Кёнсүү намайг эмнэлэг рүү дагуулан ороод эмэгтэйчүүдийн эмч хаана байдгийг асуун чирэн алхаж эмчийн өрөөнд ороход бидний урдаас нэгэн нас тогтсон эмэгтэй харан сууж байлаа...
Кёнсүү бөхийгөөд: Сайн байна уу? та
Эмч гайхаж байсан ч инээмсэглэн: Өө Кёнсүү сайн сайн уу? Ямар хэргээр (над руу хараад инээмсэглэн) найз охиноо үзүүлэхээр ирсэн юм уу???
Би Кёнсүү рүү гайхан "Найз охин гэнээ" тэр юу ч болоогүй юм шиг төв царайлан эмчтэй ярьж байлаа...
Эмч инээмсэглэн над руу хараад тэр өрөө рүү ороод байж бай гэж хэлэн хажууд байх нэг жижиг өрөө рүү заалаа... Би ч ороод орон дээр нь суугаад тэдний яриаг чимээгүй сонсоход...
Кёнсүү: Эмчээ Сүхёний гэдэс нь базлаад байгаа сургуулийн эмчид үзүүлсэн том эмнэлэгт үзүүл гэхээр нь тань дээр хүрээд ирлээ...
Би амандаа бувтнасаар: Ичмээр юмаа!!!
Удалгүй эмч орж ирэн инээмсгэлсээр: Цамцаа дээшээ сөхчих гэж хэлээд гэдсэн дээр минь тос түрхсэнээ аппарат гүйлгэж үзнэ боллоо гэж хэлэн би тэр өрөөнөөс гарахад Кёнсүү утсаараа оролдон сууж байлаа...
Эмч удалгүй гарч ирэн бид хоёр луу нухацтай харсаар: Та хоёр ахлах сургуулиа төгсөөгүй болохоор энэ мэдээг яаж хүлээж авхыг чинь мэдэхгүй ч ямар ч гэсэн баяр хүргье!
Кёнсүү бид хоёр гайхан сонин царайлсаар: Юунд баяр хүргье гэж???
Эмч: 4 долоо хоногтой жирэмсэн байна... Дөнгөж бүрэлдэж эхэлж байгаа болохоор болгоомжтой бай...
Би итгэж ядсаар: ЮУ???
Кёнсүү том нүдлэн шүлсээ чанга гэгчин залгиад: Жирэмсэн гэнээ???
Миний нүдэнд нулимс цийлэгнэн: Байж боломгүй юм! Би би... Би дөнгөж ахлах сургуулийн төгсөх анги байхад яаж яаж!!! Эмчээ эндүүрэл гарсан байх би би эрэгтэй хүүхэдтэй ойртоочгүй байхад яаж жирэмсэн байна гэж эмчээ энд андуурал гарсан байх...
Эмч гайхаж Кёнсүү рүү том нүдлэн харахад Кёнсүү юу гэж хэлэхээ мэдэхгүй таг гацан сууна...
Эмч намайг тайвшируулан: Та хоёр эхлээд эцэг эхдээ хэлсэн дээр байх тэгж байж шийд...
Би эмчийн яриаг таслан: Эмчээ энэ яавч тийм байх учиргүй буруу оншилсон байх би би зүгээр гэж хэлэн тэндээс гүйн гарлаа...
Гүйн эмнэлгээс гаран бие минь сульдаж хөл минь сөхрөн доошоо явган суугаад уйлж эхэллээ...
Байж боломгүй юм жирэмсэн гэнээ??? Вон Сүхён би би яаж жирэмсэн байх юм ямар ч бүр 1%-н ч боломж байхгүй байхад....
Би тэгэхээр тэр өдөр... Үгүй ээ үгүй байж боломгүй юм би юу ч юу ч санахгүй байхад... Яаж? Яаж тийм зүйл байж болон гэж...
Гэнэт хэн нэгэн намайг татаж босгон дахиад л чирч эхэллээ... Араас нь харахад л хэн гэдэг нь ойлгомжтой!!!
Би тэрний гар луу цохин: Тавь!!!! Тавиач!!! Чи намайг хаашаа дагуулж явах гээд байгаа юм? Тавь гэж байна!!!
