?: (инээмсэглэх) Сайн уу? Юу хийж байгаа юм?
Би гайхан: Бэкхён-аа!!!
Бэкхён инээмсэглэн: Юундаа гайхаад байгаа юмбэ дээ.,, Охин хүүхэд байж харанхуй шөнө ганцаараа энд юу хийж явж байгаа юм???
Би түүн рүү ширтсээр: Харин чи?
Бэкхён миний хажууд ирж суун: Би эхэлж асууж байхад... (инээх)
Би доошоо харан: Бодох юм байсан болоод..,,
Бэкхён: Ямар нэгэн юм болоо юу? Өдөр нойл орно гээд гарсан хүн энд ингээд сууж байдаг...
Миний нүд томорсоор Бекхён руу харан: НЭЭРЭЭ ТИЙМ ХИЧЭЭЛ? БАС ЦҮНХ?
Бэкхён инээмсэглэн: Киаааххх энэ хүн чинь ухаан санаан хаана явсан юм? Сэхи аваад явсаан... Сэхигээс хичээлээ нөхөж авна биз! Тэгээд яриад байдаа!!!
Би түүн рүү юу яриад бай гэж? гэсэн байртай харахад тэр үсийг минь сэгсийлгэн: Бид хоёр хэдэн жил нөхөрлөж байгаа билээ... (инээмсэглэх) Бүрэн дүүрэн мэдэхгүй ч гадарлахтайгаа байна! Сэтгэлийг чинь зовоосон ямар нэгэн асуудал байгаа биз дээ!!!
Би түүн рүү харан эргэж Хан мөрөн рүү харсаар санаа алдаад: Тиймээ санаа зовоосон асуудал хэтэрхий их байна яаж шийдхээ, хаанаас эхэлхээ ч мэдэхгүй байна...
Бэкхён: Чи дотроо өөртөө л хадгалаад байх юм бол наадах чинь хэзээ ч шийдэгдэхгүй шүү! Бас ямар асуудал гэдгийг нь мэдэхгүй байгаа ч чиний царайнаас харахад нилээн хүнд бодлого бололтой! (инээмсэглэх) Гэхдээ ганц зүйлийг хэлэхэд асуудлын чинь гол зангилааг олоод тайлчих юм бол тэр орооцолдсон зангилаа аяандаа өөрөө тайлагдчихан, яахав би эмэгтэй биш болохоор та нарт ямар асуудал тулгарсныг ойлгохгүй байж магадгүй ч найзуудаасаа зөвөлгөө авсан дээр байх гэж зөвөлмөөр байна. Ганцаараа шийдэж чадахгүй асуудалд найзууд үргэлж зөв зам руу чиглүүлж өөр нэгэн боломжийг гаргаж ирдэг, хөвгүүд бид үргэлж нэг нэгнээсээ зөвөлгөө авдаг... (инээх) Манайхан дундаа хамгийн сайн зөвлөгч Сухо, Кёнсүү хоёр... Тэдний үг яг л хууль мэт...
Гэнэт Кёнсүү гэдэг нэрийг сонсоод яагаад ч юм уур хүрч нулимс минь гарах гээд байлаа... Тэгтэл Бэкхёны утас дугаран...
Бэкхён түр хүлээгээрэй гэж хэлээд утсаа аван: За ярь!!! (инээх)
- Би Хан мөрний эрэгт нэг хөөрхөн охинтой болзож байна! (инээмсэглэх)
- Хахаха заза тоглож байна даа! Сү...
Тэр яг надтай хамт байна гэж хэлэх гэж байхад нь түүний амыг даран толгой сэгсэрлээ...
- Бэкхён: Аан жоохон салхилчаад одоо харьж байнаа...
- Бэкхён: Удахгүй ээ хүлээж бай! Кодын мэдэж байж шууд орчихгүй! Заза удахгүй очлоо!!! гэсээр утсаа таслаад: Кёнсүү байна манайд ирцэн байна гэнээ хоёулаа явах уу???
