~H26. Playhouse, Part I~
Ik lag op mijn rug, met mijn ogen gesloten. De zon brandde op mijn gezicht. Vaag in de verte hoorde ik zachte geluiden. Ik kon ze niet precies plaatsen; de wind, het golven van water misschien? Hetzelfde gold voor waar ik op lag. Ik voelde dat het niet zeer comfortabel was, hout? Dit was echter nog niet het raarste. Ik had het gevoel dat ik zachtjes op en neer deinde, alsof ik op de zee dreef.
'....'
In een flits sperde ik mijn ogen open en schoot ik overeind. Gehaast keek ik om me heen. Ik dreef op een gammel houtje vlotje, midden op een zee. Compleet alleen, zonder uitweg en er was geen land in de verste verte te bekennen. En dus deed ik het eerste wat in me opkwam.
Heel hard schreeuwen.
Toen ik ietwat gekalmeerd was, liet ik me achterover zakken. Ik ging met mijn handen over mijn gezicht. Plots viel het me op dat er geen rode bandana om mijn pols zat gebonden. Wederom opende ik mijn ogen. Ik scande mijn lichaam, ook mijn andere kleding miste. Ik droeg kleding die ik kende. Kleding van.. thuis. Verward kwam ik snel weer overeind. Verwoed keek ik om me heen, maar er was niets dan water.
'Ross?' riep ik twijfelend. 'Jay?'
Geen antwoord.
Ik werd met de minuut onrustiger. Wat was er gebeurd? Was dit alles echt geweest? Was ik verongelukt en was het allemaal maar een hallucinatie geweest? Dat zou zowel goed als slecht zijn.
Ik keek nog eens om me heen en kwam tot de conclusie dat ik niets uit kon richten. Daarom liet ik me weer achterover zakken en staarde rusteloos naar de strakblauwe hemel boven me.
Daar werd je na een uur of twee wel paranoia van.
Mijn ogen waren vastgelijmd op de lucht boven me. Bijna alles ontging me op dit moment. Ik lag daar maar. Ik was er immers van overtuigd dat ik volledig alleen was. Ik schrok, vloekte en viel dan ook van mijn vlot toen er ineens een speer naast me in het hout boorde. Toen ik weer bovenwater kwam en mijn haar uit mijn gezicht veegde, speurde ik mijn omgeving af. In de verte dreef een zelfde vlotje als die van mij. Het figuurtje dat erop zat, was door de afstand te onscherp om te herkennen. Gehaast klom ik mijn eigen vlot weer op.
'Collin, what the fuck?' riep ik verontwaardigd toen ik de andere persoon eenmaal herkende. Pardon my French, maar ik zag geen reden om me met een speer te bekogelen. Collin dreef steeds dichter naar me toen en ik stelde voor mezelf enkele dingen op een rijtje.
Één, ik zat nog altijd in het spel.
Twee, er was iets met Collin gebeurd waardoor hij mij nu wederom om wilde leggen.
En drie, Jay en Ross bezaten blijkbaar het verlangen mij te zien verdrinken. Het was dat, of ze probeerden me te ontmaskeren als zeemeermin.
Een volgende vloek verliet mijn mond toen Collin ineens op me dook en me het water introk. Onderwater probeerde ik hem van me af te duwen.
Correctie; Collin bezat blijkbaar het verlangen me zien te verdrinken.
Toen ik hem eenmaal van me af had geduwd, kwam ik kuchend bovenwater. Vlug klom ik weer op mijn vlot. Collin zat op de zijne, maar leek niet tevreden dat ik nog leefde.
'Wat is er mis met jou?' riep ik uit. Donker keek hij me aan.
'Sorry Yentl, maar om dit te stoppen zullen mensen moeten sterven. En ik zal dat niet zijn' gromde hij
'Dankzij mij leef je überhaupt nog, asshole' riep ik terug. Collin antwoordde niet, in plaats daarvan keek hij naar iets achter me. Ik fronste en volgde zijn blik.
