~H14. That Didn't Go So Well.. ~
Het voelde alsof mijn hoofd ieder moment kon ontploffen. Met mijn hoofd in mijn handen zat ik tegen de muur. Het kleine sprankeltje hoop dat ik nog bezat, was als sneeuw voor de zon verdwenen.
Iedereen in de buitenwereld geloofde dat wij weggevlucht waren en onze ontvoering gefaket hadden. Al zouden we ontsnappen, iedereen zag ons als een stelletje bedriegers. Maar ik had altijd nog Kay.
Mijn beste vriend zou me toch nooit opgeven?
Die gedachten aan Kay, gaven me kracht. Ik zou dit overleven, voor hem. En als ik hieruit kwam, zal ik weggaan. Dan vertrek ik met mijn beste vriend weg van mijn ouders, zus en iedereen de me niet geloofde.
Een zoemer klonk en de deur in mijn kamer schoof wat open. Ik nam dit aan als teken dat we weer weg konden. Ik liep de deur uit en kwam in de gang al gauw Will en Connor tegen. Samen dwaalden we door de gangen totdat we de rest van ons team vonden. We zaten in onze basis. Niemand sprak over het schokkende nieuws dat Ross zojuist met ons gedeeld had.
'Olivia is er nog steeds niet' merkte ik bezorgd op. Vlak nadat ik het gezegd had, hoorden we een gesmoorde gil uit de gangen komen. Terwijl mijn teamgenoten elkaar verward aanstaarden, sprong ik overeind en sprintte de gang in.
'Liv!' riep ik. Mijn stemgeluid echode door de gangen. Ik hoorde gestommel links van me en dus rende ik de linker gang in.
'Olivia!' schreeuwde ik weer. Ik stond stil aan het begin van een gang. Voor me zag ik hoe twee jongens uit het andere team Olivia optilden en haar meenamen.
'Hé, laat haar los!' riep ik en rende op hen af.
'Moeten we haar ook meenemen?' vroeg een van de jongens aan de tweede. Ze wierpen een blik op mij.
'Nee, ze is te sterk en koppig. Ze zal voor problemen zorgen' besliste de andere jongen. Snel renden ze met Olivia de andere kant op. Ik volgde hen op de voet.
Op de muren zag ik 'Kamp King' staan. Ik rolde met mijn ogen. Typisch. Plots had ik door waar de jongens naartoe gingen. Hun vervoerbox. Dat betekende dat ze Olivia mee wilde nemen naar het volgende level. De jongens stonden met de rest van hun team in de vervoerbox. De deuren konden ieder moment sluiten. Ik moest nog één gang door. Ik rende zo hard als ik kon.
'Kom op, sluit' hoorde ik iemand van team King mompelen. Nog maar een paar meter. De deuren begonnen te sluiten, zag ik. Op het laatste moment sprong ik. Door mijn snoekduik kon ik nog net door de laatste opening. Met een zweefrol belandde ik op de grond van de vervoerbox. Achter me sloten de deuren. Snel sprong ik overeind. Acht paar ogen keken me vijandig aan. Ik slikte en keek Olivia, die angstig terug staarde, aan.
Misschien was dit toch niet het slimste wat ik ooit gedaan had.
'Wat in vredesnaam moet dit voorstellen!' bulderde Ross ineens in mijn hoofd. Olivia en ik krompen ineen. Dit leverde ons vragende blikken op van het vijandige team. Ik hoorde Ross wat mompelen en een bel klonk.
'Jay, leg me eens uit, wat twee van mijn teamleden doen bij de jouwe' gromde Ross. Het was me duidelijk geworden dat het andere team nu ook in staat was Ross te horen.
'Die idioten' begon ik maar de leider van het andere team kapte me af. Hij gaf me een harde duw en ik kwam met een luide knal tegen de metalen wand en eindig op de grond. Ik mompelde een verwensing en keek de jongen vuil aan.
'Hé, dit was niet mijn idee maar eigenlijk bevalt het me wel' sprak Jay toen.
'Dit is tegen de regels, Jay' siste Ross.