Тэр яах гэж Бэкхёныд ирсэн юм бол? Арай энэ тухай хэлчихгүй байлгүй дээ!!!
Би Бэкхён руу харан: Кёнсүү танайд..?
Бэкхён инээмсэглэн: Тэр золигт ямар нэгэн юм тохиолдсон бололтой! Манайд энэ орой болсон хойно ирж байхыг бодоход...
Би санаа алдан: Бён!!!
Бэкхён инээмсэглэн над руу хараад: Юу вэ?
Би доошоо харан гараа атгасаар: Кёнсүү ямаршуу хүүхэд вэ?
Бэкхён чанга инээгээд: Мэдээд байсан юмаа Вон Сүхён!!! Чи Кёнсүүг сонирхож байгаа биз дээ! Ер нь чи ч биш Кёнсүү ч гэсэн бие бие рүүгээ ширтэцгээгээд л...
Би Бэкхёны мөрөн дээр зөөлөн алгадан: Яаа тийм биш!!! Зүгээр л хажууд суудаг хүүхдээ ямар хүн болохыг л мэдэх гэж байхад...
Бэкхён мөрөө барин баашилсаар: Яаааая ямар чанга цохидын үнэнийг хэлсэн хүнд үхэр дургүй гэгчээр.., би бол Бён Бэкхён бүгдийг мэдэгч Бён Бэкхён гэж байна...
Би ярвайсаар: Чввв.., Тэгвэл чи удаад мэдсэнгүй! Бүхнийг мэдэгч Бён Бэкхён гуай! "Үнэндээ тиймээ би тэр залууг чинь сонирхож байна"
Бид хоёр элдвийг ярилцсаар байрныхаа гадаа ирэхэд орцны үүдэнд Кёнсүү газар өшиглөн зогсож байлаа...
Бэкхён надаас түрүүлэн гүйсээр: Кёнсүү!!!
Кёнсүү Бэкхён руу харан муухан инээмсэглээд ард нь явах Сүхёныг харан яахаа мэдэхгүй түүн лүү ширтэнэ...
Бэкхён Кёнсүүг мөрөөр нь тэврэн гарт нь байх тортой зүйл рүү нь хараад: Чи...
Кёнсүү Сүхён рүү ширтсээр: Дуугүй бол!!!
Сүхён доошоо харан алхсаар тэр хоёрын хажууд ирэн: Сайхан амраарай гэж хэлэн Кёнсүүгийн гаранд байх тортой пиво руу нэг хараад дотогшоо орлоо...
Кёнсүү түүнийг дагуулан харсаар санаа алдаад: Орцгооё! гэж хэлэн Бекхёны гэр лүү ороход Бэкхён тэр хоёрыг ээлжлэн харж гайхан зогсож байснаа Кёнсүүгийн араас орлоо...
Намайг гэрт ороход ээж байсангүй! Тэрэн ч дээр биз уйлж хавдсан нүдийг минь хараад дахиад л олон юм шалгаах биз!!!
Би хувцсаа солин усанд ороод орондоо орж хэвтэн гэдсэн дээрээ гараа тавихад сэтгэл дагаад ч тэр үү томорчихсон юм шиг санагдлаа... Би яах вэ? Ахлах сургуулиа ч төгсөөгүй! Ээж болоход дэндүү эрт байна! (гэдсээ илсээр) Хэрвээ...? (нулимс урсах)
Гэнэт утсанд минь мессеж ирнэ нээнэ үзэхэд Кёнсүү: Сайхан амраарай!... гэсэн байлаа... Хариу бичих гэснээ юу гэхээ мэдэхгүй утсаа унтраан нүдээ аниад унтахыг хичээлээ...
Өнгөрсөн шөнө оройтож унтсан болоод ч тэр юм уу оройтож сэрлээ... Гялс нүүр гараа угаан дүрэмт хувцсаа өмссөөр ээжийн бэлдэж байсан хачиртай талхнаас нэгийг аван амандаа зуугаад гэрээс гарахад үүдэнд Кёнсүү хана налан зогсож байлаа...
