The Escape

Hoofdstuk 15

*POV Tamara*

'Ik moet iets vertellen' begint Rayan. 'Je gaat op reis?' Gok ik. 'Nee, veel beter' zegt hij zacht. 'Ik euh... Ik heb al een tijdje een vriendin.' Hij wil verder praten, maar ik ben hem voor. 'Oh my god. Hoe heet ze? Hoe ziet ze eruit? Hoelang zijn jullie al samen? Goh, ik wil alles horen.' Mijn enthousiasme is niet te stoppen en als hij niet was beginnen praten, dan deed ik dat nu nog steeds. 'Ik ben nog niet uitgepraat.' Zegt hij lachend. 'Oke goed, ik hou mijn mond.' 'Dus, ze heet Anna...' Hij kan zijn zin niet afmaken omdat ik me niet aan mijn belofte hou. 'Mooie naam. Hoe ziet ze eruit?' Hij zucht geïrriteerd. 'Je ging toch je mond houden?' 'Oeps sorry!' Ik sla mijn hand voor mijn mond. 'Dus, ze heet Anna en heeft bruin haar tot iets boven haar schouders. Ze heeft bruine ogen en is eigenlijk wel groot voor een meisje.' Zegt hij. 'Heb je nu genoeg details? Want ik heb nog wat te vertellen.' Ik knik en wacht nieuwsgierig af. 'Wij, ik en Anna, gaan samenwonen.' Ik had net een slok water genomen en spuw die recht in Rayans gezicht. De druppels lopen over zijn gezicht naar beneden en hij kijkt me kwaad aan. 'Sorry, ik schrok' zeg ik droog. 'Ik zie het.' Zegt hij klagend, terwijl hij de druppels van zijn gezicht veegt. 'Maar ik ben zo blij voor je. Het is geweldig!!' Roep ik uit, me helemaal niet bewust van de andere mensen in de zaal. 'We hebben een geweldig appartement gevonden. Ik wou dat ik het je kon laten zien.' Zegt hij. 'Ooit' beloof ik. 'Maar goed, hoe gaat het met jou en Nathan?' Vraagt hij. 'Goed, we zien elkaar elke dag op het plein, maar ik erger me fucking hard aan dat klote hek tussen ons. Het is alsof we elkaar zonder dat hek gaan vermoorden of zo.' Zeg ik knarsetandend. Die frustratie moest er even uit en nu dat gebeurt is, voel ik me veel beter. Hij lacht even, maar kijkt me daarna serieus aan. 'Sinds je hem kent heb je meer energie en merk ik dat je vrolijker bent. Ik zie dat je van hem houd' zegt hij. 'Het is niet alleen door hem' werp ik tegen, 'ook door jou Rayan.' Hij zegt niets, maar staart me alleen aan. Hij weet dat het zo is, maar zal het alleen nooit zeggen. Hij is een geweldig persoon, maar dat zal hij nooit beseffen, en dat maakt mijn broer zo speciaal. Dat maakt hem Rayan. 'Hoe gaat het met mam?' Vraag ik. 'Goed, ze heeft weer eens een nieuwe hobby gevonden' zegt hij rollend met zijn ogen. Mijn moeder heeft al tweehonderdduizend verschillende hobby's gehad. En elke keer is ze er zeker van dat ze die zal blijven doen. Maar na twee weken heeft ze al weer iets anders gevonden. Het gaat van postzegels verzamelen tot pokeren en van naaien tot fotograaf worden. 'Ze maakt nu juwelen' leg Rayan uit, 'en geloof me, ze zijn verschrikkelijk.'   'Ze zal het wel snel weer beu zijn' stel ik hem gerust. 'Ik hoop het, maar ik moest je dit geven.' Hij geeft me een klein rood zakje. 'Wat is het?' Vraag ik. 'Geen idee, ze zei gewoon dat het zelfgemaakt is, dus je bent gewaarschuwd' ik open nieuwsgierig het zakje en vind twee felblauwe gigantische veren met een haakje eraan. 'Deze vind ik anders wel mooi' zeg ik. 'alleen een beetje groot' voeg ik er lachend aan toe. Ik steek ze meteen in en voel de veertjes kriebelen tot op mijn schouder. 'Je lijkt wel een papegaai' zegt Rayan op een droge toon. 'Zeg haar dat ik ze elke dag zal dragen' beveel ik hem lachend. 'Zal ik doen' antwoord hij.

...

'Ik had je niet herkend, ik dacht dat je een papegaai was' lacht Nathan wanneer ik bij het hek aankom. Ik kijk hem kwaad aan, maar moet mijn lach inhouden omdat ik dat eerder hoorde. 'Nee serieus, waar haal je die pluimen?' Hij lijkt zichzelf wel erg grappig te vinden, want hij kan niet ophouden met lachen. 'Mijn moeder heeft ze gemaakt.' Leg ik uit. 'Nou, dan kan je moeder goed overdrijven.' Ik zucht geïrriteerd. 'Ach, hou je mond!' Bijt ik hem toe. 'Wow, onze papegaai heeft een scherpe bek' grijnst hij. 'Ik hou ook van jou, Nathan.' Zeg ik terwijl ik mijn middelvinger naar hem uitsteek.

Hoi!
Hier is weer een hoofdstukje, i hope you like it xxxx- Axelle