Ξυπνάω στο κρεβάτι μου. Φοράω το φόρεμά μου από χθες. Το πρώτο λεπτό δεν θυμάμαι τίποτα από την χθεσινή βραδιά. Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου. Αμέσως, θυμάμαι την παρεξήγηση με τον Harry και την Eve. Θυμάμαι το πόσο κλάμα έριξα. Κατεβαίνω στο σαλόνι και βρίσκω τον Harry αποκοιμησμένο στον καναπέ. Γελάω και πηγαίνω στην κουζίνα. Φτιάχνω καφέ και εκείνη την στιγμή νιώθω τα χέρια του γύρω από την μέση μου. Γυρνάω, και τοποθετώ τα χέρια μου στο στήθος του. Τον σπρώχνω ελαφρά προς τα πίσω και δημιουργώ μεγαλύτερη απόσταση. Πηγαίνω στο δωμάτιό μου και βάζω ένα καθαρό παντελόνι και μια μπλούζα. Ξανά κατεβαίνω κάτω και παίρνω τον καφέ μου. Κάθομαι στον καναπέ και περιμένω να δω την αντίδρασή του. Εκείνος παίρνει μια κούπα και βλάζει για τον εαυτό του καφέ.
"Πώς ήρθα εδώ?" ρωτάω χωρίς να τον κοιτάζω.
"Μου ζήτησες να σε φέρω σπίτι. Σε πείρε ο ύπνος στο αυτοκίνητό μου, οπότε δεν μπορούσα να σε αφήσω μόνη." λέει και κάθεται στον πάγκο.
"Χμμ."
"Για χθες..."
"Όχι Harry. Δεν θέλω να συζητήσω τίποτα."
"Οκευ." αφήνει τον καφέ του στον νεροχήτη και φοράει τα παπούτσια του. Παίρνει το σακκάκι του και στέκεται μπροστά στην πόρτα. Σηκώνομαι όρθια και πηγαίνω προς εκείνον.
"Ευχαριστώ για χθες."
"Είναι εντάξει."
"Θα... τα πούμε αργότερα?"
"Ναι, θέλεις να έρθεις από το σπίτι μου κατά τις δέκα?"
"Ναι, μια χαρά." γνέφει και ανοίγει την πόρτα. Κοιτάζω την έξοδο του σπιτιού μου και μένω άφωνη. "Gus??" λέω και κάνω μερικά βήματα προς εκείνον. "Τι κάνεις εδώ?"
"Πέρασα να πω ένα Χρόνια Πολλά..." λέει και βγάζει ένα πακέτο πίσω από την πλάτη του.
"Έχεις γενέθλια...?" ψιθυρίζει ο Harry.
"Δεν το θυμόμουν καν...!! Gus ευχαριστώ πολύ!!" πηγαίνω προς το μέρος του και τον παίρνω μια σφιχτή αγγαλιά.
"Ρε σιγά..." τα μάγουλά του κοκκινίζουν.
"Θα... τα πούμε μετά Harry εμείς..." λέω και βγαίνει από το σπίτι. Κοιτάζει περίεργα τον Augustus και φεύγει. Χαμογελάω προσπαθόντας να δικαιολογήσω την συμπεριφορά του. Του κάνω νόημα να μπει μέσα και κάθεται στον καναπέ.
"Λοιπόν δεν θα ανοίξεις το δώρο σου??" παραλίγο να το ξεχάσω αυτό.
"Ν-ναι..." το παίρνω από τον πάγκο και βγάζω το περιτίλιγμα. Είναι ένα μπλε σκούρο, βελούδινο, παραλιλόγραμμο κουτί. Το ανοίγω και βλέπω ένα βραχιόλι με μικρές γυαλιστερές πέτρες. Χαμογελάω και το παίρνω στα χέρια μου. "Augustus... είναι υπέροχο... Δεν έπρεπε να μπεις στον κόπο τώρα...!"
