Μόλις ο Άλεξ μπήκε ξανά μέσα στο κτήριο η Ίριδα έσπευσε να του μιλήσει. Εκείνος έφυγε βιαστικά λέγοντας "μισό λεπτό", κάτι που δεν ήρθε ποτέ. Δεν είχε σκοπό να την αφήσει χωρίς να δώσει μια εξήγηση, απλά άθελα του, πίστεψε πως θα κατάφερνε να διευθετήσει το θέμα αμέσως. Πράγμα που δεν έγινε.
"Δηλαδή τώρα εσένα σου φαίνεται λογικό ρε Στεφ; Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος τα λέει με την πρώην του σε μια άλλη χώρα, ενώ έχουν χωρίσει;" η Ίρις είχε πάει σπίτι έξαλλη. Πήγε κατευθείαν στο δωμάτιο της συγκατοίκου της και εξήγησε χωρίς περαιτέρω λεπτομέρειες την κατάσταση.
Η ξανθούλα την κοίταξε αποβλακωμένη. "Ίριδα, εγώ έχω μείνει στο ότι με τον Αλέξανδρο είστε, ε λίγο φίλοι, λίγο έλα να σε φιλήσω μέχρι το πρωί, και λίγο έλα να κοιμηθούμε μαζί για πλάκα. Τελικά τι συμβαίνει;"
"Υπερβάλεις... δεν είμαστε έτσι,"
"Έτσι ακούγεται στα αφτιά κάποιου τρίτου όμως!"
Το βλέμμα της Ίρις περιπλανήθηκε ελάχιστα στο χώρο έως ότου να σκεφτεί απάντηση. "Δεν έχουμε προλάβει να συζητήσουμε ακριβώς τα πάντα για εμάς. Και τώρα ήρθε και εκείνη, δεν ξέρω τι γίνεται!"
"Για αρχή," η Στεφανία ανασηκώθηκε από το κρεβάτι της "δεν ξέρουμε τι του είναι. Μην ακούς τις βλακείες της μάνας μου. Μπορεί να είναι απλώς μια παρεξήγηση μεταξύ τους. Στο κάτω κάτω, εάν ήταν σημαντική, θα στην είχε αναφέρει" όλοι αυτό λένε, αλλά εκείνη δεν την έπειθε αυτή η δικαιολογία.
"Και γιατί έφυγε σαν κυνηγημένος;"
"Μπορεί να ήθελε να βγάλει μια άκρη."
Η κοπέλα κάθισε δίπλα της στο κρεβάτι. Ξεφύσησε και άφησε τα χρυσά μαλλιά της να πλημμυρίσουν στους ώμους της. "Φαίνομαι υπερβολική, έτσι;"
"Αν ήμουν στην θέση σου και εγώ έτσι θα έκανα είναι η αλήθεια," χαχάνισε η Στεφανία, ξεκουράζοντας το κεφάλι της πάνω στον ώμο της φίλης της. "Και αύριο μέρα είναι, θα μιλήσετε τότε."
"Πάντως η Βανέσσα δεν φάνηκε ιδιαίτερα φιλική" η Ίρις πρόφερε για πρώτη φορά το όνομα της, μόνο και μόνο για να δει πως ακούγεται απ' τα χείλη της.
"Βανέσσα την λένε; Ενδιαφέρον..."
"Γιατί;"
"Γιατί Βανέσσα λένε και μια πεταλούδα, όπως και Αλέξανδρο", πληροφορήθηκε από τη Στεφανία, ωστόσο δεν έκανε ποτέ της την σύνδεση. Έπιασε απλώς αυτόματα τα σκουλαρίκια της που, ακόμη και μετά την ήττα, τα φοράει.
"Σύμπτωση" είπε και ακούμπησε το κεφάλι της πάνω στο δικό της, το οποίο ήταν ακόμη στον ώμο της Ίρις. "Νιώθω υπερβολική, δεν φαίνομαι απλώς. Μπορεί όντως να μην είναι κάτι" πρόσθεσε μετά από μια παύση.
