''Oké, je hield me voor de gek. Maar wil je nu eens goed gooien?'' Vraagt de prins me. Ik knik, pak twee messen en ga klaar staan voor een snel bewegend doelwit. Vlak na elkaar werp ik ze beide in het midden van de roos. De prins fluit vol bewondering. Ik pak nog meer messen en in de twee uur die ik achter elkaar oefen komt er geen mes naast de roos, allemaal perfect in het midden. Messen werpen is niet voor niets mijn specialiteit.
Het is avond als er op de deur geklopt wordt. Ik kijk verbaasd op. Twee bewakers komen op me af. Ik ga rechtop staan, want één van de twee heeft een enorme spuit vast. Wat willen ze daarmee doen? ''Bevel van de speciale raad van de koning,'' zegt een van de bewakers. ''Er is een onaangekondigde ronde, waar geen van de assassins voor heeft kunnen trainen. Dit gaat puur om wat je kunt. Maar eerst moeten we je tijdelijk verdoven, voor het vervoer. Niemand mag weten waar de locatie van de speciale raad van de koning ligt, alleen leden.'' ''Mooi niet!'' zeg ik. Ik ga klaar staan om te ontsnappen, de deur staat nog op een kier. Dit is gemakkelijk, ze zijn maar met z'n tweeën. Op dat moment schraapt een bewaker zijn keel, als een soort teken. De prins en nog zeven bewakers stappen naar binnen. De deur wordt zorgvuldig dichtgedaan. Ik voel me bedreigd, en zorg dat je nooit een assassin in het nauw drijft! Ik heb de neiging om naar ze te grommen, en ze allemaal neer te slaan, maar houdt me in. Wel kijk ik ze kwaad aan. De prins stapt naar voren. ''Zora alsjeblieft. Werk mee, dat maakt het een stuk gemakkelijker.'' Ik snuif hard en kijk hem koppig aan. ''Ik ben een assassin. Ik laat me niet zomaar verdoven zonder dat ik weet wat er met me gebeurd. Ik ben niet achterlijk. Ik ga echt niet meewerken!'' Het kost me nu nog meer moeite om mijn gegrom in te houden. Die gewoonte heb ik overgehouden aan de kerker. Er waren alleen ratten daar, en grommen hielp om ze weg te jagen.
Na een tijdje zucht de prins. ''Oké, maar dan wordt je wel geblinddoekt. Onderweg blijf je van je blinddoek af, ja?'' Ik knik en de prins stuurt een van de bewakers weg om een blinddoek te halen. ''Weet jij wat ik daar moet doen?'' vraag ik de prins. De overige bewakers schrikken ergens van. Waarvan? De prins kijkt ook verbaasd. ''Je moet me met U aan spreken, en met majesteit,'' zegt hij dan. Dat is het dus. ''Waarom zou ik? Ik geloof dat ik even oud ben als jij, ik zie er geen reden voor.'' Hij gaat er maar niet op in. De bewaker met de blinddoek is terug, en ik laat hem voorzichtig mijn ogen bedekken.
Mijn gezichtsvermogen is dan wel verdwenen, maar ook mijn andere zintuigen zijn bijzonder sterk ontwikkeld. De arm van de bewaker die me wilt helpen lopen sla ik weg. Ik raak hem, en hoor hem een klein kreetje slaken. ''Ook zonder ogen kan ik zelf lopen,'' zeg ik. Ik loop naar de deur toe en doe deze open. Ik hoor de prins achter me verbaasd lachen. Hij loopt achter me aan het paleis door. Ja, ik ben hier nog maar één keer geweest, maar ik weet de weg nog uit mijn hoofd. Zelfs blind. Ik voel waar de muren zitten, til mijn voeten voorzichtig op zodat ik nergens tegenaan stoot. Ik voel de aanwezigheid van alle mensen, net als de verbaasde blikken die op me blijven rusten. Uiteindelijk komen we aan bij de koets. Ik stap zelfstandig in, en luister naar de geluiden van de bewakers en de prins als ze instappen. Dan vertrekken we, maar waar gaan we naartoe? Dat is de grote vraag....