The Escape

Hoofdstuk 8

*POV Tamara*
Sinds dat geweldige moment heb ik hem niet meer gezien. Maar ik weet dat over precies een halfuurtje daar verandering in komt. Mijn hart bonkt van verlangen, maar ook van de zenuwen. Wat als hij erover begint? Of wat als hij er niet over begint, moet ik er dan over beginnen? Ik lig al de hele dag te piekeren over wat ik tegen hem moet zeggen. Of moet ik gewoon doen zoals anders? Gewoon doen alsof het een doodnormale dag is, dat er niks gebeurt is. Maar ik wil ook niet dat hij denkt dat het voor mij niets betekende. Betekende het voor hem wel iets?

Nadat ik mezelf nog duizenden van deze vragen heb gesteld komt Tante Zulma ineens de kamer binnen en sleurt me door de gangen. Zodra ik op het plein ben ga ik op mijn gewoonlijke plaats zitten. Ik zit met mijn rug naar het hek en kijk naar de roddelende vrouwen. Ik weet zeker dat als make up en korte rokjes hier niet verboden waren geweest, dat het allemaal barbiepoppen zouden zijn. 'Wie we hier hebben' fluistert een stem achter me. Ik schrik op en kijk hem wat ongemakkelijk aan. 'Ik wou dat ik kon beginnen met waar we gisteren gebleven waren' grijnst hij. Mijn hart gaat sneller slaan als ik denk aan wat hij bedoelt. 'Ik ook' Ik zal het nooit toegeven, maar stiekem voel ik in elke vezel van mijn lijf de vlinders tekeer gaan. 'Ik kan er niet tegen dat alles wat ik wil doen om een of andere reden niet mag. Ik wil een leven' zeg ik uit het niets. Het kwam ineens in me op en ik flapte het eruit. 'Denk je wel eens aan ontsnappen?' Vraagt hij. 'Elke dag' geef ik lachend toe. Hij zwijgt en staart me zenuwachtig aan. 'Tamara?' Begint hij. Ik wacht op een vervolg, maar het blijft stil en ik wil bijna vragen wat er is, wanneer hij weer iets zegt. 'Beloof je dat je me niet in de steek laat?' Vraagt hij. Ik kijk hem verbaasd aan. 'Hoezo?' 'Ooit zal één van ons twee hier uit raken, beloof je dat je me niet laat vallen?' Zijn stem klinkt serieus, helemaal anders dan de Nathan die ik gewend ben. 'Nathan, ik weet dat het totaal onlogisch is, maar na wat er gisteren gebeurt is, besef ik dat ik om je geef. Ik ga hier niet weg zonder jou, beloofd' stel ik hem gerust. Mijn stem klinkt net als die van hem zenuwachtig en de angst voor afwijzing stijgt naar mijn keel. Dit soort gesprek hebben we nog nooit gevoerd en geeft ons beiden een vreemd gevoel. Meestal maken we elkaar belachelijk of gooien we de ene na de andere belediging naar elkaars hoofd. Maar nu weet ik dat we ook serieuze gesprekken kunnen voeren. Oke, ik geef toe dat het een beetje ongemakkelijk is, maar niet alles hoeft makkelijk te zijn. Toch?
Hij zucht opgelucht. 'Ik geef ook om jou, meer dan je denkt'

Pfff, het is hier veel te warm.
Maar mij hoor je niet klagen hoor we hebben een privezwembad en het is hier echt mooi omg.
Alleen de wifi is zo slecht als in het oerwoud, dus ik ga niet vaak kunnen updaten
I'm sorry xxx