'En twintig tieners ontvoeren is tegen de wet,' vuurde Jay terug. 'maar jij je zin, als je niet in staat bent ze in drie uur te bevrijden, mag mijn team doen met ze wat ze willen.' Ik rilde, dat zou een zekere dood betekenen. Ik hoorde Ross nog geërgerd grommen en daarna klonk weer hetzelfde belletje. Nu konden alleen mijn teamgenoten en ik Ross horen.
'Speler twee, speler vijf-' zei Ross.
'Yentl en Olivia, we zijn mensen geen robots Ross' onderbrak ik hem scherp.
'Yentl, Olivia,' herhaalde Ross zuchtend. 'blijf kalm en doe geen domme dingen.' Ik rolde met mijn ogen. Alsof het Ross wat kon schelen als Olivia en ik zouden sterven.
'Ik moet nu helaas het contact met jullie verbreken anders is er kans dat Jay iets probeert. We komen jullie zo snel mogelijk halen.' Hij klonk zowaar oprecht bezorgd. Misschien was Jay tot gruwelijkere dingen in staat dan ons simpelweg uit te schakelen.
Een klik klonk, nu stonden Olivia en ik er alleen voor.
'Maak hen vast' gebood de leider van team King.
'Ethan-'
'Zwijg Collin' beet de leider, Ethan dus, hem toe. Het was Ethan zelf die de zwarte zakdoek van zijn pols afhaalde en mij dwong mijn handen bij elkaar te houden. Stevig bond hij mijn polsen aan elkaar.
'We zijn er' zij hij daarna bot tegen zijn teamgenoten. Al zag hij ze denk ik meer als onderdanen. Ethan duwde mij voor zich uit en Amy kreeg Olivia toegewezen. Olivia's polsen waren dan ook lang niet zo strak vastgebonden.
Een fel licht scheen in onze ogen en een zeelucht vulde mijn neus. Toen ik, nog verblind door het licht, een stap zette, kraakte een houten vloer onder me. Ik vermoedde dat we op een schip of zoiets waren. Mijn vermoeden werd bevestigd toen ik mijn zicht terug had en ik kon zien dat we ons op een gigantisch schip bevonden.
'Wat is dit, een soort piratenschip?' vroeg ik me af. Ik kreeg geen antwoord. Plots was ik blij met het team wat ik had.
'Wat zou hier de bedoeling van zijn?' vroeg Collin zich af.
'Dat horen we zo wel van Jay' snauwde Ethan. Ik rolde met mijn ogen. Hij bracht wel sfeer in de hele situatie.
'Sluit hen op in het ruim' beval Ethan Amy en Collin. Zwijgend deden de twee wat er van hen verlangd werd. In het ruim werden ook onze voeten vastgebonden. Ik zat tegen een houten balk geleund, onze voeten zaten vastgebonden aan een tweede balk.
Ik zuchtte en liet mijn hoofd tegen de houten balk, waar ik tegenaan zat, vallen. We konden geen kant op, de deur zat op slot en zelfs als we uit deze ruimte wisten te komen, moesten we acht man zien te ontvluchten. De zaak was hopeloos. Ik zag Olivia licht trillen.
'Liv, het komt allemaal goed' probeerde ik geruststellend. Het leek niet veel te helpen. Ze ging alleen maar meer trillen.
'Liv, ik krijg ons hieruit, dat beloof ik je' zei ik haar. Ze keek me aan, beet op haar lip en knikte toen. Mijn hoofd zakte omlaag en mijn oogleden werden zwaar. Het regelmatige geschommel van het schip hielp ook niet echt. Langzaam zakte ik weg in een ondiepe slaap.
'Yentl!' Het was Olivia's stemgeluid, die me uit de slaap wekte. Ik schrok op.
'Alles goed? Wat is er?' riep ik uit.
'Rustig maar,' suste Olivia me. 'ik vroeg me alleen af wat dat voor een ding is.' Ze knikte naar iets verderop in de ruimte. Het was een timer. Hij stond op het moment op twee uur en vijfenveertig minuten.
