γιατροί
10. Λογιστές
Και επίσης σύμφωνα με στατιστικές ο μέσος άνθρωπος περνάει τουλάχιστον εφτά ψυχοπαθείς καθημερινά στον δρόμο.
Τώρα ξέρετε τι θα γίνει;
Κάποιοι μαλάκες στα σχόλια θα αρχίσουν να γράφουν πως ''OMG νωμιζο πος ημε ψιχοπαθις!''
(Αν όχι με αυτή την ορθογραφία θα το γράψουν με greeklish).
Ε... μια στιγμή να ανοίξω τον συνεργεμό...
*******************************
ΠΡΟΣΟΧΉ, ΠΡΟΣΟΧΉ
Ακολουθεί προσβλητικό κράξιμο για τάχα ψυχοπαθής και τάχα καταθλιπτικούς που το έγραψε ένα βλαμμένο αναίσθητο δεκαπεντάχρονο κορίτσι που δεν έχει ζωή και μετά αφού θα το δημοσιεύσει θα αρχίσει να νιώθει άσχημα για αυτά που έχει γράψει
ΠΡΟΣΟΧΉ, ΠΡΟΣΟΧΉ
*******************************
Λοιπόν, τυχαίε μαλάκα στα σχόλια, να σε ρωτήσω κάτι;
Μπορείς να ξεκοιλιάσεις ένα μωρό, να του γδάρεις το δέρμα ενώ είναι ζωντανό, να το κάνεις χαλάκι για το σαλόνι, να περπατήσεις πάνω του χωρίς να νιώσεις καθόλου ενοχές;
Μπορείς να πας αμέσως τώρα και να σουβλίσεις ένα μαχαίρι στο λαιμό της μάνας σου και να την κοιτάζεις ένα θα πεθαίνει και να μην νιώσεις καθόλου τύψεις;
Μπορείς να ξεριζώσεις την καρδιά του πατέρα σου και να την φας μπροστά του ενώ θα πεθαίνει και να μην αηδιάσεις καν;
Όχι;
Ε ΤΌΤΕ ΔΕΝ ΕΊΣΑΙ ΨΥΧΟΠΑΘΉΣ!
ΕΊΣΑΙ ΈΝΑΣ ΗΛΊΘΙΟΣ ΈΦΗΒΟΣ ΠΟΥ ΘΈΛΕΙ ΚΑΙ ΚΑΛΆ ΝΑ ΤΟ ΠΑΊΞΕΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΌΣ ΚΑΙ ΣΟΦΌΣ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΈΝΟΣ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΌΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΈΡΩ ΤΙ ΆΛΛΟ!
ΆΚΟΥΣΕ ΕΚΕΊ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΤΈΧΕΙΣ ΝΑ ΒΛΈΠΕΙΣ ΜΙΚΡΆ ΠΑΙΔΆΚΙΑ ΝΑ ΚΛΑΊΝΕ Ή ΚΟΥΤΑΒΆΚΙΑ ΝΑ ΤΑ ΚΛΟΤΣΆΝΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟ ΠΑΊΖΕΙΣ ΧΆΝΙΜΠΑΛ ΛΈΚΤΕΡ!
ΚΑΙ ΈΝΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΣ ΨΥΧΩΠΑΘΉΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΑΔΕΧΌΤΑΝ ΈΤΣΙ ΠΩΣ ΈΧΕΙ ΠΡΌΒΛΗΜΑ ΣΤΟ ΊΝΤΕΡΝΕΤ ΌΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΎΣΕ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΊ Η ΕΙΚΌΝΑ ΤΟΥ!
ΟΙ ΨΥΧΟΠΑΘΕΊΣ ΕΊΝΑΙ ΣΥΝΉΘΩΣ ΜΕΘΟΔΙΚΟΊ ΚΑΙ ΈΞΥΠΝΟΙ, ΞΈΡΟΥΝ ΠΩΣ Η ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΆ ΤΟΥΣ ΕΊΝΑΙ ΚΆΤΙ ΠΟΥ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΚΡΎΒΟΥΝ!
*Βαθιά ανάσα*
Συγνώμη παιδιά αλλά στα σχόλια που υπήρχαν κάτω από άρθρα και βίντεο στο YouTube που μιλούσαν για ψυχοπαθείς το ενενήντα τις εκατό ήταν μαλάκες έφηβοι που νομίζουν πως είναι ψυχοπαθής.
Διόρθωση:
Είναι σίγουροι πως είναι ψυχοπαθής χωρίς να έχουν πάει καν σε κάποιον ψυχολόγο να τους διαγνώσει.
Απλά έκαναν ένα κουίζ στο quotev που λεγόταν ''r u a psuchopath?'' που το έφτιαξε ένα εννιάχρονο αμερικανάκι!
Ξέρετε, περίπου τι γίνεται με την κατάθλιψη εδώ και καμιά δεκαετία.
Μια μόδα που ξεκίνησε από τα δεκαεξάχρονα emo στο Myspace.
Σύμφωνα με αυτούς τους μαλάκες η κατάθλιψη :
Συμβαίνει επειδή σου έκαναν νταηλίκια στο σχολείο ή επειδή οι γονείς σου δεν σε δέχονται για το πόσο... ε... σκοτεινή είσαι (ναι, η πλειοψηφία είναι μικρά εντεκάχρονα κοριτσάκια) ή επειδή ... ε... κατάλαβες από την τρυφερή ηλικία των... ε... των τριών μηνών το πόσο άδικος είναι ο κόσμος και την... ε... ''καταπίεση της κοινωνίας'' και η κατάθλιψη υπάρχει γιατί... ε... είσαι απογοητευμένη από την κοινωνία πριν καν να ζήσεις σε αυτήν (ρε αντικοινωνικό κωλόπαιδο) και... ε... είναι κάτι απίστευτα βαθύ που μόνο ώριμοι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν!
τα συμπτώματα είναι:
θέλεις να αυτοκτονήσεις
θέλεις να κόβεσαι
τα φάρμακα απλά θα κάνουν τα πάντα χειρότερα γιατί έτσι και αλλιώς εσύ δεν τα χρειάζεσαι επειδή ''έχεις βρει την αλήθεια που όλοι οι άλλοι αγνοούν κλπ''
θέλεις... ε... να ακούς heavy metal όλη μέρα (ή οτιδήποτε είναι καταθλιπτικό και μιλάει για θάνατο αίμα και αυτοτραυματισμό κλπ)
φοράς συνέχεια μαύρα και πέντε τόνους αϊλάινερ και περνάς όλη σου την μέρα στα κομμωτήρια για να κάψεις, βάψεις μαύρο το μαλλί (ίσως και καμιά φούξια ή κόκκινη αντάβια) και πεντακόσια σκουλαρίκια στην μύτη, στο φρύδι, στα χείλη, στα αυτιά στην γλώσσα κλπ.
και... ε... Είσαι απογοητευμένη με το πόσο άδικη είναι η κοινωνία!
και... ε...
Προσπαθείς να αυτοκτονήσεις με υπερβολική δόση... ε... βηταμίνων!
και ζελεδάκια χάριμπο!
Οκ, το πιάσαμε;
Α και έχει μόνο να κάνει με τις εμπειρίες σου στην ζωή και σίγουρα δεν μπορεί να είναι και ορμονικό!
Σύμφωνα με τους ειδικούς:
Πρώτα απ'όλα το ενενήντα τις εκατό των περιπτώσεων έχει να κάνει με ορμόνες και όχι με τους γονείς σου που ''Δεν νοιάζονται για εσένα''(παρόλο που πληρώνουν πεντακόσια χιλιάρικα το χρόνο για το σχολείο σου και για τα μαύρα δερμάτινα που φοράς και για τους πέντε τόνους αϊλάινερ που φοράς!) Και η πλειοψηφία αυτών που έχουν κατάθλιψη ΕΊΝΑΙ ΟΙ ΕΝΉΛΙΚΕΣ ΆΝΤΡΕΣ!
