Πήγα διστακτικά προς την πόρτα. Κοίταξα μια τελευταια φορά τον Harry. Και τοτε μου ήρθε η ιδέα. "Σε παρακαλώ κρυψου!" είπα σιγανα. Με κοίταξε μπερδεμένος, και εγώ του έδειξαν με το χερι μου τον δρόμο προς το δωμάτιό μου. "Μείνε εκεί, σε παρακαλώ." είπα χωρίς να ακουστεί ήχος. Εγνεψε, και πήγε προς το δωμάτιό μου. Πείρα μια βαθιά ανάσα. Ανακούφιση. Μπορεί και να γλιτωσω τελικά. Χαμογελασα στην σκέψη, και άνοιξαν την πόρτα. Ο Augustus χαμογελούσε, και χωρίς να οω λεξη, τον άφησα να μπει. Ο θώρακας μου έκαιγε. Ενας κόμπος στο λαιμό μου, με έκανε να μην μπορω να πω τίποτα.
"Τι ήθελες να πούμε;" ρώτησε δήθεν αδιάφορα.
"Εμ.. Να... Για χθες... Απλα ήθελα να σιγουρευτω ότι δεν... Πως να το πω.. Δεν θα μπουν παλιά συναισθήματα στην μέση... Ξέρεις επειδή μου αρεσες παλιά, και τώρα το εμαθες... Δεν θα ήθελα να αλλάξει κάτι μεταξύ μας..."
"Ε;; Εμμ... Ναι... Σίγουρα!"
"Ωραία."
"Λοιπον, τι θα κάνουμε; Θες να δουμε καμια ταινία... Να βγούμε εξω..;"
"Εεε.. Κοιτά.. Έχω μια δουλεια... Πρεπει να φύγω..."
"Ελα τοτε.. Θα σε πάω εγώ, έχω το τζιπ μαζί..."
"Ξέρεις Εμμ... Πρεπει να ετοιμαστω... Και τέτοια.."
"Καλά εντάξει θα περιμένω..."
"Gus!! Είπα είναι εντάξει!! Θα πάω εγώ!!"
"Μα δεν πειράζει, έτσι και αλλιως δεν έχω να κάνω τίποτα άλλο! Θα σε περιμένω, πήγαινε!"
"Το κέρατο μου Augustus!!"
Χτυπησα το πέλμα μου στο πάτωμα, και τον κοίταξα θυμωμένη. Εκείνος κοίταξε το ποδι μου. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του και χαμογέλασε καθώς κάθησε στον καναπέ και άνοιξε την τηλεόραση. "Gus, θα σε σκοτώσω!" είπα σχεδόν απο μέσα μου. Ευρεία ως το δωμάτιο μου και βρήκα τον Harry, να κοιταζει τα τετράδια μου. Έτρεξα προς το μέρος του και του τα άρπαξα απο τα χέρια. "Harry!!" μάλωσα. "Συγνώμη, που να ξέρω..." προσπάθησε να δικαιολογηθεί. "ΜΗΝ πειραξεις ξανά τα τετράδια μου! Ποτέ. Οκαυ;" εγνεψε, και κάθησε στο κρεβάτι.
"Bella, για ποσο θα κρυβομαι; Βαρέθηκα."
"Βαρεθηκες;! Εμένα κοντεβει να μου στρίψει και εσύ λες οτι βαρεθηκες;!"
"Εντάξει, εντάξει, ηρέμησε."
"Πρέπει να τον πάρω απο δω... Δεν γίνεται να σε βρει..."
"Ποιο είναι το πρόβλημα; Είναι το αγόρι σου ή κάτι τέτοιο;"
"Ο-οχι... Απλα.."
"Τοτε; Bella, δεν είναι αναγκη να το κανεις αυτό. Μπορω απλα να πάω εξω και να του μιλήσω..."
"Harry.... Harry!! Γυρνά πίσω....!!!"Δεν πρόλαβα να πω τίποτα παραπανω. Ο Harry είχε βγει απο το δωμάτιο και κατευφηνονταν προς το σαλόνι. Πρεπει να κάνω κάτι, να σκεφτώ μια δικαιολογία. Κυρίαρχο συναίσθημα: Φόβος. Φόβος για να μην χάσω τον καλυτερο μου φιλο. Δεν πρεπει να τον χάσω. Πρεπει να πω κάτι. Αλλά τι; Ο,τι και να του πω δεν πρόκειται και να με πιστέψει. Και η αλήθεια, ηλίθια φαίνεται.