Hoe we ineens bij land waren gekomen, wist ik ook niet. Daar ging het echter niet om. Het ging om hetgeen dat óp dat land stond.
'Wat is dat voor iets? Een oude fabriek?' vroeg ik.
'Het lijkt er wel op' zei Collin. Ik staarde naar het verlaten, afgevallen gebouw. Iets zei me dat we daar heen moesten. En iets veel dringenders zei me dat wat ons daar te wachten stond, beslist niets goeds zou betekenen.
Op het strandje aangekomen, sprong ik van mijn vlot af, blij dat ik weer met mijn voeten op vaste grond stond. Ik hield nooit van varen of andere dingen op zee. De zee is onvoorspelbaar en verbergt geheimen die de mens nooit zou kunnen bedenken.
Naast me stond ook Collin weer op het vaste land. Hij wachtte niet op me en begon meteen met stevige passen richting de fabriek te lopen. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik hem na. Wie had hem depressiepillen gegeven? Ik rolde met mijn ogen en begon zelf ook maar aan de wandeling naar de fabriek.
Al lopend viel het sfeertje dat over het eilandje hing me pas op. Alles schreeuwde een geschiedenis. En zo te zien was dat geen fijne. Nergens waren mensen te bekennen, de natuur was verdord en de de rook uit de fabriek was ongewoon zwart, wat voor een duistere mist over het eiland zorgde.
Een klein, stenen bordje die was vastgetimmerd aan een boom viel me op. Ik ging op mijn hurken zitten om het beter te bekijken. In het steen was met een mes een tekst uitgesneden;
"Je kunt ons wegstoppen, maar onze ware aard zal blijven. Ooit zullen deze 'psychopaten' je grijpen." Ik deinsde enigszins achteruit, dat was nogal onheilspellend. Vlug stond ik weer op en volgde Collin.
Collin was blijven staan onder de poort die naar de fabriek zou leiden. Hij staarde naar de tekst, geschreven op die poort. 'Metaalfabriek' was doorgekrast en 'speelhuis' was ervoor in de plaats gekomen. Ik hield halt naast Collin en bekeek de tekst.
'Wat is dit voor een raar eiland?' mompelde ik zachtjes.
'Zie je die overblijfselen daar?' vroeg Collin me toen. Overdonderd door zijn plotselinge stemmingswisseling keek ik op en volgde zijn vinger. Ik vond een flink einde verderop oude brokstukken van muren, ijzerdraad, stroomhekken en betonnen platen.
'Ik denk dat dit een eiland is geweest waar ze de meest gevaarlijke criminelen plaatsen, om ze uit de samenleving te houden' bedacht Collin.
'De psychopaten' mompelde ik.
'Wat?' vroeg Collin.
'O, ik vond net een bordje met de tekst; Je kunt ons wegstoppen, maar onze ware aard zal blijven. Ooit zullen deze 'psychopaten' je grijpen.' Vertelde ik hem.
'Waar dient dit dan voor?' vroeg Collin zich af, hij knikte naar de fabriek.
'Misschien zodat ze ook nog nuttig werk zouden verrichten?' opperde ik.
'Ja,' stemde Collin met me in. 'Maar ik bedoel meer, waar hun zogenaamde "speelhuis" voor dient.'
'Ik vrees dat we dat niet willen weten.' Collin knikte en samen liepen we de poort door, naar de ingang van de fabriek.
De grote metalen deur ging krakend en stroef open. Collin, als de heer- of het watje- ligt eraan hoe je het bekeek, dat hij was, liet me voorgaan. In de fabriek was het donker. Een smerige rioollucht vulde mijn neusgaten.
'Waar heen?' vroeg ik toen we op een splitsing stonden. Collin haalde zijn schouders op en wilde juist iets zeggen toen er vanaf de linkerkant onheilspellende geluiden klonken.
'Deze kant dus' zei Collin vlug en hij ging naar rechts. Snel volgde ik hem.
Terwijl we zo in stilte liepen, keek ik behoedzaam om me heen. Op soms een enkele rat na, leek het leeg te zijn in de fabriek.