Κυρίως επειδή η κοινωνία τους αναγκάζει να κρύβουν και να μην εκφράζουν τα συναισθήματα τους παρόλο που σύμφωνα με έρευνες οι άντρες είναι πιο ευαίσθητοι από τις γυναίκες απλώς οι γυναίκες μπορούν να κλάψουν πιο εύκολα επειδή το σώμα των γυναικών είναι έτσι σχεδιασμένο ώστε να παράγει δάκρυα πιο εύκολα!
Και όχι, δεν χαράζεις τον εαυτό σου μόνο επειδή σε ''βοηθά αντέξεις τον πόνο μέσα σου κλπ'' ναι αρκετοί το κάνουν αλλά η πλειοψηφία το κάνει επειδή πειραματίζεται για να δει πως θα είναι αν όντως αυτοκτονήσει και τα άτομα που το κάνουν αυτό είναι κυρίως τα άτομα που έχουν αυτοκτονικές τάσεις και όχι αυτοί που έχουν κατάθλιψη ΚΑΙ ΑΥΤΆ ΤΑ ΔΎΟ ΕΊΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΆ!
Αυτός που έχει κατάθλιψη είναι υπερβολικά απαθείς για να προσπαθήσει όντως να αυτοκτονήσει, αν θα προσπαθήσει να αυτοκτονήσει τότε θα το κάνει μια μέρα που θα νιώθει ενεργητικός, μια μέρα που θα νιώθει καλά και που οι γύρω του θα παρατηρήσουν πως δείχνει χαρούμενος! θα το κάνει μια μέρα που θα είναι χαρούμενος, δηλαδή τότε που δεν θα το περιμένεις.
Και πάλι παρακαλώ η πλειοψηφία αυτών που αυτοκτονούν είναι οι ενήλικοι άντρες. Οπότε εκείνα τα profile pics που έχουν οι ''Καταθλιπτικοί'' με τις έφηβες που είναι κρεμασμένες, παρόλο που και πάλι ο πιο δημοφιλής τρόπος να αυτοκτονήσει κάποιος είναι με γαμημένα χάπια ή να κόψει τις φλέβες του, δεν είναι και τόσο accurate.
επίσης τα συμπτώματα :
συνεχείς κούραση
κοιμάσαι περισσότερο ή λιγότερο απ'ότι θα έπρεπε (πχ αϋπνία)
τα φάρμακα ΒΟΗΘΆΝΕ!
το να μιλάς σε έναν ψυχίατρο ΒΟΗΘΆΕΙ!
έλλειψη κίνητρου για να κάνεις οτιδήποτε (όχι επειδή μισείς τον κόσμο αλλά επειδή πολύ απλά δεν έχεις ενέργεια και όρεξη )
τρως λιγότερο ή περισσότερο απ'ότι πρέπει (ανορεξία, παχυσαρκία)
εδώ δεν έχεις όρεξη να σηκωθείς από το κρεβάτι, δεν έχεις όρεξη να ανοίξεις τα μάτια σου, πόσο μάλλον να πας να κάτσεις πενήντα ώρες μπροστά στο καθρέφτη του μπάνιου φτιάχνοντας το μαλλί και το αϊλάινερ! Το άτομο θα πιάσει ότι βρει που να είναι αρκετά καλό ώστε οι άλλοι να μην τον αρχίσουν στις ντομάτες!
χαμηλή αυτοεκτίμηση,
όχι να πιστεύει πως έχει βρει την αλήθεια του σύμπαντος και πως είναι ανώτερος από τους πάντες κλπ
αν και δεν είναι ακατόρθωτο χρειάζεται πάρα πολύ προσπάθεια για να ζήσει σαν φυσιολογικός άνθρωπος!