"Ίριδα, μην το αναλύεις τόσο πολύ αρνητικά στο μυαλό σου. Θα μάθεις αύριο στη σχολή. Έτσι και αλλιώς, νομίζω πως αύριο την κλείνετε εσείς, σωστά;" τους είχε δώσει ήδη κλειδιά η Νατάσα, μιας και είχαν πιο αργά μάθημα.
"Σωστά"
"Θα έχετε όλη την σχολή δική σας τότε" σήκωσε συνωμοτικά τα φρύδια της η Στεφανία και η μαυρομάτα ρόλαρε τα μάτια της.
"Έλεος Στεφ"
"Εγώ φταίω που σε βοηθάω κι όλας να περνάς καλά!" γέλασε.
[...]
Η επόμενη μέρα ξημέρωσε με πονοκέφαλο, νευρικότητα και ούτε ένα τηλεφώνημα. Η ψηλή πλεξούδα δεν μπλεκόταν σωστά, με τούφες να πετάγονται. Χρειάστηκε να χαλάσει δύο χούφτες τζελ μέχρι να της βγει στην εντέλεια.
Κατά το απόγευμα, όταν πέρασε μονάχα ο πόνος στο κεφάλι, αποφάσισε να ντυθεί. Βρήκε το πιο απλό αθλητικό σετ που περιείχε η ντουλάπα της και το φόρεσε προσεκτικά, μην χαλάσει ξανά η πλεξούδα, που με τόσο κόπο έφτιαξε.
Του είχε στείλει μήνυμα από το πρωί, λέγοντας του πως θα έρθει μόνη της. Της απάντησε με ένα 'εντάξει' και η παρόρμηση να πετάξει το κινητό στην άλλη άκρη του δωματίου φαινόταν δελεαστική.
Κοίταζε την τσάντα της για ώρα, λες και δεν ήταν έτοιμη. Είχε κολλήσει το μυαλό της. Αναρωτιόταν γιατί να μην της αρνηθεί το μήνυμα, γιατί να μην ερχόταν να την πάρει με το ζόρι. Η διάγνωση δύο δευτερολέπτων, λέγοντας της πως είναι κάτι πέρα από υπερβολική μαζί του εγκαταστάθηκε μια και καλή.
Οπότε, αποφάσισε να αφήσει αυτή την αχρείαστη νευρικότητα και να μιλήσουν πριν το μάθημα τους. Το μετρό ήταν με το μέρος της, ήρθε ακριβώς στην ώρα του. Μόλις βγήκε και συνέχισε να προχωράει με γρήγορο βηματισμό, το τηλέφωνο την σταμάτησε.
Η ελπίδα του να είναι ο Άλεξ έβγαλε φτερά, αφού στην οθόνη αναγραφόταν το όνομα του πατέρα της. Πήρε μια βαθιά ανάσα πριν το σηκώσει με ένα χαμόγελο. "Έλα μπαμπά μου"
"Τι κάνεις Ίριδούλα, σε ενοχλώ;" ρώτησε γλυκά από την άλλη γραμμή. Η κοπέλα χαμογέλασε στο υποκοριστικό της, έχει να την πει χρόνια έτσι.
"Όχι, πάω στην σχολή τώρα, πες μου έχω χρόνο"
"Έχεις δικό σου τραπεζικό λογαριασμό, σωστά;"
Η ερώτηση του της φάνηκε χαζή. "Ε ναι βρε μπαμπά, τόσο καιρό μου έστελνες χρήματα..." μετά από πολλαπλούς τσακωμούς τον άφησε να τα στέλνει. Έλεγε πως σε μια ξένη χώρα καλό θα είναι να έχει κάτι παραπάνω, πέρα από της οικονομίες της.
"Ίριδα... θέλω να με ακούσεις προσεκτικά," εκείνη την ώρα άνοιξε την πόρτα της σχολής. Ο Άλεξ την περίμενε στην είσοδο, αλλά η κοπέλα του έκοψε τη φόρα δείχνοντας το τηλέφωνο. Εκείνος έκανε ένα βήμα πίσω.
