Zuchtend plof ik neer op bed, het is tijd dat ik eens ga nadenken. Goed ga nadenken, vooral over mezelf. Wat is er met me aan de hand? Waarom voel ik me zo op mijn gemak met nota bene de prins van Newando? Vijf jaar geleden zou ik hem op mijn zoektocht naar de koning vermoord hebben. Maar nu zou ik dat niet kunnen, hij is anders dan ik verwacht had. Veel vriendelijker, aardiger en grappiger. Hij wil het beste voor zijn land.
Ik zucht nog eens diep en ga dan liggen. Het is al laat, maar ik weet dat ik niet in slaap kan komen. Mijn hoofd zit vol met vragen en verlangens, al weet ik zelf niet goed waar die over gaan. Ik zit in de knoop met mezelf, en dat kan niet. Ik ben een assassin, die horen niet zoveel om mensen te geven. Al helemaal niet om de vijanden. Maar ik kan Aiden niet zien als een vijand, ook al hoort hij bij het koninklijke huis. Ik weet dat hij dit niet wilt, dat hij weet dat het verkeerd gaat in zijn land. Maar dat is nog geen excuus om... om iets voor hem te voelen. Ik ben een assassin, ik moet vrij zijn. Nergens door afhankelijk. Door niks of niemand te beïnvloeden.
Ik denk aan mijn vader, hoeveel hij van mij hield. Ik was het belangrijkste op de wereld voor hem. Hij heeft me geleerd hoe het is om een assassin te zijn. Hij leerde me de regels. En een daarvan ben ik aan het breken. Dat kan niet, dat mag niet. Ik moet afstand nemen, anders... Anders ga ik nog van hem houden. En dat mag niet. Dat laat ik niet gebeuren, ik ga het tegenhouden. Ik ga het stoppen. Maar wat doet deze beslissing pijn.