Би Бэкхёнийг хүлээж байгаа байх гэж бодон хажуугаар нь зөрөн алхахад тэр араас минь газар ширтсээр алхаж байлаа...
Бид хоёр гурван алхмын зайтай явсаар сургууль дээр ирэхэд сургуулийн хаалга аль хэдийн барьчихсан байлаа... Санаа алдаад дараагийн цагаас суухаас гэж бодон сургуулийн урд сааданд очиж суухад Кёнсүү аль хэдийн алга байлаа...
Би: "Юу вэ ганцаараа орчихсон юм байхдаа!"
Гэтэл хажуунаас нэг хүн кофе сарвайхад хажуу тийшээ харахад Кёнсүү зогсож байлаа...
Би кофег авсаар: Би одоо кофе ууж болохгүй!
Кёнсүү хажууд ирж суугаад: Бага зэрэг уухад гайгүй байх!
Би кофеноос балгасаар: Магадгүй л юм!
Бид хэсэг чимээгүй суусны эцэст Кёнсүү ам нээнэ: Сүхён-аа!
Би урагшаа харсаар: Ммм?
Кёнсүү: Чи одоо намайг юу гэж бодож байгааг чинь мэдэхгүй ч, Би би нөгөө... (сандрах)
Би яриаг нь тасалсаар: Би чамд саад болохоор зүйл хийхгүй ээ! Хүүхдийн асуудлыг нухацтай бодож үзэх ёстой ч... Би дөнгөж ахлах сургууль ээжийгээ яаж зовоохгүй байх уу яавал ээждээ туслах уу гэж бодож байж хүүхэд төрүүлж дахин нэг хүнд ачаа нэмхийг хүсэхгүй байна! Бас чи бид хоёр бие бие дээ ч сэтгэлтэй биш! Тохиолдлоор ийм зүйл болсон болохоор би чамайг хариуцлага хүлээ гэж хэлэхгүй угаасаа миний ч гэсэн буруу байгаа... Тиймээс зүгээр авхуулцгаая хэн хэндээ дээр...
Кёнсүү үл ялиг хөмсгөө атрилдуулан: Би чамд сайн үгүй бүр хайртай бол яах вэ??? Би энэ хүүхдийг төрүүлэх хүсэлтэй байгаа бол яах вэ? Надад тэр өдөр алдаа биш харин ч чамд ойртох боломж минь байсан... Үгүй ээ ингэж чамд ойртох нь зөв биш ч би ганц ч удаа харамсаж байгаагүй! Харин ч чамайг өөрийн болгоход надад зориг өгсөн ч байж болох юм! Чамайг намайг мэдээд удаагүй, надад ямар гэдгийг чинь мэдэхгүй ч би чамд 2 жилийн өмнө Бекхёныд харснаас хойш л сайн байсан... Энэ хүүхдийг төрүүлж болохгүй гэж үү? Би дуучин биш энгийн нэг компанид ороод та хоёрыг тэжээж чаднаа тийм болохоор тийм болохоор надад боломж олгож болохгүй гэж үү Сүхён-аа!!!
Би гайхширан түүн рүү харсаар: Чи..!
Кёнсүү миний урд ирж суун гарнаас минь атгаад: Би чамд сайн Вон Сүхён! Надад боломж олгооч! Бүгдийг эсрэгээр биш эерэгээр хараад миний гарнаас атгаад хамт алхаач!
Би юу гэж хэлэхээ мэдэхгүй үнэхээр шоконд орж орхив... Би нүдээ хурдан хурдан цавчилсаар тэрний хэлсэн үгнүүд чихний хажуугаар өнгөрөн юу гэхээ мэдэхгүй сууж байтал Кёнсүү хацарнаас минь барин нүд рүү минь ширтсээр: Вон Сүхён!!!
Би сандарсаар суудлаасаа огцом босон: Би нөгөө... Хичээл орлоо явцгаац гэсээр тэндээс гүйх шахам хурдан явлаа...
