Long time no update. Finally, nakahanap din ng inspiration at tiyempo. I hope you guys would like this chapter. Hahaha. <3
I dedicate this chapter to TamperedHeart. Thank you sa kind words. I really appreciate it. God bless. <3
-Mia
KIM’S POV
“Paano na ang trabaho mo rito? Ang negosyo? Lahat ng bagay na pinundar mo, mawawala ng parang bula kapag bumalik ka ng Pilipinas. Okay na rito Kim, okay ka na rito.”
“No Zeke. Alam ko ang ginagawa ko. It’s time for me to play the game.”
“Hindi pa ba sapat na nabili mo ang mahigit sa kalahati ng shares nila? Kim, don’t be too hard on him as well as on yourself. Walang mabuting madudulot kung hahayaan mong mapuno ng galit ang puso mo. Ayoko lang na masaktan ka ulit. Ayoko lang na umiyak ka ulit. Ayoko lang na bumalik ka sa dati.”
Oo, ako ang nakabili ng shares. With the help of Zeke, I was able to purchase the shares without Xian knowing. All these years, nagsikap ako. I tried to stand on my own. I built my own name. I earned every single penny that I have right now. Lahat ginawa ko just to survive. All my hardships here in Europe molded me to become who I am right now. I started from scrap. I never thought that these things would come my way. I became successful. I became powerful.
Lately, na-realize ko na I have all the capacity to make his life a living hell. I started with convincing his investors to pull out their capital. Hindi ito masyadong nagkaroon ng epekto sa kumpanya though 30% of their capital was gone. Hindi pa dito nagtatapos. This would only mark the beginning. Ibabalik ko sa kanya lahat ng sakit at pagpapahirap niya sa akin. Wala akong pakialam kung gaano katagal o kalayo ang marating namin.
“Wala nga but I don’t care. This is the only chance. It’s now or never. At isa pa, I’ll make sure that this time, I won’t be the one who’ll shed some tears.”
“Sa tingin mo ba, magiging masaya ka sa gagawin mo?”
Napatigil ako sa tanong niya. Magiging masaya nga ba ako sa gagawin ko? Would this thing satisfy my want of making him feel pain? Makakaya ko bang pahirapan ang taong minsan kong minahal? Kung ako ang tatanungin, isa lang ang sagot ko… Hindi ko alam.
“Maging masaya man ako o hindi, wala akong pakialam.”
“Sa limang taon na magkasama tayo, never mong ipinakita na may kakayahan akong kumbinsihin ka. So I guess, hanggang ngayon, wala pa rin akong magagawa para pigilan ka. As much as I wanted to let you stay and forget all what’s past, hindi ko magawa. I know how aggressive you are. Magsasayang lang ako ng laway kung ipapaliwanag ko sa’yo ang magiging epekto ng gagawin mo.”
“You worry too much Zeke. Kaya ko ‘to.”
“Alam na ba ‘to ng mommy mo?”
“Hindi niya malalaman kung hindi mo sasabihin. Gugulatin ko silang lahat.”
He patted my head. “Alright, sabi mo eh.”
After a week of preparation, dumating na rin ang araw na pinakaaantay ko – ang pagbabalik ko rito sa Pilipinas. It’s been a while. The last time I checked, I was crying a bit hard due to the pain they caused me. Pero heto ako ngayon, I survived all the storms. I was able to make myself better through all the past years. As of now, masasabi kong kaya ko na silang harapin. Lahat ng mga issues na iniwan ko, kaya ko ng harapin.
Instead of going directly to our house, mas minabuti kong magstay sa hotel kung saan gaganapin ang birthday ni Mommy. Walang nakakaalam sa muling pagbabalik ko. Heto ako, busy grooming myself up for my mother’s birthday bash. Naiisip ko pa lang ang pagpapakita ko, nae-excite na ako.
“Kim…”
“Oh, ikaw pala Zeke. ‘Di ka man lang ba marunong kumatok?”
“Well…” He chuckled a bit. “We only have 30 minutes left. Magsisimula na ang party. May mga nagdaratingan na. Good thing, walang nakakilala sa akin.”
“Hayaan mo sila. Para saan pa ang grand entrance ko kung maaga akong darating? And besides, let them think that I won’t be there.”
