Sorry sa sobraaaang tagal na UD. Masyado akong na-hook sa KPop lately. First time kong maloka sa KPop. Dati-rati, sinusumpa ko ‘yan. Pero tama nga ang sabi nila, ‘wag magsasalita ng tapos. Haha.
Guys, ipa-plug ko lang. Panuorin niyo ang We Got Married – KhunToria (2PM’s Nichkhun and F(x)’s Victoria). Isa itong reality show sa Korea. Hanep. Grabe ang kilig. Para silang KimXi. Sa mga interesadong manood, pumunta kayo sa http://www.we-got-married-watch.blogspot.com then hanapin niyo sa gilid ang Nichkhun and Victoria. Promise. Hindi kayo magsisisi.
Ishe-share ko lang. Nu’ng natapos ko ang Khuntoria series, first time namugto ang mga mata ko sa kakaiyak. ‘Di ko alam kung OA lang ako o talagang nakakaiyak ang last episode. Panuorin niyo. Walang mawawala kung susubukan niyo. ‘Di ba? Kung curious kayo, ask niyo ako. HAHA! Kung alam niyo na ang tungkol dito, APIR TAYO DRE!
Siya nga pala, hindi ako tumatanggap ng dedications na ipino-post lang sa message board ko. Kung gusto niyong sa inyo mai-dedicate, PM me. No PM, no dedication. Salamat.
I dedicate this chapter to: borresjm19. Request granted. Sana magustuhan niyo.
Pasensya sa mahabang UD. Oh sige, basa na! :D
-Mia
KIM’S POV
Nagising ako ng bandang 5pm. Napatagal ang tulog ko ng hindi ko man lang namamalayan. Naramdaman kong mas magaan ang pakiramdam ko dahil nakapagpahinga ako. Silence filled the room. Nilibot ko ang mata ko sa buong kwarto. Naalala kong nasa loob nga pala ako ng yate. Nakaagaw ng atensyon ko ang isang malaking kahon na nakapatong sa may coffee table. Out of curiosity, binuksan ko ito. May card na nakadikit dito. Agad ko namang binuklat ‘yun. It was a card from Xian, telling me to wear the dress na nasa loob ng box. It was a plain blue dress na may taas na hanggang tuhod at flowy cut. Kahit medyo fitted ang damit, hindi pa rin gaanong halata ang baby bump ko.
I didn’t know what was that dress for. Sinunod ko lang ang nakasulat sa card. Kasama rin sa loob ng kahon ang isang set ng jewelry na bumagay naman sa damit at isang pares ng sapatos. 30 minutes had past, wala pa ring bakas o ni anino ni Xian. That’s why I decided to go out para hanapin siya.
Pag labas ko ng kwarto, medyo nag-aagawan na ang liwanag at dilim. Napatukod ako sa bar handle ng yacht habang tinatanaw ko ang breath-taking view na ‘yun. Nakaagaw rin ng atensyon ko ang hampas ng mga alon na sinasalubong namin. For a moment, nakalimutan kong hinahanap ko pala si Xian. Masyado akong na-distract sa sunset.
Nang tuluyang magdilim, saka ko naisipang malakad-lakad sa buong yate. Medyo malaki kasi ito kung ikukumpara sa ibang ordinaryong yate. The air was ice-cold as it brushed off my skin. Parang sumasayaw ang buhok ko sa hangin due to its strong breeze. Malapit na nga palang magpasko. ‘Yan ang nasa isip ko.
My thoughts were like ‘Saan kaya kami magse-celebrate ng Pasko?’. But then I realized na kahit saan pa kami mag-celebrate, kahit ano pa man ang handa namin ay hindi na mahalaga. As long as he’ll stay with me to celebrate the season I’m very much okay with it.
The coldness was replaced with warmth. Only to find out that Xian wrapped his coat around me as he hugged me from my back. Diniinan ko ang pagkakakapit ko sa kanya.
“Where have you been?” Casual kong tanong. Pero nu’ng mga panahong ‘yun, ‘di ko maipagkakaila na nagtampo ako dala na rin ng kaba na naidulot nang magising ako na wala siya.
