" My thoughts are stars I cannot fathom
into constellations."
-x-
Reid
Have you ever been punched so hard that you felt winded?
The day we found out was a punch so deep. That I felt constantly winded from that day on. But it was almost like I'd been waiting for this day. We're all bound to get bad news one day, So mine was finally here.
"Miracle nalang ang inaasahan natin dito." It sounded so foreign every time I said it out loud.Were we lucky to know? To have a warning? A reminder about the one fact that we all know is guaranteed
That we can't all be here forever.
So now we know that death is maybe on my doorstep. Sooner than we expected..
I'm still numb, still winded. But strangely, I feel grateful
That we've had a warning, a reminder.
Atleast now I'm aware that i only have few days left here on Earth.
There's no cure for my cancer. That's the truth i have to accept.
My mom.. She's the one who cannot accept it. Lagi syang umiiyak. Rinig na rinig ko ang hikbi at hagulhol nya hanggang sa kabilang kwarto. Hindi sya lumalabas. Ayaw nyang kumain.
I felt bad and afraid. Ngayon pa lang nagiging miserable na sya, paano pa kaya pagnawala na ako? I don't want my death to ruin her life.
"Ma.. " bati ko pagbukas ko ng kwarto.
My mama is a mess right now. Sobrang layo sa Mama kung masiyahin, madaldal, positive, jolly.. Did i ruined her?
Sobrang messy ng buhok nya na matigas at oily na dahil sa ilang araw na walang ligo. Ang mata nya ay sobrang pula at namumugto. Ang gulo ng kwarto nya.
"Ma, dinalhan kita ng pagkain." I told her habang inaabot sakanya ang tray ng ginawa kong breakfast.
Umiling lang sya. "Busog pa ako" sabay kuha ng isang box ng gamot at nilaklak ang tatlong tabletas ng antidepressants.
"Ma, tama na." Inagaw ko ang kahon ng gamot at inilayo ito sakanya.
"I'm sorry. I'm sorry.. " she said between her sobs.
"This is not your fault ma. Wala kang kasalanan" sabi ko habang nakatingin sa mga mata nya.
Our eyes are the windows of our soul, they say. My mom's eyes are empty and broke. I know for sure her soul too.
What have i done?
"Nung una yung Papa mo.. Tapos si Baby Agatha.. Tapos..." another wave of uncontrolled sobs. "..ikaw. Bakit nak? Bakit? "
Naalala ko noon nung namatay si Papa ng dahil sa Leukemia o Cancer sa dugo. Para kaming binagsakan ng langit at lupa. Ang hirap pala. Ang sakit. Napakasakit mawalan ng mahal sa buhay.. Lalo na pag ama mo. Ang tumayong haligi ng tahanan at pinakaunang naging katropa mo. Halos mabaliw si Mama nun. Iyak sya ng iyak. Pero di nya pinapakita sa amin. Pero kahit ganoon, natutunan nyang kalabanin ang depression at nagtrabaho para sa kinabukasan namin ng kapatid kong si Agatha.
Sadyang napakasama nga talaga ng tadhana dahil ilang buwan pagkatapos ng pagkamatay ni Papa, ay nadiagnosed na may Cervical Cancer si Agatha. And for the second time.. Para kaming nasakluban ng langit at lupa. The feeling was too familiar. Parang cycle.. Paulit-ulit.
After almost one year of battling with Cancer.. She died. Parang deja vu. Sobrang familiar ng pakiramdam at pangyayari. Ang kaibahan lang ay kung dati ay si Papa, ngayon naman ang Baby Agatha namin. Our Princess. Our bunso.
Parang rollercoaster, we're going in circles. Kung saan nasa taas na kami, kung saan unti-unti na kaming nakakamove forward sa mga pangyayari ay bigla nalang babagsak. Bigla nalang bababa. Nang walang pasabi .
I don't know Mama. I wish i could tell you but how can i tell you when i don't even understand it myself?
"What did i do to deserve this?..Am i cursed? Am i.. "
"Shhh, ma.. no" I hugged her tight.
I can't find any words to say.