"Ακούω" προχώρησε προς τα μέσα, κλειδώνοντας τον εαυτό της στα αποδυτήρια. Να μην την άκουγε κανείς άλλος. Είχε την εντύπωση πως ο πατέρας της δεν της είχε τηλεφωνήσει για καλό.
"Στην αρχή δεν είχες τον λογαριασμό μαζί με την Κιάρα;"
"Ναι, τον είχε και η μαμά στο όνομα της γιατί ήμουν ανήλικη. Μόλις έγινα δεκαοκτώ με έβαλε να υπογράψω κάποια χαρτιά για να γίνει ολοκληρωτικά δικός μου"
"Δεν πήγε ποτέ τα χαρτιά Ίριδα. Σε έβγαλε, δεν υπάρχει το όνομά σου πλέον" της εξήγησε γρήγορα και αγχωμένα.
Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της πολλές φορές έως ότου να ψελλίσει ένα, "Τι εννοείς", της πήρε μόνο μερικά δευτερόλεπτα ώσπου το άγχος καταβάλλει όλη της την σκέψη και όλο της το σώμα. "Μα, μου είπε πως τα πήγε, δεν είχε πλέον το όν-" μιλούσε γρήγορα.
"Ίριδα δεν υπάρχει πουθενά το όνομα σου, παρά μόνο της Κιάρας. Δεν ξέρω πως το έκανε, αλήθεια δεν ξέρω, αλλά ό,τι χρήματα είχες εκεί μέσα δεν σου ανήκουν πλέον" συμμερίζονταν το ίδιο άγχος. Η κόρη του βρισκόταν σε μια ξένη χώρα, χωρίς λεφτά.
Εκείνη άρχισε να προχωρά νευρικά πάνω κάτω. "Δεν το πιστεύω" μουρμούριζε και ξαναμουρμούριζε. "Μπαμπά εκεί θα έμπαινε ο μισθός μου, υποτίθεται πως εκεί μέσα περιέχει ό,τι χρήματα δεν έδωσα σε φροντιστήρια και ό,τι κέρδιζα από αγώνες. Είχε τα πάντα, το καταλαβαίνεις; Χωρίς αυτά πως θα γυρίσω πίσω, πως θα πληρώσω το νοίκι με την Στεφανία, πως θα ζήσω!;" το τελευταίο το φώναξε λίγο παραπάνω.
"Πήρα την τράπεζα πριν, μήπως και μου έδιναν μια λύση, αλλά τίποτα. Πρέπει να έρθεις Ελλάδα και να το διευθετήσεις εσύ λένε"
"Μα πως θα γυρίσω πίσω χωρίς λεφτά!; Με φτερά!;" τώρα αν δεν ήταν κλειστή η πόρτα, θα την άκουγε όλος ο όροφος, και με το δίκιο της.
"Μπορώ..." σκέφτηκε μια άμεση λύση ο Τάσος, "Μπορώ να σου στέλνω κανονικά τα λεφτά, απλώς θα αργούνε λίγο γιατί δεν ξέρω τι κάνουν με τα αεροπλάνα. Όσο για τον μισθό, πήγαινε τώρα στη Νατάσα και πες της να βγάλει τον συγκεκριμένο λογαριασμό. Σου υπόσχομαι πως θα σου φτιάξω εγώ άλλον, απλώς πρέπει να είσαι εδώ" προσπάθησε να την ηρεμήσει.
"Έπρεπε να είχα πάει μαζί της εκείνη την ημέρα. Δεν έπρεπε να την εμπιστευτώ. Συγγνώμη μπαμπά που σε βάζω σε αυτήν τη διαδικασία. Με την πρώτη άδεια θα έρθω πίσω-" την είχε πιάσει παραλογισμός, παράνοια. Ένιωθε ένοχη που εμπιστεύτηκε την Κιάρα να πάει μόνη της τόσο σημαντικά χαρτιά. Ένιωθε χαζή.