'Vraag je je ooit af waarom we dit nog doen?' vroeg Collin me toen plots. Verrast hief ik mijn hoofd op.
'Ik bedoel, zou het niet veel makkelijker zijn om gewoon op te geven en het leven vaarwel te zeggen? Waarom gaan we door?' Daar was ik even stil van.
'Ik denk dat we allemaal nog steeds de onwerkelijke hoop bezitten op een happy end,' zei ik toen, 'het houdt ons menselijk.'
Ik moest toegeven dat ik mezelf er ook al meerdere keren op betrapt had de gedachte te hebben gewoon op te geven. Rust, daar verlangden we allemaal zo naar. Maar zo simpel was het niet. Als jij, als individueel op zou geven, had dat verder geen gevolgen voor jouzelf. Voor je team echter, betekende het één teamgenoot minder, één steun minder, één trauma meer, één schuldgevoel extra.
Dat is waarschijnlijk ook waarom zelfmoord egoïstisch genoemd wordt. Voor jouzelf is het de makkelijkste uitleg, maar je laat altijd iemand achter. Altijd.
Voor me duwde Collin twee klapdeuren open, die leidde naar een enorme fabriekshal.
'Ah, onze laatste deelnemers, nu kunnen we beginnen' klonk de stem van Ross, zodra we binnen waren. Nog voordat we konden reageren, werden Collin en ik gegrepen door twee, metalen grijphaken en op een aparte plek gezet.
'Voordat we beginnen, laat me jullie de achtergrond van deze fabriek vertellen,' klonk Jay toen centraal. 'Dit eiland werd gebruikt om de meest gevaarlijke, psychopathische criminelen weg te stoppen. Zij moesten natuurlijk nog wel iets van werk verrichten en dus werd besloten hen te laten werken in fabrieken. Persoonlijk vind ik het al dom om een groep psychopaten samen in één ruimte te stoppen, dat kan nooit goed gaan. Dat ging het ook niet. De gevangenen veranderden de fabriek in hun spelbord en gebruikten de bewakers als spelers. Op deze manier zijn vele, vele bewakers op een gruwelijke manier aan hun einde gekomen.'
Ik wist niet wat ik hoorde. Een rilling gleed over mijn rug, wat was dit; killerganzenbord? Mario's Killer Party?
'Misschien hadden ze jullie hier weg moeten stoppen' hoorde ik Skye niet ver bij me vandaan mompelen.
'En nu is het de bedoeling dat wij dit achterlijke spel gaan spelen?' vroeg Shawn.
'Precies ja,' zei Jay enthousiast, 'het is jullie natuurlijk al opgevallen dat beide teams aanwezig zijn. Mijn team bestaat nog uit zeven, en team Alpha bestaat nog uit acht- met Skye negen. Acht van jullie dienen als spelers, de rest als spelonderdelen. Duidelijker gezegd; acht van jullie gaan dobbelen en spelen en jullie keuzes zullen gevolgen hebben voor die overige acht.'
Ge-weldig.
'De acht spelers,' ging Ross verder. 'Shawn, Skye, Matthew, Yentl, Collin, Ethan, Scott en Jamie.' Op volgorde waren uit het andere team de rangen twee, één, drie en vijf gekozen.
Ik besloot het 'spelbord' eens te bekijken. Achterin de ruimte was een lopende band gevestigd die leidde tot een smeltoven. Op de band lag Crystal vastgebonden. Ik vermoedde dat als Ethan een verkeerde zet maakte, de band in beweging zou komen. Ethan stond namelijk het dichtste bij Crystal.
Rechts in de hoek stond een groot aantal houten dozen op elkaar gestapeld. Erboven hing een grijpkraan die bedoeld was om deze dozen te verplaatsen. Momenteel had de kraan een doos vast. Dean zat vastgebonden aan een paal onder de kraan. Iedere stap die Shawn zou gaan zetten, zou ook gevolgen hebben voor de positie van de kraan. Bij de laatste ronde zou de kraan de doos loslaten.