“Kaya mo na ba siyang makita ulit?”
Napahinto ako sa pag-aayos ko. I stared myself in the mirror. Malayong-malayo ako sa dating sarili ko. I’m fiercer, more mature and a lot more confident than ever.
I smiled a bit and continued fixing my hair as if I didn’t hear something that made me bother. “Of course. I’ve been waiting for this day to come. I wanna let him see how great my life was without him.”
Hindi na niya ako kinulit pa. Maybe he knows how awkward it is to talk about someone who ruined my life.
An hour had passed and I’m ultimately ready. I wore a red serpentine cut dress with my hair curled at the side. Taas-noo akong lumabas ng kwarto at naglakad papunta sa grand hall ng hotel. Maraming mga pulis at security gurads ang nakapaligid. Hindi na ako nagulat. Malalaking tao ang mga bisita ni Mommy. So karapat-dapat lang na maging secure ang lugar. Napangiti ako. I used to grow up with this kind of life.
“You look so gorgeous tonight.” Bulong sa akin ni Zeke.
“Bolero!” I pinched his nose. This man didn’t changed a bit. He still have his ways to make me smile.
Napansin kong wala ng dumarating pa. It’s my turn to catch everyone’s attention. Huminga ako ng ubod ng lalim bago ko ipinabukas ang mismong pintuan ng hall saka ngumiti.
Pagbukas na pagbukas ng pintuan, napahinto ang lahat at napatingin sa kinaroroonan ko. Maging ang daddy ko na kasalukuyang nagsasalita at nagbibigay ng message para sa mommy ko. They welcomed me with confusion, daze and amazement in their faces. I gave them my killer smile. A moment of silence. Their reactions never failed me. At nang makabawi sila, kaliwa’t kanang flash ng camera ang hinarap ko. I continued to walk down the center aisle.
Narinig ko na lang na ipinakilala ako ni Daddy, “Ladies and gentlemen, what a great surprise. Let us welcome my daughter, the one and only Ms. Kimberly Yap-Chiu.”
Nagpalakpakan silang lahat. I smiled to them. I felt that I got the crowd’s attention. I immediately walk myself to where my mother, whom I didn’t get to see for five consecutive years. As soon as I reached her, she gave me a super tight hug which I actually expect to get from her.
As expected, pinagpyestahan na naman ng mga press ang pagdating ko. Ako na ang unang bimitaw sa yakapan namin. “Happy birthday Mom. I hope you’re happy with my surprise gift!”
“Oh God, hija! You don’t know how happy I am right now. Thank you! Thank you for coming. ‘Di mo alam kung gaano ko katagal inantay na makita ka ulit. I missed you, anak.” She started to flush out her tears.
“Ooops! Crying is a no no, mother! Masisira ang make-up mo. Ikaw rin, magra-run ang mascara mo.” I punched a joke to cut off the drama.
Agad naman niya akong inalalayan sa isang table kung saan nakaupo ang mga myembro ng pamilya. Nakaagaw ng atensyon ko ang babaeng tumayo with her arms wide open. It’s Mommy Mary Anne. It’s been a while since huli ko siyang nakita. Halos walang nagbago sa kanya. Siya pa rin ‘yung babaeng despite her age ay nananatiling youthful at maganda. I embraced her really hard. I somehow missed her.
“Kimmy, anak! My goodness! Look at you. You’re so beautiful. Kamusta? Ang tagal nating hindi nagkita. Kelan ka dumating? Bakit hindi mo lang man kami tinawagan para nasundo ka namin? Alam mo bang alalang-alala ako sa’yo kasi buhat ng umalis ka, hindi ka na nagparamdam pa.”
“Anne, You’re scaring Kim. Isa-isang tanong lang. Hello, hija! Kamusta ka? Wait, maupo ka muna.” Niyakap ako ni Daddy Fred. I missed this old man too.
“I missed you both. Okay naman po. Naging mahirap ang first few years ko sa Europe but then, nakapag-adjust naman po ako agad. Kahapon lang po ako umuwi. I chose not to tell anyone dahil gusto kong i-surprise si Mommy sa pagbabalik ko.”
