Yaprak SOYKAN
Beni tanıyorsunuzdur. Ben Yaprak Soykan.
Demir Soykan ve Mira Soykan'nın kızı. Bir anlamdada Mira Soykan'ın katili. Annem beni doğururken ölmüş , yedi yaşıma kadarda beni Ezgi Teyzem büyütmüş. Bunun sebebi ise Babamın çok acı çekmesiymiş. Ama daha sonra gelip beni almış. Şimdi ise Babamla çok iyiydim. Hayatımdaki tek güvendiğim , sevdiğim kişi Babamdı. Fazlasıyla yakışıklı , yapılı bir Babam vardı. Ten renklerimiz Babamla aynıydı. Annemi sadece resimlerden görmüştüm. Çok güzel sarışın bir kadındı. Ve Meriç Dayımın anlattıklarına göre Demir ve Mira aşkı sonsuzdu. Hala devam ediyordu.
Ben ise 17 yaşındaydım. Babamın hala küçük prensesiydim. Meriç Dayım , Babam ve ben aynı evde yaşıyorduk. Abim bildiğim tek kardeşim Rüzgar vardı birde. Onunla beraber büyümüştük. Okulda beni hep korumuştu onu çok seviyordum. Bir problemim olduğunda hep Ezgi Teyzeme gidiyordum. O benim ikinci Annem gibiydi. Bu yüzdende Rüzgarla kardeş gibiydik.
Koltukta Babamla karşılıklı oturmuştuk. Babam bana Annem ile anılarını anlatıyordu gözlerinde özlem vardı.
"Baba , Annemle nasıl tanışmıştın?"
Babam gülümsedi
"Lise yıllarımda sözde kötü çocuktum. Annen deli cesareti gösterip benim sırama oturmuştu sonra sürekli bana kafa tutmuştu beni kendisine çekende buydu zaten"
"Peki sonra ne oldu?"
"Sonra kavgalar ettik. Birden yakınlaştık. Annen çok enerjik bir kızdı. Mavi gözleriyle etrafa ışık saçıyordu. Sende aynı ona benziyorsun , davranışlarınız tıpatıp aynı. Çok inatcısın mesela söz dinlemiyorsun kafana eseni yapıyorsun Annende böyleydi."
"Baba ne zaman beni yanına götürüceksin?"
"Zamanı geldiğinde götüreceğim Prensesim"
Diyerek saçlarımdan öptü. Bazı geceler Babam benim yanımda uyuyordu. Annem gibi koktuğumu söylüyordu. Ve saçlarımın üzerinden öpmeyi seviyordu. Genellikle bana Prensesim diyordu.
Kapı çaldığında yerimden kaltım. Açtığımda karşımda Meriç Dayım vardı.
"Dayı!"
Diyerek sarıldım. Dayımı çok seviyordum. Annemle tıpatıp aynıydılar. Ikiside sarıydı. Ve ben Meriç Dayımın saçlarını çok seviyordum.
"Bücürüğüm yavaş ol beni boğacaksın"
"Dayı bana bücürük deme ufak değilim ben"
Dediğimde Dayım gülümsedi ve saçlarımı karıştırdı.
Aslında hayatımın bu şekilde rutin olduğuna bakmayın. Geceleri kendimi yiyordum. Annem kısmen benim yüzümden ölmüştü. Benim yaşamam adına ölümü riske almıştı. Bende bir Anne olmak için canımı verebilirmiydim bilemiyordum. Ama insan anlıyordu. Vermek zorunda kalıyordun.
"Yaprak okula kaydını yaptırdım."
Dedi Meriç Dayım.
"Teşekkür ederim. Şey Rüzgar'da orada değilmi?"
"Evet ama farklı sınıflardasınız"
"Tamam. Baba dışarı çıkabilirmiyim?"
"Geç kalmadan çıkabilirsin"
Babamın yanağından öperek evden çıktım.