Саяны Кёнсүүгийн хэлсэн үгнүүдэд шоконд орон гөлөрсөөр ангид ороход урдаас Сэхи босож ирэн: Яааа чи! Одоо бүр хичээл тасалдаг болоо юу!!!
Б: (толгой дохих)
Суудалдаа очиж суун гөлөрсөөр суухад Сэхи суудалдаа суун хойшоо эргэж харсаар: Дебак! Вон Сүхён чи анх удаа хичээл тасалчихаад ингэж тайван байх гэж... Хөөе намайг сонсож байна уу? Вон Сүхён!!! (гараа нүүрний урдуур савчуулах)
Сэхи Бэкхён руу харсаар: Хайраа Сүхён нэг л бишээ!!! (сонин харах)
Бэкхён Сүхён рүү нэг хараад гаднаас орж ирж байгаа Кёнсүү рүү нэг харан: Хайраа дараа Сүхён өөрөө хэлэх биз дээ зүгээр л урагшаа хар ммм...
Сэхи: Гэхдээ...
Бэкхён Сэхиг урагшаа харуулан: Дараа хайраа дараа...
Кёнсүү суудалдаа ирж суун Сүхён руу харахад Сүхён урагшаа гөлөрсөөр балныхаа арыг хурдан хурдан дарж байлаа...
Кёнсүү зориг гарган Сүхёны гарнаас атгахад Сүхён ухаан орон Кёнсүү хараад дахин гар луугаа харан гялс татаж авахад Кёнсүү цаасан дээр: Тараад надтай ярилцаач!!!
Сүхён түүнийг уншчихаад ямар нэгээ хариу хэлсэнгүй! Багш ч орж ирэн Сүхён хичээлдээ төвлөрч эхэллээ... Цайны цаг болоход Кёнсүү Бекхёнд Сүхёнтой ярих зүйл байна гэж хэлэхэд Бекхён ч гадарлан: Сэхиг дагуулсаар гарч Кёнсүү Сүхёний гарнаас чирэн сургуулийн дээвэр дээр гарч ирлээ...
Сүхён үл ялиг хөмсгөө зангидан: Яагаад байгаа юм???
Кёнсүү түүн рүү ширтэн: Надтай ярилцаач!
Сүхён: Надад ярих юм байхгүй! Миний шийдвэр өөрчлөгдөхгүй!
Кёнсүү Сүхёны мөрнөөс барин: Сүхён-аа! Сонсолдоо энэ бол түргэн зангаар шийдэх асуудал биш шүү дээ! Нэгэнт бий болчихсон энэ бяцхан амьтныг алдаа гээд аваад хаячих чинь байж боломгүй зүйл!
Сүхёны хоолой зангирсаар: Тэгээд тэгээд чи энэ хүүхдийг төрүүлцгээе гэх гээд байгаа юм уу? Дөнгөж ахлах сургууль даа юу? Намайг хүмүүс найзууд минь ад үзэх болон тэрийг чи бодож үзсэн үү? Надаас гадна ээжийг минь ч доромжлох болон би тэр их гадуурхлыг тэвчиж чадахгүй! Энэ хүүхдээс болж миний амьдралтай хамт ирээдүй минь ч гэсэн сүйрэх болон Сөүлийн их сургууль ч байхгүй болно би ийм зүйлийг хүс....
Кёнсүү намайг үгээ дуусгаж амжаагүй байхад үнсэх нь тэр.. Би түүнийг түлхсэн ч тэр надад улам наалдан... Би түүнийг цохиж түлхсэн ч нэмэр алга нүднээс минь нулимс урссаар түүнийг эсэргүүцхээ болиход тэр надаас холдон нулимсийг минь арчсаар: Надад ганцхан боломж олгоод миний гарнаас атгаач! Би чамайг зовоохгүй ээ!
Би үнэхээр яахаа мэдэхгүй байна... Яах ёстой вэ???