Тэр миний үгийг сонсолгүйгээр намайг чирсээр таксинд суугаад нэг газрын хаяг хэллээ...
Би түүнийг цохисоор: Чи хэн болчихоод... Хэн болчихоод намайг чирч яваад байгаа юм!!! Буулга би буумаар байна... (цохих)
Кёнсүү над руу огцом эргэж хараад миний мөрнөөс барин: Сүхён-аа эхлээд тайвширчих ммм!!!
Миний нулимс урссаар: Байж боломгүй зүйл сонсчихоод яаж яаж тайван байх юм бэ? Би би эрэгтэй хүнтэй ойртож ч байгаагүй байтал яаж жирэмсэн болсон байх гэж!!! Энэ энэ байж боломгүй сонсогдохгүй байна уу???
Кёнсүү миний хацарнаас барин санаа алдаад: Уучлаарай!
Би тэрний хэлсэн ганц үгэнд зог тусаж орхив! "Уучлаарай" гэнээ... Бурхан минь тэр надаас юунд уучлалт гуйж байгаа юм бэ? Энэ үг юуг илэрхийлж байгаа юм...
Би уйлхаа болин түүн рүү ширтэн түгдэчисээр: Ууч-лаа-рай! гэнээ??? Юу... Юунд????
Кёнсүү цонх руу харан санаа алдсаар: Жоохон хүлээчих би бүгдийг тайлбарлах болохоор жоохон л хүлээчих!!!
Би тэрний энэ байдал улам ихээр сандарч юу хэлэх гэж яг ямар чухал зүйл хэлэх гэж тэр ингэж бодлогоширон намайг хүлээчих гэж байгаан үнэхээр түгшүүртэй байлаа... Би цонх руу харан нусаа татсаар нэг мэдхэд бидний ирэх газар ирсэн бололтой жолоочийн ирчихлээ гэх дуугаар бид хоёр буун эргэн тойрноо харахад: Энэ чинь...
Би гайхаж бас хэдий тэр үед ухаан мэдрэлгүй гарсан ч энэ газрыг үнэхээр тод санаж байна...
Би Кёнсүү рүү гайхан харж: Энд яах гэж???
Кёнсүү миний хажууд ирэн хөтөлсөөр: Эндээс бүх зүйл эхэлсэн болохоор энд тайлбарласан дээр байх гэж бодсон юм гэж хэлэн дахиад намайг чирэн дотогш орлоо...
Бид хоёрыг тэр буудал руу ороход сэтгэл дагаад ч тэр юм уу бүх хүн бид хоёрыг харж байгаа юм шиг санагдан доошоо харсаар Кёнсүүд чирэгдэн ресепшин дээр очиод Кёнсүү 1769, 1796 гэсэн хоёр өрөөний түлхүүр авлаа...
Би түүнийг юу хийгээд байгааг гайхан юу ч хэлж чадалгүй чимээгүй даган цахилгаан шатанд суун дээшээ 17 давхарт ирэн буулаа...
Кёнсүү түрүүлэн алхаж ардаас нь би чимээгүй алхаж Кёнсүү 1769 дүгээр өрөөний урд ирэн харж зогсон санаа алдаад цаашаа 1796 дугаар өрөөний урд ирэн хаалгыг нь онгойлгон орлоо...
Би түүний юу хийх гээд байгааг ойлгохгүй зүгээр л даган араас нь ороход тэр буйдан дээр суун: Энэ өрөөг санаж байгаа биз дээ...
Би шүлсээ чанга гэгчин залгин тэрэн лүү том нүдлэн харсаар: Энд яах гэж???
Кёнсүү үл ялиг инээмсэглэн: Чи юу ч санахгүй байгаа гэдгийг мэднээ...
Би юу санах ёстой гэж бурхан минь Кёнсүү чи юу хэлэх гээд байгаа юм бэ!!! Гарын алга минь хөлрөн түүний юу гэж хэлэх бол гэдгээс үхтлээ айна түүний өөдөөс харан орон дээр очиж суухад тэр ярьж эхэллээ...
Flashback
Сүхёны төрсөн өдөр
Сүхён гурван хундага хатуу дарсыг угсруулан уухад түүний толгой манарч хорвоо дэлхий дайвалзах шиг болж байлаа...
