The Escape

Hoofdstuk 27

*POV Tamara*

'Tamara aghassaiy?' Vraagt de man met een veel te Hollands accent. 'Ja' antwoord ik. 'Wilt u even meekomen naar het bureau?' Ik kijk angstig naar Nathan en terug naar de man. Nathans felblauwe ogen worden groot en hij staart me strak aan. 'Tttuurlijk' antwoord ik de agent.

Hij slaat de boeien om mijn handen en leidt me naar de auto. Ondertussen blijf ik Nathan smeekend aankijken, maar hij weet evenmin als ik niet wat te doen.

Het bleek dat die vrouw van gisteren ontdekt had dat haar auto weg was en ik was de laatste persoon die ze had gezien. 'Zo Tamara, nu mag jij mij eens uitleggen waar jij gisteren om middernacht was.' Zegt de agent rustig. 'Dat weet je al' zeg ik. 'Toch mag je me het nog eens uitleggen.' Zegt hij, nog steeds kalm. 'In principe is dat tijdverspilling' leg ik uit, 'waarom zou ik je iets dat toch al weet, toch nog eens vertellen. Dat is hetzelfde als een moord plegen op iemand die al tachtig jaar dood is.'
'Goed, dan ga ik ervan uit dat jij die auto hebt gestolen nadat je de vrouw liet zoeken naar je zogezegde nichtje. 'Nee' Zeg ik. 'Daar gaat u niet vanuit, want om dat te weten heb je niet genoeg bewijzen.' 'Mevrouw Aghassaiy! Ik weet heus welke bewijzen ik heb en ik weet goed genoeg dat jij hier achter zit!' Zijn Hollandse accent versterkt wanneer hij zijn stem verheft. Ik zwijg en kijk hem grijnzend aan. Een collega komt de kamer binnen. 'Tamara Aghassaiy, die wordt gezocht in België, ontsnapt uit de gevangenis van Brugge.' Fluistert hij, met de bedoeling dat ik het niet hoor. 'Goed, we houden je voorlopig hier.' Zucht de kaalkop die al de hele tijd op mijn zenuwen werkt. 

Hier zit ik dan, weeral. Voor me uit te staren naar de eindeloze witte muren, nadenkend over een normaal leven. Wat als ik als een braaf meisje was opgegroeid. Het perfecte leven had en de perfecte job. De perfecte partner om samen oud te worden en te sterven in een warm ziekenhuisbed met mijn kinderen en kleinkinderen om me heen. Maar dat is niet de Tamara die ik ben, en niet de Tamara die ik wil zijn. 'Je moet van jezelf de persoon maken die je wil zijn, niet de persoon die je hoort te zijn.' Zegt de stem van mijn vader in mijn hoofd. Zie me hier nu zitten, is dit nu wat ik wilde? Opgesloten in een claustrofobisch kotje in Amsterdam?

...

'Word het niet tijd dat je bekent?' Vraagt de kaalkop van gisteren. 'Waarom zou ik?' 'Omdat je toch sowieso de gevangenis ingaat!' Hij klopt kwaad met zijn vuist op tafel. 'Je wordt gezocht in België en nadat je bekent hebt word je overgeplaatst!' 'Shit' mompel ik tussen mijn tanden. Als ik opnieuw de gevangenis in ga, zie ik hem nooit meer. Maar als ik niet beken zoeken ze verder, en vinden ze Nathan. Als ik alles op mij neem, dan is hij vrij, en kan hij genieten van die vrijheid waar eerst samen naar streefden. Dan kan hij iemand vinden die hem op het rechte pad brengt en een normaal leven leiden. Iemand die hem dingen kan geven die ik hem niet kan geven en hem gelukkig maakt.

Hai people!
Ik ga denk ik proberen om zo vraagjes te stellen na elk hoofdstuk, niet dat ik moet hopen dat iemand gaat antwoorden, maar ik heb geen leven dus doe ik maar. (Ik ga ook elke keer antwoorden)
~
Hoe oud ben je?
• 14 jaar •
(Hihi we beginnen met de basics)