Hi readers. I’m back. Thank you sa mga nag-share ng photo ko the last time. Kahit di ako nanalo, I’m still very happy and satisfied kasi nalaman kong maraming nagmamahal sa akin. Well, 2nd runner-up is not bad. It was a real close fight. :D
Sorry for the delay. Eh kasi po, sadyang busy ako. I’m handling 3 organizations in school. Haha. Kawawa naman ako. Ngayon lang ako nagkaroon ng panahon.
Dedicated ang chapter na ‘to kay HopeAznar. Sorry, super tagaaaaaaal ng UD ko. Hahaha. Kumi-Kim Chiu ang schedule ko eh. :D
Basa na guys.
-Mia
KIM’S POV
“Kim, I’m really happy na hindi mo tinanggihan ang alok ko. I thought I’m going to leave the country alone. Kanina, sobrang lungkot ko kasi ang buong akala ko, nagbago na naman ang isip mo. But here you are.”
“Maybe I need some time for myself. Ilang beses din akong tinutulan ni Mommy pero hindi ako nagpatinag. I need to breathe some fresh air. I need to keep myself away from all the pain. Gusto kong maging masaya. I mean, alam kong hindi ko makukuha ‘yun ngayon but in time, umaasa ako na babalik ulit ‘yung dating ako.”
“I’m here for you. Hindi ako magsasawang tulungan ka sa tuwing nangangailangan ka. I know that this is not the right time and place to tell you this. But I really just want you to know na I’ll always risk everything just for you. Karamay mo ako rito, Kim.”
I don’t know why pero kahit ngayong si Zeke ang kasama ko, si Xian pa rin ang nasa isip ko. I keep asing myself kung ano bang meron siya at sadyang nagiging tanga ako marinig ko lang ang pangalan niya. I want him out of my life but my heart doesn’t want to. Zeke will always be the guy who’s totally opposite with Xian. Zeke cares for me a lot. He loves me more than what I deserve. He treats me like a precious jewel. He’s everything that Xian will never be.
“Oh, bakit ang lalim ng iniisip mo? Are you sure about this? Pwede pang magbago ang isip mo habang hindi pa tuluyang nakakalipad ang eroplano.”
He broke my deep thinking. Instead of answering him, tinuon ko lang ang atensyon ko sa labas ng bintana. Am I really sure about this? Well, maybe yes. There’s no turning back.
Humugot ako ng isang malalim na buntong hininga saka nagsalita, “Yeah, I’m so sure about this.” As usual, ngiting pilit.
“Uh Kim. ‘Wag mo sanang mamasamain ang tanong ko. Pero dumalaw ka ba sa puntod ng anak mo bago ka pumunta rito?”
Yeah, the baby. After namin siyang ilibing, hindi na ako ulit pumunta roon. Naduduwag ako, natatakot na baka anytime, I’d break down and cry. The fact that I lost the baby still kills me but life has to move on.
“Hindi na. Hindi na ako nagtangkang pumunta pa. it would only kill me over and over again.” Hindi na ako nagsalita pa. I closed my eyes immediately dahil alam kong tutulo na naman ang mga luha ko. I don’t want to cry again. It’s enough. More than enough.
The next thing I knew was we’re already landing off to France. Pagdilat ng mga mata ko, nasa ibang lugar na ako. Malayo sa lungkot, malayo sa buhay na kinagisnan ko at malayo sa taong mahal ko. But as I saw the Eiffel Tower, something signaled me that it’s about to face the new chapter of my life.
Pagkalapag ng eroplano, sinalubong kami ng mga iilang Pilipino na naninirahan dito. Based on Zeke, mga empleyado raw sila ng isang kumpanya nila rito. Dinala nila kami sa isang magarbong hotel. Despite of my jetlag, pinaunlakan ko pa rin ang invitation nila dahil alam kong nag-effort sila upang mai-welcome kami.
Kasalukuyan kaming nasa bar. Marami-rami rin ang dumalo. Mostly, mga Pinoy na nandito nagta-trabaho. Kaliwa’t kanan ang mga nagpapakuha ng larawan sa akin. Medyo natuwa naman ako, knowing na hindi pa pala tuluyang sumara ang kurtina para sa career ko. They still consider me as one of thebiggest names in fashion industry. Hanggang dito sa Europe, hindi pa rin ako nakatakas sa mga kuro-kuro tungkol sa biglaan kong pag-alis ng bansa. May mga taong nagmula sa media ang pinilit akong kunan ng pahayag pero mas pinili kong manahimik dahil hindi pa ako handing sagutin ang mga tanong nila.
