*POV Tamara*
Ik lig op mijn bed met de felblauwe veertjes te spelen. Ik laat ze telkens opnieuw door mijn vingers glijden terwijl ik nadenk. Ik denk na over een leven buiten deze muren. Hoe zou ik het daar gehad hebben? Zou ik iemand gehad hebben die even geweldig is als Nathan? Zou ik me daar beter voelen? En ben ik daar dan wél vrij? Vroeger droomde ik altijd van een groot huis met een grote tuin. Ik zou een gigantische glijbaan hebben die uitkomt in het zwembad. En een grote zandbak waar mijn twee kinderen in zouden spelen. Het huis zelf zou een lift hebben, zodat je nooit meer de trap hoefde te nemen. Ik droomde van een hondje en een katje, zodat ik nooit alleen was. Ja, ook ik had van die typische kinderdromen.
'Je hebt bezoek' haalt Thomas me uit mijn gedachten. 'Ok' antwoord ik kort. Ik heb het hem nog steeds niet vergeven en ben ook niet van plan dat nog te doen. Ik wandel langzaam naar hem toe, waarna hij de handboeien rond mijn polsen klikt. Aangezien Rayan gisteren nog kwam, verwacht ik dat ik mijn moeder zal aantreffen in de zaal. Maar ik had het mis. Het is niet mijn moeder en niet Rayan. 'Olivia?!' Mijn mond valt bijna letterlijk open van verbazing. 'Tamara' zegt ze, waarna ze naar de stoel voor haar knikt. Nog steeds verbaasd ga ik zitten. 'Waarvoor kom je?' Vraag ik. 'Je vindt het vast raar eh?' Vraagt ze. 'Een beetje, maar geloof me, ik ben hier wel wat gewend.' Stel ik haar gerust. Ze knikt. 'Eigenlijk heb ik niet echt een reden om te komen. Vind je dat erg?' Haar stem klinkt zenuwachtig, alsof ze bang is dat ik haar ga vermoorden. 'Nee, tuurlijk niet.' Zeg ik. 'Ik heb je twee jaar lang in de steek gelaten.' Begint ze. 'Ja' antwoord ik eerlijk. 'Het spijt me.' Zegt ze. Ik zie in haar ogen dat ze het meent, en ik weet dat Olivia niet kan liegen. Ik knik en kijk mijn beste vriendin aan. Ze heeft nog steeds dezelfde lange zwarte haren en fonkelende ogen. Ze ziet er nog steeds het braafste meisje ter wereld uit. 'Je bent nog niks veranderd' lach ik. 'Jij ook niet. Het lijkt alsof we elkaar gisteren nog zagen, alsof het gisteren was dat we samen die winkel leegroofden' zegt ze. 'Die winkel was leuk.' Grijns ik. 'Ja, vooral omdat de politie kwam.' Antwoord ze sarcastisch. 'Ik vond het lachen' verzeker ik haar. 'En ik word er liever niet aan herinnerd.' 'Waarom heb je al onze herinneringen opgesloten?' Vraag ik. 'Ik sluit ze niet op, ik bewaar ze alleen.' Antwoordt ze. Er loopt een angstige rilling over mijn rug wanneer ze die woorden uitspreekt. Ik voel haar hand op de mijne. 'Als je je ogen opent, kan je me zien.' Zegt ze. Ik voel een brok in mijn keel opkomen. 'Waar haal je dat?' Mijn ogen worden groot. 'Dat heb jij me geleerd, Tamara. Dat waren jouw woorden.'
Ik weet dat er in de laatste paar hoofdstukken niet veel gebeurt, maar alle plannen zitten in mijn hoofd en ik beloof dat het beter wordt. Xxxx