Ilerimizdeki Ezgi Teyzenin evine geldiğimde kapıyı çaldım.
Kapıyı Berk Eniştem açtığında bana gülümsedi
"Hoşgeldin Yaprak"
"Meraba Enişte. Rüzgar evdemi?"
"Odasında"
Dediğinde gülümseyerek içeri girdim. Yukarı kata Rüzgar'ın odasına girdim. Televizyonun başında dikilmiş kanal değiştiriyordu. Sessizce gidip sırtına atladım sonra kahkahayı bastım.
Az kalsın düşecekti benide düşürmemek için bacaklarımı sıkıca tuttu
"Oha Yaprak hayvanmısın lan!?!"
"Düşüyordunn!"
Diye bağırıp tekrar gülmeye başladım. Rüzgar ile aramızda bir kaç ay vardı. Ben ondan büyütüm. Ama Rüzgar benden büyük gösteriyordu. Spora gittiği için kaslı bir vicudu vardı.Siyah saçları vardı. esmer bir çocuktu. Kulağındaki siyah küpesiyse ona ayrı bir hava katıyordu Tabi Babasıda Berk Öztürk gibi birisi olunca çocuk taş olmuştu.
"Ha ha ! Seni komik çocuk!"
Diye beni sırtından iteklediğinde sırıttım.
"Dışarı çıksakmı?"
"Ne yapacağız dışarıda Yaprak?"
"Çiftleşme dansı yapacağız Rüzgar! Allah aşkına ne yapabiliriz dolaşalım işte!"
Dediğimde Rüzgar göz devirdi.
"Senin gibi bir kız kardeş görmedim ben"
Gülümsedim. Öz olmasak bile birbirmizi kardeş görüyorduk.
Rüzgar dolabının önüne geçti benim olduğumu umursamadan üzerindeki tişörtü çıkartıp başka birşey giydi. Aslında alışıktım. Bana şu ana kadar Babam ve Rüzgar'dan başka hiçbir erkek yakın olmamıştı.
Odasından çıktık. Rüzgar hızlıca mutfağa geçti. Ezgi Teyzemin yanağından öperek konuştu
"Ezgi Sultan ben kaçar akşam gelirim"
"Tamam oğlum geç kalmayın"
Dediğinde göz devirdim. Ah şu Aileler ! Geç kalsak ne olurdu sanki ölmezdik yaa!
"Gidelim bakalım Mavi Göz"
Diyerek kolunu omzuma attığında bende kolumu beline doladım. Sahile kadar öyle yürüdük. Daha sonra sahilde olan bir kafeye girip bir şeyler içtik , sohpet ettik. Rüzgar benim abim , kardeşim , tek dostum , sığınamabileceğim tek kişiydi. Bana küçüklüğümüzden beri değer veriyordu tabi bende öyle.
Ezgi Teyzemin anlattığına göre Annemle ikiside aynı bizim gibi çok yakınmışlar hiç ayrılmamışlar. Bir keresinde Ezgi Teyzem aşkı uğruna Berk Eniştem ile başka bir şehre kaçmış. Annemde zamanında çok üzülmüş.
Valla Rüzgar bana haber vermeden öyle bir şey yapsaydı kafa göz dalardım.
"Rüzgar sen beni bırakırmısın?"
"Nerden çıktı şimdi bu?"
"Soruma soruyla karşılık verme"
"Peki o zaman. Sen salakmısın kızım insan kız kardeşini neden bıraksın?"
"Öyle diyorsan"
"Nereden geldi aklına?"