“Nagpahangin lang saglit. Gutom ka na ba?”
“So, anong kalokohan na naman ‘to? Bakit kailangang naka-dress pa ako at ikaw naman, naka-tuxedo?” Saka ko lang kasi napansin na he’s wearing something formal.
“Come! I’ll show you.” Inalalayan niya ako papunta sa deck ng yate. Nabigla ako nang makita ko ang isang cello band na tumutugtog. I didn’t exactly know the title of the song but it was so good to my ears. Halos mapaluha ako sa sobrang pagka-touch. Naalala ko kasi kung paano kami nagsimula. Nagsimula ang lahat sa isang bar. Oo, sa isang bar kung saan una ko siyang nakilala. Kung saan unang nahulog ang loob ko sa kanya. Hanggang sa tila naging kakampi ko ang tadhana dahil ipinaglapit kaming dalawa sa isang unexpected event.
He happened to be my classmate sa isang minor subject. At bonus pang naging seatmate ko siya. Ipinagpares kami para sa isang project at dahil du’n, nakilala ko siya ng lubusan to the extent na pumupunta siya sa bahay namin at ganu’n din naman ako sa condo niya.
We started hanging out. We became so close despite of the short span of time. Mas lalo akong nagkaroon ng rason na mahulog sa kanya dahil kahit may pagkasumpungin siya nagagawa ko siyang pangitiin kahit papa’no. Dahil sa pagiging baliw ko sa kanya, naibigay ko ang sarili ko ng buo. Nakakahiya mang aminin, pero ginusto ko ‘yun at wala akong pinagsisisihan. Because of what happened, ikinasal ako sa kanya. I never knew na magiging totoo ang minsang pinangarap ko lang.
Inalalayan niya akong umupo sa isang lamesa na may nakasinding kandila, maganda centerpiece at mga kubyertos - a candlelight dinner to be exact. Nang makaupo ako, unti-unting lumiwanag ang buong paligid. Saktong-sakto ang pagkakaupo ko sa pagbukas ng mga ilaw na dala ng mga matataas na gusali. I don’t know pero hanggang ngayon, kinikilig pa rin ako sa mga ginawa niya.
I really enjoyed the food. Masarap kasi ito. And aside from the fact na masarap ito, si Xian ang nag-abalang maayos ‘tong lahat kaya pakiramdam ko, mas naging special ang dish. Pansin kong ilang araw na akong hindi naduduwal o nahihilo. Medyo okay ang pakiramdam ko kung ikukumpara nu’ng mga nakaraang araw. We talked about random things habang kumakain. Sa bagay ganito naman lagi ang eksena.
Nagtaka ako nang bigla siyang tumahimik. I mean, bigla na lang siyang lumingon palayo sa akin. He looked tensed and pale. I’ve never seen him like that before. He seemed so strange. Sa sobrang pag-aalala ko, napatayo ako sa kinauupuan ko. I drew myself near him saka ko hinagod ang likod niya. He was shaking. He looked like he’s going to vomit anytime.
I gave him a questioning look. Ngumiti lang siya at sabay sabing, “Wag kang tumingin sa isang bagay. Nakakahilo ‘yun. Look around. Maganda ‘di ba? Skyscrapers everywhere.” Sinunod ko ang sinabi niya. Oo nga, mas okay sa pakiramdam ang paglilibot ng tingin than focusing your attention sa isang bagay.
I thought he was going to be okay. Pero bumalik ang pamumutla niya. I wondered why. That time, hindi ko na napigilan ang sarili kong magtanong kung napa’no siya.
“Xi, are you okay?” Pinisil ko ang kamay niya. Hindi siya sumagot. Mas lalo akong kinabahan.
He stood up instead at pumasok sa loob ng yate. Gusto ko sana siyang sundan pero bigla siyang nagsalita.
“Stay here. Kukuha lang ako ng gamot.”
“Pero teka, napa’no ka? Anong masakit sa’yo?”
“Sea sick.” His answer was short and cold. Hindi ko na siya nagawang sundan pa dahil nagulat ako na may sea sick siya. I concluded na baka dahil ito sa pagewang-gewang na takbo ng yate dala ng malalaking alon.