Ο Τάσος ωστόσο τη διέκοψε, "Ίριδα, θα το βρούμε. Για αρχή πήγαινε στη Νατάσα, και μετά θα τα φτιάξω εγώ. Στο τέλος του μήνα θα έχεις τα λεφτά, ο κόσμος να χαλάσει." της είπε, "Όσο για την Κιάρα, μην την πάρεις τηλέφωνο, αυτό θέλει να καταφέρει, το ξέρουμε και οι δύο. Μην την αφήσεις να σε ελέγχει, δείξε της πως είσαι ενήλικη πλέον και πως δεν μπορεί να ανακατεύεται όλη την ώρα στην ζωή σου!"
Άμα είχε κερδίσει τότε το δικαστήριο, δεν θα έκαναν αυτή τη συζήτηση τώρα. Πολλά άμα του παρελθόντος έμπαιναν στην μέση, αλλά δεν ήταν η ώρα να απαγγελθούν κατηγορίες.
"Ωραία, εντάξει, θα πάω τώρα. Έχω και μάθημα, οπότε θα σου στείλω μήνυμα το βράδυ" ακουγόταν ήρεμη. Στην πραγματικότητα έκανε μάχη να κρατήσει τα δάκρυα και το τρέμουλο μακριά.
"Να προσέχεις. Σ' αγαπώ"
"Και εγώ", και το έκλεισαν.
Έκατσε για λίγο ακίνητη. Να συνειδητοποιήσει την κατάσταση και να την χωνέψει για τα καλά. Τα πόδια της δεν τη βαστούσαν, επομένως ο τοίχος πίσω της φάνταζε ονειρικός για να ξεκουράσει το σώμα της. Ανάγκασε τον εαυτό της να μην κλάψει, διότι υπάρχουν λύσεις. Δεν θέλει να χαλάσει και άλλο τη μέρα της.
Είχε μάθημα και μια συζήτηση να κάνει, έλεγε και ξαναέλεγε από μέσα της. Έβγαλε το μπουφάν της και άρχισε να ετοιμάζεται σα να μην συνέβη τίποτα. Προσπάθησε να μην σκεφτεί πως αυτή την στιγμή είναι δίχως λεφτά -με τα λίγα απτά που είχε το πορτοφόλι της- σε μια ξένη χώρα.
Αφότου ενημέρωσε την Νατάσα, εκείνη της επιβεβαίωσε ότι όντως πλέον δεν υπάρχει και τον διέγραψε από το σύστημα κατευθείαν. Εντούτοις, η προπονήτρια δεν σχολίασε τίποτα, μόνο έδειχνε κατανόηση.
Αυτό έβαλε την Ίριδα σε σκέψεις. Ερωτήσεις συνειδητοποίησης που δεν είχε κάνει στην ίδια ποτέ. Πάντα έβλεπε την Κιάρα ως κακή μητέρα, μα όλες οι συγκυρίες επιβεβαίωναν πως είναι και κακός άνθρωπος. Η τοξικότητά της άρχισε να την καταβάλει κάπως απότομα και αναρωτήθηκε πως την κυρίευε τόσο εύκολα. Πως κατάφερε και της έλιωσε την διάθεση δίχως να έχουν πει κουβέντα. Ένιωσε αυτόματα ευγνώμων που είχε τρέξει έξω από εκείνο το σπίτι, που μόνο έτσι δεν έμοιαζε.
Αναρωτήθηκε στιγμιαία αν είναι και εκείνη κακός άνθρωπος. Εφόσον την αναμόρφωσε τόσο εύκολα, θα μπορούσε και να έγινε ίδια με εκείνη. Προσπάθησε να διώξει αυτή την σκέψη γρήγορα, σαν μια ενοχλητική μύγα στο δωμάτιο. Άμα το σκεφτόταν υπερβολικά πολύ, τότε είναι που θα της έμενε σίγουρα στο ανοιχτό παραθυράκι του μυαλού της, δίχως κλείσιμο τις βραδιές όπου θα θέλει να ξεκουραστεί.
Δε διέγραψε ωστόσο την σκέψη, την έβαλε απλά στην άκρη.
Πήγε γρήγορα στην τάξη. Σήμερα είχαν μοντέρνο και έπρεπε να τους μάθουν επιτέλους την αρχή της χορογραφίας, αλλιώς θα έδειχναν μόνο στροφές στους γονείς.
