အပိုင်း (၃၆၅) ဖုန်းထဲမှတစ်ဆင့်ထိန်းချုပ်ခြင်း
ကြီးမြတ်လှတဲ့သခင်လေးဆီက ဖုန်းတဲ့လား။
ဘာလို့ ငါလေးရဲ့ဖုန်းကို မခေါ်တာလဲ။
ဖူကျို့သည် စဥ်းစားလိုက်ပြီးမှ သူမ၏အိတ်ကပ်ကို ထိလိုက်ရာ ဖုန်းက ပိတ်နေသည်ကို သိသွားတော့သည်။
အောက်ထပ်တွင် ဖုန်းကိုင်လိုက်ချိန်တွင် ချန်ရှောင်တုံးနှင့် ဟယ်ဟုန်ဟွာတို့သည် တန်းစီကာ ဘေးချင်းယှဥ်ရပ်နေပြီး ‘ငါတို့တွေ မစပ်စုဘူးနော် ဒီအတိုင်းပဲ ဖြတ်သွားတာ’ ဟူသည့် အရိပ်အရောင်ကို ထုတ်ပြနေလေသည်။ သို့သော် သူတို့သည် စပ်စုနေသည်မှာ သိသာလှ၏။
ဖူကျို့သည် ပြုံးလိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်ကိုအိတ်ကပ်ထဲထည့်ကာ ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်၏။
“ဟယ်လို အစ်ကိုမော့”
ကြီးမြတ်လှတဲ့သခင်လေးက အပြင်ရောက်နေတာထင်တယ်။ ဖုန်းထဲကနေတောင် နောက်ခံသီချင်းကို တိုးတိုးကြားနေရတယ်။
“ မင်း မျက်စိဆေး မထည့်သေးဘူးလား”
ဖူကျို့သည် ခေတ္တ တုံ့ဆိုင်းသွားတော့သည်။ အကြောင်းမှာ သူမ မေ့သွားသောကြောင့်ပင်။
ချင်မော့သည် သူ့လက်ချောင်းကြားထဲတွင် စီးကရက်ကို ကိုင်ထားဆဲဖြစ်၏။ သူသည် ဖုန်းခေါ်ရန် ဆိုင်အပြင်ဘက်သို့ ထွက်လာပြီး တစ်ဖက်မှ ဘာအသံမှ မကြားရသောကြောင့် မျက်မှောင်ကြုံ့သွားတော့သည်။
တစ်စုံတစ်ယောက်သည် ပြုံးကာ လျှောက်လာ၏။
“ အပြင်မှာ ဖုန်းခေါ်ရလောက်အောင် မင်းနဲ့အရေးတကြီးစကားပြောနေတာ ဘယ်သူလဲ”
သူ့သူငယ်ချင်းအဖွဲ့သည် ဒီနှစ်ပိုင်းတွင် ချင်မော့က တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ဖုန်းစခေါ်သည်ကို ဘယ်တုန်းကမှ မမြင်ဖူးကြချေ။ သူတို့အားလုံးသည် အလွန်စိတ်ဝင်တစားဖြစ်ကာ အသေးစိတ်ချင်နေကြတော့သည်။
ချင်မော့သည် သူ့သူငယ်ချင်းကောင်းလေးကို ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် သူ မရှိသယောင် သဘောထားကာ ဆက်ပြောလိုက်၏။
“ မင်းနဲ့ ဘယ်သူတွေရှိနေတာလဲ”
“ချန်ရှောင်တုံးနဲ့ အမေ “
ဖူကျို့သည် အသာအယာရယ်လိုက်၏။
“ သူတို့တွေက စပိုင်လေးတွေလို လုပ်နေတာလေ၊ နင်လေးမလို့ သူတို့ အရမ်းသိချင်နေကြတာ ထင်တယ်”
ချန်ရှောင်တုံးနှင့် ဟယ်ဟုန်ဟွာ နှစ်ယောက်လုံးသည် ခေတ္တတုံ့ဆိုင်းသွားပြီး သောက်လက်စရေပင် သီးတော့မလိုဖြစ်သွားတော့သည်။ သူတို့၏စိတ်နှလုံးများသည် ဝမ်းနည်းသဖြင့် အော်ဟစ်နေကြတော့သည်။
