''Vandaag ga je kennismaken met koning Orlando,'' zegt Aiden. Beiden doen we alsof gisteravond niet gebeurd is. De sfeer tussen ons is gespannen, alsof we elkaar niet kennen. ''Ga je klaarmaken, oké?''Zegt hij gespannen. ''Ik ga nog steeds geen jurk aantrekken,'' kaats ik terug. ''Alsjeblieft?'' Vraag Aiden en hij kijkt me bijna smekend aan. Ik zucht. Waarom kan hij me zo makkelijk overhalen?
Met tegenzin loop ik achter Aiden aan door de prachtige gangen van het paleis. Ik weet waar we heen gaan, ik ken de weg. Ik ben hier nu twee keer geweest. Gister nog, en die keer daarvoor is nu al ruim vijf jaar geleden. Ik kijk niet naar Aiden maar naar het paleis terwijl we door de gangen lopen. Eindelijk komen we aan bij de andere vleugel, de vleugel van de koninklijke familie. Hier vlakbij is de kamer van de koning, ik weet precies waar. ''Je hoeft niet mee te lopen, ik vind het zelf wel,'' zeg ik tegen Aiden. Het eerste wat ik vandaag tegen hem zeg. Voorzichtig kijk ik hem aan, maar ik wend meteen mijn blik weer af. Zijn ogen zijn strak op de mijne gericht. Peilend. ''Je ziet er heel anders uit met een jurk,'' zegt hij met een zwakke glimlach. Ik wil doorlopen, maar hij houdt me tegen door zijn hand op mijn schouder te leggen. ''Zora...'' Zijn stem is een soort fluistering, heel erg schor en zacht. Ik draai me om, en probeer hem zonder emotie aan te kijken. Hij wordt rood en schud verward zijn hoofd. ''Laat maar,'' zegt hij, en hij draait zich om. Ik draai me ook om, en loop naar de kamer van de koning van Newando, die eigenlijk de koning niet is.
Ik haal diep adem en klop op de deur. ''Binnen!'' De stem die ik hoor is hard en ijskoud. Ik open de deur, en kijk recht in het grijnzende gezicht van de oom van Aiden. Ik weet niet hoe ik hem anders moet noemen. Hij is niet Orlando, en ook niet de echte koning. En zijn naam weet ik niet. Maar ik mag natuurlijk niet laten merken dat ik het weet van hem, dus maak ik een kleine buiging. ''Het is een eer u te ontmoeten, koning Orlando,'' zeg ik. Ik probeer de spottende toon in mijn stem te onderdrukken, maar het lukt niet helemaal. Het maakt zijn grijns alleen maar groter. Hij zet een stap achteruit, en gebaart dat ik moet gaan zitten op een grote stoel, midden in de kamer. Ik denk dat het verstandig is om mee te werken, en dus neem ik plaats in de grote stoel. De nepkoning komt in een stoel tegenover me zitten. Ik moet even slikken, want er komen herinneringen boven van de gesprekken met Aiden, 's avonds in mijn kamer. We zaten ook in soortgelijke stoelen tegenover elkaar. ''Het verbaast me dat je zo beleefd bent tegen mij,'' begint Orlando. Hij grijnst nog steeds. Een vieze, onbetrouwbare grijns. ''De vorige keer dat je me sprak was dat iets minder. Als ik het me goed herinner... Had je mij in de houdgreep, met een mes tegen mijn keel. Klopt dat?'' Zijn ogen boren zich in de mijne. Ik slik. ''Ja, dat klopt.''