"Συγγνώμη που άργησα" είπε στα Ρωσικά μόλις μπήκε μέσα στην αίθουσα. Ο Άλεξ καθόταν ήδη εκεί και μιλούσε στα παιδιά χαμογελώντας. Αφού γύρισαν όλοι να την κοιτάξουν, έσπασαν τον κύκλο που είχαν σχηματίσει, παίρνοντας θέσεις για τρέξιμο. Με τα χίλια ζόρια βέβαια.
"Έχεις πάρει παρουσίες;" ρώτησε τον διπλανό προπονητή με τα σκούρα μαλλιά. Εκείνος έγνεψε θετικά, ρίχνοντας ένα χαμόγελο στα παιδιά. Η Ίρις ένιωσε πως χάνει κάτι, κάπου τους χάνει. Αλλά δεν το σχολίασε, ήξερε πόσο καλή σχέση έχουν αναμεταξύ τους.
"Όλα καλά;" έσμιξε το πρόσωπό του όταν είδε το αγχωμένο-ενοχλημένο βλέμμα της.
"Όλα καλά" επιβεβαίωσε και γύρισε την προσοχή της στα παιδιά, "Ξεκινάμε τρέξιμο!"
[...]
Η ώρα τους τελείωνε σε δέκα λεπτά. "Κυρία Ίρις να κάτσουμε να ξεκουραστούμε;" ρώτησε ένα μελαχρινό κοριτσάκι, αφού ήπιαν νερό.
"Θα ξεκουραστείτε μόλις κάνουμε μια τελευταία επανάληψη" τα κοίταξε όλα με την ελπίδα να μην αρνηθούν. Ακούστηκαν μερικά ξεφυσήματα, παρόλα αυτά πήραν τις προσωρινές θέσεις τους και στήθηκαν για την αρχή του χορευτικού.
Ακούστηκε και ένα ξεφύσημα, λίγο πιο βαριεστημένο, από πίσω της. Ο Άλεξ στηριγμένος στον τοίχο της πάσαρε το τάμπλετ. "Μας έχεις πεθάνει."
Η κοπέλα σήκωσε το φρύδι της, "Έχουμε κάνει και τετράωρες προπονήσεις Άλεξ, αυτό δεν είναι τίποτα"
"Με διαλείμματα!"
"Τους αφήνω να πιούν νερό, διάλειμμα δεν είναι αυτό;"
"Δεν τους έχεις αφήσει να κάτσουν ένα λεπτό Ίρις" αντιγύρισε και τέντωσε τα νεύρα της που είχε για αυτόν περισσότερο. Μπορεί να είχε δίκιο, οι δικές της προπονήσεις διέφεραν σε υπερβολικό βαθμό από της φυσιολογικές.
"Εγώ ούτε νερό δεν έπινα, άντε σήκω," τον τράβηξε από τον τοίχο για να πάει και αυτός στην θέση του. "Χρειάζεται πάντα άλλη μια επανάληψη"
"Ελπίζω να μην αποφεύγεις την συζήτηση που πρέπει να κάνουμε"
"Εσύ την αποφεύγεις αλλά μετά δεν θα μπορείς" του έριξε ένα εκνευρισμένο βλέμμα. Τα παιδιά τόση ώρα καθόντουσαν στο ξύλινο ταπί, ωστόσο μόλις η Ίριδα γύρισε επιτέλους το κεφάλι της, σηκώθηκαν. Αναρωτιόταν αν όντως τη θεωρούν τόσο αυστηρή. Ήρθε ξανά η προηγούμενη σκέψη και προσγειώθηκε σαν κούτσουρο στο κεφάλι της, δεν θα έφευγε τελικά.
"Πάρτε σωστά τις θέσεις σας και θα σας αφήσω νωρίτερα" όλα την κοίταξαν έκπληκτα και έτρεξαν να σταθούν σωστά, ακόμη και στον Άλεξ έκανε εντύπωση.