ငါတို့ကို ရောင်းထုတ်ဖို့ တကယ်လိုလို့လားဟဲ့။
ချင်မော့သည် ထိုစကားကိုကြားလိုက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းများကို ကွေးထားလိုက်၏။ ခါတိုင်းကဲ့သို့ပင် သူသည် ကောင်လေး၏ စကားများကို ရယ်စရာကောင်းသည်ဟုတွေးနေသည့်နှယ်။
“ ဖုန်းကို အန်တီကို ပေးလိုက်”
“ဘာလို့လဲ”
ဖူကျို့သည် မျက်ခုံးများကို ပင့်လိုက်၏။
ချင်မော့သည် ဘာမှမထူးခြားသည့်လေသံဖြင့်
“ ငါ သူမကို ပြောစရာလေးရှိလို့ ပြီးတော့ နှုတ်ဆက်မလို့လေ”
ဖူကျို့သည် အလုပ်ကိစ္စဟု တွေးလိုက်ပြီး သူမအမေကို လှည့်ပြောလိုက်လေသည်။
“ အမေ လာအုံး၊ အမေ ခိုးနားထောင်နေတာ အရမ်းကြာနေပြီ၊ အခု ချင်မော့ကို လာနှုတ်ဆက်လိုက်အုံး၊ သူ အမေနဲ့ စကားပြောချင်လို့တဲ့”
ငါနဲ့ စကားပြောချင်တယ် ဟုတ်လား။
ဟယ်ဟုန်ဟွာသည် မျက်နှာသေနှင့် ဖြစ်သွားတော့သည်။
သူမသည် အရင်က ကျန်းမြို့တွင် သခင်လေးချင်နှင့် အကြိမ်များစွာ တွေ့ဖူးခဲ့၏။
သို့သော် အကြိမ်တိုင်းမှာ လုပ်ငန်းပါတီများတွင်သာ ဖြစ်သည်။
ထိုသို့သော စားသောက်ပွဲတွင် စည်းမျဥ်းများနှင့် မတူညီသည့်အလွှာမှလူများပါကြ၏။
ဖူကျုံးရီပင် သခင်လေးချင်၏ အသိုင်းအဝိုင်းသို့ မဝင်ဆန့်နိုင်ရာ သူမဆိုလျှင် ပြောစရာပင်မလိုချေ။
သူမသည် ဖူကျုံးရီက လက်တွင် ဝိုင်ခွက်တစ်ခွက်ကို ကိုင်ရင်း သခင်လေးချင်နှင့် ရင်းနှီးအောင် လုပ်ခဲ့ပုံကိုပင် အမှတ်ရနေသေးသည်။ အလွန်သနားဖွယ်ရာပင်။
ဟယ်ဟုန်ဟွာတွင် ထိုသို့သော စိတ်ကူးမျိုးမရှိပေ။ သူမသည် သူမ၏နေရာကို ကောင်းကောင်း သိပေသည်။
သူမ မပိုင်ဆိုင်သည့် အသိုင်းအဝိုင်းသို့ ဝင်ဆန့်ရန် သူမ၏ကိုယ်ဂုဏ်သိက္ခာကို စွန့်လွှတ်စရာ အကြောင်းမရှိပေ။
ဒါသည် သည်အတိုင်း အလွန်သနားဖွယ်ရာကောင်းလွန်းလှသည်။
သို့သော် ဟယ်ဟုန်ဟွာသည် သည်လူငယ်လေး၏ အားကောင်းသည့် တည်ရှိမှုကိုတော့ အထင်ကြီးလေးစားဆဲပင်။
ဟယ်ဟုန်ဟွာသည် တောရွာမှလာသူဖြစ်သောကြောင့် သူမသည် ပညာတတ်များကို အလေးစားဆုံးဖြစ်၏။
ချင်မော့သည် ခေါင်းအစ ခြေအဆုံး ထက်မြက်ခန့်ညားသည့်ဟန်ကို ထင်ထင်ရှားရှား ထုတ်လွှတ်နေ၏။
ဟယ်ဟုန်ဟွာသည် သူမ၏သက်တမ်းတစ်လျှောက်လုံးတွင် ချင်အုပ်စုနှင့် ဆက်သွယ်ရမလိမ့်မည်ဟု လုံးဝ မတွေးခဲ့ဖူးချေ။
သို့သော် သူမ၏စိတ်ကူးကို ကျော်လွန်ကာ...
ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုတဲ့လား။
“အန်တီလား”
သူ့အသံကပင် အလွန်တရာ အိပ်မက်ဆန်နေသယောင်။
ထိုအသံသည် ဟယ်ဟုန်ဟွာကို မိန်းမငယ်လေးတစ်ယောက် ပြန်ဖြစ်သွားစေတော့သည်။ သူမသည် ချောင်းဟန့်လိုက်ပြီး မိဘတစ်ယောက်သဖွယ် ပြုမူလိုက်၏။
“ဟုတ်ပါတယ်”
ချင်မော့သည် ထိုသို့သော ဖုန်းခေါ်မှုကို လုပ်လေ့မရှိရာ ဖြည်းဖြည်းချင်း သေချစဥ်းစားပြီး ပြောလိုက်လေသည်။
“ အန်တီ ဒီနေ့ ကျွန်တော် တဲ့တိုးပြောရလို့ ခွင့်လွှတ်ပါနော်၊ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် ဖူကျို့ကို စိုးရိမ်လို့ပါ၊ သူ့မျက်လုံးပိုးဝင်တာ တော်တော်ဆိုးတယ်၊ အန်တီ အိမ်မှာရှိတယ်ဆိုတော့ ကျွန်တော့်အစား သူ့မျက်လုံးတွေကို ဂရုစိုက်ပေးပါအုံး၊ သူ့ကို ကွန်ပျူတာရော ဖုန်းရော ပေးမဆော့နဲ့နော်၊ ဒီလောက်ပါပဲ”
ဖူကျို့သည် လက်ကို အိတ်ကပ်ထဲထည့်ကာ ရပ်နေပြီး သူတို့ပြောစကားများကို မသိချေ။
သူမ၏အမေသည် ဖုန်းကို အနည်းငယ်ရွှေ့လိုက်ပြီး အလွန်လေးနက်စွာ ပြောလိုက်၏။
“ စိတ်ချပါနော်၊ ကိစ္စမရှိပါဘူး”
...
Zawgyi
အပိုင္း (၃၆၅) ဖုန္းထဲမွတစ္ဆင့္ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း
ႀကီးျမတ္လွတဲ့သခင္ေလးဆီက ဖုန္းတဲ့လား။
ဘာလို႔ ငါေလးရဲ႕ဖုန္းကို မေခၚတာလဲ။
ဖူက်ိဳ႕သည္ စဥ္းစားလိုက္ၿပီးမွ သူမ၏အိတ္ကပ္ကို ထိလိုက္ရာ ဖုန္းက ပိတ္ေနသည္ကို သိသြားေတာ့သည္။
ေအာက္ထပ္တြင္ ဖုန္းကိုင္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ခ်န္ေရွာင္တုံးႏွင့္ ဟယ္ဟုန္ဟြာတို႔သည္ တန္းစီကာ ေဘးခ်င္းယွဥ္ရပ္ေနၿပီး ‘ငါတို႔ေတြ မစပ္စုဘူးေနာ္ ဒီအတိုင္းပဲ ျဖတ္သြားတာ’ ဟူသည့္ အရိပ္အေရာင္ကို ထုတ္ျပေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ စပ္စုေနသည္မွာ သိသာလွ၏။
ဖူက်ိဳ႕သည္ ၿပဳံးလိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္ကိုအိတ္ကပ္ထဲထည့္ကာ ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္၏။
“ဟယ္လို အစ္ကိုေမာ့”
ႀကီးျမတ္လွတဲ့သခင္ေလးက အျပင္ေရာက္ေနတာထင္တယ္။ ဖုန္းထဲကေနေတာင္ ေနာက္ခံသီခ်င္းကို တိုးတိုးၾကားေနရတယ္။
“ မင္း မ်က္စိေဆး မထည့္ေသးဘူးလား”
ဖူက်ိဳ႕သည္ ေခတၱ တုံ႕ဆိုင္းသြားေတာ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ သူမ ေမ့သြားေသာေၾကာင့္ပင္။
ခ်င္ေမာ့သည္ သူ႕လက္ေခ်ာင္းၾကားထဲတြင္ စီးကရက္ကို ကိုင္ထားဆဲျဖစ္၏။ သူသည္ ဖုန္းေခၚရန္ ဆိုင္အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လာၿပီး တစ္ဖက္မွ ဘာအသံမွ မၾကားရေသာေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ႀကဳံ႕သြားေတာ့သည္။
