Ik kwam erachter dat ik veel overeenkomsten met Lilith had.
Griezelig.
Blijkbaar was Lilith een van de hoge rang demonen, "net als mij".
Ik wilde het niet geloven, maar het was waar.
Wat ook bleek was dat ze eigenlijk best aardig was. Ze kon alleen heel gemeen overkomen bij nieuwelingen, zoals ze zei.
'Hier.' Lilith gaf me een mok thee aan, die heerlijk rook. 'Dus, vertel me je verhaal. Wat is er net nou gebeurd?' Ze ging tegenover me zitten op de bureaustoel. Zuchtend ging ik rechtovereind zitten en nam een klein slokje van de thee. 'Blijkbaar heb ik twee andere ouders die ik nooit heb gekend. Blijkbaar is mijn achternaam Esposito, niet Coye. En wat ook bleek: Owen en Raphael gingen vechten om mij...?' Ze trok haar wenkbrauwen op. 'Frustrerend, Amara.' Gelukkig noemde Lilith me Amara, niet Mara, waar ik haar dankbaar voor was. 'Het was gewoon zo veel in een kleine moment... Ik werd er bijna depressief van. Ik bedoel: wat was er mis met mijn oude leventje? Gewoon elke dag naar school, het huis schoonmaken, koken... Geen engelen, geen demonen. Alles was toen nog zo normaal.'
Mijn schouders zakten naar beneden. Hoe zou het hier worden op school? Hoe zou mijn klas eruit zien? Zouden ze me pesten? 'Je overleeft het heus wel, hoor.' grinnikte Lilith, alsof ze mijn gedachtes las. Ik nam een slok uit de thee. 'De eerste paar dagen kan zwaar worden. We zijn hier op school niet gewend dat er nieuwelingen komen. Sinds ik hier op school ben, zijn er maar een paar nieuwelingen gekomen.' Ik knikte als antwoord.
'Trouwens, je broer Ian zit hier ook op school. Hij was een van die nieuwelingen.'
.
.
Het donderde toen ik wakker werd gemaakt. De nacht was net begonnen; de maan was te zien door de wolken heen en sterren fonkelden aan de hemel. Maar dat was niet het enigste. Owen keek me met een fronsende blik aan, terwijl hij me aan mijn schouder schudde. Ik hapte naar adem en mijn blik schoot naar het bed van Lilith, waar ze rustig in sliep. Toen ik weer naar Owen keek, gilde ik bijna bij het aanzien van zijn zwarte vleugels, die in de breedte ongeveer drie meter was, waardoor ze de hele ruimte opvulden.
Snel plaatste Owen zijn hand voor mijn mond, waardoor je alleen een zacht geluidje hoorde. Hij pakte mijn hand en trok me uit bed, naar de deur toe. Hij gaf me een waarschuwende blik toen ik mijn mond open deed om te protesteren. Toen we buiten de kamer stonden, siste ik: 'Hal-looo? Het is midden in de nacht! Waarom maak je me wakker in...' 'Praat zachter, Tesoro. Straks komt iedereen erachter dat ik hier ben.' Hij wierp een schichtige blik de gangen in.
'Owen! Waarom heb je me wakker gemaakt?! Wat is er aan de hand?' vroeg ik boos. Ik schrok toen ik hem zag, al helemaal omdat hij niet bij de meisjesvleugel mocht zijn. Gefrustreerd haalde hij een hand door zijn haar. 'Ik wilde je wat laten zien.' 'In de nacht?' Ik trok een wenkbrauw op.
'In de nacht is het juist het leukst,' antwoordde hij. 'Kom nou maar mee.' Uiteindelijk gaf ik toe en liet ik me door hem meetrekken. We liepen de meisjesvleugel uit en gingen trappen op en gangen door. Totdat we door een gang liepen waar het nogal donker was, en we voetstappen hoorde. Het kwam van voor ons.
Ik hield mijn adem in en stopte met lopen.
Dit was het dan.
We waren gepakt, en dan nog ook op mijn eerste dag.
Snel duwde Owen me tegen de muur aan, zijn knieën en handen zorgden ervoor dat ik geen kant meer op kon. Ik hapte hoorbaar naar adem. Zijn vleugels kwamen als een soort deken om ons heen, zodat ik niets meer kon zien en het nog donkerder werd dan het al was. De voetstappen klonken dichterbij, waarschijnlijk waren ze een paar meter van ons vandaan.
Stevig hield Owen mijn polsen vast en fluisterde tegen mijn nek aan: 'Evanesco.'
Binnen een seconde werden zijn vleugels doorzichtig; eerder troebel. We zagen hoe een man die een pak aanhad ons passeerde, alsof hij niet merkte dat we er waren. Mijn ogen vergrootten zich, was die man nou blind? Het was toch verboden om in de gangen te zijn in de nacht? Misschien... had Owen een onzichtbaar schild gecreëerd?
