"Σοφία τι έκανες; Το ξέρεις πως θα σε ψάξει... και αν σε βρει δεν θα έχουμε καλή κατάληξη" είπε απελπισμένα μόλις πάτησαν το πόδι τους στο καινούργιο ράτζο τους. Εκμυστηρεύτηκε στον Βίκτωρα τι έγινε χθες το βράδυ, πως εν τέλει κλέφτηκαν και ο πατέρας της δεν γνωρίζει τίποτα.
"Το ξέρω αλλά ας το ζήσουμε όσο μπορούμε. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Χθες μόλις ακούστηκε το όνομα σου άρχισε να ωρύεται, τσακωθήκαμε με φωνές, μα δεν άλλαξε γνώμη. Έπρεπε να φύγω. Πρέπει να καταλάβει πως δεν θα με έχει κάτω από τη στέγη του για πάντα" του εξήγησε με ηρεμία.
Ήξερε πως η θέση του ήταν λεπτή. Στο κάτω κάτω στο πανεπιστήμιο του πατέρα της ήταν μαθητής. Μέχρι να τον δεχτούν στην μετάθεση στο άλλο, το οποίο είναι στην άλλη άκρη της πόλης, πρέπει να μείνουν κρυμμένοι.
"Αν εσύ είσαι καλά με αυτό είμαι και εγώ" αρκέστηκε να απαντήσει ο Βίκτωρας μιας και υπήρχαν λύσεις για όλα. Δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς λύση λένε και τώρα αυτή είναι με το μέρος τους.
"Θα ήθελα να έχω επαφές αλλά νομίζω είναι αρκετά νωρίς για αυτό..." ο μελλοντικός της σύζυγος τύλιξε το ένα του χέρι γύρω από το σβέρκο της, φέρνοντάς την κοντά του. Δε μπορούσε να φανταστεί πόσο καινούργια και παράξενη της φαινόταν η κατάσταση.
Εκείνος μπορεί να ήταν μακριά από τους γονείς του, ωστόσο μπορούσε να τους πάρει ένα τηλέφωνο.
Εκείνη όχι.
Τρεις εβδομάδες έπειτα παντρεύτηκαν. Όλοι από την οικογένεια το γνώριζαν, όμως κανείς δεν ήξερε που και πότε. Μήνες μετά, λιγότερους από ό,τι περιμένεις, όλο αυτό το ονειρικό παραμύθι θα σταματήσει απότομα, δίχως να πάει ποτέ στην επόμενη σελίδα ευτυχίας του.
Έχω λόγο που σου εξιστορώ αυτό το παρελθόν! Αλήθεια! Απλώς περίμενε μερικά κεφάλαια ακόμη και θα καταλάβεις τα πάντα. Θα καταλάβεις πόσο αστεία μπλέκονται οι καταστάσεις για μια ακόμη φορά.
Δεν θα σου πω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο ή πως όλα έχουν έναν λόγω που συμβαίνουν. Απλώς θα σου πω πως το παρελθόν πάντοτε περιπλέκεται με το παρόν και σχηματίζουν το μέλλον. Στην δική μας προκειμένη περίπτωση το μέλλον είναι η Ίριδα και ο Αλέξανδρος. Ένα όμορφο λουλούδι και μια μπλε πεταλούδα.
Κάπως έτσι θα ξεκινήσουν και θα τελειώσουν όλα.
Γιατί μην ξεχνάς πως η πεταλούδα μπορεί να σημαίνει πολλά. Μα το βασικό είναι η ψυχή.
Στο σήμερα.
Η Σοφία ένιωθε πολύ περίεργα σήμερα. Είχε ένα κακό προαίσθημα, αλλά όχι για εκείνη, μα για τον μοναχογιό της. Τον κοίταξε να ετοιμάζει πρωινό και να τρέχει πέρα δώθε για να πάρει στην ώρα του την Ίριδα και να πάνε στη σχολή.
"Αλέξανδρε μου, είσαι σίγουρος πως θες να πας σήμερα στη δουλειά;" τον ρώτησε καθώς ήπιε μια γουλιά από το τσάι που της είχε ετοιμάσει.