όχι απλά να ξεπλύνει το αϊλάινερ!
Και αν θες να είσαι σίγουρος τότε ρώτας έναν ψυχολόγο!
αισθάνεσαι άδειος.
όχι μίσος για τον κόσμο!
Αλλά αφού είσαι τόσο σίγουρη (ναι πάντα κοριτσάκια είναι η γαμημένη πλειοψηφία αυτών των κλαψομούνιδων και δεν μπορείτε να με πείτε μισογύνη επειδή είμαι κορίτσι) πως όντως έχεις κατάθλιψη τότε γιατί δεν πας σε κάποιον ψυχολόγο;
Επειδή πιστεύεις πως δεν θα σε βοηθήσει;
Ή μήπως επειδή φοβάσαι πως θα σου πει πως δεν έχεις την ψυχική ασθένεια γύρω από την οποία έχεις χτίσει ολόκληρη την προσωπικότητα σου;
Αφού τώρα πως θα δείχνεις σημαντική και κουλ μπροστά στους φίλους σου;
Τώρα πως θα έχει βάθος ο χαρακτήρας σου;
Την χρειάζεσαι αυτή την ψυχική ασθένεια για να είσαι άνθρωπος!
ΤΗΝ ΧΡΕΙΆΖΕΣΑΙ!
Το χειρότερο όμως με όλα αυτά ξέρετε πιο είναι ;
πως νιώθεις όταν αγκαλιάζεις κάποιον που αγαπάς; Πως νιώθεις όταν είσαι με το αγόρι ή την κοπέλα σου;
πως νιώθεις όταν είσαι ευτυχισμένος;
Είναι, ωραίο έτσι;
τώρα θέλω να κοιτάξεις ξανά τα συμπτώματα που έχει η κατάθλιψη και η ψυχοπαθειά και να μου πεις:
Νομίζεις πως αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να το νιώσουν αυτό;
Νομίζεις πως ένας ψυχοπαθής μπορεί μπορεί να το νιώσει αυτό;
Νομίζεις πως κάποιος με κατάθλιψη μπορεί να το νιώσει εύκολα αυτό;
Ξέρεις πως υπάρχουν ένα σορό ψυχοπαθείς που προσπαθούν να είναι καλοί;
Ξέρεις πως μπορεί να νιώθουν όταν βλέπουν δύο ανθρώπους να αγκαλιάζονται και να αγαπιούνται (φίλοι, εραστές, δεν έχει σημασία) και να ξέρουν πως οι ίδιοι δεν θα μπορέσουν να το νιώσουν αυτό ποτέ αφού το μόνο πράγμα για το οποίο μπορούν να νοιαστούν πραγματικά είναι ο εαυτός τους εξαιτίας της ασθένειας τους;
Ή ακόμα χειρότερα, αν κάποτε ήταν φυσιολογικοί άνθρωποι και αργότερα έγιναν κοινωνιοπαθείς και θυμούνται πως ήταν να αγαπάς και να είσαι ευτυχισμένος και τώρα πια ξέρουν πως μπορεί αυτό να μην το ξανανιώσουν ποτέ;
Ξέρεις πως πολλοί άνθρωποι που είναι όντως καταθλιπτικοί λένε πως όταν κλαίνε χαίρονται επειδή αυτό σημαίνει πως ''Αφού μπορώ ακόμα να κλάψω αυτό σημαίνει πως κάποια μέρα θα μπορέσω ξανά να γελάσω και να το εννοώ.'';
Ξέρεις πως είναι να είσαι άνθρωπος χωρίς ανθρωπιά;
Ρώτα έναν ψυχοπαθή που τώρα πια το μόνο που τον κρατάει από το να μην σκοτώσει είναι η επίγνωση ότι αυτό θα ήταν λάθος, πως δεν θέλει φασαρίες με τον νόμο και η ελπίδα του πως αν συνεχίσει να προσπαθεί να ζει σαν φυσιολογικός άνθρωπος μπορεί κάποια μέρα να νιώσει και σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος;
Εσύ παίρνεις τα πάντα για δεδομένα, το σπίτι σου, το φαγητό σου, τους γονείς σου που σε αγαπάνε, τους φίλους σου, τον κάθε άνθρωπο που νοιάζεται για σένα και το ότι εσύ μπορείς και νοιάζεσαι για αυτούς... Για όνομα του θεού, μπορείς καν να ζήσεις μία εβδομάδα χωρίς κάποιο κινητό ή τάμπλετ ή υπολογιστή;
Καταλαβαίνεις πως ακόμα και η ίδια η ανθρωπιά σου δεν είναι δεδομένη;
Και όμως εσύ λες κάθε μέρα πως αυτά δεν τα θέλεις!
