Ανοίγει την πόρτα και με τραβάει μέσα. Κλείνει την πόρτα απο πίσω του και πηγαίνει στο τζάκι. Κάθομαι και τον κοιτάω να ανάβει το τζάκι ενώ δεν κάνω την παραμικρή κίνηση φυγής.
Μου κάνει νόημα να πλησιάσω στο τζάκι.
Πάω κοντά στο τζάκι αλλά χωρίς να πλησιάζω τον άνδρα.
"Γιατί δεν με σκοτώνεις?" Τον ρωτάω και στρέφει το βλέμμα του άλλου.
"Θα έπρεπε να με είχες σκοτώσει. Έτσι έκανες και με τους άλλους..." Συμπληρώνω ενώ συνεχίζω τον μονόλογο. "Δεν φοβάσαι μην πάω στην αστυνομία και τα πω όλα?"
Δεν λέει τίποτα παρα μόνο με κοιτάει στα μάτια.
Η ώρα περνάει κάπως έτσι. Να μην μιλάμε και εγώ να σκέφτομαι το ποσό τρελή είναι αυτή η κατάσταση. Έχουν αισθήματα οι δολοφόνοι?
"Μίλα μου...λύσε τις απορίες μου." Του λέω ενώ εχω αρχίσει να νυστάζω.
Μου κάνει νόημα να κάνω ησυχία και σηκώνετε πάνω. Μου δείχνει το κρεβάτι στην γωνία "Εδώ θα κοιμηθείς."
Δηλαδή τώρα εγω παίζω τον ρόλο του κρατούμενου?
"Δεν θα με αφήσεις να φύγω?"
Σηκώνεται, κλειδώνει την πόρτα και κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.
Αρχίζω και πανικοβαλλομαι!
Σηκώνομαι απότομα και αρχίζω να χτυπάω την πόρτα για να την ανοίξω αλλά αυτός με μια κίνηση με ριχνει κάτω.
Έρχεται κοντά μου και μου ψιθυρίζει στο αυτί μου κάνοντας με να ανατριχιασω για κάποιο λόγο "Δεν θα σου κάνω κακό. Αλλά θέλω να συνεργαστείς και εσύ."
Εγνεψα καταφατικά και πήγα στο κρεβάτι να ξαπλώσω
Πήρε μια κουβέρτα και με σκέπασε. Χάιδεψε το μάγουλο μου κάνοντας με να απορώ.
Με σκέπασε....με φρόντισε. Δεν θέλει να μου κάνει κακό μάλλον.
Πήγε στο τραπέζι και τον παρατηρούσα να βρέχει ένα χαρτί και να καθαρίζει το αίμα απο το μαχαίρι. Έπλυνε τα χέρια του και προσπαθούσε να καθαρίσει ότι σημείο είχε αίμα.
Γύρισε και με κοίταξε. "Κοιμήσου." Ήταν το μόνο που ειπε
Έκλεισα τα μάτια μου και άφησα τον εαυτό μου να ξεκουραστεί.
___________________
Ξύπνησα το πρωί και κοίταξα τριγύρω γι αυτόν αλλα δεν ήταν πουθενά.
Σηκώθηκα και άρχισα να βαράω την πόρτα χωρίς αποτέλεσμα όμως.
"Άσε με να φύγω!!!" Φωνάζω μα δεν με ακούει κανείς.
Σταματάω ότι κάνω και συγκεντρώνομαι στην κατάσταση που βρίσκομαι.
Είμαι σε ένα σπίτι με έναν δολοφόνο που δεν με έχει σκοτώσει για κάποιο λόγο. Σε ποιον να το πω και ποιος να με πιστέψει.
Ψάχνω τα παλιά και σκονισμένα συρτάρια μήπως βρώ κάτι έστω και το κλειδί.
Όλες οι προσπάθειες μου είναι μάταιες. Τα παρατάω όλα και κάθομαι το κρεβάτι.
________________________
Η ώρα έχει περάσει, σίγουρα είναι απόγευμα και πεινάω σαν λύκος.
Ακούω το κλειδί στην πόρτα να ξεκλειδώνει και ανοίγει την πόρτα εκείνος με μια σακούλα στο χέρι.
Κλείνει την πόρτα απο πίσω του, έρχεται κοντά μου και μου αφήνει την σακούλα δίπλα μου.
Ανοίγω την σακούλα και κοιτάω την περιέχει. Δυο μπουκάλια νερό, σοκολάτες και σνακ. Μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται πάντως. Ανοίγω με μανία ενα σνακ και αρχίζω να τρώω.
Εκείνος πάει και κάθεται απέναντι μου.
"Ευχαριστώ." Του ψελιζω.
Πίνω νερό και πλέον ευχαριστημένη αφήνω την σακούλα πιο δίπλα.
"Θα μου πεις τι θέλεις απο εμένα?" Τον ρωτάω.
"Με φοβάσαι?"
"Όχι." Του απαντάω.
"Θα έπρεπε." Σηκώνεται, ανοίγει την πόρτα και μου κάνει νόημα να φύγω.
"Φύγε." Λέει ψυχρά.
Θέλω να φύγω αλλά είναι κάτι που με κρατάει εδώ.
Βγαίνω έξω και τρέχω χωρίς να ξέρω που πηγαίνω.
Έχω απομακρυνθεί πάρα πολύ απο το σπίτι. Ξαφνικά ακούω ομιλίες και πλησιάζω εκεί.
Ένα ζευγάρι με κοιτάει και φρικάρει. Είχα ξεχάσει ότι τα ρούχα μου είναι μέσα στα αίματα.
"Σας παρακαλώ μην τρομάζετε! Θέλω να βγω στον δρόμο." Λέω και μου δείχνουν να πάω ευθεία.