"Έχουμε να δουλέψουμε νέο χορευτικό, μέχρι το μεσημέρι θα είμαι εδώ" γύρισε και την κοίταξε απότομα γουρλώνοντας τα μάτια του. "Γιατί; Μήπως δεν νιώθεις καλά; Πονάς; Να κλείσω να πάμε στον γιατρό;" πρόσθεσε γρήγορα και αγχωμένα. Οι εξετάσεις της από την τελευταία φορά δεν είχαν βγει καλές.
Η Σοφία έσπευσε να τον καθησυχάσει κατευθείαν. "Όχι εγώ μια χαρά είμαι, περδίκι, χθες ανέβηκα και τις σκάλες μόνη μου!" ψέμα αλλά δεν ήταν ανάγκη να το ξέρει. "Απλώς μου φαίνεσαι κάπως κουρασμένος. Όλη μέρα έξω είσαι" είπε την πρώτη δικαιολογία που σκέφτηκε.
"Μετά από αυτόν τον αποτυχημένο αγώνα, έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας. Αυτοί οι μήνες θα είναι αρκετά πιεστικοί, μα θα έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία!" της εξήγησε την προοπτική τους.
Ο Άλεξ ένιωσε αρκετά άσχημα κάτω από το βλέμμα της μητέρας του. Πίστεψε πως απλώς προσπαθούσε να βρει τρόπους να μείνει σπίτι μαζί της. Τελευταία την άφηνε πολύ μόνη της ενώ εκείνη ήθελε βοήθεια.
Υποσχέθηκε στον εαυτό του να γυρίσει νωρίς σήμερα για να της κάνει παρέα.
"Είμαι σίγουρη πως θα πάρετε τη θέση που σας αξίζει" χαμογέλασε αδύναμα η Σοφία. "Πήγαινε μην αργήσεις άντε! Θα τα μαζέψω εγώ" έδειξε το τραπέζι και του έκανε νόημα με το χέρι.
Μπορεί στο κάτω κάτω να ήταν ιδέα της όλο αυτό το κακό προαίσθημα. Παρόλα αυτά, θα τον έπαιρνε ένα τηλέφωνο σε καμιά ώρα έτσι για σιγουριά.
Ο Άλεξ της χαμογέλασε και έτρεξε προς το δωμάτιο του να πάρει την τσάντα του. Άρπαξε και το κινητό του βλέποντας πως τα κατάφερε ακριβώς στην ώρα του και σήμερα.
Η πόρτα πίσω του ήχησε δυνατά από τον αέρα που την κοπάνησε, κούμπωσε το μπουφάν του αφού ένιωσε το έντονο κρύο που είχε και σήμερα. Μόλις έφτασε στο αμάξι, άνοιξε το καλοριφέρ στο μάξιμουμ, για να μπει μέσα η Ίρις και να είναι ήδη ζεστά.
Ξεκίνησε να κατευθύνετε προς το σπίτι της, το οποίο βρισκόταν από την αντίθετη πλευρά. Εκείνος μπορεί να έμενε πιο κοντά στη σχολή αλλά δεν είχε κανένα θέμα να κάνει κύκλους για να πάει να την πάρει. Μην παίρνει τα μέσα μες το κρύο.
Η αλυσίδες έκαναν τα αμάξια να τσουλάνε πιο αργά από συνήθως. Αυτό έντεινε τον ενθουσιασμό του και αδημονούσε να την δει πάλι. Κάθε μέρα ήταν κάτι καινούργιο για αυτούς. Ένιωθε λες και κάθε επόμενη μέρα γνώριζε άλλη μια τομή του εαυτού της, ό,τι κι αν ήταν, κακή ή καλή, δεν έπαυε να της ανήκει.
Το έβρισκε αστείο και, κατά κάποιον τρόπο, περιπετειώδες να ανακαλύπτει κάτι νέο για εκείνη.
Μόλις κατέφθασε από κάτω από την πολυκατοικία την πήρε τηλέφωνο. "Θα κατέβεις ή θα ρίξεις τα μαλλιά σου να ανέβω εγώ" μπορούσε να φανταστεί τα μάτια της να στριφογυρίζουν σε αυτήν την πρόταση.
"Κατεβαίνω, περίμενε να βάλω παπούτσια" απάντησε η Ίρις και μετά από κάτι δευτερόλεπτα ρώτησε: "Έχει πολύ κρύο;" ήθελε να βάλει το καινούργιο της μπουφάν αλλά δεν ήταν για χιόνια.
