Αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι σφιχτά άφηνε τα δάκρυα της να βρεξουν τα σεντόνια.
Η καρδιά της χτυπούσε γρήγορα, η ανάσα της ακανόνιστη. Το μυαλό της έπαιζε παιχνίδια.
Δεν μπορούσε.
Δεν μπορούσε πλέον να βλέπει το πρόσωπο αυτού του ανθρώπου, αυτού που μέρα με την μέρα την μείωνε και την σκότωνε εσωτερικά.
Την τρελαινε το γεγονός πως ο άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι συμπονετικος απέναντι της και αγαπητός, έκανε τα πάντα για να την κάνει να νιώσει άσχημα.
Εκανε τα πάντα για να νιώθει αυτός καλά και δεν τον ένοιαζε πως θα ένοιωθε αυτή.
Μόνο που αυτή τον τελευταίο καιρό ένοιωθε όλα να την πλακώνουν, να την κατατροπονουν. Ένοιωθε να της λείπει το οξυγόνο.
Είχε εξαντληθεί απο το να δίνει προτεραιότητα στο πως νοιώθουν οι άλλοι, και στο πως δεν νοιώθει αυτή.
Ήταν τόσο κουρασμένη απο το να κλαίει ολη μερα σαν ένα αβοήθητο κοριτσάκι.
Μόλις τον έβλεπε χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο, αγχωνοταν, ένοιωθε να θέλει να κλάψει, να θέλει να χωθεί σε μια τρύπα και να μην βγει ποτέ απο αυτή.
Ο ανθρωπος αυτός της προκαλούσε φόβο έκφρασης, φοβο ύπαρξης.
Όσο έλειπε, όσο δεν της μιλούσε, όσο δεν πήγαινε κόντρα ενάντια στην προσωπικότητα της, όλα ήταν κάπως γαλήνια. Μόλις τον έβλεπε, μόλις τον άκουγε, μόλις ξεκινούσε να μιλάει προβληματικά όλο της το είναι ταραζοταν, αμέσως είχε την έντονη επιθυμία να ξεφύγει, να κλάψει.
Μόνο στην σκέψη του να της μιλάει τα μάτια της βουρκωναν αμέσως.
Μετατρεπόταν πάλι σε εκείνο το φοβισμένο παιδί που ήταν πριν 5 μήνες.
Μίσος ξανάέπαιρνε θέση στην καρδιά της.
Η μια μεριά του μυαλού της της έλεγε πως αυτή φταίει, πως θα έπρεπε να είναι πιο υπακουη, πιο ήρεμη.
Αλλά η άλλη της έλεγε πως αυτός φταίει, αυτός φταίει που έγινε αδύναμη, αυτός φταίει που κλαίει ξανά δίχως λόγο, αυτός φταίει που είναι ένα κομπλεξικό άτομο.
Δεν ήθελε να γίνει σαν αυτόν.
Αλλά πολλές φορές έβρισκε στον εαυτό της σημεία του, και το μισούσε, μισούσε τον εαυτό της.
Και εκτός απο αυτόν, σε λιγότερο απο 3 εβδομάδες θα έπρεπε να αντιμετωπίσει ακόμα 300 μπελάδες σε ένα κτήριο-φυλακή.
Δεν άντεχε στην σκέψη να είναι φυλακισμένη δύο φορές.
Την μια σε ένα μέρος που αποκαλεί σπίτι και την άλλη στο σχολείο.
Ένοιωθε πιεσμένη απο όλες τις πλευρές.
Σαν ένα δωμάτιο με τέσσερις τοίχους να έρχονται όλο και πιο κοντά της μέχρι να την λιώσουν.
Η καρδιά της συνεχώς σε εγρήγορση, το μυαλό της πονούσε ακόμη απο τις συνεχείς σκέψεις.
Τα ματια της πρισμενα μέχρι αηδίας έτοιμα να βρεξουν το πρόσωπο της οποιαδήποτε στιγμή.
Το στόμα της πανέτοιμο να αφήσει χιλιάδες λυγμούς που θα δηλώνουν τον αέρα που δεν περισσεύει.
Περιμένοντας για άλλη μια φορά να την πάρει ο ύπνος, σκεφτόταν τι μπορούσε να κάνει για να επιβιώσει σώα και αβλαβής.
.
Και αυτό, ήταν το τέλος του πρωτου βιβλίου.
Ευχαριστώ απεριόριστα οσες με στήριξαν σε αυτό, ήταν πολύ όμορφο να βλέπω κορίτσια να μπαίνουν στο πετσί του ρόλου, και να με κάνετε χαρούμενη που βλέπω πως κάποιες αισθάνονται οικεία.
Το δεύτερο βιβλίο θα ανέβει ή τέλη Αυγούστου, ή αρχές Σεπτέμβρη.
Θα βάλω μια ανακοίνωση ώστε να ξέρετε πότε θα ανέβει.
Βασικά δεν είμαι σίγουρη, μπορεί να ανέβει και πιο σύντομα. Εξαρτάται απο την διάθεση μου.
Ξανά ευχαριστώ, ότι θελήσετε, ειτε απορίες είτε συμβουλές είτε απλά μια συζήτηση επειδή βαριέστε να μου στείλετε, ξέρετε πως απαντάω και όλα μένουν μεταξύ μας.
Stay tuned.
-Kocha x