Önceki bölümden hatırlatma ;
Babası kızına sıkıca sarılmış , güven verici kollarıyla onu sarmalamıştı. Ikiside korkmuştu şimdi ise birbirlerini kaybetmenin korkusunu yaşıyorlardı.
Ben bu duyguyu hiç yaşamamıştım. Baba güveni nedir bilmiyordum. Ama karşımda gördüğüm manzara çok güzeldi. Bir baba ve bir kızın hiç bitmeyecek olan sevgisiydi...
YENİ BÖLÜM
Uykusunun en tatlı yerinde saçlarının arasında hissettiği sıcak ve şevkatli dolaşan eli hissetmesiyle gözlerini yavaşça araladı. Hala uykulu olduğu için gözleri bulanık görüyordu. Ama bu koku , bu sima kesinlikle Tuna'dan başkası olamazdı. Kurumuş ağzını hafifçe aralayarak konuştu
"Tuna?"
"Benim Ufaklık uyu istersen"
"Nerdeyim?"
"Evindesin , güvendesin"
Diyerek baba şevkatiyle konuştu sanki Tuna.
Yaprak ise hala kendini korkmuş hissediyordu. Hayatında sürekli kaçırılmıyordu sonuçta. Ilk defa yaşamıştı ve birdahada yaşamasına gerek yoktu.
Sakince oturduğum yerden kalktım ve Tuna'nın gözlerine baktım uzun uzun. Beni anlamalıydı çok korkmuştum ve şuan gözlerimi ilk açtığımda yanımda olan kişi oydu
"Sarılmak istermisin?"
Diyerek soru sorduğunda anında kollarımı boynuna doladım. Tuna'ya çok değer veriyordum. Bunu anlamıştım ve kabullenemesemde içimde bunun olduğunu hep biliyordum.
Kollarını sımsıkı belime dolarken huzur dolmuştu içim. Neden böyleydi bilmiyorum ama tek gerçeği kabullenebilirdimki ona alışmıştım ve yokluğu bana hep tuhaf geliyordu.
"Babam nerede Tuna?"
"O aşağıda ben sadece sana bakmak için gelmiştim"
"Babamın yanına gitsem iyi olur "
Diyerek yataktan hızlıca kalktım
Hayatım 17 yaşındaki bir kıza göre hiç normal gitmiyordu. Sürekli bir olay yaşıyordum. Oysaki benim çevremdekiler şimdi oturup ders çalışıyorlardı. Rüzgar gitmişti , Tuna girmişti hayatıma , daha sonra Annem ortaya çıkmıştı şimdi ise kaçırılmıştım. Cidden tuhaftı.
Aşağı indiğimde Babamın Mira kişisiyle sohpet ettiğini gördüm. Ama takmadan yanlarına gidip tekli koltuğa oturdum. Babam bakışlarını anında bana çevirdi ve gülümsedi
"Iyimisin kızım?"
"Normalim."
Diyerek cevapladım onu ve daha sonra bakışlarımı karşımdaki kadına çevirdim. Gerçekten babamın ona deliler gibi aşık olması çok normaldı çünkü çok güzel bir kadındı.
Uzun sarı saçları kocaman mavi gözleri incecik vicut hatlarıyla bütün erkeklerin dikkatini çekebilecek yaştaydı ve şuan bir kadın olmasına rağmen gençlik yıllarındaki resimlerinden hiçbir farkı yoktu. Mira Soykan gerçekten harika bir kadındı.
"Beni bir zaman kabulleneceksin değilmi Yaprak?"
Diyerek sorduğunda ona karşı dalgın bakışlarım ciddiye binmişti.
"Aslında senle birşey konuşmak istiyorum başbaşa"
Diyerek babama baktım sonra babam anlayıp kalkmışı zaten.
"Evet ne konuşmak istiyordun?"