"Όχι, βάλε μαγιό να πάμε για χειμερινό μπάνιο"
"Θα το πάρω ως ναι" θα έβαζε άλλη μέρα το μπουφάν, για τώρα αρκέστηκε στο παλτό της.
Άφησε ένα σημείωμα στην Στεφανία ότι έχει πάει στη σχολή και ότι έχει έτοιμο καφέ. Πήγε γρήγορα κάτω παγώνοντας από το κρύο, πρέπει να είχε χιονίσει αρκετά το προηγούμενο βράδυ. Μόλις αντίκρισε το αυτοκίνητο του Άλεξ, άνοιξε την πόρτα και βολεύτηκε στην καρέκλα του συνοδηγού.
"Έβαλες μαγιό;"
"Δεν εκτιμώ την ειρωνεία σου"
"Με συγχωρείται κυρία Ρωμανού" πρώτη φορά τη φώναζε με το επίθετο της και της ήρθε να γελάσει ελαφρά. Ωστόσο, μειδίασε.
"Ξεκίνα Άλεξ"
[...]
Βγήκε από το μετρό, ανέβηκε πάνω και τίναξε τις ατίθασες μπούκλες της που είχαν κολλήσει στο πρόσωπο της, εξαιτίας της κουκούλας με συνδυασμό τον Ρωσικό αέρα. Κοίταξε γύρω της τον χώρο. Τα πάντα ήταν άσπρα και στολισμένα με πάγο. Δεν περίμενε κάτι διαφορετικό.
Μπορεί αν ήταν σε διαφορετική κατάσταση να της έκανε εντύπωση. Τώρα όχι, τώρα της φαίνεται σα μια οποιαδήποτε χώρα, σε ένα οποιοδήποτε μέρος και με μια οποιαδήποτε θερμοκρασία. Κάπου είχε διαβάσει ότι μια περιοχή στη Ρωσία είναι η πιο κρύα στον κόσμο. Βέβαια δεν συγκράτησε ούτε στο ελάχιστο το όνομα.
Αφού παρατήρησε για μερικά δευτερόλεπτα ακόμη το τοπίο, έκανε το πρώτο βήμα, και άλλο ένα. Και άρχισε να κατευθύνετε στα τυφλά κάπου που δεν είχε ξαναπάει, παρά μόνο είχε ακούσει από την τηλεόραση.
Ο χάρτης του κινητού δεν της έκανε τη χάρη, κολλούσε και με το ζόρι έπιανε σήμα. Το πακέτο, το οποίο ήταν για ταξίδια εκτός Ελλάδας, εν τέλει την απογοήτευσε. Αλλά δεν είχε χρόνο να αλλάξει αριθμούς και τα πάντα, για κάτι μέρες θα καθόταν ούτος ή αλλιώς.
Ή έστω, όσο χρειαζόταν την βοήθεια της για να γυρίσουν σπίτι μαζί.
Ρώτησε τον πρώτο τυχόντα που βρέθηκε δίπλα της στο πεζοδρόμιο. Γνώριζε ελάχιστα τη γλώσσα, ωστόσο μπορούσε να συνεννοηθεί για τα βασικά. Του έδειξε το μέρος όπου θέλει να πάει και εκείνος της έδωσε οδηγίες. Δεν ήταν και άκρως βοηθητικές αλλά σε συνδυασμό με τον χάρτη τα κατάφερε.
Πρώτη φορά έβλεπε σχολή χορού μωβ. Μπορεί να το θεώρησε και λίγο παιδικό αλλά επίσης δεν της έπεφτε λόγος για το πως θα κάνει ο άλλος την δουλειά του. Σκάναρε όλο το κτήριο και παρατήρησε μόνο μια αίθουσα που είχε φως. Ήταν δέκα το πρωί, όλοι οι μαθητές θα είχαν σχολείο ή δουλειά, οπότε ποιοι έμελλε να βρίσκονταν στον προκείμενο όροφο;
Πάτησε το πόδι της μέσα και ένας ζεστός αέρας την χτύπησε. Με την ένταση όπου υπήρχε στο σώμα της αυτή την στιγμή, ένιωθε λες και θα πέσει κάτω. Έβγαλε κατευθείαν το καφέ παλτό της και το κράτησε με το χέρι της.
