အပိုင်း (၃၇၉) အမှတ် (၂)အလယ်တန်းကျောင်းက ကလေးများ
ကံအားလျော်စွာ ထိုကောင်လေးများသည် မျက်နှာအမူအရာဖတ်တတ်ပြီး ချင်မော့က သွားမရှုပ်သင့်သူတစ်ယောက်မှန်း နားလည်သွားကြတော့သည်။ သူတို့သည် သူတို့သူငယ်ချင်းကို တားရန် ထလျှောက်လာကာ ရှင်းပြလိုက်လေသည်။
“ အစ်ကို ကျွန်တော်တို့တွေ နောက်တစ်ယောက်ရဖို့ အလျင်လိုသွားလို့ပါ၊ ကျွန်တော် ဒီနားမှာ ဂိုဏ်းလေးတစ်ခုရှိတယ်”
“ဂိုဏ်းဟုတ်လား”
ဖူကျို့သည် သူမ၏မျက်ခုံးများကို ပင့်ထားလိုက်၏။
“ ဘယ်တုန်းက ဟီးရိုးဂိမ်းမှာ ဂိုဏ်းတွေရှိလာတာလဲ”
ထိုလူသည် မျှော်လင့်မထားလောက်အောင် လေးလေးနက်နက် ပြန်ဖြေလိုက်၏။
“ ဂိမ်းထဲမှာမဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါက ကျွန်တော်တို့ကျောင်းနဲ့ အမှတ် (၁)အလယ်တန်းကျောင်းကြားက ကိစ္စပါ၊ ကျွန်တော်တို့ ရှုံးလို့မဖြစ်ဘူး”
အမှတ်(၁)အလယ်တန်းကျောင်းမှ လူဖြစ်သည့် ဖူကျို့သည် သူတို့ကို မည်သို့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမည်မသိ ဖြစ်သွားတော့သည်။
ထိုလူသည် အတန်စိတ်လှုပ်ရှားကာဖြင့် ဆက်ပြောလိုက်၏။
“ သူတို့တွေက တခြားလူတွေကို ဖိတ်ပြီး ဟီးရိုးထဲမှာ ကျွန်တော်တို့ကို စိတ်ခေါ်ခဲ့တာ၊ သိတဲ့အတိုင်းပဲ ကျွန်တော်တို့မှ လေးယောက်ပဲရှိတယ် ပြီးတော့ 5v5 ကစားဖို့ဆို တစ်ယောက်ထပ်လိုနေတယ်၊ အခုသူတို့တွေက သူတို့ကိုယ်သူတို့ အရမ်းအားပြည့်နေတဲ့ပုံနဲ့ ကျွန်တော်ကို ငကြောက်တွေကို ပြောနေတာ”
သူသည် စားပွဲကို ဆောင့်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်လေသည်။
“ အမှတ် (၂)အလယ်တန်းကျောင်းက အဲလိုငကြောင်တွေကို ဘာလို့ အရှုံးပေးရမှာလဲ၊ သူတို့အားလုံးက စာဂျပိုးတွေလိုပဲ ပြီးတော့ စာလုပ်ဖို့လောက်ပဲ သိတာ သူတို့ကို ရှုံးသွားတာက ကျွန်တော်တို့ကို စော်ကားနည်းတမျိုးပဲဗျ”
“ အဟုတ်ပဲ”
ကျန်သုံးယောက်က သံယောင်လိုက်ကြ၏။ သူတို့သည် ကျောင်းဂုဏ်သိက္ခာအတွက် ရင်ဆိုင်ကြတော့မည့်ဟန် ဖြစ်နေလေသည်။
ချင်မော့သည် ထိုဖိအားပေးဖိတ်ခေါ်ချက်ကို ကြားလိုက်ပြီးနောက် ဖြည်းညင်းစွာ ထုတ်ပြောလိုက်တော့သည်။
“ဒီလိုဆို ငါ မင်းတို့ဆီ ဝင်ဖို့ ပိုတောင်မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး”
“ဘာလို့လဲ”
ထိုကလေးသည် သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေ၏။
“အစ်ကို အခုနတုန်းက ရိုင်းပျမိတာ တောင်းပန်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အရေးကြီးနေလို့ပါ၊ ယောက်ျားတစ်ယောက်အနေနဲ့ အစ်ကို သိပါတယ်ဗျာ ၊ ကျွန်တော်တို့ ယောက်ျားတွေက ဒီလိုပုံစံမျိုးနဲ့တော့ မျက်နှာပျက်ခံလို့မဖြစ်ဘူးလေ၊ ကျွန်တော်တို့ ချဖို့လိုတယ်”
