CHAPTER 11 : DIAMOND
KIEN GAILLE POV
4 days………….
4 days ko lang namang hindi nakita si Bryan. Although we’re always talking over the phone, kaya lang di sapat eh. Miss na miss ko na siya. Sobra!!!!
“kien!!!! Tara sa canteen dali. Nagugutom ako. Meryenda tayo.” Pag aaya ni gelay. Mukhang maganda ang mood.
Hay!! Nagugutom na din ako. Makasama na nga.
“sige tara. Libre mo ba? Hehe.”
“hindi ah! Ikaw manlibre. Yaman yaman mo eh hahaha!”
“wag ka maingay loko ka. Secret lang yun.” Sabi ko habang nakatakip ang kamay ko sa bibig niya. Ingay nito talaga. Dito kase sa school eh parang commoner lang ako. Kami ni kuya. Tinatago naming an gaming secret identity. Wahahaha! Commoner na may kotseng service ahaha. Adik diba?
“hehe sorry na. so, libre mo na ako??”
“ahmmm. Pag may sign akong nakita ililibre kita haha.”
Napangiwe siya. “ano namang sign yun?”
“pag nakita natin si bryan, ililibre kita hahaha! ^____^”
“nyeh!! Ano ba yun. Sabi mo absent siya eh pa…………………….AYUN SIYA!!” turo ni gelay.
“pano ba yan ililibre mo ako hahaha! Yahoo!!!!”
“haha! Oo na, oo na!!”
Tapos lumapit naman samin si Bryan. Teka bat ang putla nito? Bakit parang mas pumayat siya? Anyare na??
“hi babe! I miss you!” sabi ni Bryan pagkalapit na paglapit palang. Then he hugged me.
I hugged him back. “I miss you too… kamusta? Lalo ka pumayat ah. Kumakain ka ba ng tama ha?”
“oo naman. Medyo nawalan kasi ako ng panlasa kaya yun medyo humina sa pagkain. Pero okay na ako.”
I looked at him and give a confused look.
“babe okay nga lang ako. Promise. Mukhang pupunta kayo ng canteen sama ako?”
“babe babe kayo dyan. Kayo na ba? Singit ni gelay.
“hindi pa. at Malabo na………..”
Nagulat naman ako sa sinabi niya. Anong Malabo na?? Malabo ng mging kami??
“anong Malabo na?” I asked him straight.
“h-huh?? Yun oh. M-Malabo na yung nakasulat sa bulletin kaya dapat palitan na.”
Tiningnan ko yung tinuro niya. At Malabo na nga naman yung nakasulat. Kinabahan naman ako dun. Hay!
“aish!! Ang dami mong nakikita. Tara na nga. Gutom na ako. Dapat marami kang kainin ha babe?”
Sabi ko kay bryan.
“opo angel ko!! ^__^”
“yuck!!!! Ano ba kayo? nakakasuya kayo. tara na!! tama na yang lambingan.”
Sabi ni gelay. Hahaha ang bitter lang nito.
Pagkarating namin sa canteen binigay ko ang wallet ko kay gelay at siya na bahalang bumili ng kahit anong gusto niya. Matagal kong di nakita tong babe ko kaya tutunawin ko muna ng tingin hahaha!!
“ice cream ba ako babe?” biglang tanong sakin ni bryan while smiling.
“h-huh?! Bakit?” naguguluhan ko namang tanong sa kanya.
“eh kase parang matutunaw na ako sa lupit ng mga titig mo. ^________^”
“ehh?? Hahaha! Nagawa pang bumanat. Just Let me stare at you babe. I missed you like im not seeing you for a year. Hayaan mo lang akong titigan ka na para bang kinakabisado ko ang bawat parte ng mukha mo.”
“babe kailangan mo na masanay na hindi tayo madalas magkikita.”
“h-huh?? Bakit? May problema ba?? I -Is there something wrong? Ayaw mo ba sakin? Bakit??”
Naiiyak na ako. Bakit kailangan ko masanay na di siya makikitang madalas? Bakit? Hindi ko kaya yun. Hindi!!
“oy babe! Wag ka iiyak. Bakit ka naiiyak?” natataranta niyang sabi.
“eh kasi sabi mo, dapat na akong masanay na di kita madalas makita? Bakit? Di mo na ba ako mahal?” paghehisterical ko.
“ano ka ba?? Babe wag ka umiyak please!!! Pigilan mo yan. Di yan pwede tumulo. Nako pigilan mo yan. Ang ibig ko lang kasing sabihin. Magiging busy ako ngayon mga susunod na araw so I cant promise you na araw araw magkikita tayo. Tatawagan at magtetext naman tayo eh. Please wag ka umiyak. Mahal yang diamond na yan. Baka di ko kayang bayaran yan.”
Haha! Natatawa na naman ako bigla sa mga sinabi niya.
“haha! Baliw! Bakit ka natataranta dyan? Tsaka di ko kailangan ng perang kabayaran para sa mga diamond na to. Ang kailangan ko lang ay ang ipangako mong parati ka lang dito sa tabi ko. yun lang at sapat na yong kabayaran.”