Η σχολή δεν είχε ανοίξει ακόμη, επομένως δεν καθόταν κανείς στη γραμματεία. Αφού η είσοδος ήταν άδεια πέρασε κατευθείαν προς τα μέσα. Μετά από κάμποσα σκαλιά έφτασε στον όροφο με το μοναδικό φως. Στην αίθουσα που ακουγόντουσαν τραγούδια και τρεις διαφορετικές φωνές. Η μία ήταν αυτή που την ένοιαζε, οι υπόλοιπες απλώς περίσσευαν.
Κρυφοκοίταξε από την μισάνοιχτη πόρτα. Θα μπορούσες να το θεωρήσεις τρομακτικό να το κάνει κάποιος αυτό, και είναι, μα δεν το σκεφτόταν έτσι εκείνη τη στιγμή.
"Μη μου πειράζεις το μαλλί ρε Άλεξ" του έδιωξε τα χέρια αγανακτισμένη η κοπέλα.
Έχουν και παρατσούκλια...
"Έτσι και αλλιώς στην επίδειξη θα τα έχεις κάτω. Άστα από τώρα!" άκουσε τη φωνή του και το βλέμμα της κλείδωσε προς το μέρος του. Κοίταξε το σωματότυπό του και έλεγξε ακόμη και τα σκούρα μαλλιά του. Όταν έφτασε στο πρόσωπο κάτι την έκανε να βηματίσει πίσω. Γελούσε.
"Αν μου τα ακουμπήσεις άλλη μια φορά θα σε βάλω να τα φτιάξεις από την αρχή"
Που σκατά είναι αυτή η προπονήτρια; Περιπλανήθηκε το βλέμμα της στον χώρο ώσπου να την εντοπίσει μπροστά από ένα τάμπλετ με σμιγμένα τα χαρακτηριστικά της. Προσπαθούσε να το ξεκολλήσει.
"Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι;" ακούστηκε ξανά η φωνή του και έστρεψε όλο της το ενδιαφέρον πάνω του για άλλη μια φορά. Δεν μπορούσε να διανοηθεί το γεγονός ότι φαινόταν χαρούμενος μακριά της.
"Έτσι είσαι;" του έκανε ειρωνικά και έβγαλε το κοκαλάκι από τα χρυσά μαλλιά της. Του το έδωσε. "Μη δω τρίχα να πετάει"
"Το 'χω Ίρις" η κοπέλα μουρμούρισε κάτι που η σγουρομάλλα δεν άκουσε. Βέβαια και δυνατά να το έλεγε δεν θα το άκουγε διότι τα πάντα κόλλησαν στην στιγμή μπροστά της. Παρατηρούσε την κάθε κίνηση του, τις απαλές κινήσεις που έκανε για να μην την πονέσει, το πως κοιτάζονταν στον καθρέφτη και, φυσικά, δεν μπορούσε να παραλείψει την κοντινή τους απόσταση.
Προσπαθούσε αληθινά να της κάνει μια ωραία κοτσίδα χωρίς να πονέσει. Που να 'ξερε και αυτός πως αυτές οι κοτσίδες γίνονται με πόνο και χίλιους-δυο κόμπους. Εν τέλει, βγήκε χάλια. Η Ίριδα γέλασε με την καρδιά της όταν είδε τον εαυτό της στον καθρέφτη-μιας και τόση ώρα κοίταζε και η ίδια τις κινήσεις του.
"Τέλεια την έκανα!"
"Αν ο άλλος είναι τυφλός ναι, τέλεια την έκανες" οι τούφες πετούσαν αλλά εκείνη τη στιγμή η Νατάσα έφτιαξε το τάμπλετ. Τους φώναξε να πάρουν θέσεις για να κάνουν επανάληψη την αρχή του νέου χορευτικού. Η κοπέλα τελικά έπιασε τα μαλλιά της σε μια χαμηλή αλογοουρά.
Η σγουρομάλλα αντίκρισε ωστόσο αρκετά. Έκανα πολλαπλά βήματα πίσω μέχρι να βρει το παγκάκι, που έχει απ' έξω η αίθουσα, και να σωριαστεί.