“Penny for your thoughts?”
“No, I’d rather sell it for a euro.”
“You gotta be kidding me, silly brat.”
Hindi ko na naman siya pinansin. Masyado pa ring magulo ang pag-iisip ko towards my life.
“Want some?” Inalok ko siya ng shot ng tequila. Pampatulog kumbaga. All I wanna do is get some sleep without thinking of Xian. So, I guess makakabuti ‘to para bumagsak na lang ako mamaya.
“Pang-ilan mo na ba ‘yan?”
“I don’t know. I really don’t know.”
“Tama na ‘yan Kim. Alam kong pagod ka na. Magpaalam na tayo sa kanila para makaakyat na tayo sa kwarto mo.”
“No.”
“Kim, ‘wag matigas ang ulo. ‘Di yan makakabuti para sa’yo. Hindi ba’t nangako ka na we’ll start all over again. Sige na, halika na. Walang matutulong ‘yan.”
Tears start to fall. Kung dala ba ‘to ng kalasingan o emosyon, hindi ko alam. Nakatingin na naman ako sa kawalan. Pinipilit niyang alisin sa mga palad ko ang shot glass pero hindi ako nagpapaawat.
“Pwede bang hayaan mo ako? Sino ka ba sa tingin mo? Bakit ba masyado kang pumapapel , ha? Pwede ba! ‘Wag kang umasta na parang asawa kita. Dahil hindi. Hindi mangyayari ‘yun dahil si Xian lang ang nandito.” Pointing to my chest. “Stop talking nonsense dahil wala kang alam sa nararamdaman ko. Hindi mo alam ang sakit.”
“Yeah, you’re right Kim. I really have no idea kung anong klaseng sakit ang nararamdaman mo. At oo, hindi mo ako asawa. Pero sabihin mo nga, kalian pa nagkaroon ng batayan para magmalasakit? Oo, maaaring pumapapel ako. Pero sana naisip mo na ginagawa ko ‘yun dahil ayokong maramdaman mong nag-iisa ka. Kaya nga ako nandito ‘di ba? To help you find your way out of pain.”
Kahit may tama na ako, alam ko ang lahat ng nangyayari. With those words, mas lalong tumindi ang pag-agos ng mga luha ko. Am I that tough on him? On the very first place, siya ang laging nandyan para sa akin yet, I’m pushing him away. Parang ginagawa ko na rin sa kanya ang ginawa ni Xian sa akin noon.
“I’m sorry…” I don’t know where I got the urge to say sorry to him but I think he deserves it. After everything, wala na akong ginawa kung hindi ang i-reject ang pagmamahal niya sa akin.
“Don’t be. It’s my fault anyway.” Akmang tatayo na siya ng nahagip ng kamay ko ang braso niya.
“Akala ko ba, dadamayan mo ako? Akala ko ba, tutulungan mo ako? Eh bakit ka lumalayo?”
“I just don’t want to make you feel worse. I’d rather leave.”
“Bakit ba sa tuwing nawawalan ako ng pag-asa, ikaw ‘yung nandyan para ipaalala sa akin na may bukas pa? Hindi ka ba napapagod sa kakaalalay sa akin knowing na si Xian ang mahal ko? Bakit ganu'n Zeke? Minsan na nga lang magmahal, sa maling tao pa. Saan ba ako nagkulang?”
“No Kim. Leaving you in vain would definitely be the last thing I’d ever do. Kahit pa alam kong I’ll never replace him in your heart. Walang mali sa pagmamahal. Ang mali mo lang ay mas minahal mo siya more than yourself. Hindi ka nagkulang, sumobra ka nga eh. Keep in mind that too much of something is not good. I’m okay with the idea na nakikita kitang masaya. Kaya please, kung talagang mahalaga ako sa’yo, learn to love yourself. Hayaan mong magtulungan tayo para maging okay ka. Let’s build your name here in Europe. Let’s forget about the past. Let’s move on. Walang ibang makakatulong sa’yo kung ikaw mismo, ‘di mo susubukang magbago.”
