Samen met Aiden loop ik richting de auto, maar plots wordt Aiden bij zijn schouder gegrepen door een man met een fotocamera onder zijn arm. ''Hé, u bent de prins!'' Aiden weet niet hoe hij moet reageren, net als ik trouwens. ''Zou dit de nieuwe liefde van de prins zijn? Wordt ze koningin? Waarom weten wij als volk dit soort dingen niet?'' Er komen meer mensen om ons heen staan, we worden omsingeld. Meteen voel ik me niet meer op mijn gemak. Automatisch ga ik op zoek naar vluchtroutes. Aiden heeft het door en knijpt geruststellend in mijn hand. Ik hoor geflits, en kijk recht in de lens van de fotocamera. Ik schrik van het felle licht. De fotograaf begint foto's te maken alsof zijn leven ervan af hangt. Deze foto's komen vast en zeker op de voorpagina van de krant. Plots schrik ik. De koning leest vast ook de krant! Wat moet hij wel niet denken als hij mij en Aiden op de voorpagina ziet staan?
Aiden merkt alweer mijn paniekerige reactie op, en tot mijn verbazing laat hij mijn hand los en loopt hij recht op de man met de camera af. Als hij dichtbij genoeg is gaat hij klaar staan, en steekt zijn tong uit. Hij trekt de gekste bekken die ik ook heb gezien, en ik begin te schaterlachen. Ik kan er niks aan doen, het is gewoon zo ontzettend grappig! Aiden draait zich om en pakt mijn hand weer vast. ''Kom,'' zegt hij en samen rennen we naar de auto. We springen erin, en zo ontsnappen we aan de joelende mensenmassa die zich ondertussen heeft verzameld.
Eenmaal weg van de mensen moet Aiden de auto langs de zijkant van de weg stop zetten omdat hij niet kan sturen. Hij moet té hard lachen.
Als we uitgelachen zijn kijkt Aiden me plotseling serieus aan. ''Wat vond je van vandaag?'' Hij klinkt erg nieuwsgierig, en ik hoor ook iets in zijn stem wat ik niet helemaal kan thuisbrengen. Ik zet mijn mooiste glimlach op. ''Ik vond het echt geweldig!'' En ik meen het.