Αυτά που είδε ήταν κάτι παραπάνω από αρκετά. Ένιωσε τη χημεία μεταξύ τους, είδε τη συμπεριφορά τους, και το πιο αποκαρδιωτικό για την ίδια ήταν το χαμόγελο του. Το βλέμμα του και οι κινήσεις του πάνω της. Τα συγκεκριμένα δεν τα αποκάλυψε ούτε στην ίδια, ή ήταν πολλή τυφλή για να τα παρατηρήσει. Τώρα είναι αργά, πολύ αργά.
Δεν θα άντεχε να δει και το χορευτικό, δεν άντεχε και το τελειωτικό χτύπημα. Κοιτούσε το κενό καθώς έπαιζε ξανά και ξανά την προηγούμενη σκηνή στο κεφάλι της, σα ταινία. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία σκεφτόταν όλη την ώρα, αυτό της έδινε μονάχα δύναμη για να σηκωθεί και να του μιλήσει.
Η απόγνωση έγινε εκνευρισμός και θυμός μόλις ακούστηκε η φωνή της προπονήτριας να τους λέει πως θα τα πούνε αύριο.
Κάθισε με ίσια την πλάτη και ψηλά το κεφάλι, περιμένοντας τους να βγουν έξω. Αδημονούσε για το βλέμμα του σαν παιδί που θα έπαιρνε δεύτερη σοκολάτα μέσα σε μια μέρα. Αδημονούσε για τον απότομο σταματημό στο βλέμμα του και την κομμένη μιλιά του.
Και έτσι έγινε. Μόλις την αντίκρισε να κάθεται με το ίδιο νευριασμένο πρόσωπο από την τελευταία φορά που την είδε, σταμάτησε το βηματισμό του. Η Ίρις έπεσε πάνω του.
"Ρε Άλεξ προχ-" σταμάτησε απότομα την πρόταση της καθώς είδε την κοπέλα. Δεν είχε ιδέα ποια ήταν. Οι μπούκλες της φαινόντουσαν ανάκατες και είχαν φουντώσει. Όταν κοίταξε την κοπέλα με τα χρυσά μαλλιά άρχισε να τρέχει το βλέμμα της σε όλο της το σώμα.
Η Ίριδα δεν ένιωσε ντροπή, ούτε ένιωσε την ανάγκη να καλυφθεί. Αντίθετα, έκανε ένα βήμα μπροστά της και μίλησε για να πάρει το αδιάκριτο βλέμμα της από πάνω της. "Нужна помощь?" τη ρώτησε στα Ρωσικά αν χρειάζεται κάποια βοήθεια.
Η σγουρομάλλα γέλασε, σχεδόν θλιμμένα. "Αλήθεια τώρα; Δεν ξέρεις ποια είμαι;" την ρώτησε στα ελληνικά ευχόμενη να πει πως γνωρίζει ποια βρίσκεται μπροστά της. Σηκώθηκε όρθια και παρατήρησε ότι ήταν σχεδόν ίδιο ύψος.
"Ε... θα έπρεπε;" απάντησε με σμιγμένα φρύδια προσπαθώντας να σκεφτεί αν όντως έχουν ξαναγνωριστεί. Ωστόσο δεν της φάνηκε καθόλου γνωστή η φυσιογνωμία της.
Εκείνη κοίταξε τον άντρα κατάματα. "Δεν της έχεις πει ποια είμαι; Ουάου, δεν περίμενα να με ξεχάσεις τόσο γρήγορα"
"Βανέσσα τι κάνεις εδώ; Πότε ήρθες; Βασικά πως ήξερες που είμαι;"
Η Ίριδα κοίταζε μια τον Άλεξ μία την άλλη κοπέλα. Είχε καταμπερδευτεί.
"Έψαξα Αλέξανδρε, και ήρθα για να σου μιλήσω" πρώτη φορά έβλεπε τον άντρα δίπλα της με πραγματικά νεύρα. Δεν είχε ιδέα πως έχει αυτό το κόκκινο συναίσθημα υπάρχει μέσα σου. Και από ό,τι φαινόταν η Βανέσσα ήταν η μόνη που του το έβγαζε στην επιφάνεια.
"Πάμε έξω" ακούστηκε τρανταχτά κάνοντας νόημα. Ας μην τσακώνονταν μέσα στο κτήριο που έχει περάσει τόσο ωραία. Ας μην του χαλούσε και αυτό.
Η Βανέσσα έριξε μια τελευταία ματιά στην χρυσομαλλούσα και τον ακολούθησε, δίχως να βάλει το παλτό της.