'Dat is onze doods-timer,' zei ik bitter. 'als dat ding daar afloopt, schakelt Ethan ons uit.' Olivia slikte hoorbaar.
Het slot van het luik dat het ruim afsloot, kraakte. Gespannen keken Olivia en ik elkaar aan. Ethan was de eerste die zijn hoofd naar binnen stak. Achter hem kwamen Collin en een jongen, waarvan ik de naam niet wist, de trap af. Zonder ook maar een woord tegen ons te zeggen, verzamelde de drie een aantal spullen uit het ruim en vertrokken weer. Driekwartier verstreek.
'Yentl, Olivia' klonk Ross toen plots gedempt in ons hoofd. Olivia, die dit maal ingedut was, schrok op.
'Ross?' vroeg ik zacht, ik was bang dat Ethan of een van de andere me misschien kon horen.
'Ja,' zei Ross. 'luister, we proberen jullie hopeloos te vinden maar jullie schip ligt nog op een flinke afstand van het onze. Ik vermoed dat jullie vastgebonden zitten. We hebben nog twee uur, als jullie een kans willen maken, moeten jullie zien te ontsnappen uit de plek waar ze jullie opgesloten hebben. Dan moeten jullie het dek op. Hopelijk zijn we op tijd bij jullie schip en vinden we een manier jullie daar weg te krijgen voordat..'
'Voordat ze ons vermoorden' maakte ik af.
'Ja' mompelde Ross.
'Wat als Jay besluit de regels weer te negeren en ons gewoon nu al te doden?' vroeg ik.
'Dat doet hij niet,' zei Ross beslist. 'de stakker heeft een zwak voor jou, Yentl.'
'Wat' zeiden Olivia en ik tegelijk en ik kon me voorstellen dat de rest van onze teamgenoten op hun schip hetzelfde deden. Ross grinnikte.
'Het was een heel gevecht om jou in mijn team te krijgen' zei hij.
'Het is in ieder geval een hele opluchting om te weten dat Jay werkelijk een hart heeft' is het enige wat ik zei.
'Ross?' vroeg in toen. Een instemmend gebrom klonk.
'Wat is de missie van dit level?'
'De teams moeten een stadje van een schat beroven maar om in die stad te komen moeten ze eerst een portaal vinden.' Echte piraterij dus. Naast dat portaal dan.
'Dus het plan is duidelijk?' vroeg Ross daarna voor alle zekerheid.
'Ja' zeiden Olivia en ik tegelijk.
De vertrouwde klik klonk weer, Ross was weg.
'Denk je echt dat Jay-'
'Nee,' zei ik resoluut. 'als hij echt een zwak voor me had, had hij me niet ontvoerd en in een doodsspel gestopt.' Het woord 'zwak' kwam er spottend uit.
'Daar heb je een punt' zei Liv.
'Nu moeten we een manier zien te vinden om onszelf los te krijgen' zei ik peinzend.
Al bijna twee uur waren we opzoek naar allerlei mogelijke manieren los te komen. Niets leek te werken. Vermoeid liet ik mijn benen weer op de grond zakken. Het afgelopen halfuur had ik geprobeerd gewoon mijn benen los te trekken.
'Yentl, nog vijf minuten' zei Olivia paniekerig.
'Rustig, Liv, volgens mij wordt het hout van deze balk al zwakker' zei ik terwijl ik nogmaals mijn benen introk waardoor de ketting waarmee mijn enkels vastzaten tegen de balk knalden. Het hout kraakte. Olivia volgde mijn voorbeeld.
Precies toen de timer op één minuut kwam, schoot de ijzeren ketting door de houten balk. Ik hoop niet dat die balk belangrijk was. Ik zat dan nu wel niet meer vast aan de balk maar nog altijd aan aan de ketting. Olivia zat nog vast. Ik snelde naar haar toe en gaf zo goed als het kon een trap tegen de balk. Het ding begaf het. Moeizaam stond Liv op.
'Wat nu?' vroeg ik hijgend.