ချင်မော့သည် သူ့ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ပုံမှန်လေသံဖြင့် ပြောလိုက်လေသည်။
“ဘာလို့လဲဆိုတော့ ငါက အမှတ် (၁) အလယ်တန်းကျောင်း ထွက်လေ”
တဒင်္ဂအတွင်း ။
ထိုလေးဦးသည် အေးခဲသွားတော့၏။
သူသည် ငမိုက်သားများနှင့် တူသွားတော့သည်။
သူတို့သည် အခုလေးတင် သူတို့ပြောခဲ့သည့် စကားများကို ပြန်အမှတ်ရသွားတော့သည်။
ငကြောင်တွေ... စားဂျပိုးတွေ....တဲ့။
ယခုမူ သူတို့သည် ရင်သပ်ရှုမောလောက်အောင် ချောမောလှသည့် သည်လူရှေ့တွင် သူတို့ကိုယ်တိုင်းအကြောင်း ပြောပြနေသည်ဟု ခံစားလိုက်ရတော့သည်။
သို့တို့ ဒါသည်လည်း အရေးမကြီးသေးပေ။
အဓိကအချက်မှာ ကျန်းမြို့တွင် လွန်ခဲ့သည့် ဆယ်နှစ်ကျော်ကတည်းက သည်ကျောင်းနှစ်ကျောင်းသည် ရန်သူများဖြစ်နေလေသည်။
ရန်သူစစ်စစ် ပမာပင်။
ကောင်လေးအားလုံးသည် ရန်သူစစ်စစ်ဟူသည့် အဓိပ္ပာယ်ကို သိကြ၏။
သူတို့ကို မည်သို့မှ ကူညီဖို့ရာ မဖြစ်နိုင်ပေ။
ဖူကျို့သည် အသားအချို့ကို ခိုးယူရန်ကြိုးစားနေ၏။ သို့သော် သူမသည် ထိုသို့ ကြည့်လိုက်ချိန်မှာပင် ကြီးမြတ်လှသည့်သခင်လေးက သူမ၏ခေါင်းကို အဝေးသို့ တွန်းလိုက်လေသည်။
ချင်မော့သည် တစ်ဖက်အဖွဲ့ကို နောက်ဆုံးလက်သီးပစ်သွင်းလိုက်လေသည်။
“ သူ့ကိုတော့ မစဥ်းစားမိစေနဲ့ သူလည်း အမှတ် (၁) အလယ်တန်းကျောင်းကပဲ”
တစ်စက္ကန့်မျှ ကုန်လွန်သွား၏။
အသားကင်ဆိုင်နေရာလေးသည် ချောက်ချားဖွယ် တိတ်ဆိတ်နေလေသည်။
ဖူကျို့သည် သူတို့ရှေ့မှ မျက်လုံးအဝိုင်းသားနှင့်ထိုလေးယောက် နင်နေသည့်ပုံကို ကြည့်လိုက်၏။ သူမသည် ထိုပုံကို သဘောကျသွားပြီး ရယ်ချင်သွားတော့သည်။ ... ဒီအမှတ်(၂)အလယ်တန်းက လူတွေက ရိုးချက်ပဲ။
“ သောက် - ကျိုး -နဲ “
ထိုလူသည် လှည့်ထွက်သွားပြီး မှော်ဆန်ဆန်အရာတို့ကို မျှော်လင့်မထားတော့ သူ့သူငယ်ချင်းကို ပြောလိုက်တော့သည်။
“ အခုဘာလုပ်မလဲ၊ ဒါဆို ငါတို့တွေက လျိုကျုံးမင် အနိုင်ပေးလိုက်ရတော့မှာလား”
ဖူကျို့သည် ထိုစကားကို ကြားလိုက်ချိန်တွင် သူမ၏လက်သည် တုံ့ဆိုင်းသွားတော့သည်။
“ နင်တို့တွေ ဘယ်သူ့အကြောင်းပြောနေတာလဲ”
“လျိုကျုံးမင်လေ”
အင်တာနက်ရူးကောင်လေးများက အတင်းပြောလိုက်ကြ၏။
“ အမှတ် (၁) အလယ်တန်းကျောင်းရဲ့ ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်၊ မင်း သူ့ကို မသိဘူးလား”
ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်တဲ့လား။
ဖူကျို့သည် ထိုစကားကို အရသာခံလိုက်ပြီး ပြုံးလိုက်၏။
