Ik ben gewoon vrijwillig terug gelopen naar mijn cel! Nooit gedacht dat ik dat ooit nog eens zou doen.
Vanmiddag komen ze terug om me mee te nemen naar het paleis. Mijn laatste nacht in de cel....
Waar zou ik morgenavond slapen? Zou ik eindelijk iets normaals te eten krijgen, in plaats van die troep die ze hier serveren? Ik staar naar buiten via de tralies van mijn cel. Natuurlijk zit er tussen de tralies ook nog een dubbele laag extra stevig glas, dat krijg zelfs ik niet kapot. Ik heb het ooit eens geprobeerd, maar het leverde me alleen maar twee ernstig bloedende handen op.
Ik plof op mijn houten plank die dient als bed en ben van plan om even een dutje te doen, als ik voetstappen hoor. Dat is vroeg. Ik spits mijn oren. Zes schoenen, drie personen. Minder dan de vorige keer, dat bevalt me niet. Minder mensen om in elkaar te slaan! Grapje, natuurlijk. Eerst moet ik me voorbeeldig gedragen, maar dan...
De prins verschijnt weer voor de tralies en na tien minuten heeft een van de twee bewakers de sloten open gekregen. Al die tijd heeft niemand iets gezegd. Ik doe alsof ik slaap en nu hoor ik ze zachtjes overleggen. ''Zal ik haar optillen, majesteit?'' Volgens mij knikt de prins, want de bewaker komt op me aflopen. Plots spring ik op, rol onder zijn benen door, glip langs de andere bewaker en botst bijna tegen de prins op. Snel zet ik een stapje naar achter. Ik moet echt weer gaan trainen!
''Ik kan heus wel zelf lopen,'' zeg ik kalm. De prins krijgt weer dat domme lachje op zijn gezicht en ik heb écht zin om hem eraf te slaan. Maar ik hou me in.
''Ik had niet anders van je verwacht,'' gniffelt de prins.