တစ္စုံတစ္ေယာက္သည္ ၿပဳံးကာ ေလွ်ာက္လာ၏။
“ အျပင္မွာ ဖုန္းေခၚရေလာက္ေအာင္ မင္းနဲ႕အေရးတႀကီးစကားေျပာေနတာ ဘယ္သူလဲ”
သူ႕သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႕သည္ ဒီႏွစ္ပိုင္းတြင္ ခ်င္ေမာ့က တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို ဖုန္းစေခၚသည္ကို ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ဖူးၾကေခ်။ သူတို႔အားလုံးသည္ အလြန္စိတ္ဝင္တစားျဖစ္ကာ အေသးစိတ္ခ်င္ေနၾကေတာ့သည္။
ခ်င္ေမာ့သည္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေလးကို ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူ မရွိသေယာင္ သေဘာထားကာ ဆက္ေျပာလိုက္၏။
“ မင္းနဲ႕ ဘယ္သူေတြရွိေနတာလဲ”
“ခ်န္ေရွာင္တုံးနဲ႕ အေမ “
ဖူက်ိဳ႕သည္ အသာအယာရယ္လိုက္၏။
“ သူတို႔ေတြက စပိုင္ေလးေတြလို လုပ္ေနတာေလ၊ နင္ေလးမလို႔ သူတို႔ အရမ္းသိခ်င္ေနၾကတာ ထင္တယ္”
ခ်န္ေရွာင္တုံးႏွင့္ ဟယ္ဟုန္ဟြာ ႏွစ္ေယာက္လုံးသည္ ေခတၱတုံ႕ဆိုင္းသြားၿပီး ေသာက္လက္စေရပင္ သီးေတာ့မလိုျဖစ္သြားေတာ့သည္။ သူတို႔၏စိတ္ႏွလုံးမ်ားသည္ ဝမ္းနည္းသျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေနၾကေတာ့သည္။
ငါတို႔ကို ေရာင္းထုတ္ဖို႔ တကယ္လိုလို႔လားဟဲ့။
ခ်င္ေမာ့သည္ ထိုစကားကိုၾကားလိုက္ၿပီး သူ႕ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ေကြးထားလိုက္၏။ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ သူသည္ ေကာင္ေလး၏ စကားမ်ားကို ရယ္စရာေကာင္းသည္ဟုေတြးေနသည့္ႏွယ္။
“ ဖုန္းကို အန္တီကို ေပးလိုက္”
“ဘာလို႔လဲ”
ဖူက်ိဳ႕သည္ မ်က္ခုံးမ်ားကို ပင့္လိုက္၏။
ခ်င္ေမာ့သည္ ဘာမွမထူးျခားသည့္ေလသံျဖင့္
“ ငါ သူမကို ေျပာစရာေလးရွိလို႔ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္မလို႔ေလ”
ဖူက်ိဳ႕သည္ အလုပ္ကိစၥဟု ေတြးလိုက္ၿပီး သူမအေမကို လွည့္ေျပာလိုက္ေလသည္။
“ အေမ လာအုံး၊ အေမ ခိုးနားေထာင္ေနတာ အရမ္းၾကာေနၿပီ၊ အခု ခ်င္ေမာ့ကို လာႏႈတ္ဆက္လိုက္အုံး၊ သူ အေမနဲ႕ စကားေျပာခ်င္လို႔တဲ့”
ငါနဲ႕ စကားေျပာခ်င္တယ္ ဟုတ္လား။
ဟယ္ဟုန္ဟြာသည္ မ်က္ႏွာေသႏွင့္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
သူမသည္ အရင္က က်န္းၿမိဳ႕တြင္ သခင္ေလးခ်င္ႏွင့္ အႀကိမ္မ်ားစြာ ေတြ႕ဖူးခဲ့၏။
သို႔ေသာ္ အႀကိမ္တိုင္းမွာ လုပ္ငန္းပါတီမ်ားတြင္သာ ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ေသာ စားေသာက္ပြဲတြင္ စည္းမ်ဥ္းမ်ားႏွင့္ မတူညီသည့္အလႊာမွလူမ်ားပါၾက၏။