“ သိတာပေါ့၊ ငါ သူ့ကို မကြိုက်လို့ပါ၊ ဒါကြောင့် ဒီပွဲမှာ ငါ နင်တို့ကို ကူညီမယ်၊ ပြီးတော့ မင်းတို့နိုင်ခဲ့ရင် ညစာကျွေးရမယ်”
“ ဘာလို့လဲ”
ကောင်လေးများသည် အူကြောင်ကြောင် ပြန်ဖြစ်သွားလေသည်။
ဖူကျို့က အော်ရယ်လိုက်၏။
“ ညစာအတွက် မပေးချင်ဘူးဆိုလဲရပါတယ်၊ အမှတ် (၂)အလယ်တန်းကျောင်းရဲ့ ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်က အမှတ်(၁)အလယ်တန်းကျောင်းရဲ့ ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်ကို ကြောက်နေတာလို့ လူတွေ ထင်သွားတော့မှာပဲ”
“ဘာ”
လျှာစောင်းထက်လှချည်လား။
ဖူကျို့သည် သူ ထပ်ပြောလာလိမ့်မည်ဟု တွေးထား၏။
ကောင်လေးသည် သူ့ခေါင်းကို လှည့်လိုက်၏။
“ ငါတို့ ဘယ်လောက်ပေးရမှာလဲ”
ဖူကျို့ : “...”
...
Zawgyi
အပိုင္း (၃၇၉) အမွတ္ (၂)အလယ္တန္းေက်ာင္းက ကေလးမ်ား
ကံအားေလ်ာ္စြာ ထိုေကာင္ေလးမ်ားသည္ မ်က္ႏွာအမူအရာဖတ္တတ္ၿပီး ခ်င္ေမာ့က သြားမရႈပ္သင့္သူတစ္ေယာက္မွန္း နားလည္သြားၾကေတာ့သည္။ သူတို႔သည္ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းကို တားရန္ ထေလွ်ာက္လာကာ ရွင္းျပလိုက္ေလသည္။
“ အစ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ ေနာက္တစ္ေယာက္ရဖို႔ အလ်င္လိုသြားလို႔ပါ၊ ကြၽန္ေတာ္ ဒီနားမွာ ဂိုဏ္းေလးတစ္ခုရွိတယ္”
“ဂိုဏ္းဟုတ္လား”
ဖူက်ိဳ႕သည္ သူမ၏မ်က္ခုံးမ်ားကို ပင့္ထားလိုက္၏။
“ ဘယ္တုန္းက ဟီးရိုးဂိမ္းမွာ ဂိုဏ္းေတြရွိလာတာလဲ”
ထိုလူသည္ ေမွ်ာ္လင့္မထားေလာက္ေအာင္ ေလးေလးနက္နက္ ျပန္ေျဖလိုက္၏။
“ ဂိမ္းထဲမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါက ကြၽန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းနဲ႕ အမွတ္ (၁)အလယ္တန္းေက်ာင္းၾကားက ကိစၥပါ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရႈံးလို႔မျဖစ္ဘူး”
အမွတ္(၁)အလယ္တန္းေက်ာင္းမွ လူျဖစ္သည့္ ဖူက်ိဳ႕သည္ သူတို႔ကို မည္သို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမည္မသိ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
ထိုလူသည္ အတန္စိတ္လႈပ္ရွားကာျဖင့္ ဆက္ေျပာလိုက္၏။
“ သူတို႔ေတြက တျခားလူေတြကို ဖိတ္ၿပီး ဟီးရိုးထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို စိတ္ေခၚခဲ့တာ၊ သိတဲ့အတိုင္းပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွ ေလးေယာက္ပဲရွိတယ္ ၿပီးေတာ့ 5v5 ကစားဖို႔ဆို တစ္ေယာက္ထပ္လိုေနတယ္၊ အခုသူတို႔ေတြက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အရမ္းအားျပည့္ေနတဲ့ပုံနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ကို ငေၾကာက္ေတြကို ေျပာေနတာ”
