A/N: EEN XXL HOOFDSTUK!!
'Wie had je gezegd dat je naar de McDonald's moet gaan om vijf uur in de ochtend?!'
Raphael was blijkbaar boos.
Hij was woedend.
Woedend omdat we naar de McDonald's waren gegaan?
Raphael ijsbeerde voor minuten. Het was doodstil, omdat het ochtend was. Niet iedereen was wakker. Opeens stopte Raphael en keek mij aan. Ik keek snel naar de grond. Hij richtte zich weer tot Josh, die tegen de muur aan geleund stond. Hij leek er geen problemen mee te hebben, hij leek niet eens bang voor Raphael. 'Weet je wel niet wat voor gevolgen dit kon hebben?!' barstte Raphael uit.
Ik hapte naar adem door zijn uitbarsting. Raphael wierp een blik op mij en zei kortaf tegen Josh: 'Wij gaan dit bespreken. Nu.' Hij stormde de woonkamer uit en even later volgde Josh, niet voordat hij een bezorgde blik mijn kant had opgestuurd.
Ik hoorde ze hevig discussiëren, hun stemmen werden steeds luider. Dit was allemaal mijn fout. Als ik niet was begonnen over eten, waren we nooit in de problemen gekomen. Een eenzame traan verliet mijn ooghoeken en snel veegde ik het weg. Met mijn handen op mijn schoot staarde ik naar mijn voeten.
Even later kwam Raphael terug naar binnen, zonder Josh. Hij leek helemaal gefrustreerd en haalde een hand door zijn haar. 'Je kan gaan.' zei hij kort. Ik stond snel op, wierp een blik op hem en snelde naar de deur. Alleen om tegen te worden gehouden. Raphael had mijn pols stevig vast en draaide me om. 'Wat...' zei hij. Hij zoog lucht naar binnen, zijn hand naderde mijn gezicht. Zijn duim stopte net boven mijn bovenlip en hij veegde het af. Hij liet me zijn vinger zien en ik deinsde achteruit door wat ik zag.
Mijn neus bloedde.
Met mijn vingers veegde ik mijn neus af en probeerde weg te komen. Alleen had Raphael me nog steeds vast. 'Waarom bloedt je neus, Amara?' Hij klonk ongerust. 'I-ik weet het niet.' antwoordde ik. Hij keek me recht aan in mijn ogen. Ik keek omlaag. 'Het is niet normaal dat je neus zomaar begint te bloeden, Amara!' Sinds wanneer maakte Raphael zich zorgen om mij?
Ik rukte mijn hand los en stuurde een boze blik naar Raphael. 'Soms kan dat gewoon gebeuren, Raphael. Maak jij je er maar niet druk over.' Ik keerde me om en liep snel weg, naar Josh's kamer toe. Ik wilde checken of hij in orde was, of hij niet te veel op zijn kop had gekregen van Raphael.
Eenmaal bij zijn kamer aangekomen, klopte ik op zijn deur. Enkele stippen verschenen in mijn blikveld. Snel schudde ik ze weg. Gerommel klonk achter de deur en even later ging de deur open. 'Hé, Amara.' zei Josh. Hij haalde een hand door zijn haar. Hij ging opzij, om mij binnen te laten, maar ik schudde snel mijn hoofd. 'Ik wilde alleen weten of je oké was.' Verward schudde hij zijn hoofd. De stippen waren niet weg. 'Gaat alles wel goed met je, Amara?' De stippen werden groter, namen mijn blikveld in. Ik schudde mijn hoofd langzaam. Mijn ademhaling werd steeds sneller, al was daar geen reden voor.
Ik voelde hoe ik langzaam weg slipte in een zwart, diep gat. Mijn lichaam werd zwak, ik kon niet meer rechtovereind staan en mijn lichaam leek tien keren zwaarder. Mijn lichaam viel langzaam op de vloer, al voelde ik niet veel. Het laatste wat ik hoorde, wat ik mogelijk hoorde, was vaag geschreeuw.
.
.
.
Ik weet niet hoelang ik me bevond in het zwarte gat.
Ik probeerde eruit te komen, maar niets hielp.
Mijn lichaam leek niet van mij te zijn, het leek alsof ik tussen dood en leven balanceerde, al was het misschien een al te overdreven beschrijving.
Het leek alsof mijn lichaam langzaam, stukje bij stukje terug kwam. Mijn hersenen konden weer werken, ik kon weer horen. Vaag gemompel ging over naar stemmen. Duidelijke, herkenbare stemmen die ik kon plaatsen.
'...kan nog niet veranderen...'
'...ze is heel bleek...'
'...misschien kun jij wat doen?'
Even later voelde ik een warme hand op mijn voorhoofd. Fel, helder licht verjaagde de duisternis. Het voelde alsof ik weer adem kreeg. Alsof ik weer tot leven kwam. Ik voelde mijn lichaam weer, het leek alsof mijn ziel weer in mijn lichaam terug keerde. Een zacht piepend geluid kwam uit mijn mond.
'Ze komt terug!'
'Open je ogen, Amara.'
