Κάνω λίγα βήματα μέσα στο σκοτάδι, μέχρι να φτάσω το φώς που βλέπω στο βάθος του δρόμου.
«Πέσε,πέσε κάτω!»
Ξαφνικά μία δύναμη με σπρώχνει προς το έδαφος και νιώθω ένα σώμα να πέφτει πάνω μου με δύναμη.
«Βοήθεια!»
Είναι το πρώτο πράγμα που φτάνει στο χείλη μου, ενώ το χέρι που ανήκει στο σώμα που με έσπρωξε, μου κλείνει τώρα το στόμα.
«Σταμάτα, κρύψου καλά, μας σώζω!»
Μας σώζει? Από τι?
«Τι λες, τι έγινε, γιατι κρυβόμαστε;»
«Θα μας σκοτώσουν!»
Το λέει τόσο απλά! Που ήρθα, στο τρελλοκομείο?
«Κι εμένα;»
«Γιατί, για μένα δε σε πειράζει;»
Είναι τόσο ψύχραιμος, σχεδόν ευχάριστος!
«Ε! Τι να σου πω; Δε σε ξέρω και απο χτες;»
«Τι; Κι επειδή με ξέρεις απο σήμερα πρέπει να πεθάνω;»
Αχ! Έχει και χιούμορ!
«Δεν είπα αυτο!»
Τι κάνω, απολογούμαι?
«Ναι αυτο είπες!»
Επιμένει!
«Όχι δεν το είπα!»
Γουρλώνω τα μάτια μου κι επιμένω!
Ακούω κάτι περίεργους θορύβους, μοιάζουν με... πυροβολισμούς!
«Έρχονται θα μας πιάσουν!»
Με κοιτάζει και δείχνει να σκέφτεται.
«Φίλα με»
«Τι;»
«Φίλα με!»
Δεν ξέρω πως να αντιδράσω!
«Μα... ειμαι παντρεμένη!»
Κοιτάζει πίσω του και ξαναγυρίζει σε εμένα.
Κουνάει το κεφάλι του γρήγορα δεξιά και αριστερά, δείχνοντας πως δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που μόλις του είπα!
«Γυναίκες!»
Ξέρω πως δεν καταλαβαίνετε πολλά, αλλά ένιωσα την ανάγκην να μοιραστώ μαζί σας ένα κομμάτι της νέας ιστορίας μας που καταφθάνει σε λίγες μέρες, με τον τίτλο "Συνάντησέ με στον παράδεισο!!!
Θα σας συναντήσω εκεί λοιπόν! Φιλάκια!!!!