သူသည္ စားပြဲကို ေဆာင့္လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္ေလသည္။
“ အမွတ္ (၂)အလယ္တန္းေက်ာင္းက အဲလိုငေၾကာင္ေတြကို ဘာလို႔ အရႈံးေပးရမွာလဲ၊ သူတို႔အားလုံးက စာဂ်ပိဳးေတြလိုပဲ ၿပီးေတာ့ စာလုပ္ဖို႔ေလာက္ပဲ သိတာ သူတို႔ကို ရႈံးသြားတာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေစာ္ကားနည္းတမ်ိဳးပဲဗ်”
“ အဟုတ္ပဲ”
က်န္သုံးေယာက္က သံေယာင္လိုက္ၾက၏။ သူတို႔သည္ ေက်ာင္းဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ရင္ဆိုင္ၾကေတာ့မည့္ဟန္ ျဖစ္ေနေလသည္။
ခ်င္ေမာ့သည္ ထိုဖိအားေပးဖိတ္ေခၚခ်က္ကို ၾကားလိုက္ၿပီးေနာက္ ျဖည္းညင္းစြာ ထုတ္ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
“ဒီလိုဆို ငါ မင္းတို႔ဆီ ဝင္ဖို႔ ပိုေတာင္မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူး”
“ဘာလို႔လဲ”
ထိုကေလးသည္ သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။
“အစ္ကို အခုနတုန္းက ရိုင္းပ်မိတာ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အေရးႀကီးေနလို႔ပါ၊ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အစ္ကို သိပါတယ္ဗ်ာ ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေတြက ဒီလိုပုံစံမ်ိဳးနဲ႕ေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္ခံလို႔မျဖစ္ဘူးေလ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခ်ဖိဳ႕လိုတယ္”
ခ်င္ေမာ့သည္ သူ႕ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ပုံမွန္ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလသည္။
“ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ငါက အမွတ္ (၁) အလယ္တန္းေက်ာင္း ထြက္ေလ”
တဒဂၤအတြင္း ။
ထိုေလးဦးသည္ ေအးခဲသြားေတာ့၏။
သူသည္ ငမိုက္သားမ်ားႏွင့္ တူသြားေတာ့သည္။
သူတို႔သည္ အခုေလးတင္ သူတို႔ေျပာခဲ့သည့္ စကားမ်ားကို ျပန္အမွတ္ရသြားေတာ့သည္။
ငေၾကာင္ေတြ... စားဂ်ပိဳးေတြ....တဲ့။
ယခုမူ သူတို႔သည္ ရင္သပ္ရႈေမာေလာက္ေအာင္ ေခ်ာေမာလွသည့္ သည္လူေရွ႕တြင္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္းအေၾကာင္း ေျပာျပေနသည္ဟု ခံစားလိုက္ရေတာ့သည္။
သို႔တို႔ ဒါသည္လည္း အေရးမႀကီးေသးေပ။
အဓိကအခ်က္မွာ က်န္းၿမိဳ႕တြင္ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းက သည္ေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္းသည္ ရန္သူမ်ားျဖစ္ေနေလသည္။
ရန္သူစစ္စစ္ ပမာပင္။
