Assassinated (Voltooid✔)

Afscheid nemen

Ik zit in de ouderwetse koets met mijn inmiddels vertrouwde blinddoek om. Vandaag ga ik naar het gebouw van de speciale raad van de koning. Daar zal ik twee weken, min één dag, verblijven. Samen met de andere assassins trainen we voor de grote finale. Ik ben zenuwachtig, vooral omdat ik de rest ga ontmoeten. De andere tien, want we zijn nog maar met elf. En dan is over twee weken de finale al, de tijd is voorbij gevlogen. 

Eindelijk zijn we er, en wordt mijn blinddoek afgedaan door Aiden. We staan voor het gebouw en ik kijk er vol bewondering naar. Het is eerder een soort kasteel, niet zo groot als het paleis waar ik tot nu toe verbleef, maar nog steeds enorm. En heel erg ouderwets ook. Maar het mooiste vind ik de grote tuinen om het kasteel heen. Het zijn haast parken! Zou ik daarnaartoe kunnen als ik even niet hoef te trainen? Ik hoop van wel, want het ziet er prachtig uit. 

Ik kijk naar Aiden, en ik zie dat hij verdrietig is. Toch glimlacht hij. ''Veel succes, Zora. Ik ga je missen. Maar ik weet zeker dat je het hier naar je zin gaat hebben, met allemaal mensen zoals jij. Allemaal andere assassins, je vindt het vast prettig gezelschap.'' Hij zucht eens diep. Ik zou hem willen zeggen dat ik liever bij hem was gebleven, dat ik geniet van zijn gezelschap, maar ik doe het niet. Aiden schraapt zijn keel, alsof hij nog iets wilt gaan zeggen. Dan schudt hij zijn hoofd, en draait hij zich abrupt om. Nog even kijkt hij om zijn schouder. ''Tot ziens, Zora,'' fluistert hij. Ik bijt op mijn lip. Waarom valt me dit zo zwaar?