Πάτησε το τραγούδι, όμως την ώρα που πήγε να αφήσει το τάμπλετ και να πάει και εκείνη στην θέση της, μπήκε διαφήμιση. Σιχτίρισε από μέσα της, καθώς έπρεπε να περιμένει δεκαπέντε δευτερόλεπτα έως ότου να την διώξει.
Σήκωσε το βλέμμα της για να κοιτάξει τα παιδιά. Κόλλησε για λίγο κοιτάζοντας τους. Χόρευαν όλοι μαζί στον ρυθμό της μουσικής όπου ακουγόταν από τη διαφήμιση. Γέλασε ελαφρά και σιγανά καθώς τους παρατηρούσε. Είναι πράγματι πολύ καλός δάσκαλος, σκέφτηκε βάζοντας τις διαφωνίες τους στην άκρη για μια στιγμή.
Πάτησε απόρριψη στην διαφήμιση τρία δευτερόλεπτα μετά από όταν έπρεπε. Είχαν σταματήσει αμέσως μόλις άφησε το τάμπλετ, με ένα ένοχο χαμόγελο να αναγράφετε σε όλους -εκτός από εκείνη- μέσα από τον καθρέφτη.
♤♤♤
Μέχρι να κλείσουν τα φώτα, παράθυρα, πόρτες και να πετάξουν τα σκουπίδια η ώρα είχε πάει εννιά το βράδυ. Δεν είχαν πει κουβέντα αφού έφυγαν τα παιδιά, ο Άλεξ έκανε μια προσπάθεια, αλλά είδε την Ίριδα να πλέει στις δικές της σκέψεις και δεν τον άκουσε.
Την στιγμή που η Ίρις κλείδωνε και την κεντρική πόρτα, με τον γαλανομάτη να περιμένει με σταυρωμένα χέρια, μίλησε: "Δεν πιστεύω να έφυγες"
"Στέκομαι ακριβώς από πίσω σου" απάντησε και η κοπέλα γύρισε να τον αντικρίσει.
"Έχεις να δώσεις κάποιες εξηγήσεις. Πέρα από την κοπέλα, γιατί έφυγες χθες σαν κυνηγημένος;" έβαλε τα κλειδιά μέσα στην τσάντα της, έκανε γρήγορη σημείωση να τα δώσει στην Στεφανία μόλις πάει σπίτι.
"Εδώ θα τα πούμε;" ο αέρας χτυπούσε έντονα.
"Ναι Άλεξ, περιμένω όλη μέρα!" έκανε ένα βήμα πιο κοντά της.
"Χθες," μπήκε κατευθείαν στο θέμα, "νόμιζα ότι θα το έλυνα και η Βανέσσα θα πήγαινε πίσω στην Ελλάδα, ωστόσο δεν έγινε και μετά έπρεπε να πάω σπίτι αμέσως"
Η Ίριδα ακόμα τον κοιτούσε με τον ίδιο, εκνευρισμένο-μπερδεμένο βλέμμα. Περίμενε να συνεχίσει και επειδή δεν το έκανε, πήρε τον λόγο. "Και ποια είναι η Βανέσσα που έπρεπε να λύσεις το θέμα;" από τα χείλη της το όνομα της σγουρομάλλας προφερόταν περίεργα. Με το κόκκινο της να γεμίζει το ηχόχρωμα.
Τον είδε να στέκεται ξαφνικά κάπως άβολα, μπλέκοντας τα χέρια του μεταξύ τους. Κάτω από το επικριτικό της βλέμμα ένιωθε μικρός. Μόλις σκέφτηκε τα κατάλληλα λόγια για την περίσταση, ήρθε λίγο ακόμη πιο κοντά της, νιώθοντας περίεργη την απόστασή τους. "Ξέρεις ποιος ορίζει τον όρο τοξικότητα;"
Η Ίρις έσμιξε τα φρύδια της. "Όχι;"
"Θα σου πω την δικιά μου θεωρία. Ο καθένας την ορίζει διαφορετικά, ο καθένας τη ζει διαφορετικά και με αλλιώτικο τρόπο. Συνήθως με βία, ψυχική και σωματική. Τον όρο όμως τον ορίζει το άλλο άτομο, ο θύτης, που με τη σειρά του επιλέγει πως θα σε αλλάξει για δικό του όφελος" το επεξεργαζόταν για λίγο και δίχως να το ξέρει, εγκαταστάθηκε σαν μια σημαντική πληροφορία στο μυαλό της.