XIAN’S POV
“Why are you packing your things?”
“I need to catch the plane.”
“Anak. Let go. Let go of her.”
“Paano mo nasasabi ‘yan ng ganu’n na lang, Ma? How can I just let my wife go?” I’m talking with my mom as I fix my luggage. Naabutan ko siya rito sa bahay. I wonder what brought her here. Wala akong pakialam kung anong pakay niya as of the moment. All I know is that I need to have Kim back. I can’t let her go.
“Eh ‘di ba, ikaw naman ang may gusto nito? If only you treated her right, hindi na sana kayo aabot sa hiwalayan. ‘Di ba you never showed your love to her? I know all the things that you did to her, Xian. My bad that I tolerated all those things, thinking that somehow, you might treat her well. I’m so disappointed with you Xian.”
“Ma, kung pumunta ka rito para pagalitan lang ako, please… I have no time to handle issues with you. Kailangan kong masundan si Kim. Kailangan ko siyang maibalik where she belongs.”
“No, anak! No! Sobra-sobra na ang pananakit na ginawa mo sa kanya. Just for once, sana maisip mo naman siya. Hindi ‘yung puro sarili mo na lang ang iniisip mo. You don’t know how much it hurts na mawalan ng anak. She’s a girl. She needs to be respected in the very first place.”
“WHAT AM I SUPPOSED TO DO, MA!? YOU WANT ME TO DO NOTHING? HUH!”
“Let her find herself first. As simple as that. ‘Wag mo siyang guluhin. Let her regain the things that she has loss.”
It’s been 5 years since she left. My life was completely hell. Wala akong kaalam-alam kung ano na ang nagyayari sa kanya. Ang alam ko lang ay nasa Europe siya. I tried to go after her. But my attempts always fail. I never knew that life would be so hard without her. I used to push her away. I used to yell at her. I used to make her feel worst. I hurt her to the extent that we both lost our baby. I gave her so much pain. Up until now, I still can’t forgive myself for treating her so bad.
I often see her on TV. Yeah, she’s back to business. She’s back to modeling world, but this time, she’s a lot famous than ever before. May mga press ang sinubukan akong hingan ng pahayag about it. But I preferred not to give them my words. Hangaang ngayon, it’s still a mystery kung kami pa ba o hindi na. Maging ako, hindi ko kayang masagot ang tanong ng utak ko. Kami pa nga ba? O may iba na siya?
Nang malaman kong magkasama sila ni Zeke, halos mabaliw ako. What if she falls for him? What if ma-realize niya na hindi pala talaga ako ang mahal niya? What if mapunan ni Zeke ang mga pagkukulang ko? What if? What if…
The woman in the hospital… unti-unti siyang gumaling until she fully recovered. Kung tutuusin, isa siya sa mga rason kung bakit nawala ang anak ko but I never blamed her. It was my choice na piliin siya nu’ng mga panahong ‘yun. She needed me that time. Kung sana iba lang ang sitwasyon, hindi sana magiging ganito.
Few years ago, I graduated with my dentistry degree. Just this year, I graduated with my specialization degree. I’ve been managing the hospital since then. My dad’s temporary leave became permanent which made me crowned as the company’s CEO.
Handling the company was never easy aside from the fact that I really had no idea about running it. All thanks to those people around me, I was able to survive. But lately, naging komplikado ang takbo ng financial stability ng hospital. May mga iilang investors ang nag-pull out ng mga stocks nila. At kung kanino o saan nila ibinenta, walang nakakaalam. All I know is, 45% ng stocks ay hindi na namin pagmamay-ari. Nagulat na lang ako ng biglang nagkaganoon ng wala man lang pahintulot ko.
“Sir, ipagpaumanhin niyo na po ang biglaang pagpasok ko.” Hingal na hingal ang sekretarya kong pumasok. “May lead na po kami kung sino ang nakabili ng shares.”
----Sino ba si Mystery Girl? Bakit walang nakakakuha ng clue? Hahaha. Sinong bumili ng shares? Nakakaloka. Sa mga susunod na chapter, for sure, aawayin niyo na naman ako. Lol.
Follow on Twitter: @Kimxi_Gensan
Follow me on Twitter and on IG: @MiadelaFuente
-Mia