"I failed. I failed as a wife.. " uncontrollable sobs again. "And now, i failed as a mother too."
Kung pwede lang sana higupin ang lahat ng sakit na nararamdaman ni Mama, ginawa ko na. But i can't.
Walang akong magawa.
"Ma.. Look.. All of us will soon be dead. Nobody survives Death. Everything comes to an end. Medyo nauna lang sina Papa at Baby Agatha. Isipin nalang natin na kung saan man sila, masaya na sila ngayon. Kaya dapat tayo din.. " i caressed her hair.
"..At hindi naman sinabi ng Doctor na mamamatay na ako diba? Sabi nya umasa daw tayo sa Himala. Edi, umasa tayo ma. Wala namang mawawala kung aasa tayo diba? Miracles happen everyday. Yung iba nga namatay na, nabuhay pa ulit. Ako pa kaya? Na mas malakas pa sa kalabaw. " Nagflex pa ako sa harap nya.
Sa totoo lang, I'm not sure. I'm not the kind of a person who believes in miracles. Pero ito nalang ang meron kami. Ito nalang ang pag-asa ko.
"Sus, Cancer lang toh. Stage 4 pa. Malayung-malayo pa sa Stage 100. Meron pang umm 96 stages" biro ko.
Napatawa naman sya habang pinupunasan ang luha nya.
"Anong ginawa mo sa Mama ko? Saan na yung Mama kong hyper? Sobrang optimistic? Masayahin? At marunong maligo?" Nakita ko namang kumunot ang noo ni Mama, pero di nagtagal ay nagets nya din yata kaya tumawa sya habang umiiling. "Ibalik mo sakin yung mama ko.. " nagpout pa ako pero ginulo lang ni Mama ang buhok ko habang tumatawa parin.
Thank God, she's back.
"Ang swerte ko talaga sa anak kong toh.. " sabi nya sabay yakap. Ng mahigpit na mahigpit. Pakiramdam ko tuloy gumaling na ako.
"Magpagaling ka ah.. " She told me while smiling weakly. "Wag na wag mo akong iiwan, Anak ha?"
My heart skipped a beat.
Tumango lang ako. Ayoko syang umasa but i don't want to hurt my mom either.
"Promise?" My mom.
But mom, promises are made to be broken.
"Sabihin mo munang kamukha ko si Augustus? " I teased, changing the topic.
"Hmmm.. " naningkit ang mga mata ni Mama at nagkunwari pang inuusisa ang bawat parte ng mukha ko.
"Oo nga nuh. In fairness, gwapo ka rin pala" my mom teased.
Hindi ko namang maiwasang mapangiti.
"Yiee, ngayon mo lang napansin ma? Tsk. " nagmake face pa ako na kunyari disappointed.
"Biro lang. Syempre gwapo ka. Kaya nga napaibig mo yung si Jayla? "
Napaibig?
Si Jayla?
"Hahaha ma naman. Kaibigan ko lang yun." Sabi ko sabay kamot ulo.
"Eh dyan naman yan nagsisimula lahat e. " sagot naman ni Mama
"Oo na, oo na. Ngayon.. Matulog ka na. Get some rest" i told her.
"Okay. Ikaw din" sabi nya at inayos na ang unan nya tsaka humiga.
"Good night anak.. "
"Good night ma.. Bwiset"
Teka, anong sabi ko?
"Nagmura ka ba Reid?" May authority sa boses ni Mama.
"Ah.. Eh sabi ko.. Headset. Nawawala yung headset ko." palusot ko. Eh kasi naman, bat ko ba nasabi yun?
"Ahh.. Bukas mo nalang hanapin. Matulog ka na."
"Sige po" sagot ko at tumalikod na ako sakanya at naglakad palabas ng kwarto.
What in the world?
Medyo nasanay yata ako nakikipag bwiset bago matulog.
GoodNight Jayla, bwiset.
×××××××××××
Hindi ako mapapagod kakasabi ng 'Thank you' :) Thank you sa reads, votes at comments guys. Good night xo
- makabagongcinderella 👠