'Yentl, kijk daar, de sleutel!' zei Olivia ineens. Ik zag de grijze sleutel aan een haakje aan de andere kant van ruim hangen.
'Laat mij maar' zei ik. Onhandig liep ik naar de sleutel toe. Toen ik het ding te pakken had, liet ik het vallen doordat mijn handen ook nog vastgebonden zaten. Uiteindelijke lukte het me toch mijn enkels los te krijgen. Toen ik daarmee klaar was, liep ik rap naar Olivia en maakte ook haar enkels los. We waren net bezig onze handen proberen los te wrikken toen de timer afging. In een ruk keken Olivia en ik elkaar aan.
'Fuck' bracht ik uit.
Zo'n tweehonderd meter verderop zei Shawn hetzelfde.
Voetstappen op het dek klonk. Ze gingen richting het luik.
'Laat zitten,' zei ik tegen Olivia. 'we moeten weg zien te komen.' Gehaast doorzochten we het ruim.
'Daar' zei ik en wees naar een onopvallende deur in een hoek. Met onzen handen nog vast, renden we naar de deur.
'Misschien is er een sleutel' zei Olivia. We keken elkaar even aan en trapten toen tegelijk hard de deur in. Achter de deur was een trap.
'Kom op' zei ik. Ik ging Olivia voor de trap op. We kwamen uit in de scheepshut van de kapitein.
'Collin, Amy, Kylie, Cody!' hoorden we Jay uit het ruim roepen. Olivia keek me vragend en angstig aan.
'Als Jay vier van hen roept, betekend dat dat er slechts twee op het dek zijn,' bedacht ik snel. 'Naar buiten.' We renden het dek op. Op de voorkant stond een jongen met zijn rug naar ons toe te klungelen met de zeilen. Ik vermoedde dat de laatste jongen momenteel aan het roer stond. Hij zou niet van zijn plek komen.
De jongen die met de zeilen aan het klooien was, merkte ons inmiddels op. Hij greep een pistool uit zijn zak en richtte het ons op. Ik duwde Olivia opzij en dook zelf ook omlaag. Een schot volgde. Achter me sprong een raam kapot.
'Ze zijn hier!' schreeuwde de jongen die zojuist geschoten had.
We hoorden voetstappen vanuit het ruim.
'Opsplitsen' zei ik tegen Olivia. Ik rende een trap op, naar de verhoging waar het roer was. De jongen die aan het roer stond, kreeg mij in het oog. Hij haalde uit met zijn vuist. Ik ontweek zijn slag en trapte hem vervolgens in zijn maag. Geschreeuw liet me opschrikken. Verderop op het water kwam ons team aanvaren. Opgelucht haalde ik adem, misschien was er toch nog een kans. Snel gaf ik de jongen nog een knietje in zijn maag. Kuchend steunde hij op de rand van de verhoging. Vervolgens gaf ik hem nog een schop waardoor hij over het hek viel. Ik trok een pijnlijk gezicht toen de jongen met een klap neerkwam op de houten vloer van het dek. Dat moest pijn doen.
'Olivia,' schreeuwde ik toen. Het roodharige meisje keek op. 'Hou je vast!' Olivia greep de reling vast en ik gaf een harde ruk aan het roer. De boot kantelde gevaarlijk naar links. Iedereen stond inmiddels op het dek. Alle leden uit team King struikelden opzij. Olivia keek me aan en ik wees omhoog. Ze knikte en greep de mast vast. Ik volgde haar voorbeeld. Zo goed als het ging, beklommen we de masten. Ik moest echt mijn handen eens los zien te krijgen.
'Kom op jongens!' hoorde ik Ethan schreeuwen. Hij begon de mast waarop ik stond te beklimmen. Verbluft keek ik naar hem. Die jongen wilde me wel erg graag dood. Ik besloot niet te blijven staan, dan zou Ethan zo bij me zijn. Wankelend liep ik over de smalle balk die Olivia's en mijn mast verbonden. Aan de overkant hield Olivia de mast vast alsof het haar kind was.
