Ik kijk achter me, en zie een grote parkeerplaats. Tja, de speciale raad van de koning moet toch ergens kunnen parkeren. Gelukkig is de achterkant van de muur niet speciaal glad gemaakt en wordt de klim naar beneden iets minder zwaar dan omhoog. Ik zwaai mijn benen over de rand en begin aan de aftocht. Ik moet opschieten. Doordat ik het glas heb gebroken bij Gaston weten ze dat ik er ben, er zullen soldaten achter me aangestuurd worden en die wil ik voor zijn. Dat maakt het iets gemakkelijker.
Al snel ben ik al bijna aan de onderkant en het laatste stukje spring ik. Ik land zacht op beide voeten en ren meteen door. Er is geen tijd te verliezen. Als ik niet op schiet is het te laat. Ik ren naar de koets die het dichts bij is, en op dit moment ben ik heel erg blij dat Gaston niet van moderne technologie houdt. Deze koetsen zijn er gewoon voor gemaakt om in te breken. Met gemak weet ik de deur open te wrikken. Ik klim over de bank achterin de koets heen zodat ik voorin kom. In dit soort koetsen zit altijd een verstopt luik met spullen die je nodig kan hebben bij een ongeluk. Hier kun je ook je spullen in bewaren die van grote waarde zijn. Als de koets dan overvallen wordt, door bijvoorbeeld een assassin, worden de belangrijkste spullen niet gestolen. Lang hoef ik niet te zoeken, de eigenaar van deze koets heeft niet geprobeerd om het luik te camoufleren en het ligt gewoon vol in het zicht. Met het kleinste werpmes wrik ik wat in het slot en na een paar minuten springt hij open. Ik zie meteen de spullen die ik nodig heb. Een extra mes, touw, verbanddoos en meer van die handige dingen. En tot mijn grote verbazing ligt er ook een megafoon in het luik. Die is waarschijnlijk bedoelt voor als er een ongeluk is, dan kan je om hulp roepen. Maar ik ga hem voor iets anders gebruiken. Ik pak eerst het mes op en voel voorzichtig hoe scherp hij is. Goedkeurend knik ik. Hij is dan wel iets minder scherp dan mijn eerste mes, maar ik kan het er wel mee doen. Dan gris ik de andere spullen snel uit het luik en ga ik op weg naar het volgende deel van mijn plan.
Hijgend kom ik aan bij één van de elf ingangen van de arena. Ik open de deur en kom in het kleine kamertje waar ik zenuwachtig stond te wachten tot ik naar binnen mocht. Nu ga ik weer naar binnen, maar deze keer weet ik niet wat ik kan verwachten. Toen ik nog op de muur zat heb ik gezien dat er één groot gevecht aan de gang is. Ik kon niet zien wie er gewond waren, daarvoor waren ze te ver weg. Ik hoop dat het nog niet te laat is. Ik adem even diep in en gooi dan de deur open...