De laatste stem was van Raphael. Ik probeerde met alle macht mijn ogen open te doen, wat na een paar keer lukte. De warme vingers waren nog aanwezig op mijn voorhoofd, ik voelde hoe ze mijn haren weg kamden. Mijn blikveld was troebel, langzaam werd alles scherp. Twee groene ogen boorden zich door de mijne heen en de hand gleed weg van mijn voorhoofd.
Ik probeerde overeind te komen, maar Raphael stopte me. Hij duwde me bij mijn schouder omlaag. 'Blijf liggen, je bent nog te zwak.' Zwijgend luisterde ik naar hem en liet mezelf weer in het bed zakken. Had Raphael de duisternis verjaagd? Ik keek rond en zag dat ik in een witte kamer lag. Een... ziekenhuiskamer?
'Amara.' Ik keek naar Raphael. 'Weet je wat er allemaal is gebeurd?'
Ik zakte dieper in de kussen en probeerde na te denken. Ik groef in mijn hersenen, probeerde alles weer terug te halen. Alleen was er niets. Er was een diepe, grote, gapende gat. Ik schudde mijn hoofd langzaam.
Raphael zuchtte diep voordat hij begon met vertellen: 'Je bent voor bijna één halve dag buiten westen gelegen. Blijkbaar had, of heb je Anemie. Heb je enig idee wat dat betekent?' Zijn wallen vielen me toen pas op. Misschien had hij slecht geslapen? Mijn gedachten gingen alle kanten op, de herinneringen kwamen terug. Hoe mijn neus begon te bloeden, hoe ik flauwviel.
Anemie.
Anemie...
Ik had er ooit van gehoord. Het had iets te maken met... bloed? Ik dacht na, kraakte me hersenen. Uiteindelijk legde Raphael me het helemaal uit: 'Anemie, in spreektaal bloedarmoede. Je hebt te weinig ijzer in je bloed, wat betekent dat je vaak last zult hebben van vermoeidheid, snelle ademhalingen en je zult snel kunnen flauwvallen. Volgens de dokter is het bij jou nog niet zo ernstig, waar je blij om moet zijn. Hoogstwaarschijnlijk zul je alleen op je eten moeten letten en voor een tijdje medicatie innemen. En nu heb ik een vraag voor jou: heb je dit ooit, maar dan ook ooit eerder gemerkt?'
Ik kon wedden dat mijn mond open was gezakt. Was dit ooit eerder gebeurt? Nee. In ieder geval, niet zo ernstig als nu. Ja, ik was vaak vermoeid, maar ik was nog nooit zonder reden flauwgevallen. Als ik het goed heb, was ik in mijn leven maar een paar keer flauw gevallen.
Voor ik een antwoord kon geven, kwam er een dokter binnen, die ik herkende aan zijn doktersjas. 'Ah! Ik zie dat de patiënt wakker is. Zou ik haar kunnen spreken onder vier ogen?' Zei hij, het laatste richtend op Raphael. Hij knikte kort en verliet de kamer, net als Josh, Ariël, Alex en Axel, die ik niet eerder in de kamer had opgemerkt. Axel schonk me een zwakke glimlach voordat hij de kamer uitliep en de deur achter zich dicht deed.
Nadat de dokter een paar testjes had uitgevoerd, glimlachte hij tevreden. 'Zo, Amara, volgens mij ben je gewoon gezond. Je moet alleen letten op wat je eet. Neem veel vitamines in, elke dag een paar stukken fruit. Ik zal je een boekje geven wat je wel en niet mag eten.' Ongeveer een half uur later stond ik voor het ziekenhuis met het "voedingsboekje". Josh begeleidde me naar zijn Ford auto, waar Ariël op de achterbank zat. Ze groette me enthousiast, maar in haar ogen zag ik dat ze verdriet had. Om mij...?
De radio stond zachtjes aan toen we naar "huis" gingen. Voor de rest was het doodstil in de auto. Ik staarde uit het raam naar buiten, waar de nacht naderde en de nachtdieren ontwaakten. Het scherm op Josh's telefoon gaf tien over negen aan. Uiteindelijk was het Ariël die de stilte verbrak. 'Dus, Amara, hoe voel je je?' Ik draaide me naar haar toe en zei: 'Het gaat wel, denk ik.'
.
.
Het was toch akelig gênant geworden toen we in de auto zaten. Hoe dan ook zat ik even later op de kamer die mijn kamer moest voorstellen. Blijkbaar had Ariël besloten te koken. Ze zei dat ze iets "gezonds" zou koken voor me en dat ze het naar mijn kamer zou brengen. Toen ik eenmaal in mijn kamer was trok ik een zwarte joggingsbroek aan en een hoodie.
Ik las wat uit mijn boek toen mijn kamerdeur op een kier open ging. Verrast keek ik op en klapte het boek dicht. Toen niemand binnenkwam, liep ik naar de kamerdeur toe en trok het open. Raphael had een glas en een bord in zijn handen vast, waaruit damp uitkwam. Hij glimlachte ongemakkelijk en ik deed de deur meer open zodat hij binnen kon komen.
