*POV Tamara*
'Politie! We moeten weg!' Mijn stem klinkt wanhopig. Wanhopig naar de gedachte om niet terug meedogenloze, levenloze dagen in een kleine cel door te moeten brengen. We kijken elkaar twee volle minuten aan, ondanks we beiden weten dat we geen seconde van de kostbare mogen verspelen. Hij geeft me zacht knikje en we zetten het op het lopen. Geen van beide weet wat de ander van plan is. Niet dat er überhaupt een plan is, maar het gaat om de gedachte dat er wel één is.
Ontsnappen, straks wordt het nog een vaste gewoonte. Alsof het tot ons dagelijkse routine behoort. We sluipen de trap af en grijpen onze tassen, waarna we de keuken uit snellen richting tuin. Intussen zijn de agenten het huis al in om ons te 'zoeken.' We gooien de zware zakken op de achterbank van de bmw en rijden zo snel als we kunnen de straat uit. Niet veel later hoor ik een loeiende sirene en zie ik een blauw zwaailicht in de achteruitkijkspiegel. 'Geweldig' zucht Nathan rollend met zijn ogen. 'Tamara, ik beloof dat wij naar Amsterdam gaan, desnoods vertrekken we nu. Ik laat me niet tegen houden door twee mongolen in een clownspak.' Hij straat zelfverzekerd de eerste slaat die hij ziet in en zet de auto aan de kant. 'Stap uit!' Beveelt hij. Ik gehoorzaam en ren achter hem aan, geen idee hebbend waar hij naar toe gaat. Maar ik vertrouw hem, ik heb het gevoel dat alles goed komt. Ik zal mijn volgende dagen in Amsterdam doorbrengen en niet in de gevangenis.
De sirene houdt op met loeien en ik hoor de deuren van een auto dichtslaan. 'Hierheen' wijst Nathan, richting de ingang van de druk bevolkte Colruyt. We mengen ons tussen de tetterende oudjes die de volledige gang versperren, schreeuwende kinderen en zuchtende mama's.
Al snel horen we de sirene weer aanslaan. Langzaamaan sterft het geluid weg en kunnen wij terug naar buiten. We wurmen ons tussen de lange rijen aan de kassa richting uitgang. 'Tijd voor een nieuwe auto' zegt Nathan, zwaaiend met een sleutelbos. 'Huh? Hoe kom je daar aan?' Vraag ik verbaasd. 'Magic' knipoogt hij lachend.
Hij drukt op het knopje en twee rijen verder beginnen de lichten van een witte mini Cooper te knipperen. 'Jey een mini!' Kir ik uit. Ik wou altijd al zo'n auto!' Nathan zucht, 'vrouwen'
Ik giechel en loop achter hem aan richting de auto.
'We gaan naar Amsterdam' zegt hij. 'Nu?' 'Waarom niet? We hebben toch alles wat we nodig hebben?' Zijn besluit overvalt me, maar ik bedenk dat hij wel gelijk heeft. 'Nu' besluit ik.
Sorry, dit is weer al eventjes geleden. En ahja, Nathan en Tamara gaan naar Amsterdam. Dat heeft Nathan zelf beslist in zijn stream😂😍