Ik ben bezig met mijn vierde push-up en hoor mijn maag knorren. Ik ben om zes uur opgestaan en meteen begonnen met trainen. Ik kijk op het simpele zwarte horloge dat ik van de prins heb gekregen en zie dat het al tien uur is. Tien uur, en ik heb nog niks gegeten! Gisteren hebben de prins en ik overlegd hoe we het gaan aanpakken. Ik vertelde hem dat ik behoorlijk goed kon messen werpen, maar dat mijn conditie, ook voor de andere proeven, véél beter kon. Mijn spieren doen al pijn na vier uur trainen. Dat was vroeger wel anders. Met mijn vader trainde ik soms dagen achter elkaar. 'Oefening baart kunst,' zei hij altijd.
Gisteren heb ik allerlei trainingen gedaan in mijn kamer, ik heb een stappenplan op de kast liggen, maar daar kijk ik niet op. Ik weet precies wat ik moet doen om mijn spieren zo goed mogelijk in vorm te krijgen. Vanmiddag gaan we messen werpen. Er wordt een speciale ruimte van het paleis voor me ingericht zodat ik goed kan oefenen. Maar eerst moet ik nog een paar uur trainen. En natuurlijk iets eten!
Een paar uur later loop ik samen met de prins en drie bewakers naar de oefenruimte. Ik ben verrast: ze hebben echt aan alles gedacht. Er zijn schietschijven, verschillende messen, maar ook bewegende doelwitten, variërend van snelheid. Ik begin er zin in te krijgen. ''Ik blijf bij deze training kijken,'' zegt de prins. ''Ik wil wel even kijken of je gelijk had toen je zei dat je het behoorlijk goed kon.'' Ik knik hem toe. ''Mag ik eerst even oefenen op een losse oefenschijf, ik heb het jaren niet gedaan.'' ''Natuurlijk,'' zegt hij en ik pak een van de kleinere messen van de tafel. Ik loop naar een doelwit, en zet hem een paar meter van me af. Ik ga klaar staan en gooi. Het mes landt in de grond naast het doelwit. Ik zie in mijn ooghoek de prins fronsen, en in mijn gedachten ontstaat een plannetje. ''Ik kan het nog,'' zeg ik. Ik loop naar een bewegend doelwit en pak twee messen, beide werp ik tegelijk ernaartoe. Beide landen ze op een flinke afstand van het doelwit af. Ik hoor de prins slikken. Ik gooi nog drie messen, ver van het doelwit af. Dat wordt de prins teveel. ''Stop, stop! Is dit echt? Zelfs ík kan het nog beter!'' Ik glimlach en dat maakt hem nog bozer. Ik loop naar de tafel met messen en pak er zes tegelijk. ''Dit is hopeloos, ik moet iemand anders uitkiezen, dit gaat nooit goed komen!'' Hij loopt boos naar me toe en dan doe ik het. Ik richt uiterst precies en werp razendsnel. Mijn zes messen boren zich vlak achter elkaar in zijn kleding, nét bij het randje. Een paar millimeter van zijn huid verwijderd. Hij zit vast aan de muur en zijn mond valt geschrokken open. Hij spartelt wat maar komt niet los. Ik loop naar hem toe, en blijf recht voor hem even staan. ''Oefening baart kunst,'' zeg ik, net als mijn vader altijd. Hij doet eindelijk zijn mond weer dicht en er komt een triomfantelijk lachje op zijn gezicht. ''Jij zit echt vol verassingen,'' zegt hij. O, wacht maar. Er staan je nog veel meer verassingen te wachten...