Toen de man eenmaal uit het zicht was en om de hoek liep, verdween het troebele van Owens vleugel en werden ze weer normaal zwart. Hij stapte naar achteren, waardoor ik weer ruimte kreeg om normaal te ademen.'Wat was dat?' kwam er zacht uit mijn keel, terwijl ik hem met grote ogen aankeek. Wat kon deze jongen allemaal? Was hij een tovenaar?
'Ik ben geen tovenaar,' grinnikte hij. Mijn mond viel open. Kon hij gedachtes lezen? 'Ja, ik kan gedachtes lezen. Net als jou. Maar dat doe ik niet expres, Amara. Het gebeurt gewoon. Je zult het merken wanneer je zelf verandert.' Zijn ogen glinsterden toen hij dit zei. Veranderen? Hoe bedoelde hij, veranderen?
Hij trok me mee, de gang in waar de man vandaan was gekomen. Zonder enige aarzeling duwde hij de grote, stalen deur open, die ik amper had opgemerkt.
We kwamen uit op een dak, waar het koud was. Aangezien het nog steeds regende, rilde ik en sloeg mijn armen over elkaar. Owen pakte mijn armen vast en leidde me naar de rand van het dak, waar we de diepte in keken. Als je zou vallen, zou ik zeker vijf meter de diepte in vallen.
'Nonpluvius,' fluisterde Owen terwijl hij mijn hand vastpakte. Er werd een soort onzichtbare schild om ons heen gevormd, net als voorheen. De regen viel als een boog om ons heen, alsof we in een bol stonden. 'Wow,' kwam er uit mijn mond.
'Dat is niet het enigste,' glimlachte Owen. 'Sta op mijn voeten.'
Raar keek ik hem aan. 'Wattes?' Hij rolde met zijn ogen en zei: 'Stap op mijn voeten. Doe het nou maar.' Voorzichtig ging ik met mijn tenen op zijn voeten staan, waardoor ik bijna even lang als hem werd. 'Ik ben zwaar, hoor.' grapte ik, terwijl hij een arm om mijn middel sloeg.
Als antwoord steeg hij op, waardoor ik hem stevig vastpakte en mijn hart een slag oversloeg. 'Owen!' riep ik uit toen het onzichtbare schild om ons heen bleef. Het leek alsof ik in een achtbaan zat, maar dan vele malen beter. Het uitzicht was prachtig, werkelijk waar. We stegen omhoog, totdat we bijna bij de wolken waren. Ik stak mijn hand uit naar boven en raakte een wolk aan, die gelijk opging in rook. Het was hierboven koud, maar door de lichaamswarmte van Owen had ik het weer warm.
'Mooi hè?' vroeg hij op een gegeven moment. Ik kon alleen maar knikken, er waren woorden tekort voor het prachtige uitzicht. Het geluid van de regen en de klappende vleugels van Owen waren het enigste wat ik hoorde. Ik had uitzicht op de school, die nog groter leek van boven. De maan leek opeens veel dichterbij dan ooit van tevoren, en ik weet dat het absurd klinkt, maar het leek alsof we elk moment op de maan konden landen. Op een gegeven moment dook Owen omlaag en maakte een soepele salto in de lucht. We vlogen langs lange bomen, die Owen soepel ontweek.
'Wil je boven de wolken kijken?' vroeg Owen, toen hij een eind had gevlogen, inmiddels ver weg van de school.Gretig knikte ik en keek achterom. 'Ben je niet moe?' vroeg ik aan Owen. Het moest vast zwaar werk zijn om zichzelf en mij te dragen. 'Je weegt zoveel als een paar veertjes van mijn vleugels, dus nee.' Verontwaardigd keek ik hem aan. Ik probeerde me om te draaien zonder dat ik viel, wat erg moeilijk was.
Net toen ik hem recht in zijn ogen kon aankijken, zei hij: 'Kijk.' Op hetzelfde moment voelde ik hoe we door de wolken heen drongen, een paar druppeltjes achterlatend op het onzichtbare schild. Half draaide ik me om en bekeek hoe we boven de wolken vlogen, waar het droog was. Bliksem was hier en daar te zien, maar het deed ons niets, omdat we boven de wolken waren.
'Mara,' fluisterde Owen in mijn oor.
Geschrokken draaide ik me om. Waarom noemde hij me nou Mara?
'Omdat je Mara heet, niet Amara.'
Ik negeerde hem en keek over zijn schouder heen.
'Mara,' probeerde Owen, mijn aandacht trekkend.
'Tesoro, ben je boos op mij?'
Ik schudde mijn hoofd als antwoord. 'Wat betekent "Tesoro" eigenlijk?'
'Zo noemde ik je vroeger altijd.'
'Wát?' vroeg ik. Waarschijnlijk had ik het verkeerd verstaan.
'Lang verhaal. Ik kende je al van veel eerder, Tesoro.'
~~~~~~~~~~~
Hea!
Ik weet het. Gewoon niet normaal! Ik heb zo een lange tijd niet geüpdatet. Ik weet hoe het is, ik lees ook boeken.
^o^
Maar stem en reageer vooral! Dat motiveert me om sneller te gaan schrijven!!
PS: boven zie je het uitzicht van boven de wolken.
Xxx J.