Περπατάω εδώ και δέκα λεπτά μέχρι που βγαίνω στον δρόμο. Ευτυχώς που δεν με βλέπει κανείς. Γαμωτο δεν ξέρω που βρίσκομαι! Βλέπω σε ποια οδό βρίσκομαι και διαπιστώνω οτι είμαι κάτι στενά πριν απο το σπίτι. Αλλά δεν μπορώ να κυκλοφορισω έτσι με τα αίματα. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω σε ένα σπίτι οτι έχουν βάλει ρούχα για να στεγνώσουν. Παίρνω μια μπλούζα και ένα παντελόνι, βγάζω τα δικά μου και τα φοράω.
Πρέπει να πετάξω τα ρούχα μου. Αν πάω σπίτι και τα δούνε οι γονείς μου την έχω βάψει! Πετάω τα ρούχα στα σκουπίδια και περπατάω για το σπίτι μου.
Έχω φτάσει επιτέλους σπίτι. Οι γονείς μου λείπουν οπότε μπαίνω ήσυχη. Ανοίγω την πόρτα και τρομάζω με την φιγούρα του αδερφού μου να με κοιτάει με αυστηρό ύφος και σταυρωμένα τα χέρια του.
"Που ήσουν?"
"Εμ...γ-για βόλτα." Τραυλιζω.
"Τι βόλτα ρε? Ανησυχησαμε! Θα σε σκοτώσει η μάνα το ξέρεις?"
"Ωχου! Σταμάτα την μουρμούρα!" Πάω να φύγω αλλά με πιάνει απο το μπράτσο.
"Δεν θα το ξανα κάνεις αυτο!" Τα μάτια του έχουν σκοτεινιάσει.
Κουνάω το κεφάλι μου και ανεβαίνω στο δωμάτιο μου.
Κλειδωνω την πόρτα, κάθομαι στο πάτωμα ακουμπώντας το κεφάλι μου στην πόρτα.
Το κεφάλι μου πάει να εκραγεί και η καρδιά μου να φύγει.
Δεν είναι φυσιολογικό! Θέλω να τον ξαναδώ! Υπάρχει λόγος που έγινε ενα τέρας. Ο πόνος αλλάζει τους ανθρώπους. Θέλω να ακουμπήσει πάνω μου τον πόνο του. Να τον ελευθερωσω απο την φυλακή του μυαλού του.
Χαϊδεύω το μάγουλο μου και μου έρχεται η εικόνα όταν το είχε κάνει αυτός αυτό.
Θα ξανα πάω σήμερα. Χαζή απόφαση αλλά θέλω τόσο πολύ να τον δω.
Πηγαίνω στο μπάνιο, βγάζω τα ρούχα μου, το ρυθμιζω στο ζεστό και μπαίνω να κάνω μπάνιο.
Μετά απο ένα τέταρτο κλείνω το νερό και τυλιγω μια πετσέτα γύρω μου.
Κοιτάζω τον εαυτό στον καθρέφτη. Το κάνω συχνά αυτό. Είναι περίεργη συνήθεια όμως ο καθρέφτης μού έχει μάθει ότι οι άνθρωποι σε βλέπουν όπως εσύ κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, δεν μπορείς να δεις την ψυχή σου παρα μόνο την εξωτερική σου εμφάνιση. Ο κόσμος σε βλέπει ως ένα πρόσωπο, είτε είσαι καλός είτε είσαι κακός. Κρίνουν απο την εξωτερική εμφάνιση. Μπορεί να έχεις αγγελικό πρόσωπο μα μια καρδιά δαίμονα.
Ίσως κανείς να μην με καταλαβαίνει. Όλοι πιστεύουν ότι λεω ασυναρτησίες γι αυτό κανείς δεν με ακούει. Χρειάζομαι κάποιον που να με ακούει και να με καταλαβαίνει. Δεν είμαι τρελή απλά σκέφτομαι. Ίσως έφταιγε που δεν είχα φίλους και το μόνο άτομο που εμπιστευομουν ήταν ο εαυτός μου.
Στεγνώνω τα μαλλιά μου και παω στο δωμάτιο μου. Βάζω τα ρούχα μου και κοιτάω την ώρα.
9:00 το βράδυ.
Νωρίς είναι, θα δω καμιά σειρά. Παίρνω τον υπολογιστή μου, τον ανοίγω και αρχίζω να βλέπω οσα επεισόδια εχω παραλείψει.
Κλείνω τον υπολογιστή επειδή πόνεσαν τα μάτια μου. Κοιτάω την ώρα.
1 το βράδυ.
Ωραία θα φάω και θα φύγω. Βάζω μπουφάν και κατεβαίνω στην κουζίνα. Όλοι κοιμούνται οπότε είμαι ελεύθερη. Τρώω οτι βρίσκω και βγαίνω έξω.
Ξέρω ότι θα βρώ τον μπελά μου αλλά θέλω να τον ξαναδώ......
Περιπλανιεμαι στο δάσος χωρίς αποτέλεσμα. Ακούω έναν ήχο απο πίσω μου και γυρίζω να δω...
_____________________________
Αλοο!!💘
Τι κάνετε?
Καταρχήν να ευχηθώ χρόνια πολλά! Με υγεία και ευτυχία! Ελπίζω να περάσατε υπέροχα τα Χριστούγεννα σας!❤❤❤
Σας αγαπώ όλους τον καθένα ξεχωριστά!
Ναι είπα πράγματά σε αυτο το κεφ που ίσως κανείς δεν κατάλαβε αλλά τρελη είμαι οτι θέλω κανω!😂😂😂
Καλό βράδυ αγάπες!💘💘💘
V&C (Πολλα σχόλια😍)
My insta: nefeli_stam (😜)