'Hé!' riep Ethan achter me. Hij stond nu ook op de balk. Ik draaide me om.
'Jongens, waarom doen jullie niets?' riep Ethan naar beneden. Collin wees opzij. Ethan en ik keerden onze hoofden. Op slechts enkele meters afstand lag het schip van mijn team. Ze hielden pistolen gericht op de Kings. Opgelucht ademde ik uit. Dit duurde echter niet lang. In een ruk had Ethan naar me uitgehaald. Hij raakte me hard vlak naast mijn ogen. Ik struikelde achterover en kwam met mijn achterhoofd hard tegen de mast. Ik vloekte luid. Snel schopte ik Ethans benen onder zijn lijf vandaan door tegen zijn enkels te trappen. Hij viel plat op zijn buik en moest zich vastgrijpen aan de balk.
'Liv, laat je aan dat touw naar beneden zakken en ga over de loopplank naar ons team' siste ik snel.
Olivia twijfelde niet eens. Snel greep ze het touw en liet zich voorzichtig naar beneden zakken. Ethan was inmiddels weer opgestaan en wilde nogmaals naar me uithalen toen het schip ineens gevaarlijk kantelde en geschreeuw klonk. Ik schoof opzij en viel haast van de mast af. Ik keek opzij en mijn ogen werden groot. Goeie genade.
'Wat is er verdomme aan de hand?' riep Ethan naar beneden.
'Ethan' zei ik zo kalm mogelijk. Ik was opgestaan. Hij keek me kort aan en volgde toen mijn blik. Een verwensing verliet zijn mond.
Een enorme draaikolk was ontstaan tussen de schepen van de twee teams. De stuurman had moeite het schip uit de kolk te houden. Mijn team had door de draaikolk niet langer de pistolen gericht op team King. De Kings hadden Olivia daarom vastgegrepen.
'Ethan!' riep Collin naar boven. Ethan keek vragend omlaag.
'Wat doen we met haar?' vroeg hij en knikte naar Olivia. Ethan keek naar mij en leek te beseffen dat wij niet zoveel opschoten hierboven. Een gemene grijns verscheen op zijn gezicht.
'Gooi haar overbord' zei hij toen. Mijn ogen werden groot.
'Ben je niet goed?' riep ik uit. Cody en Collin sleurden Olivia mee naar de rand van het schip. Ze stribbelde hevig tegen maar ze was niet sterk genoeg. Olivia viel over de rand en ik sloeg mijn handen voor mijn mond.
'Nu jij schoonheid' zei Ethan. Ik gaf hem een neppe glimlach.
'Zoals je wenst' zei ik. Ik greep een touw vast.
Ik liet me van het platvorm rondom de mast vallen. Ik slingerde over de rand van het schip. Boven het woeste water, liet ik het touw los. De wind suisde langs mijn lichaam toen ik door de lucht naar beneden viel. Vol verbazing zag ik Ethan vanaf de mast naar me staren.
'Yentl!' kon ik Shawn nog vaag horen roepen.
Het water voerde me mee toen ik ermee in aanraking kwam. Het trok me omlaag en slokte me volledig op.
Kort was alles zwart.
Ik voelde hoe ik onderwater dreef. Toen was het in een flits weer licht om me heen. Hijgend kwam ik bovenwater. Met moeite kon ik bovenblijven, nu mijn handen vastgebonden zaten. Ik keek om me heen. Het water hier was rustig. Op dat moment besefte ik het.
Ik had de portaal gevonden.
-
Neww 😊
Ik had vandaag beloofd en officieel is het nog zondag 😉
Yentl, wat werk je je weer heerlijk in de nesten.
Ik heb morgen nog een dagje vrij. #Fieuw.
Ik ben zo klaar met school. Vreselijk. Wel blij om deze kiddo's weer te zien ArianneBoersma ingeeeeuh DianeVanDerKeur
GameFace is trouwens ook genomineerd voor de Netties! Houd ze in de gaten ;)
Zijn er al ships ontstaan in dit boek?
-Let me know!
Sweet Dreams,
MichhhB