The Escape

Hoofdstuk 36

3 maanden later
*POV Nathan*

'Je bent het toch niet vergeten eh!' Roept ze zenuwachtig. 'Wat ben ik vergeten?' 'Ik wist het! Je geeft echt niks om mij!' De tranen stromen uit haar ogen. Oh god, ik hou van haar, maar soms kan ze zo dramatisch doen. 'Besef je wel welke dag het vandaag is?!' Schreeuwt ze. 'Je verjaardag?' Gok ik, terwijl ik met mijn handen door mijn veel te lange haren ga. 'Nee! Zelf dat weet je niet!' Ze kijkt me woedend aan, 'drie maanden geleden, 31 oktober, kwam jij ineens naar me toe, we bleven de hele avond dansen en drinken en plezier maken. Ik dacht dat dat moment iets voor je betekende, maar daar zat ik blijkbaar mis!' Oh nee, dat was vandaag! 'Louise schat, dat is niet waar! Ja, ik was vergeten dat het vandaag was, maar is dat nu zo speciaal? Het zijn 3 maanden, geen jaar ofzo.' Probeer ik uit te leggen. 'Ik heb het begrepen' zegt ze kalm, 'Dit, vandaag, ons, betekent helemaal niks voor jou.' Ze begint te huilen en wil de deur uit lopen. Ik neem haar arm stevig vast en trek haar terug. 'Louise luister!' Beveel ik. 'Ik heb al toegeven dat ik het vergeten was! En als jij zin hebt om drama queen te spelen, doe maar! Drie maanden is lang, en ik ben blij dat je bij me bent. Maar zo speciaal is het niet, en als jij hiervoor weg wilt lopen, doe dat dan! Maar dan kan wel tegen niet veel moet ik zeggen!' Ze kijkt me indringend aan, de tranen staan nog steeds in haar ogen en lopen over haar wangen alsof er net iemand is gestorven. Ze zucht en loopt terug naar binnen. Ze gaat in de zetel zitten en kruist als een klein kind kwaad haar armen. Ik rol met mijn ogen en ga naar de keuken. Dit is zo een moment dat ze snakt naar aandacht en als ik die haar geef, begint ze weer te schreeuwen hoe slecht ik wel niet ben. In dit soort situaties moet je haar gewoon negeren en dan draait ze vanzelf wel weer bij.

Ik graai mijn telefoon van het aanrecht en loop de deur uit. Louise is als een cake die net uit de oven komt, je moet haar eerst even laten afkoelen, anders komt het niet goed.

*POV Tamara*

'Je mag naar buiten' zegt Zulma wanneer ze de deur opent. Ik sta op en laat me naar het plein leiden. Ik loop naar het einde van het plein en ga daar op een bankje zitten. Ik heb er bewust voor gekozen om geen gebruik meer te maken van mijn vroegere vaste plaats. Die plaats doet pijn en wekt herinneringen op die ik liefst wil vergeten. Niet omdat het slechte herinneringen zijn, maar omdat ik die nooit meer kan herbeleven.

Er komt een vrouw van middelbare naast me zitten. 'Is het ok dat ik hier zit?' Vraagt ze. 'Natuurlijk' antwoord ik. 'Vertel eens, wat brengt jou op deze vreselijke plaats.' Ze kijkt me vragend aan. 'Meerdere autodiefstallen, daar lachen ze niet echt mee' leg ik uit, 'en jij?' 'Ingewikkelde fraudezaak, lachen ze ook niet echt mee' glimlacht ze. 'Het leven is niet eerlijk' zucht ik, 'anderen hebben een geweldig leven, waarin elke dag weer nieuwe dag is. Ze staan op en weten niet wat hen die dag te wachten staat. En wij? Wij weten vandaag al wat we morgen en overmorgen en de dag daarna zullen doen.'  Ze knik zachtjes, 'vroeger had ik een perfect leven. Ik had een geweldige man, een prachtig, groot huis en een mooie job. Maar ik moest zo nodig meer en meer en nog eens meer. Ik werd hebzuchtig en had nooit genoeg, ik was nooit eens tevreden. Het werd steeds erger, eerst speelde ik af en toe eens vals, maar dat eindigde in één gigantische leugen die uit de hand liep.' Ik zie het spijt in haar ogen en het schuldgevoel klinkt door in haar woorden. 'Heb je ooit zoveel spijt van iets gehad, dat je de klok zou willen terug draaien en opnieuw beginnen?' Vraagt ze. 'Nee,' antwoord ik, 'ik heb nooit spijt gehad, het is alsof het stelen van dingen in mijn bloed zit, ik zal het nooit afleren.' De vrouw knikt begrijpend. 'Ik begrijp je volledig, jonge dame...' 'Tamara' onderbreek ik haar. 'Ann' laat ze weten. Net wanneer ze weer wil beginnen praten wordt er gefloten. Ik zucht en zeg de vrouw gedag, om vervolgens Zulma te volgen richting mijn cel.

Hoi mensen!
Ik weet dat het laat is, maar ik kan het niet laten om dit nog online te gooien. Hierna komt het eerste hoofdstuk van Don't worry about me ook nog online.
I hope you like it!
Ly xx - Axelle