“Naging laman ka ng mga balita lately. I’m so happy that you’ve built your name in Europe. Nabalitaan ko ring may clothing line ka na raw. We’re so proud of you, hija.” It feels great to hear those words from my mother-in-law.
“Opo. Salamat. That’s one of the reasons kung bakit ako umuwi. I’m expanding my business here in the Philippines. I think it’s time to explore globally. Una ko pong napili ang Pilipinas.”
“That’s great, hija. Good to hear that you’re becoming more and more successful.”
Nilibot ko ang mga mata ko. Surprisingly, nahuli kong nakatingin sa akin ang taong matagal kong inantay na makita. He’s still the same. He still have the looks that would make every girl fall. But the difference is that he’s a lot mature now and isa pa, halatang nangayayat siya. He looks so stressed.
“By the way, aalis ho muna ako. I need to talk with some VIPs around. You know, for business purposes.” Tumawa ako ng pilit to hide the tension that I feel. I pretend that I didn’t notice him.
Hours had past, the dinner is through. Na-corner ako ng mga taga-media. Good thing, I have prepared myself well. They asked more on my career and achievements in life. Masarap ipagmalaki ang mga bagay na talagang pinaghirapan mo. Pero hindi ako nakawala sa tanong about Xian. Well, my answers are very casual. Hindi pa rin kasi malinaw sa lahat kung ano ang estado namin ngayon ni Xian. Kahit ako, hindi ko alam kung meron pa bang kami, o wala na.
Sa lalim ng pag-iisip ko, hindi ko napansing bigla pa lang namatay ang mga ilaw. Tanging ang spotlight lang ang nanatiling nakasindi.
“Ladies and gentlemen, the dance floor is now open. May I ask Mr. and Mrs. William Chiu to please do the honor.”
Agad namang pinaunlakan nina Mommy at Daddy ang pagyaya ng emcee. It’s good to see them going stronger. I always wished to have someone to grow old with. My dreams make me too emotional every now and then.
“Ehemm!”
I looked up. It was Zeke. Holding a bouquet of flowers.
“For this beautiful lady in front of me.”
“What are these for?”
“Wala lang, gusto lang kitang bigyan. Masama ba?”
“Hindi naman. Kung ganu’n, salamat.”
“So, pwede ba kitang maisayaw?”
Inabot niya ang palad niya sa akin. Wala naman sigurong masama kung makikipagsayaw ako sa kanya. He’s been my best friend, aside from Steph. Speaking of Steph, she’s also here. Kasama niya si Troy. Nagulat ako ng malaman kong ikinasal na pala sila two years ago. Kaya pala, panay ang e-mail niya sa akin at pilit pa akong pinauwi. Ang bilis ng pangyayari. Akala ko, sila ni Aaron ang magkakatuluyan. But I was wrong.
Pumayag akong makipagsayaw kay Zeke. Nang marating namin ang dance floor, tiyempong nag-iba ang kanta.
XIAN’S POV
Papunta na ako ng Manila Hotel kung saan gaganapin ang birthday party ng Mommy ni Kim. Biglang tumunog ang cellphone ko.
“Yes, hello?”
“Doc, binalik na po nu’ng Chinese investor ang proposal natin. Dinecline po niya.”
“What?! Bakit? The last time we’ve talked, pumayag na siya. Pirma niya na lang ang kulang.”
“Yun nga po ang ipinagtataka namin. I’m sorry, doc.”
Binaba ko agad ang telepono. Napasapo na lang ako sa ulo ko. Kapag hindi ako nakahanap ng investor, tiyak mababaon sa utak ang kumpanya. I don’t want to ruin all the hard work of my parents and grandparents. It took them years para maitayo ang ospital, para mapalaki ito. Hindi ko hahayaang masira lahat ng pangarap nila nang dahil sa akin.
‘Pag minamalas nga naman. Naabutan pa ako ng matinding traffic. For sure, I’d be late. Habang masikip ang daloy ng trapiko, hindi ko maiwasang maisip si Kim. Kamusta na kaya siya? Hawak ko ang cellphone ko. Unconsciously, na-type ko na ang number niya. I always wanted to call her. Pero natatakot akong hindi niya sagutin.