Инжү: Манайхан манай гол эзэн согтож байх шиг байна. Ордогтоо орж үргэлжлүүлэх үү? гэхэд
Сүхён нүдэн сүүмийсээр босож ирэн: ТЭГЬЕЭ ХАЙРУУДАА! ӨНӨӨДРИЙГ БУТ АВНАА...
Сэхи инээмсэглэн: Энэ хүнээс бас ийм авир гардаг юм байжээ... Амьд явсаных Сүхёны ийм төрхийг хардаг л юм байна...
Бекхён инээсээр: ДЕБАК! Манай Эйнштейн жинхэнэ төрхөө удаан нуужээ...
Бүгд инээлдэн дуу нэгтэйгээр: Тийм шүү!!!
Ингээд Эксогийнхон болон Инжү, Нами, Сэхи, Сүхён нар тэдний байнга очдог зочид буудал руугаа явлаа...
Инжү эрэгтэй эмэгтэйгээрээ хоёр өрөө аван тэд бүгдээрээ 1769-р өрөөнд орж төрсөн өдрийн баяраа үргэлжлүүлэн найрлаж харин Сүхён буйдан дээр эв хавгүй тасран унтаж байлаа...
Кёнсүү ч бас хагас манралтын байдалтай Инжүгээс нөгөө өрөөний түлхүүр аван Сүхёныг үүрсээр 1796 дугаар өрөөнд авч ирж түүнийг оронд хэвтүүлэхэд Сүхёны өмссөн даашинз дээш сөхөгдөн түүний гуя ил гарсан байлаа... Хагас ухаантай Кёнсүү шүлсээ гүд хийтэл залгин хөдөлж ядсаар Сүхёны даашинзны үзүүрээс чимхсээр доош татаж байтал гэнэт Сүхён нүдээ нээн Кёнсүү рүү ширтэж байгаад орилох гэж байтал нь Кёнсүү түүний амыг даран дээр нь хэвтлээ...
Кёнсүү сандарсаар: Сүхён-аа орилж болохгүй шүү! Чи буруугаар ойлгоод байна! Би зүгээр даашинз чинь дээшээ сөхөгдцөн байхаар нь доошоо болгож байсан байхгүй юу!!! (нэг амьсгаагаар хэлэх)
Сүхён Кёнсүү рүү ширтсээр: Бхөрбахарө
Кёнсүү гялс гараа авахад Сүхён түүн рүү инээмсэглэж байснаа хүзүүнээр нь ороож тэврэн үнсэж эхэлхэн тэр Кёнсүү нүдэн бүлтрэх шахам гайхаж байсан ч удалгүй Сүхёны үнсэлтэнд уусан хариу үйлдэл үзүүлэх нь тэр...
Сүхён том нүдэлсээр: Бурхан минь!!! (амаа дарах)
Кёнсүү Сүхён руу харсаар: Намайг уучлаарай! Тэр үед хагас согтуу байсан болохоор... Чамайг эрүүл ухаангүй байхад тийм зүйл хийсэндээ ичиж бас санаа зовсондоо юу ч болоогүй юм шиг царайлж байсныг минь уучлаарай Сүхён-аа!!!
Би итгэж ядсаар амаа даран нулимс минь урссаар: Бурхан минь! Итгэж чадахгүйн!!! Яаж би~ Яаж би тийм зүйл~ Үгүй ээ тэгвэл одоо эмчийн хэлсэн~ Бурхан минь!!! (нулимс урсах)
Сүхён буудлаас гаран хаашаа ч юм бэ гүйнэ. Харин Кёнсүү байрандаа толгойгоо хойш гэдийлгэн тааз руу ширтэн нэг зүйлийг нухацтай бодож байв.
Сүхён нэг мэдэхэд Хан мөрний эрэг дээр ирсэн байлаа. Тэр аль болох хүн багатай газар олж суугаад бүх зүйлийг эргэцүүлэн юу хийхээ ч мэдэхгүй 2 цаг гаран нэг зүг рүү гөлрөн сууж байтал түүний мөрөн дээр нэг хүн товшиход тэр цочин эргэж хартал....