"Όλα αυτά για να μου πεις ότι είναι μια ολίγον τρελή πρώην σου;"
"Κάπως έτσι" της χαμογέλασε χαζά, προσπαθώντας να ελαφρώσει το κλίμα, δεν έπιασε. Ξεφύσησε, "Ήμασταν οικογενειακοί φίλοι, μείναμε μαζί για τρεις-μπορεί τέσσερις, μήνες αφού ήμασταν μαζί. Δεν ταιριάξαμε, και επειδή ο αγώνας ήρθε εκείνη την ώρα, έφυγα. Ενώ είχαμε ήδη τελειώσει τα πράγματα μεταξύ μας! Και τώρα είναι εδώ, δεν ξέρω γιατί ακριβώς."
Ήξερε πως της έκρυβε την περισσότερη ιστορία, αλλά ήξερε επίσης πως αυτά ήταν αλήθεια. Απλά έγινε απόκρυψη της υπόλοιπης.
Ξάφνου, ένιωσε άσχημα που τόση ώρα του κρατούσε νεύρα για κάτι που δεν φταίει. Συναισθήματα ενοχής και τύψης την σκέπασαν. Ως αποτέλεσμα, να βουρκώσει και τα δάκρυα να χυθούν από τις άκρες του ματιού της, δίχως να μπορεί πλέον να τα κρατήσει.
Ο Άλεξ γούρλωσε ελάχιστα τα μάτια του, σάστισε, και σκούπισε τα μάτια της. Η μάσκαρα και το μέικ-απ είχε ήδη γίνει ένα με το πρόσωπό της, δημιουργώντας διχρωμίες. "Ίρις... τι έπαθες;" ακούστηκε αναστατωμένος καθώς συνέχισε να κλαίει, με εκείνον να συνεχίζει να σκουπίζει τα μάγουλα της.
"Συγγνώμη που σε έκανα να απολογηθείς χωρίς λόγο," κοφτή ανάσα, "Θα μπορούσαμε να είχαμε μιλήσει πιο νωρίς αλλά-- δεν ήταν καλή μέρα και -- έβαλα τον εκνευρισμό μου πιο πάνω-" ήταν από τις ελάχιστες φορές που έβλεπε την χρυσομαλλούσα να σπάει μπροστά του. Ήταν το πρώτο και το μόνο άτομο που έδειχνε ανοιχτά τα συναισθήματα της.
"Ίρις, Ίρις, είναι εντάξει, όλα καλά" την καθησύχασε αφήνοντας της ένα απαλό φιλί στον κρόταφο. Δεν ήξερε τι την έπιασε τόσο αναπάντεχα, ωστόσο είχε στο μυαλό του ένα συγκεκριμένο όνομα. Την έβαλε στην αγκαλιά του, με εκείνη να κρύβει το ανάκατο πρόσωπό της στο παλτό του.
"Θα σε κάνω και χάλια" παραπονέθηκε, βγάζοντας περισσότερα δάκρυα, χωρίς σταματημό. Ο Αλέξανδρος γέλασε ελαφρά, αναταράζοντας λίγο το σώμα της όπου στηριζόταν στο δικό του. Της χάιδεψε απαλά την πλάτη, πράγμα που την έκανε να ησυχάσει και να ανακουφιστεί.
Κάθισαν για λίγη ώρα έτσι. Η Ίριδα δεν ήθελε να απελευθερωθεί από τα χέρια του, ούτε από το άρωμά του, το οποίο πια μύριζε πιο φιλόξενα κι από το ίδιο της το σπίτι. Απομακρύνθηκε λίγο αφότου ηρέμησε. Κοίταξε το ήρεμο -και λίγο ανήσυχο- χαμόγελο του και μετά το παλτό του.