"Bella...τι κανει αυτός εδώ;" φωνάζει απο το σαλόνι ο Gus. Τέλεια. Ετοιμάστε το φέρετρο μου. Έτρεξα προς το σαλόνι. Στάθηκα στην άκρη του διαδρόμου, και στάθηκα με το βάρρος μου στον τοίχο.
"Bella, κάτι σε ρωτησα." είπε.
Κοίταξα τον Harry. Τα ματια μου έγιναν υγρά. Δεν μπορούσα να κρατήσω τον εαυτό μου. Τους πλησίασα. Κάθισα στον καναπέ και τοποθέτησα τα χέρια μου ανάμεσα στα χέρια μου. Τα δάκρυά μου έκαναν την εμφάνιση τους χωρίς την άδειά μου. Ένιωσα τα μακρυά και κρύα δάχτυλα του Harry να τοποθετούνται στον ώμο μου. ''Εγώ φταίω γι αυτό, έτσι;'' μου ψιθύρισε. Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά. Έριξα το βάρος μου πίσω,και ακούμπησα την πλάτη μου στον καναπέ. Κοίταξα τον Gus, και έκλαψα ακόμα πιο δυνατά. Κάθισε και εκείνος δίπλα μου. Πήγε να με ακουμπήσει, αλλά τραβήχτηκα προς το μέρος του Harry. ''Harry, μπορείς να μας αφήσεις μόνους; Τ-το... ραντεβού για το βράδυ ισχύει κανονικά. Στις 10.'' έγνεψε και πήγε προς την πόρτα. ''Bella, ήρεμα,έτσι;'' έγνεψα σαν απάντηση. Άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Αφήνοντας με μόνη με τον Gus. Θα έπρεπε να του δώσω κάποια εξήγηση. Αλλά τι να πω. Η αλήθεια δεν θα είναι αρκετή για να δικαιολογηθώ.
''Μπορείς να μου εξηγήσεις;''
''Δεν ξέρω τι να σου πω. Ειλικρινά.''
''Θέλω όμως μια εξήγηση. Και νομίζω την δικαιούμαι.''
''Σίγουρα. Απλά δεν ξέρω τι να πω .Σε περίμενα, και απλά εκείνος εμφανίστηκε στην πόρτα μου. Δεν έφταιξα κάτι. Δεν έκανα τίποτε.''
''Στο δωμάτιό σου... τ-τι...''
''Τίποτα. Του ζήτησα να κρυφτεί. Για να μην θυμώσεις. Augustus, δεν μπορώ να σε χάσω. ''
''Γιατί να σου θυμώσω;"
"Δεν ξέρω, κάτι θα έχεις και εσύ για να μου θυμώσεις..."
"Όχι. Δεν υπάρχει λόγος. Και δεν χρειαζόταν να τον κρύψεις..."
"Όταν με ρώτησες τι κάνει αυτός εδώ, πάγωσα. Δεν ήξερα τι έπρεπε να σου πω. Σίγουρα, ήθελα να εξαφανιστώ.''
'' Αυτό, μην το ξανά πεις. Αν εξαφανιστείς θα πεθάνω." ένα μικρό γέλιο βγήκε από το στόμα μου.
''Ναι, καλά.''
'' Bella, όσο και να μην το πιστεύεις... εγώ.. εγώ εμ... Bella... σ'αγαπάω....''
Hello my readers!! Χίλια συγγνώμη που έχω τόσες μέρες να ανεβάσω αλλά είχα ξεμείνει από έμπνευση τελείως!! Κάντε Vote/ Comment για να ξέρω αν σας άρεσε και να συνεχίσω όσο πιο σύντομα μπορώ!!
P.S. Αυτό το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην Elena Horan Jr που μάλλον είναι η νούμερο 1 θαυμάστρια αυτής της ιστορίας. Θέλω να πω, ότι την λατρεύω, και να της πω επίσης ένα τεράστιο ευχαριστώ, που με υποστηρίζει τόσο πολύ με τα votes και τα comment της!! Σε λατρεύωωω!!!
See you at the next chapter!!! Love you all
~Sophia