Daarnaast moest Collin op de meest efficiënte manier via de dozen omhoog klimmen om een ketting aan de muur te repareren, zodat de sloopkogel die eraan zat niet los zou komen. Deed hij dit niet op tijd; einde verhaal voor Amy.
Skye stond zelf op een lopende band. Aan deze band stonden echter machines. Deze werden gebruikt om de metalen plat te persen, te snijden of simpelweg te slopen. Daarbij moest ze er ook nog op letten dat ze Olivia niet in de problemen zou brengen, want iedere stap die Skye zou zetten, zou Olivia in de tegenovergestelde richting bewogen worden.
Aan het dak van de fabriek hing Kylie, rang tien van team King aan iets wat op een ronddraaiend kledingrek leek. Ze hing aan een haak, die bij de laatste beurt los zou komen. De stappen van Jamie zouden bepalen of ze zou vallen op een stapel matrassen, de grond of een stel omhoogstekende messen.
Precies in het midden van de ruimte stond een ronde paal. Om de paal was een soort glijbaan ontworpen die op verschillende punten gesplitst werd. Je moest zelf een schakelaar omzetten om te beslissen welke weg de het gesmolten ijzer zou nemen. Helemaal onderaan zat aan het einde van de ene weg Will, vastgebonden. Aan het andere uiteinde stond een bak, bedoeld om het gesmolten goedje op te vangen. Als Matthew niet een goede manier zou vinden om op tijd bij de schakelaars te komen, zou Will overspoeld worden met gloeiendheet ijzer.
De zevende speler, Scott keek uit op een groot aantal machines. Waar ze allemaal voor bedoeld waren, wist ik ook niet. De machines waren allemaal met elkaar verbonden door afgesloten lopende banden. Cody, de rang vier van team King, zat voor de ingang van deze machines. Enkele machines stonden aan, anderen uit. Het was aan Scott om dadelijk per ronde aan de juiste hendel te trekken; zodat de band, met Cody erop, de tegenovergestelde richting op zou gaan van de machines die aan stonden. Omdat hij niet kon zien wat er binnenin gebeurde, werd het allemaal nog lastiger.
Ikzelf stond onderaan een trap die toegang tot een metalen platvorm bood. Het platvorm leek op een soort duikplank. Het hing hoog boven een enorme tank. De tank was zeker vijf meter diep en gevuld met een gloeiende hete vloeistof, waarschijnlijk gebruikt om de metalen te smelten. Ik zou de trap moeten beklimmen en daarbij verschillende treden en vakken mijden. Als ik bijvoorbeeld op de derde tree zal stappen, zal deze loskomen. Aan deze tree zat een touw vast, verbonden aan een mes. Dit mes zal dan loskomen en het touw waar Nate aan hing doorsnijden, met als gevolg dat Nate in de tank terecht zou komen.
Wat we echter niet wisten, was dat de zetten die we zouden maken, niet alleen gevolgen zouden hebben voor degene bij wie we stonden, maar ook voor alle anderen.
Ik haalde een keer diep adem en keek naar Nate. Hij probeerde me een geruststellende blik te werpen, maar helpen deed het niet echt. Zijn lot zou dadelijk in mijn handen liggen.
'Spelers, maak je klaar, we gaan zo beginnen. Het spel bestaat uit acht rondes waarin iedere speler één beurt heeft. Skye, jij zult zo beginnen. Succes' zei Ross toen.
Een timer telde langzaam af. Bij nul klonk er een alarm en flitste een fel rood licht op.
"Game Modus, Geactiveerd."
-
Dit is een ontzettend lastig hoofdstuk om te schrijven. Ik vind het moeilijk om alles precies duidelijk te maken zoals ik het voor me zie. Daarom is dit level opgedeeld in twee delen. Ik hoop dat jullie het nog begrijpen. De clue is; het is een soort ganzenbord met allerlei vallen en rare dingen.
Als het even lukt komt Part II morgen nog online.
Enjoy,
MichhhB