Δεν σου αρέσει που έχεις μεγάλα πόδια, υπάρχει κάποιος χωρίς πόδια. Δεν σου αρέσει το φαγητό που έχεις σήμερα, υπάρχει ένα μικρό παιδί κάπου στην Αφρική που αυτή την στιγμή ξεψυχάει από την πείνα στην μέση κάποιας ερήμου με ένα γρύπα να πετάει και να κάνει κύκλους από πάνω του. Δεν σου αρέσει το χρώμα που έχουν τα μαλλιά σου, ένα μικρό κοριτσάκι πρέπει να φοράει περούκα φτιαγμένα από μαλλιά άλλων ανθρώπων επειδή το δικά της έχουν πέσει εξαιτίας της χημειοθεραπείας που κάνει για να θεραπευτεί ο γαμημένος καρκίνος της. Δεν σου αρέσει που το στήθος σου είναι τόσο μικρό, θες να μιλήσουμε για τους Transexual;
Λες πως είσαι απογοητευμένη από τον κόσμο και που είναι τόσο άδικος.
Έχεις δικό, ο κόσμος είναι όντως άδικος, αφού σε εσένα η τύχη σου χάρισε ένα σπίτι πάνω από το κεφάλι σου, δύο γονείς οι οποίοι ούτε σε κακοποιούν σεξουαλικά ούτε σε χτυπάνε και σε αγαπούν, σου χάρισε ένα υγιέστατο σώμα, σου χάρισε δύο πόδια, δύο χέρια, δύο μάτια, ένας υγιές μυαλό, ανθρωπιά, συνείδηση, την δυνατότητα να ζήσεις με αξιοπρέπεια, σου χάρισε την δυνατότητα να σπουδάσεις, ζεις σε μία χώρα όπου υπάρχουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και κάποιος εκεί έξω δεν θα δίσταζε να σκοτώσει για να τα έχει όλα αυτά και εσύ απλά τα βρίζεις, συνέχεια παραπονιέσαι επειδή οι γονείς που δουλεύουν κυρίως για τις δικές σου ανάγκες δεν μπορούν να σε νταντεύουν και να έχουν καλή διάθεση εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και λες ότι θες να αυτοκτονήσεις ή πως δεν τα θες! Απλά θέλεις συνέχεια και άλλα!
Και αφού λυπάσαι τόσο πολύ για τον κόσμο, σήκω από τον καναπέ, άσε το κινητό στην άκρη και κάνε κάτι για αυτό!
Δώσε δύο ευρώ σε έναν ζητιάνο, δώσε τα μαλλιά σου να φτιάξουν μια περούκα για καρκινοπαθείς, κάνε κάτι!
Ή τουλάχιστον να τιμήσεις όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν στάθηκαν τόσο τυχεροί όσο εσύ και απόλαυσε αυτά που που έχεις και ζήσε με λίγη γαμημένη αξιοπρέπεια! Αυτό είναι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις!