Το σκούπισε ελάχιστα με τα χέρια της. "Συγγνώμη-"
"Ίρις, σταμάτα να απολογείσαι"
"Καλά, συγ-" το έσωσε πριν πει ολόκληρη τη λέξη, "τέλος πάντων"
"Ίρις μου," της χάιδεψε το μάγουλο και εκείνη αφέθηκε στο άγγιγμα του, αφήνοντας τους συναισθηματισμούς της να νικήσουν. Δεν είχαν μιλήσει μια μέρα και τους φάνηκε μήνας. "θέλεις να μιλήσεις;" περίμενε να του αλλάξει θέμα, η έκπληξη στα μάτια του ήτανε μεγάλη όταν δεν το έκανε.
Ξεφύσησε κουρασμένη. Ήταν αποφασισμένη, ήθελε. "Δεν μπορώ άλλο με αυτήν τη γυναίκα, δεν με αφήνει πουθενά ήσυχη, ακόμα και στην άλλη άκρη της Ευρώπης κάτι βρήκε να κάνει!" ο Άλεξ δεν μίλησε, την περίμενε να ξεσπάσει ολοκληρωτικά, μιας και είχε καταλάβει για ποια χτυπάει η καμπάνα.
"Σου έχει τύχει, όταν βγαίνεις από μια κατάσταση να βλέπεις πιο καθαρά τι γινόταν μέσα σε αυτήν;" έγνεψε, "Αυτό ακριβώς νιώθω με τη μάνα μου, ποτέ δεν την συμπαθούσα αλλά τώρα καταλαβαίνω πραγματικά τον λόγο"
Αυτή η γυναίκα νευρίαζε και τον ίδιο. "Τα στάδια της συνειδητοποίησης."
Άρχισε να του εξιστορεί λοιπόν την ιστορία από την αρχή, με τον Άλεξ να ζει την κατάσταση μαζί της στο έπακρον. Από την στιγμή που αυτό το θέμα ενοχλούσε την Ίρις, ενοχλούσε και τον ίδιο.
Ένα ζευγάρι φλογερά μάτια τους παρατηρούσε από μακριά. Ο Άλεξ το κατάλαβε αμέσως, μα δεν είχε χρόνο να το σκεφτεί. Ήθελε μονάχα να βοηθήσει την κοπέλα με πιο όμορφα μαύρα μάτια που έχει δει, η οποία τύχαινε να βρισκόταν απέναντι του, και αφηνόταν στη ψαύση του.
"Έχεις φάει σήμερα;" την ρώτησε μόλις εκείνη σταμάτησε να μιλάει.
"Δεν είχα όρεξη" ήταν η σειρά της να νιώσει μικρή κάτω από το βλέμμα του.
"Σε πάω σπίτι και θα ντυθείς καλά. Θα πάμε να φάμε" της έπιασε το χέρι και την τράβηξε ως το αμάξι. Εκείνη σήκωσε το φρύδι της.
"Γιατί;"
"Γιατί σου χρωστάω ένα ραντεβού"
Πρώτο στάδιο συνειδητοποίησης: η αρχή της έκρηξης.
Το σημείο που σε χτυπάει εκείνη σαν χαστούκι.
Το σημείο που νιώθεις τα πάντα να αλλάζουν.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΓΕΙΆ ΣΟΥ!
Τι κάνεις, πως είσαι; Ελπίζω κάπου ζεστά και όχι αρρωστ@, όπως όλη η Ελλάδα!
Είχα αρκετή έμπνευση αυτές τις μέρες οπότε να περιμένεις και την άλλη Κυριακή κεφάλαιο. Σπάνιο φαινόμενο πλέον.
Εύχομαι να απόλαυσες αυτό το κεφάλαιο! Αν ξέρεις τα στάδια της συνειδητοποίησης, σε έχω στην καρδιά μου λίγο περισσότερο.
Αυτά από εμένα για σήμερα. Μην ξεχνάς να κάνεις το σκιν κέαρ σου! Εμείς θα τα πούμε την επόμενη Κυριακή.
Φιλάκια,
Στέλλα 🦋