Sa sinabi ko. Bigla naman lumungkot ang mukha niya.
“babe okay ka lang? may problema ba?”
Ngumiti siya sakin pero ang mga ngiti niya ngayon, kakaiba. Nakangiti siya pero hindi katulad ng mga ngiti niya noon.
Nakangiti siya pero salungat ang pinapakita ng mga mata niya. Bakit parang nahihirapan siya? Bakit parang may something na nagpapahirap sa kanya?
“okay lang ako babe medyo pagod lang. oh ayan na si jellie kain na tayo.” Sabi niya habang papalapit na samin si gelay.
We ate in silence. No one try to open a conversation, even gelay she’s not talking.
After we eat, naglakad na kami pabalik ng room namin. Hinatid naman ako ni bryan at binigyan ng mahigpit na yakap at kiss sa noo.
Maraming gumugulo sa isip ko ngayon but because of his hug and kiss nawawala yong mga iniisip ko. kahit 6 months na kaming nagkakasama, he never fails to give me butterflies on my stomach.
He always makes my knees weak. And It makes me fall for him deeply.
………………….
BRYAN POV
Ang hirap naman ng ganito. Ang hirap na ng pinagdadaanan ko sa sakit ko, nahihirapan pa akong umarte na okay lang ako sa harap ni Gaille. Pinipilit kong magmukhang malakas sa harap niya para di siya mag worry.
Kanina sa canteen nung sinabi kong kailangan na niyang masanay na di kami gaano magkikita.
Bigla siyang naiyak. Nung mamuo ang mga luha sa mata niya, natakot ako.
Ayoko ko siyang makitang umiiyak. Kaya nataranta ako. I don’t wanna see her crying. I think it will kill me. Kahit na mamamatay na nga ako.
Dahil sa naging reaksyon niya kanina lalo ko lang napatunayan na mas lalong di ko na dapat sabihin sa kanya ang sakit ko.
She never doubted me, kaya I think I can convince her that im fine until my last breath. I know its kinda selfish, pero para din naman to sa kanya.
Hininhintay ko siya ngayon. May klase pa siya so maghihintay ako ng 30 mins.
I’ll try my best to look fine in front of her and sa mga taong nakakasalamuha ko. di ko masyado nararamdaman ang panghihina ng katawan ko dahil sa gamot na pinapainom sakin nung doctor ko.
Nakwento ko sa kanya yung about samin ni Gaille. My doctor is a female. Naiintindihan niya yung iba kong gusto, but still kahit siya. She wants me to tell Gaille everything.
Which is, mahihirapan ako. I can’t! di ko kaya. Hindi ko kayang Makita siyang nahihirapan ng dahil sa akin.
Gusto ko sa mga natitira ko pang araw. Puro masasayang memories lang ang gagawin namin. I don’t want to see her cry. Ang gusto ko lang Makita at madala sa pag alis ko ay ang happy memories namin ngayon. Selfish na kung selfish basta all I want is to be happy with her sa loob ng dalawang buwan.
15 more mins and uwian na si Gaille. Andito na ko sa tapat ng room nila. Tulad ng dati, marami pa ding girls ang nagtitinginan at nagpapacute sakin. Tsk! Iba talaga pag gwapo! Haha!
*krrrrrriiiiiiiiiiiinnnnnnnnnnngggg*
Nag ring na ang bell uwian na siya. Nakita kong nag sitayuan na mga classmates niya and yung iba lumabas na.
After 5 mins lumabas na rin siya. At nakita ko ang mga ngiting nakapagpapalimot sakin na may malala akong sakit.
“akala ko di mo ulit ako hihintayin eh. ^_^” sabi niya pagkalapit niya sakin.
“hehe. Babawi naman ako ngayon. Namiss kita ng sobra kaya dapat akong bumawi.”
“di naman kailangan yon. Basta nakikita kita ayos na ako dun. So san mo balak magpunta?”
San ko nga ba balak??hmmmmmmm…
“ahhmmm. Kain tayo sa park?? Tambay sa tree house?” tanong ko sa kanya.
“uhmm. Sure! ^__^ namiss ko na din pumunta dun. Tara na!”
Sa sobrang excitement eh kinaladkad na nga ako papuntang parking lot.
Sisimulan ko na ngayon ang pagpapakasaya naming dalawa. Wala na akong palalagpasin pang pagkakataon para makasama siya na pareho kaming Masaya. Sana lang di siya talaga magduda sakin.
Alam kong kahit masigla ang ipinapakita ko sa kanya, makakahalata pa din siya dahil sa pagbabago sa pisikal kong anyo. Pumapayat at lalo na akong namumutla. May mga lumalabas na din pasa sakin sa bawat tatama ako sa kung anong mabangga ko.
Sa ngayon ang gusto ko lang ay maging Masaya kaming dalawa. Yun ang importante sa akin.
--leave a comment and vote if you think I deserve to receive one.^_^