Nilingon ko ang mga musicians na tumutugtog. They played a really good song. Pero hindi ko magawang ibaling ang atensyon ko sa tinutugtog nila dahil nga nag-aalala ako kay Xian. Kung alam ko lang na hindi pala siya sanay sumakay ng ganito, hindi na sana kami tumuloy. I hate to see him ill or suffering.
5 minutes…
10 minutes…
20 minutes…
30 minutes… 30 minutes ang inantay ko bago makarinig ng pagtawag mula sa kanya. Nagmadali naman akong pumasok sa loob. I was really nervous. Baka kasi kung napa’no na siya. I seriously didn’t know what to do. Wala pa naman akong kaalam-alam tungkol sa first aid. I was silently praying that he’s okay. Nu’ng mga panahong ‘yun, tila biglang bumigat ang bawat hakbang na ginagawa ko. I wanted to reach him as soon as I could pero nanghihina ako that time.
It took me awhile bago ko narating ang mismong loob ng yate. Ang ipinagtaka ko, bakit nakapatay ang mga ilaw? Was he sleeping? Nilibot ko ang paningin ko around the area. Pero wala akong makita maliban sa mga bagay na nasisinagan ng ilaw mula sa labas.
“Xian? Nasaan ka?”
Walang Xian na sumagot.
What’s weird was that, biglang bumukas ang maliliit na bumbilya ng ilaw. Kumukutip-kutitap ito. It felt so real to me. Nakahugis puso ito. Bigla akong napangiti ng hindi ko man lang namamalayan. Pinaghalong kilig, kaba, excitement at tuwa. He never failed to let me feel those things. May mga nagkalat pang mga rose petals sa sahig. Amoy na amoy rin ang lavender. Kung saan nanggaling, pwes, walang akong kaide-ideya.
Isang pamilyar na boses na naman ang narinig ko. Isabay mo na rin ang pagtugtog ng gitara.
Saying I love you
Is not the words I want to hear from you
It's not that I want you
Not to say, but if you only knew
My instincts didn’t fail me. It was Xian. Kahit pa ilang ulit niya na akong sinusurpresa ng ganito, hindi ko pa rin maiwasang magulat at ma-touch sa mga pasabog niya. Sino ba namang hindi? Hindi niya naman kailangang gawin ‘to pero ginagawa niya pa rin.
How easy it would be to show me how you feel
More than words is all you have to do to make it real
Then you wouldn't have to say that you love me
Bigla siyang tumitig sa akin ng mabuti.
'Cause I'd already know
Hindi ko alam kung normal pa ba ang pagtibok ng puso ko. Walang pagsidlan ang kilig at tuwa. Muli’t sa muli, bumalik na naman ang teenage hormones ko. He has constant effect on me.
What would you do if my heart was torn in two
More than words to show you feel
That your love for me is real
I hope hindi na siya nagdududa sa pagmamahal ko sa kanya dahil in the very first place, ako naman talaga ang unang nahulog.
What would you say if I took those words away
Then you couldn't make things new
Just by saying I love you
More than words
Now that I've tried to talk to you and make you understand
All you have to do is close your eyes
And just reach out your hands and touch me
Hold me close don't ever let me go
Dahan-dahan akong lumapit sa kanya. I rested my head on his shoulders. Hindi ko alam kung nakakasagabal ako sa pagtugtog niya. I don’t care, as long as magkatabi kami. Ikinawit ko ang braso ko sa braso niya which made him look me in the eyes.
More than words is all I ever needed you to show
Then you wouldn't have to say that you love me
'Cause I'd already know
What would you do if my heart was torn in two
More than words to show you feel
That your love for me is real
What would you say if I took those words away
Then you couldn't make things new
Just by saying I love you
More than words
Wala akong ibang nagawa aside sa pumalakpak. For me, he was and he will always be the best musician I’ve ever known. Abot-tenga ang ngiti ko. Masaya lang ako kasi nagri-reach out na siya kahit papa’no sa akin.
