Έτρεξα ως το αυτοκίνητο. Η ωρα έχει πάει 4. Γαμωτο. Μπαίνω στο αμάξι και ανοίγω την μηχανή. Ο ιδρώτας με κανει να πετάξω τον σκούφο μου στο πίσω κάθισμα. Τα χέρια μου τρέμουν, και τα πόδια μου έχουν μουδιάσει. Όχι. Όχι πάλι. Έχει ενα χρόνο να μου συμβεί. Πρέπει να το σταματήσω. Αλλά δεν μπορώ. Τα δάκρυα κυλούν στα μάτια μου χωρίς τον έλεγχο μου.
Παρκάρω έξω από το μαγαζί που δουλεύει. Προσπαθώ να ηρεμίσω τον εαυτό μου. Πριν προλάβω να λάβω τα μετρα μου, άκουσα την πόρτα του συνοδηγού να ανοίγει. Η Bella κάθεται αναπαυτικά στο κάθισμα δίπλα μου και μου χαμογέλασε. Μόλις κοιταξε καλύτερα το πρόσωπό μου, το χαμόγελό της σβήστηκε.
"Harry τ-τι συμβαίνει?... Harry μίλα μου..."
"Ει-... Είμαι καλά."
"Δεν δείχνεις καλά." η φωνη της είναι απίστευτα ήρεμη, σαν να θέλει να με κάνει να νιώσω άνετα στο ίδιο μου το αυτοκίνητο.
"Είμαι."
"Μπορώ να δω τα χέρια σου...?" την κοίταξα παραξενεμένος.
Τα είχα μέσα στις τσέπες του παλτού μου χωρίς να το καταλάβω. Τα μάτια μου δεν έτρεχαν πια, αλλά το μούδιασμα και η κατασταση των χεριών μου παρέμενε ίδια. Κατάλαβε οτι είχα μπερδευτεί. Μου έγνεψε σαν επιβεβαίωση ότι ηταν εντάξει. Έβγαλα τις παλάμες μου από τις τσέπες μου και τοποθέτησα στον αέρα, μπροστά στα δικά της. Ταξίδεψε τα δάχτυλά της στα χέρια μου. Τύλιξε τα δάχτυλα της γύρω απο τα χέρια μου, και τα έσφιξε. Κατάλαβε οτι έτρεμα. Απομάκρυνε τα χέρια της, και τα τοποθέτησε πανω στο πόδια της. Τα ματια της καρφώθηκαν στον θώρακά μου. Παρατηρούσε την αναπνοή μου. Γρήγορη, κοφτή.
"Νιώθεις τα πόδια σου?" ρώτησε μετά απο λίγο.
"Νομίζω. Απλα ενα μούδιασμα..." απάντησα.
Ύστερα τα μάτια της καρφώθηκαν στο μέτωπό μου. Όλοι οι μυες μου ηταν σφιγμένοι. Και του προσώπου φυσικά.
"Πως νιώθεις το κεφάλι σου?" μίλησε.
"Βαρύ. Σαν... Ένα στεφάνι να σφίγγει την περίμετρο του κρανίου μου... Ζαλίζουμαι." ψιθύρισα.
Έβαλε τα χέρια της στο πρόσωπό της, και υστερα ανάμεσα στα γόνατά της. Πείρε μια βαθιά ανάσα και επέστρεψε πολύ γρήγορα στην θέση της. "Κρίση πανικού." είπε σχεδόν απο μέσα της.
"Τ-τι...?"
"Βρίσκεσαι σε κατάσταση πανικού. Το ξέρω."
"Π-πως είσαι τόσο σίγουρη...?"
"Το... Το πάθαινα συχνά. Ακόμα το παθαίνω... Τέλος πάντων. Ε-εχω ένα φάρμακο που θα σε κάνει να συνέλθεις, σήκω." βγήκε απο την πόρτα της και άνοιξε την δική μου. "Σήκω."
"Δεν... Δεν μπορω..."
"Είναι απλά στο μυαλό σου. Μπορείς. Τα πόδια σου θα τα νιωσεις καλυτερα αν περπατήσεις. Το κεφάλι σου θα βαρύνει πιο πολύ, αλλα είναι σύντομο."
Μου έδωσε το χερι της και με βοήθησε να βγω απο το αμάξι. Όταν φτάσαμε στο πίσω μέρος του αμαξιού, άφησε το χερι μου. Χαμογέλασε, και μου εγνεψε. Περπάτησαν αργά ως την πόρτα του συνοδηγού, και κάθησα. Έδαισα ρην ζώνη μου και άφησα το κεφάλι μου να πέσει πίσω. Άκουσα την μηχανή να ξεκινάει, και πριν το καταλάβω ήμασταν εξω απο το σπίτι της.
Με βοήθησε να ξαπλώσω στο κρεβάτι της, και τοποθέτησε στο μέτωπό μου μια υγρή πετσέτα. Χαμήλωσε τα φώτα, και μου έδωσε ενα σιρόπι. Έριξε πανω απο τον κορμό μου το πάπλωμα της, και κάθησε δίπλα μου κάπως ανακουφισμένη.
"Νομίζω πως το μούδιασμα έχει περάσει έως τώρα." ψιθύρισε.
"Ναι. Έπεσες μέσα."
"Το τρέμουλο σε περιπου δέκα λεπτά θα σταματήσει. Ο πονοκέφαλος θα παραμείνει αλλά με μικρότερη επιδραση στον οργανισμό σου."
"Μιλάς σαν επιστήμονας." γέλασα όσο μπορούσα απο τον πόνο.
"Μπορείς απλα να με αποκαλεί εξπερ σε αυτό το θέμα. Αλλά όχι όταν συμβαίνει σε εμένα." γέλασε και εκείνη. "Πρέπει να κοιμηθείς. Το βράδυ αν ξυπνήσεις δικαιούμαι μια εξήγηση για όλο αυτό, έτσι?"
"Bella..."
"Ναι?"
"Μπ-μπορεις να μείνεις εδώ?"
"Harry δεν..."
"Σε παρακαλώ..." εγνεψε και ξάπλωσε δίπλα μου.