"Σιγά τον κόπο!" χαμογελάει. "Λοιπόν τι θα κάνουμε σήμερα??
"Ε-εμ... Το βράδυ θα πάω από τον Harry..."
"Μάλιστα. Κατάλαβα Bells, μην το κουράζουμε, θα τα πούμε άλλη φορά..."
"Όχι όχι όχι!! Κάθε χρόνο περνάω μαζί σου τα γενέθλιά μου!! Δεν θα αλλάξει τίποτα φέτος!!" χαμογελάει και έρχεται προς το μέρος μου. Κάθομαι στον πάγκο και του χαμογελάω.
"Λέω να πάμε στο στέκι μας..."
"Μπα... Πέρυσι εκεί που πήγαμε περάσαμε πιο σούπερ...!!"
"Πάνε να ντυθείς...!" του δίνω ένα φιλί στο μάγουλο και τρέχω προς το δωμάτιό μου. Μίπως ήταν λίγο υπερβολικό αυτό?? Αλλά όχι γιατί να ήταν...? Γενέθλια έχω στο κάτω κάτω. Φοράω το άσπρο μου σκιστό τζιν και την μαύρη μου μπλούζα με το σήμα του Superman (Louis χαχα). Κάνω τα μαλλιά μου μια πλεκτή κοτσίδα και απίρνω την τσάντα μου. Βγαίνω χαμογελαστή στον διάδρομο και τον βλέπω να περιμένει όρθιος έξω από την πόρτα. Πηγαίνω στο μέρος του και μπλέκει τα δάχτυλά του με τα δικά μου. Κατεβαίνουμε την σκάλα και μπαίνουμε στο τζιπ του. Οδηγεί μέχρι το μαγαζί με τα παγωτά και λίνει την ζώνη του. "Μπισκότο??" γελάω και γνέφω. Μετά από λίγο γυρνάει με δύο μπολ παγωτό. Τα κρατάω μέχρι να φτάσουμε στο περσυνό στέκι. Παρκάρει έξω από το πάρκο και καόμαστε σε ένα παγκάκι. Τρώμε το παγωτό και για λίγο κρατάει μια ησυχία.
"Δύο μήνες πριν..." λέω.
"Τι?"
"Δύο μήνες πριν να μου το είχες πει... Και τώρα θα ήμουν μαζί σου..."
"Σκόπευα να σου το πω σήμερα..."
"Τι??"
"Είχα σκοπό να σου το πω σήμερα, αλλά με όσα έγιναν... Σκατά" ψιθυρίζει την τελευταία του λέξη.
"Χθες έγινε κάτι..."
"Δεν φαίνεσαι και τόσο εντάξει με την ανάμνηση... Πες μου."
"Είχαμε πάει σε μια έκθεση ζωγραφικής. Και ενφανίστηκε μια πρώην του. Μου μίλησε πολύ άσχημα, και για να μην κλάψω μπροστά της πήγα στο μπάνιο. Όταν γύρησα δεν βρήκα κανέναν τους. Μετά από ώρα ψαξίματος τους βρήκα στο μπάνιο να φιλιούνται..." δακρύζω καθώς λέω την τελευταία πρόταση.
"Ααα τον μαλάκα..." λέει λίγο πιο δυνατά από ότι έπρεπε.
"Με κυνήγησε μέχρι να μου πει ότι εκείνη του ρίχτηκε..."
"Και θέλεις να πας και στο σπίτι του, το βράδυ."
"Ναι, δεν ξέρω γιατί δέχτηκα."
"Bells, δεν είναι ανάγκη να τον αφήνεις να σε πληγώνει..." με πλησιάζει περισσότερο.
"Δεν...δεν ξέρω..."
"Α-απλά... Δώσε μου μια ευκαιρία..." τοποθετεί το χέρι του στο μάγουλό μου και έρχεται πιο κοντά μέχρι που νιώθω τα χείλη του πάνω στα δικά μου.
VOTES&COMMENTS!!!!