“Hindi ka ba iiyak?”
“Ha? Iyak? Para saan?” Imbes maiyak, natawa pa ako. Bakit naman ako iiyak? Eh masayang moment ‘yun tapos iiyak ako?
“Out of touch, siguro?” Nag-aalangan niyang sagot.
“Ano ka ba! Bakit ako iiyak eh masayang-masaya ako. Required ba ‘yun?” Bigla na naman siyang natahimik. “Oh, napa’no ka?”
He scratched my head. “Wala. Oh teka, bago ko makalimutan…”
“Ha?”
“For you…” Sabay abot sa akin ng bouquet ng bulaklak. Nakita kong namula ang pisngi at tenga niya. How cute!
“Xi!” Sabay giggle, “You’re blushing! Even your ears are turning red”
“Ha?” Hinawakan niya ang magkabilang pisngi niya. “Oi, hindi ah!” Then tumalikod siya sa akin.
“So nagtatampo ka na niyan?” Sinundot-sundot ko ang tagiliran niya. Ayaw ba naman kasi akong pansinin. Pero nag-end up kaming bati.
“Sorry, Kim…” Sorry? Actually, natakot ako sa sorry niya. Baka kasi may ginawa na naman siyang kalokohan.
“Sorry? Para saan na naman ‘yan?” Aaminin kong kinakabahan ako nu’ng time na ‘yun. Kinakabahan ako sa maaaring isagot niya.
“Sorry kasi alam ko, palpak ang ginawa ko. Hindi naman kasi ako magaling sa mga ganito. I was just pushing myself to do this kahit wala naman talaga akong alam tungkol dito. I did this to make you happy, to make it up to you. Pero pasensya na kasi alam ko, corny. I just want you to know na pinaghirapan ko ito. Sorry kung ito lang ang kaya ko. Don’t worry, I promise next time, mas gagalingan ko pa. ‘Yung tipong maiiyak ka na.”
“Aww! Halika nga rito.” I opened my arms wide to embrace him. Lumapit naman siya agad. “Ilang beses ko ba naman dapat sabihin sa’yo na kahit ‘di mo ‘to gawin, walang problema sa akin. I am very happy na hindi ka tumitigil sa pagsurpresa sa akin. I am thankful kasi nakikita ko ang efforts mo. I really appreciate what you did. Sa totoo lang, hindi naman ako naghahangad ng ganito. Makasama lang kita at every moment, I’m more than happy and contented.”
“So, ibigsabihin, hindi nabawasan ang pogi points ko sa’yo?”
“Hay nako. Kahit naman gumawa ka ng bonggang katangahan sa harap ko, it won’t make me love you any less. Teka nga. May kasalanan ka pa sa akin!”
“Ha? Ano na naman?!”
“Walang-hiya ka rin eh ‘no? Pinag-alala mo ako. Halos mataranta ako sa kaiisip sa’yo kanina. Sumakit pa ang tiyan ko sa sobrang takot ko kung napa’no ka. ‘Yun pala, drama lang ang lahat at ‘di ka naman pala talaga na-sea sick!”
Napakamot siya sa ulo niya. “Sorry. It was actually part of the plan para hindi mo mahalatang nagsi-setup ako rito. I’m sorry for making you worry. I promise, hindi na mauulit.” He gave his crooked smile which I could never resist.
Ilang oras after, bumalik din agad kami sa hotel. Hindi kasi kinaya ng katawan ko. Dala ng antok na rin. At isa pa, mahaba-habang pasyalan na rin naman ang nagawa namin.
Nauna akong naghilamos kaya nauna rin akong nahiga. Hindi ako makatulog. Nakailang ikot na ako sa higaan pero wala pa rin. Nang lumabas si Xian, I acted like I was asleep. Sabi niya kasi, magpahinga raw ako. Tama nga naman, dahil makakasama ito sa amin ng baby. Masamang magpuyat.
Niyakap niya ako mula sa likod. I heard him sigh. Nagawa niya pa ngang bumati ng “Good night sleepyhead” sabay halik. Kahit nu’ng yakap-yakap niya na ako, hindi ko pa rin nagawang matulog. Nakapikit ang mata ko pero gising na gising ang diwa ko. Ilang beses kong pinilit na umidlip pero walang nangyari. There was something that’s bothering me but I had no idea about it.