ဖူက်ဳံးရီပင္ သခင္ေလးခ်င္၏ အသိုင္းအဝိုင္းသို႔ မဝင္ဆန့္နိုင္ရာ သူမဆိုလွ်င္ ေျပာစရာပင္မလိုေခ်။
သူမသည္ ဖူက်ဳံးရီက လက္တြင္ ဝိုင္ခြက္တစ္ခြက္ကို ကိုင္ရင္း သခင္ေလးခ်င္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေအာင္ လုပ္ခဲ့ပုံကိုပင္ အမွတ္ရေနေသးသည္။ အလြန္သနားဖြယ္ရာပင္။
ဟယ္ဟုန္ဟြာတြင္ ထိုသို႔ေသာ စိတ္ကူးမ်ိဳးမရွိေပ။ သူမသည္ သူမ၏ေနရာကို ေကာင္းေကာင္း သိေပသည္။
သူမ မပိုင္ဆိုင္သည့္ အသိုင္းအဝိုင္းသို႔ ဝင္ဆန့္ရန္ သူမ၏ကိုယ္ဂုဏ္သိကၡာကို စြန့္လႊတ္စရာ အေၾကာင္းမရွိေပ။
ဒါသည္ သည္အတိုင္း အလြန္သနားဖြယ္ရာေကာင္းလြန္းလွသည္။
သို႔ေသာ္ ဟယ္ဟုန္ဟြာသည္ သည္လူငယ္ေလး၏ အားေကာင္းသည့္ တည္ရွိမႈကိုေတာ့ အထင္ႀကီးေလးစားဆဲပင္။
ဟယ္ဟုန္ဟြာသည္ ေတာ႐ြာမွလာသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူမသည္ ပညာတတ္မ်ားကို အေလးစားဆုံးျဖစ္၏။
ခ်င္ေမာ့သည္ ေခါင္းအစ ေျခအဆုံး ထက္ျမက္ခန့္ညားသည့္ဟန္ကို ထင္ထင္ရွားရွား ထုတ္လႊတ္ေန၏။
ဟယ္ဟုန္ဟြာသည္ သူမ၏သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ ခ်င္အုပ္စုႏွင့္ ဆက္သြယ္ရမလိမ့္မည္ဟု လုံးဝ မေတြးခဲ့ဖူးေခ်။
သို႔ေသာ္ သူမ၏စိတ္ကူးကို ေက်ာ္လြန္ကာ...
ဖုန္းေခၚဆိုမႈတဲ့လား။
“အန္တီလား”
သူ႕အသံကပင္ အလြန္တရာ အိပ္မက္ဆန္ေနသေယာင္။
ထိုအသံသည္ ဟယ္ဟုန္ဟြာကို မိန္းမငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ျပန္ျဖစ္သြားေစေတာ့သည္။ သူမသည္ ေခ်ာင္းဟန့္လိုက္ၿပီး မိဘတစ္ေယာက္သဖြယ္ ျပဳမူလိုက္၏။
“ဟုတ္ပါတယ္”
ခ်င္ေမာ့သည္ ထိုသို႔ေသာ ဖုန္းေခၚမႈကို လုပ္ေလ့မရွိရာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေသခ်စဥ္းစားၿပီး ေျပာလိုက္ေလသည္။
“ အန္တီ ဒီေန႕ ကြၽန္ေတာ္ တဲ့တိုးေျပာရလို႔ ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္၊ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဖူက်ိဳ႕ကို စိုးရိမ္လို႔ပါ၊ သူ႕မ်က္လုံးပိုးဝင္တာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္၊ အန္တီ အိမ္မွာရွိတယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အစား သူ႕မ်က္လုံးေတြကို ဂ႐ုစိုက္ေပးပါအုံး၊ သူ႕ကို ကြန္ပ်ဴတာေရာ ဖုန္းေရာ ေပးမေဆာ့နဲ႕ေနာ္၊ ဒီေလာက္ပါပဲ”
ဖူက်ိဳ႕သည္ လက္ကို အိတ္ကပ္ထဲထည့္ကာ ရပ္ေနၿပီး သူတို႔ေျပာစကားမ်ားကို မသိေခ်။
သူမ၏အေမသည္ ဖုန္းကို အနည္းငယ္ေ႐ႊ႕လိုက္ၿပီး အလြန္ေလးနက္စြာ ေျပာလိုက္၏။
“ စိတ္ခ်ပါေနာ္၊ ကိစၥမရွိပါဘူး”
...