Ik deed mijn mond open om wat te zeggen, maar Raphael was me al voor.
'Ariël zou het eten brengen, en ik uh... wilde gewoon zeker weten of je in orde was. Dus dacht ik: waarom breng ik het eten niet?'
Zwijgend ging ik zitten op het bed, waar Raphael het eten op had gezet. Ik zag groenten en vlees. In het glas zat water. Ik ging zitten in kleermakerszit en stopte de eerste hap voedsel in mijn mond. Zodra ik het gekauwd en doorgeslikt had, vroeg Raphael, die op het puntje van mijn bed was gaan zitten: 'Smaakt het?' Ik knikte als antwoord.
Toen ik klaar was, dronk ik van het water dat Raphael had meegebracht. Hij stopte me door me bij mijn schouder te pakken. Ik schrok en het water in het glas klotste. Raphael had een stalen gezicht toen hij sprak. 'Je moet dit medicijn innemen.' Hij doelde op een strip pillen die hij in zijn hand vast had. 'Elke dag een. De dokter heeft dit niet tegen jou verteld, maar tegen mij.' Ik fronste. Waarom zou... 'Neem het in.' drong Raphael aan. Daarom had hij me het eten gebracht...
Ik slikte toen ik de pillen zag. Ze waren redelijk groot. Maar dat was het probleem niet. Sinds klein af aan heb ik angsten voor pillen, tabletten en dergelijke. Ik herinner me de momenten in mijn leven toen mijn moeder me dwong om pillen te slikken. Vroeger, toen ik een jaar of zeven was, wist ik niet wat voor effect het had op mijn lichaam. Later kwam ik erachter dat het soms erge bijwerkingen had, zomaar pillen slikken.
Ik schudde mijn hoofd angstig. Ik zou dat nooit van mijn leven innemen. Raphaels schouders zakten en hij keek me met spleetogen aan. 'Luister, Amara. Ik kan het op de makkelijke manier doen of op de moeilijke manier. Wees verstandig en neem het in.' Ik begon wild met mijn hoofd te schudden. Ik ga dat niet innemen. Nooit. 'Je geeft me geen andere optie, Amara.' Treurig drukte hij een pil uit de strip en naderde hij me.
Snel stond ik op en liep een aantal passen van hem vandaan. 'I-ik ga dat niet innemen, Raphael.' zei ik met een bibberende stem. Ik klemde mijn kaken op elkaar. Het duurde twee secondes voordat ik op het bed zat en Raphael me stevig vast had. 'Open je mond.' Beval hij streng. Ik klemde mijn kaken steviger op elkaar. Hij pakte mijn kaak vast en probeerde mijn mond open te krijgen, wat niet lukte.
'Doe je verdomde mond eens open!' schold Raphael zo luid dat ik schrok en naar adem hapte. Hij maakte hier snel gebruik van en duwde het tablet in mijn mond. Zoute tranen liepen over mijn wangen terwijl Raphael het glas water tegen mijn lippen aan duwde. 'Drink!' beval hij. Gehoorzamend dronk ik de tablet weg en een vieze smaak bleef achter op mijn tong.
'Was dat nou zo moeilijk?' vroeg Raphael met opeens tederheid. Snikkend duwde ik hem weg en wilde ik in het bed wegkruipen. Het beeld van mijn moeder die allerlei pillen in mijn mond propte brandden op mijn netvlies. Raphael had blijkbaar andere plannen. Hij hield zijn armen stevig om mijn middel heen en liet maar niet los. 'Ga weg,' mompelde ik door mijn tranen heen.
'Nee,' zei hij koppig. Ik duwde nog een keer, maar het lukte me niet mezelf los te krijgen. 'Hé,' begon hij, terwijl hij een paar plukken die voor mijn ogen waren gevallen wegduwde. 'Het is goed.'
Ik schudde mijn hoofd. 'H-het is nooit goed.' Ik barstte in tranen uit, terwijl ik mezelf in zijn armen stortte. Sussend wreef hij over mijn rug heen, hij fluisterde geruststellende woorden. 'Het komt goed. Het komt allemaal goed,' fluisterde hij in mijn oor. Ik nestelde me in zijn armen, de warmte die hij uitstraalde was verwelkomend.
Vermoeidheid overviel me, het enigste waar ik kon denken was de warmte die me omarmde. Het duurde enkele minuten voordat ik in een zachte, oneindige slaap was verzonken...
~~~~~~~~~
WAAH! HET LANGSTE HOOFDSTUK TOT NU TOE!
I'm proud. 2177 woordjes. #respect.
DRIE UURTJES MENSEN. I'M SO DONE WITH MY LIFE. Wie dit niet gelooft, moet maar een eigen verhaal gaan schrijven waarin geen interpunctiefouten/spelfouten zijn. Nederlands is immers een moeilijke taal.
SHIPNAMES VOOR AMARA + RAPHAEL:
#RAPARA
#AMARAEL
#RAPHRA
Heb je nog andere shipnames?? Zet ze in de reacties!
XXXx
Jaani