Assassinated (Voltooid✔)

Hide and seek

''Rustig maar, dat was mijn oom,'' zegt Aiden en hij glimlacht. Ik haal opgelucht adem. ''Hoe kan het dat niemand het heeft opgemerkt?'' ''Ze lijken op elkaar als twee druppels water,'' fluistert Aiden zacht. ''En wat is je plan?'' Vraag ik nog net iets zachter. Verbaasd kijkt hij op. ''Plan?'' ''Je had me ergens voor nodig, weet je nog,'' fluister ik nog zachter dan de vorige keer. Plotseling horen we voetstappen op de gang en Aiden springt op. ''Waar kan ik me verstoppen?!'' Vraagt hij paniekerig. ''Onder het bed, snel!'' Hij vliegt met een halve salto onder het bed en blijft dan doodstil liggen. Net op tijd, want drie secondes later word er op de deur geklopt en komt er een bewaker binnen.

''Heeft u prins Aiden gezien?'' Vraag de bewaker op een botte manier. ''Nee, ik heb hem niet meer gezien...sinds jullie ons vriendelijk uit elkaar hebben gehaald,'' zeg ik op een te oprechte toon. ''eh, mooi zo,'' zegt hij en hij kijkt me een beetje verbaasd aan. Dan herpakt hij zich. ''En wat vind je eigenlijk van de prins?'' Nu is het mijn beurt om verbaasd te kijken. Wat moet ik zeggen? Ik bedoel, Aiden ligt onder het bed! ''Een idioot, hij is arrogant en egoïstisch. Niet helemaal goed bij zijn verstand,'' zeg ik uiteindelijk brutaal. De bewaker schrikt duidelijk. ''Maar niet tegen hem zeggen, hoor!'' Voeg ik er nog even aan toe. De bewaker stommelt iets wat lijkt op 'ja' en loopt dan met een rood hoofd de kamer uit. 

Als snel hoor ik gekreun, en Aiden kruipt onder het bed uit. Als hij eenmaal staat kijkt hij me quasi boos aan. ''Zo, zo. Ik ben een idioot, arrogant en egoïstisch. En niet helemaal goed bij mijn hoofd. Heel erg bedankt, Zora!'' Ik grinnik, en Aiden barst in lachen uit. Ik lach met hem mee, want eigenlijk is het best grappig. 

''Maar wat ik me nu afvraag,'' zegt Aiden uiteindelijk een stuk serieuzer. ''Is wat je écht van me vind...'' Ik merk dat ik rood word, wat moet ik hier nu weer op antwoorden? Ik weet het zelf eigenlijk niet, ik moet eerst eens goed nadenken. Ik heb nog nooit meegemaakt dat ik zo snel vertrouwelijk met iemand kan opschieten. En met Aiden is het wel heel... Bijzonder. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. 

''Dat wil je wel weten, hè?'' Zeg ik uiteindelijk plagerig. Hij speelt het spelletje mee, en knikt verdrietig zijn hoofd. Dan zet hij een stap dichter naar me toe, en buigt zich voorover. ''Enig idee waarom ik het wil weten?'' Fluistert hij zacht. Zijn lippen zijn vlak bij mijn oor, en ik voel de lucht. Het kietelt. Ik schud mijn hoofd. ''Tja, dat wil jij dan weer weten,'' zegt Aiden met een klein glimlachje. Maar hij kijkt vooral ernstig, en plots merk ik dat zijn lippen steeds dichterbij de mijne komen. Hij sluit zijn ogen. Waar is hij mee bezig? Ik zet snel een stap achteruit, en meteen is de sfeer anders. Aiden kijkt gekwetst, maar weet het snel genoeg te verbergen achter een glimlach. Een trieste glimlach, dat wel. Hij kijkt op zijn horloge. ''Ik moet maar weer eens gaan. Tot later, Zora,'' en hij loopt snel naar de deur, zonder nog een keer om te kijken.