*Βαθιά ανάσα*
Αχ... ξελάφρωσα.
Δεν φαντάζεστε πόσο καιρό τα κρατάω αυτά μέσα μου.
Συγγνώμη αλλά κάποιος πρέπει να τα πει όλα αυτά (και ξέρω και πως δεν είμαι ο μόνος άνθρωπος που τα έχει πει αυτά απλά ένιωσα την ανάγκη να το κάνω) γιατί εγώ μια μικρή έρευνα προσπάθησα να κάνω για τις ψυχικές ασθένειες και... να τι έγινε. Όλα τα σχόλια με μαλακισμένα που καμάρωναν και νόμιζαν πως είχαν ψυχοπαθειά.
Αυτό το πράγμα είναι πραγματικά αηδιαστικό.
και εγώ πέρασα μια παρόμοια φάση όταν ήμουν έντεκα μέχρι δεκατρία που νόμιζα πως είχα κατάθλιψη αλλά ποτέ μου δεν το πρόβαλα έτσι!
Δεν πήγαινα σε όποιον είχε αυτιά να του πρίζω τα αρχίδια με μαλακίες τύπου ''Αχ τι άδικος που είναι ο κόσμος!'' ούτε ποτέ κατηγόρησα τους γονείς ή τους γύρω μου για τίποτα! μέχρι να γίνω δώδεκα είχα καταλάβει πως αυτό δεν είναι ούτε κουλ ούτε βαθύ ούτε τίποτα τέτοιο και πως ήταν κάτι που έπρεπε να ξεπεράσω αν ήθελα ποτέ μου να ευχαριστηθώ την ζωή μου σαν νορμάλ άνθρωπος και το ξεπέρασα! Ήταν απλά μια ηλίθια φάση και τίποτα άλλο!
Εγώ αντιμετώπισα αυτή την κατάσταση με αξιοπρέπεια και είναι πραγματικά απίστευτο να βλέπω πως υπάρχουν εικοσάχρονα γομάρια που δεν μπορούν να κάνουν κάτι που εγώ έκανα όταν ήμουν έντεκα χρονών!
Όχι πως θεωρώ τον εαυτό μου ιδιαίτερα ώριμο ή κάτι τέτοιο, απλά πιο ώριμο από αυτούς!
Και ξέρω πως μάλλον υπάρχουν αρκετά άτομα που είναι έτσι και διαβάζουν τις ιστορίες μου, γιατί, ας το παραδεχτούμε, αυτοί είναι το ενενήντα τις εκατό των αναγνωστών μου.
Μάλιστα θυμάμαι ένα σχόλιο που έλεγε πως θα ήθελε να ξέρει πως είναι να σκοτώνεις κάποιον.
Θα σου πω πως είναι:
Στοίχημα πως δεν είναι τόσο ωραίο ώστε να αξίζει να χαθεί μια ζωή για την περιέργεια σου.
Και εδώ που τα λέμε είσαι πολύ κότα για να προσπαθήσεις ποτέ να το κάνεις αυτό.
Έλα μωρέ και οι δυο μας το ξέρουμε αυτό.
Και εγώ θα είμαι κότα αν ποτέ μου αναθέσει κανείς να κάνω κάτι τέτοιο.
το να σκοτώσεις είναι εντάξει μόνο αν εξαρτάται η ζωή σου ή η ζωή κάποιου άλλου από αυτό. Ξέρεις, αυτοάμυνα.
Και κάποια μέρα θα ντρέπεσαι που το έγραψες αυτό.
Και κάποια μέρα και εγώ θα ντρέπομαι που καθόμουν και ασχολούμουν με θρίλερ, creepypasta και τέτοια.
Αχ, δεν βαριέσαι;
Περνάω μια φάση και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να την διασκεδάσω όσο το δυνατόν περισσότερο μπορώ.
Λοιπόν... Αυτά.
Σόρρυ που σας ζάλισα.