3 hours had past, pero hindi pa rin ako nakatulog. Biglang nag-ring ang telepono ni Xian. Gusto ko sanang sagutin pero nagising siya. Bumalik ako sa pag-arte kong tulog. Sino naman kaya ang tumatawag sa kanya ng ganitong oras? Gusto ko siyang tanungin kung sino ang nasa kabilang linya pero ayokong malaman niyang nagtutulug-tulugan lang ako.
“Hello?” Pabulong niyang sinagot. Habang ako, nakikinig lang. “Yes Doc. Napatawag ho kayo?” Saka siya lumabas ng kwarto. May kausap siyang doktor. Narinig kong binaggit niya ang salitang ‘Doc’.
I was deadly curious about their issues. Kaya sinundan ko si Xian sa labas. I was pretty careful with every step I made. Mahirap ng malaman niyang binabantayan ko siya. Hindi naman sa pinagdududahan ko siya. But could you blame me for acting paranoid? Nasa isang sugal ako kung saan wala akong laban. He’s secretive since day 1. Marami siyang itinatago sa akin. Marami akong hindi alam. Marami akong dapat malaman pero parang kinukunan ako ng karapatan.
“What happened?” Boses ni Xian ang naririnig ko mula sa kinalalagyan ko. Mga limang metro ang layo namin – enough para hindi niya mapansing nandito ako.
“What?! How come? Nabili ko naman ang mga gamot na kailangan niya. Pero bakit?” Gamot? Para kanino?
“No! She’ll get better! Hindi niyo kailangang gawin ‘yan. Do anything! Do everything! I can’t afford to lose her.” She? Her? Babae? Xian can’t afford to lose her? Halos mabaliw ako nang marinig ko mula sa bibig niya ang mga ‘yun. Nag-unahan ang mga taksil kong luha sa pagpatak.
“How come na lumala ang complications niya? I thought you were monitoring her condition. Fuck! Doc, please! Parang awa mo na. Help her. Just do anything except bringing her there. Mas lalala siya du’n.” Nakita ko ang pagsabunot niya sa buhok niya. I know eavesdropping is really bad pero hindi ko napigilan ang sarili ko. I wanted to have a hint about everything that’s happening around me.
“I still have 3-4 days here in Japan.” He sighed. “So what must I do?... Okay, kukuha ako ng flight pauwi first thing in the morning. Expect me to be there before 3pm. I’ll hang up now.”
Nagmadali akong tumakbo pabalik sa kwarto namin. Once again, I pretended asleep. Pero ang totoo, gustung-gusto nang kumawala ng mga luha ko. Nagpigil ako dahil ayokong marinig niya ang mga hagulgol ko. Tama nga ang sinasabi ng instincts ko sa akin. There’s something about him na itinatago niya sa akin. Para sa babaeng ‘yun ba ang mga gamot na nakita ko sa sasakyan niya noon? Sino nga ba ang mukha sa likod ng kasinungalingang ito? Bakit kailangan ‘tong gawin sa akin ni Xian.
Bigla na naman akong niyakap ni Xian. He kissed my hair, again. “Kim, I’m really sorry. I’m sorry. Ngayon pa lang, humihingi na ako sa’yo ng tawad dahil alam kong darating ang araw na masasaktan kita. I’m sorry.”
----Sana nagustuhan niyo. I think, Xian’s POV ang next chapter. Ewan. Susubukan ko. Haha. Pag may mga mali sa story ko o ‘di kaya mga bagay na ikinalilito niyo, paki-PM lang ako. Salamat.
BTW, ang yacht part ng story ay hango sa isang episode ng We Got Married – Khuntoria. Pati ang More Than Words na kanta. Kinanta kasi ni Khun ‘yun kay Vic. Wala lang. Share. <3
Follow on Twitter: @Kimxi_Gensan
Follow me on Twitter and on IG: @MiadelaFuente
-Mia