30 minutes had passed, saka ko lang narating ang hotel. Muntik nga akong masaraduhan ng pintuan. Good thing, the usherettes were able to recognize me kaya pinapasok ako.
“What took you so long, Alexander? You’re 20 minutes late.”
“I’m sorry Mom, caught on traffic.”
“Anyway, you better pay attention.”
Throughout the program, parang wala ako sa sarili. I have loads of problems. Idagdag mo pa ang pagka-miss ko kay Kim. Halos ‘di na ako makatulog sa gabi. I lose weight since naging unstable ang kumpanya. Wala akong masumbungan, wala akong karamay. Wala lahat.
Naputol ang pagmumuni-muni ko nang biglang magbukas ang pinto ng hall. Hindi ko alam kung nananaginip lang ba ako o totoo ang nakikita ko. It’s Kim, the woman I always adore. She’s wearing a red gown. She’s still pretty as ever. Kinusot ko ang mga mata ko. Baka kasi epekto lang ‘to ng sobrang pagka-miss ko sa kanya. Pero hindi eh. Totoong nandito siya. Hindi lang ‘to basta imahinasyon.
Gusto kong tumakbo papunta sa kanya. Gusto kong yakapin siya ng mahigpit na mahigpit. God knows how much I waited for this moment to come. I don’t know how I survived those years na hindi kami magkasama. It took me so long to realize that I’m madly in love with her.
All eyes were on her. Malayo na ang narating niya. Malayong-malayo sa kung saan siya nu’ng magkasama pa kami. She’s better now. I feel hurt with that idea. It only means that she’s better off without me.
Gusto kong maluha. But I can’t show to everyone the weak side of me. Mabuti na lang at hinila siya ng mommy ko kung saan kami nakaupo. Gusto ko siyang lapitan at halikan. But I don’t have the right to do that.
Nakatingin lang ako sa kanya. Hindi niya napansin ang presence ko. Hanggang sa tumama ang mga mata namin. Nginitian ko siya. I was hoping for a sweet response. Pero inilayo niya ang tingin niya sa akin at saka dahan-dahang umalis. I’m so disappointed. I need to win her back. Ngayong nandito na siya, I won’t let her go ever again.
Biglang nagsalita ang emcee. Hudyat para sa pinakaantay na sayawan. Nauna sa dance floor ang parents ni Kim. This is my chance. Hindi pwedeng palagpasin ko ‘to ng basta-basta lang. If this is the only way na makausap ko siya, I’ll do it kahit pa parehong kaliwa ang paa ko.
I took a deep breath to gain courage. I walked with pride and honor. Nakangiti pa ako. Dahil ito na ang pinaaantay ko. We’ll have the chance to clear things up. Gusto ko lang naman malaman kung mahal pa ba niya ako. In case she’ll say that she doesn’t love me anymore, I’ll try harder para mabalik ang lahat sa dati.
Few steps away from her, bigla akong nanghina sa nakita ko. She’s with Trinidad. Ang masaklap pa, pumayag siyang isayaw nito. I felt my heart like it was crashing into pieces. Ganito rin ba ang naramdaman niya nang piliin ko ang iba nu’ng mga panahong kinailangan niya ako?
(A/N: Play niyo yung song sa gilid para intense. HAHA)
Same bed, but it feels just a little bit bigger now
Our song on the radio, but it don't sound the same
When our friends talk about you all that it does is just tear me down
Cause my heart breaks a little when I hear your name
Para akong kandilang unti-unting nauupos sa nakikita ko. They were enjoying the moment. Kitang-kita sa mga mata ni Kim ang saya. Saya na ni minsan, hindi ko pinaramdam sa kanya. I hate to regret but I can’t stop myself to.
And it all just sound like uh, uh, uh
Hmmm too young, too dumb to realize
That I should have bought you flowers and held your hand
Should have gave you all my hours when I had the chance
The songs hits me. I should have done those simple things. Ni hindi ko man lang nga siya nabigyan ng bulaklak. And if I did, it was all due to the calling of responsibility. Naaalala ko pa nu’ng niyaya niya akong samahan siya for her prenatal checkup. I was not that busy that time. Pwede ko siyang samahan kung gugustuhin ko but I opted not to. Hindi ko maintindihan kung bakit. I was too stupid to let her go through it all alone.