"Hiç Annem ve Ezgi Teyzem bizim gibilermiş hep beraberlermiş"
"Bizde öyle olucaz zaten Mavi Gözlüm"
"Hadi ama bana artık Mavi Göz demekten vazgeç"
"17 yıllık lafımı bozamam ben kusura bakma MAVI GÖZ"
dediğinde suratımı asıp dil çıkarttım. Rüzgar'da gülüp göz kırptı. Daha sonra dışarı baktı geri bana döndüğünde konuştu
"Haydi kalkalım hava kararmış"
"Ya Rüzgar biraz daha oturabiliriz"
"Olmaz Yaprak. Demir Eniştemin azarını çekemem ben"
Dediğinde kıkırdadım. Babam gözümde çok güçlü , kocaman yürekli bir adamdı. Benim ilk aşkımdı. Halada öyleydi. Babam beni çok kıskanırdı. Rüzgar'ın demek istediğide buydu. Bir keresinde benim yüzümden eve geç kalmıştık ve babam Rüzgar'a baya kızmıştı. Bilmiyorum belkide kaybetmekten korkuyordu. Aslında babamın tek korkusu kaybetmekti. Hayatındaki en önemli varlığını kaybetmişti ve bu yüzdende bana karşı fazla korumacıydı.
"Of ya ! Tamam"
Dediğimde Rüzgar hesabı ödedi ve kafeden çıktık.
Beraber eve kadar yürüdük. Kapımın önüne geldigimizde kapıyı çaldım. Babam kapıyı açtığında ikimizede gülümsedi. Ben içeri girereken babam kapıyı kapatmada Rüzgar'la konuştu
"Rüzgar söyle o babana bana hesap verecek. "
"Ne hesabı Enişte?"
"Sen söyle anlar o "
"Tamamdır iyi akşamlar"
"Sanada"
Diyip kapıyı kapattı . Babam bana dönüp sıkıca sarıldı ve saçlarımdan öptü . Bunu yapmayı gerçekten çok seviyordu.
"Yarın Deniz Abin gelecek"
"Öylemi çok sevindim"
Diyerek gülümsedim. Deniz Abim babamın erkek kardeşiydi ve kesinlikle kafa dengi bir adamdı.
Meriç Dayım mutfaktan çıkarken konuştu
"Deniz mi geliyor lan?"
"Evet "
"Neredeydiki o?"
"Annemin yanında duruyor"
"Baba bir gün Babaannemin yanına gidelim"
"Gideriz Prensesim"
Diyerek kolunun altına aldı beni.
"Ben ciddi anlamda bu evde dışlanıyorum"
Diye konuştu Meriç Dayım. Koşarak onada sarıldım.
"Yaa Dayı! Seni çok seviyorum"
"Len git! yalakaya bak. Hadi hadi yemek yiyelim"
Diyerek beni iteklediğinde kıkırdadım. Dayımı gerçekten seviyordum. Bana annemi anlatan tek kişiydi. Ve kardeş oldukları için çoğu hareketleri aynıydı. Bu yüzden Dayımı çok seviyordum.
Yemek masasına geçtiğimizde Babam ve Dayım maç sohpeti yaparken ben sessizce yemeğimi yiyordum.
Yemeğimi bitirdikten sonra masadan kalkarak konuştum.
"Ben odamdayım size iyi geceler"
"Iyi geceler prensesim"
Diye cevap verdi babam bana. Yanağından öperek yeşil tonlarında olan odama girdim. Meriç Dayımın söylediğine göre bu odayı Annem tasarlamıştı ve zevki gerçekten çok güzeldi. Benim adım Yaprak'tı ve yapraklar yeşil renginde olurdu. Bu yüzdende tam kişiliğime ve adıma uyuyordu bu renk.
Yatağıma uzanırken karşı duvardaki annemin resmine baktım. Ne kadarda güzel bir kadındı. Umarım bir gün bende onun gibi severdim. Umarım bende onun gibi güçlü ve fedakar bir kız olurdum. Umarım bende bir gün Mira Soykan olmayı başarabilirdim.
Sonundaaa! Yeniden herkese merhabalar. Ikinci kitabımın ilk bölümüyle karşınızdayım. Hayırlı uğurlu olsun❤. Ilk kitapta üzülmüş olsakta , bu kitabıda beğeneceğinizi umuyorum. Herkese iyi günlerrr❤