"Konuşmak istediğim şey sensin. Bak sana nasıl hitap edebileceğimi bile kestiremiyorum. Anne demelimiyim bilmiyorum. Ama senin bir hatan yok sadece kabullenemedim tamammı? Çünkü ben küçüklüğümden beri senin hayalini kurdum. Rüyalarıma gelirsin belki diye dua ettim. Okuldakilerin anneleriyle arkadaş gibi takılmalarına hep özendim. Ve en çokta babamın her gece senin adını sayıklayarak uyumasını onun o acı dolu sesini kalbimin en uç noktalarına attım. Anlayacağın ben senin acını çok çektim. Ve senin birden çıkıp gelmen , herşeyi eskisi gibi istemeni kabullenemedim. Her şey eskisi gibi olamaz çünkü ben varım belki fazlalığı bilemiyorum. Ama benim için hayatını tehlikeye attın sen bir nevi kahramanım oldun. Sana teşekkür ederim. Sadece bana bir süre zaman ver alışıcam gerçekten sana 'anne' demeyi , seninle arkadaş gibi vakit geçirmeyi öğreneceğim . Çünkü biliyorum sen kötü değilsin. Sadece kötü bir yaşantın oldu o kadar. Hayatındaki tek iyi şeyse babam. Bunun farkındayım. Bu yüzden artık sana karşı kin beslediğimi düşünme"
Diyerek sustum ve onun dolmuş olan sulu gözlerine baktım. Duygulanmıştı. O kadar konuşmama karşılık yaptığı hareket ise içimdeki bazı duyguları ortaya çıkartmıştı. Annem bana 17 yıldır ilk defa sarılmıştı. Ben bu anı kaç kere rüyalarıma getirmeye çalışmıştım. Şimdi ise gerçekti. Çok acı yaşamıştım. Sanki ona sarılınca huzur olmuştu. Bir annenin kucağında , kollarında olmak böyle bir histi belkide. Bir hıçkırık kopmuştu ağzından ama herşeyi düzeltmek istiyorsam itmeyecektim. Sıkıca sarıldım Anneme.
"Oha bir dakika bu manzara gerçekmi?"
Meriç dayımın sesini duyduğumda yüzümde tebessüm oluştu.
"Valla gerçek lan ana kız sarılıyolar resmen"
Batu Abimin seside geldiğinde eve yeni geldiklerini anlamıştım.
"Lan iki dakka kayboldum bağrınıyonuz evim- oha lan! Kızımla eşim sarılıyomu benmi yanlış görüyorum?!"
Sırıtmamı daha fazla tutamamıştım verdikleri tepki çok komikti tabi inanamamışlardı.
Kahkahayla güldüğümde annemden ayrıldım ve ona gülümsedim.
"Sende ağlama artık herşey iyi olucak"
Diyerek elini tuttum. Sanki ona kuvvet ben verebilirmişim gibi hissediyordum. Ve bunu yapmak istiyordum.
"Gerçek Baba"
Diyerek ona baktım. Mutluydu hatta en mutlusu oydu şuan. Ailesi bir aradaydı.
Bana tebessüm ettikten sonra Batu abime ve Meriç dayıma baktı ve kaşlarını çattı
"Ulan kalleşler nerdesiniz lan siz birde evime geliyorsunuz"
"Demir sikerim lan burası benimde evim"
Diyerek konuşan Meriç dayıma hayretle baktım. Bu üçlü hep aynıydı hep komediydi.
"Bende artık bu mutlu aile tablosundan çıkıp kendi evime geçsem harika olur"
Diyerek merdivenden inen Tuna'ya baktım ve gülümsedim. Annem beni ve babamı şaşırtacak bir teklifte bulununca gözlerim pörtlemişti.
"Akşam yemeğine kalmak istermiydin?"
Tuna cevap bile vermeden babam sinirle soludu.
"Ne gereği var Mira?"
"Neden olmasın sonuçta Yaprak'ı bir nevi o kurtardı"
"Ne kurtarması lan ?"
Diye ortaya atlayan Batu abime baktımm off! Tabi onların daha hiçbirşeyden haberi yoktu.
"Tamam işte Tuna'da kalsın akşam sofrada anlatım sizede"
diyen anneme gülümsedim. Babamın dediği gibi çok inatcı bir kadındı. Ve dediği olasıya kadarda pes etmeyecekti galiba.
"Bencede kalsın "
Diyerek sırıttım babama. Babam sinirlenerek söylendi.
"Tamam kalsın ulan kalsın"
Gülümsedim ve Tuna'ya baktım. Oda bana bakıyordu hemde gülümsüyordu. Ilk defa onu bu kadar içten gülerken görmüştüm. Sanırım onunlada aram düzelmeye başlamıştı. Aslında her şey iyiye gidecekti inanıyordum. Bundan sonra her şey iyi olacaktı...
Biliyorum herkes benden bir açıklama bekliyor ama daha öncede belirttiğim gibi yaşadığım sıkıntılar yazmamı engelledi ve kafamdaki tüm kurguyu sildi bu yüzden ortaya böyle bir bölüm çıktı. Kısa oldu biraz ama idare edin lütfen. Bir aya aşkın süredir yazamadım biliyorum bunun için sizden özür dilerim. Bir kaç gün sonra bölümlerin ne aralıklarla geleceğini açıklayacağım. Gecikme için üzgünüm okurlarım. Bölüm için görüşlerinizi belirtirseniz memnun olurum çünkü tamamen kafamda kurup yazdım. Çok uğraşamadım bu yüzden merak ediyorum. Fazla uzatmıyorum iyi günler...