Take you to every party cause all you wanted to do was dance
Now my baby is dancing, but she's dancing with another man.
Yeah, I also remembered how she asked me to dance with her. Bisperas ng Pasko nu’n. Her parents threw a party. All she wanted was to dance with me. Hindi ko siya pinagbigyan. I saw the grief in her eyes dahil kahit sa simpleng bagay, hindi ko siya napagbiyan. Pero lahat ng ‘yun, tiniis niya. Ngayon, she’s dancing happily. But the difference is that, hindi ako ang kasama niya. May kasayaw na siyang iba.
My pride, my ego, my needs and my selfish ways
Caused a good strong woman like you to walk out my life
Lahat ng mga ginawa ko sa kanya noon, saka ko lang na-realize na sobra ko pala siyang nasaktan. I wanted to punch myself for being an asshole. Pero kahit saktan ko ang sarili ko ngayon, hindi ko na mababago ang totoo na nasaktan ko siya. She deserves to be loved but I made the opposite thing.
Now I never, never get to clean up the mess I made
And it haunts me every time I close my eyes
It all just sounds like uh, uh, uh, uh
Too young, too dumb to realize…
Bago pa matapos ang kanta, naglakas-loob akong lapitan sila. Hinila ko siya palayo kay Trinidad. Hindi na kaya ng mga mata ko na makita silang masaya.
“Xian… Aray! Bitawan mo ako! Ano ba!”
Hindi ko siya pinakinggan. Nagpatuloy lang ako sa paghila sa kanya. Kung may nakapansin sa amin, ‘yun ang hindi ko alam.
“What the hell! Let me go! Xian! Let me go!”
“No! You and I are gonna talk.”
“CRAP!” Napamura siya. Marahil sa sakit ng pagkakahawak ko sa kanya.
Saka ko siya binitawan. Nandito na kami ngayon sa may parking area.
“Now tell me, anong palabas na naman ‘to?” Anger is present in her eyes. Even sa pagsasalita niya. Alam kong galit na galit siya.
Hindi ako makapagsalita. I can’t find the perfect word to utter. Ang tanging nagawa ko lang ay yakapin siya. Siniksik ko ang ulo ko sa leeg niya. For a moment, nasa ganu’ng posisyon kami. We’re hugging each other under the moonlight. Hindi ko napigilan ang mga luha ko. Tears came falling. I missed her so bad.
“Ang tagal-tagal kitang hinintay. Akala ko, hindi na kita makikita ulit. Akala ko, tuluyan mo na akong iniwan. Why did you have to go? ‘Di mo alam kung anong hirap ang dinanas ko nu’ng mga panahong wala ka. I miss you. I miss you each and every day.”
She pushed me away. “Matapos ng lahat, ganyan lang kadali para sa’yo sabihin ‘yan? Okay ka rin ‘no? Five years, Xian. Five years ang ginugol ko para makalimutan lahat ng sakit na nakuha ko mula sa’yo. Bago ako umuwi rito, sabi ko sa sarili ko, hindi na ako masasaktan ulit. But I was wrong. Nasasaktan pa rin ako. Not because mahal pa rin kita kung hindi, nanghihinayang ako sa panahong sana masaya ako pero dahil sakim ka, pinagkait mo ang pagkakataong ‘yun sa akin. Hayaan mo na ako. Masaya na ako oh!”
“No Kim! I won’t let you be happy with him. Gusto ko, ako lang ang lalake sa buhay mo. I love you Kim. Umaasa ako na sana hindi pa huli ang lahat sa atin. Give me a chance. Chance lang ang hinihingi ko sa’yo. Pagbigyan mo na ako.”
“No more chances Xian. We’re over. Tanggapin na natin ‘yun. Matagal na tayong tapos. From the day na umalis ako ng Pilipinas, tapos na tayo. Let me live my life like we don’t know each other. Let me be happy.”
“I want you to be happy, but I also wanted to be the reason why…”
----Thank you sa pagbasa. Kamusta ang chapter na ‘to? :D I think kailangan ko pa ‘tong i-edit. Sorry kung maraming mali.
Follow on Twitter: @Kimxi_Gensan
Follow me on Twitter and on IG: @MiadelaFuente
-Mia