ေကာင္ေလးအားလုံးသည္ ရန္သူစစ္စစ္ဟူသည့္ အဓိပၸာယ္ကို သိၾက၏။
သူတို႔ကို မည္သို႔မွ ကူညီဖို႔ရာ မျဖစ္နိုင္ေပ။
ဖူက်ိဳ႕သည္ အသားအခ်ိဳ႕ကို ခိုးယူရန္ႀကိဳးစားေန၏။ သို႔ေသာ္ သူမသည္ ထိုသို႔ ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာပင္ ႀကီးျမတ္လွသည့္သခင္ေလးက သူမ၏ေခါင္းကို အေဝးသို႔ တြန္းလိုက္ေလသည္။
ခ်င္ေမာ့သည္ တစ္ဖက္အဖြဲ႕ကို ေနာက္ဆုံးလက္သီးပစ္သြင္းလိုက္ေလသည္။
“ သူ႕ကိုေတာ့ မစဥ္းစားမိေစနဲ႕ သူလည္း အမွတ္ (၁) အလယ္တန္းေက်ာင္းကပဲ”
တစ္စကၠန့္မွ် ကုန္လြန္သြား၏။
အသားကင္ဆိုင္ေနရာေလးသည္ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ တိတ္ဆိတ္ေနေလသည္။
ဖူက်ိဳ႕သည္ သူတို႔ေရွ႕မွ မ်က္လုံးအဝိုင္းသားႏွင့္ထိုေလးေယာက္ နင္ေနသည့္ပုံကို ၾကည့္လိုက္၏။ သူမသည္ ထိုပုံကို သေဘာက်သြားၿပီး ရယ္ခ်င္သြားေတာ့သည္။ ... ဒီအမွတ္(၂)အလယ္တန္းက လူေတြက ရိုးခ်က္ပဲ။
“ ေသာက္ - က်ိဳး -နဲ “
ထိုလူသည္ လွည့္ထြက္သြားၿပီး ေမွာ္ဆန္ဆန္အရာတို႔ကို ေမွ်ာ္လင့္မထားေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
“ အခုဘာလုပ္မလဲ၊ ဒါဆို ငါတို႔ေတြက လ်ိဳက်ဳံးမင္ အနိုင္ေပးလိုက္ရေတာ့မွာလား”
ဖူက်ိဳ႕သည္ ထိုစကားကို ၾကားလိုက္ခ်ိန္တြင္ သူမ၏လက္သည္ တုံ႕ဆိုင္းသြားေတာ့သည္။
“ နင္တို႔ေတြ ဘယ္သူ႕အေၾကာင္းေျပာေနတာလဲ”
“လ်ိဳက်ဳံးမင္ေလ”
အင္တာနက္႐ူးေကာင္ေလးမ်ားက အတင္းေျပာလိုက္ၾက၏။
“ အမွတ္ (၁) အလယ္တန္းေက်ာင္းရဲ႕ ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္၊ မင္း သူ႕ကို မသိဘူးလား”
ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္တဲ့လား။
ဖူက်ိဳ႕သည္ ထိုစကားကို အရသာခံလိုက္ၿပီး ၿပဳံးလိုက္၏။
“ သိတာေပါ့၊ ငါ သူ႕ကို မႀကိဳက္လို႔ပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီပြဲမွာ ငါ နင္တို႔ကို ကူညီမယ္၊ ၿပီးေတာ့ မင္းတို႔နိုင္ခဲ့ရင္ ညစာေကြၽးရမယ္”
“ ဘာလို႔လဲ”
ေကာင္ေလးမ်ားသည္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ျဖစ္သြားေလသည္။
ဖူက်ိဳ႕က ေအာ္ရယ္လိုက္၏။
“ ညစာအတြက္ မေပးခ်င္ဘူးဆိုလဲရပါတယ္၊ အမွတ္ (၂)အလယ္တန္းေက်ာင္းရဲ႕ ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္က အမွတ္(၁)အလယ္တန္းေက်ာင္းရဲ႕ ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ကို ေၾကာက္ေနတာလို႔ လူေတြ ထင္သြားေတာ့မွာပဲ”
“ဘာ”
လွ်ာေစာင္းထက္လွခ်ည္လား။
ဖူက်ိဳ႕သည္ သူ ထပ္ေျပာလာလိမ့္မည္ဟု ေတြးထား၏။
ေကာင္ေလးသည္ သူ႕ေခါင္းကို လွည့္လိုက္၏။
“ ငါတို႔ ဘယ္ေလာက္ေပးရမွာလဲ”
ဖူက်ိဳ႕ : “...”
...