Η Ίριδα μπήκε πίσω στην αίθουσα χορού μπερδεμένη. Ακόμη πιο μπερδεμένα την κοίταξε η Νατάσα. "Φάντασμα είδες;" την ρώτησε μιας και κοιτούσε το υπερπέραν.
"Όχι"
"Ποιος ήταν έξω;"
"Μια Βανέσσα"
"Και τι έκανε;"
"Δεν ξέρω" η Νατάσα χτύπησε ένα παλαμάκι για να γυρίσει και να την κοιτάξει. Το έκανε και έπιασε ξανά επαφή με την πραγματικότητα.
"Με το τσιγκέλι θα στα βγάλω Ίριδα; Πες μου τι έγινε" θα άρχιζε να αγχωνόταν.
"Αλήθεια δεν ξέρω ποια είναι. Ήρθε εδώ και κάτι είπαν με τον Άλεξ. Ρώτησε μάλιστα πως και δεν γνωρίζω ποια είναι..."
"Λες να είναι κοπέλα του;"
"Τι να είναι!;" την είδε να φρικάρει οπότε έσπευσε αμέσως να το σώσει.
"Καλά καλά, το αποκλείω!" η Ίριδα συνέχισε να την κοιτάει φρικαρισμένη. Ποια ήταν αυτή και γιατί έπρεπε να την ξέρει;
"Πάντως, για να μη στην έχει αναφέρει ποτέ, δεν νομίζω να είναι σημαντική" πρόσθεσε και παράλληλα της χαμογέλασε, προσπαθώντας να ελαφρύνει το κλίμα.
Η προπονήτρια τους μόνο τυφλή δεν είναι. Γνωρίζει τι πάνω κάτω συμβαίνει μεταξύ τους, μόνο και μόνο από τη συμπεριφορά ανάμεσά τους αλλά και στην απόδοσής τους στο χορευτικό κομμάτι.
"Το μάτι της ωστόσο γυάλιζε λιγάκι"
"Ρώτα τον μετά να μάθεις"
"Αν δεν τον σκοτώσει"
"Υπερβολές..." η κοπέλα γέλασε και ανασήκωσε τους ώμους της. Μπορεί η Νατάσα πράγματι να είχε δίκιο. Για να μην έχει αναφερθεί ποτέ, σε καμία κουβέντα, μπορεί να μην είναι σημαντική, τουλάχιστον στην τωρινή ζωή του.
♤♤♤
"Θες να μου εξηγήσεις τι κάνεις εδώ; Δεν είπαμε τέλος; Βανέσσα σε τι γλώσσα πρέπει να στο πω για να το καταλάβεις;" ρώτησε εκνευρισμένα μόλις βγήκαν έξω από το κτήριο. Εκείνη με το πουλόβερ και εκείνος με την κοντομάνικη από την προπόνηση. Ξαφνικά καλοκαίριασε.
"Δεν λες τέλος και μετά φεύγεις σε άλλη χώρα Αλέξανδρε!"
"Την έχουμε ξανακάνει αυτή την κουβέντα. Επειδή εσύ δεν δέχεσαι-"
"Μην τα λες όπως σου αρέσει! Εσύ με χώρισες!"
"Κάποιος έπρεπε να βάλει ένα τέλος. Δεν έχει σημασία άμα δεν σου αρέσει αυτό το τέλος. Δεν έχει άλλο" της εξήγησε με ηρεμία μήπως και καταλάβει καλύτερα. Από πάντα εκείνος ήταν ο ψύχραιμος, η ήρεμη δύναμη και εκείνη ακριβώς το αντίθετο. Η αναστάτωση προσωποποιημένη.
Όλο αυτό υπάρχει περίπτωση να σου φαίνεται απότομο. Ποιος ήρθε, τι έγινε, τι τροπή πήρε τέλος πάντων η ιστορία; Ας σου εξηγήσω και εγώ.
Ο Αλέξανδρος και η Βανέσσα λοιπόν γνωρίστηκαν από τους γονείς τους. Οικογενειακοί φίλοι εξαιτίας της δουλειάς του πατέρα του Άλεξ. Και οι δύο με γονείς δικηγόρους. Γνωρίστηκαν πρώτη φορά όταν ήταν δέκα χρονών. Δεν υπήρχε χημεία, τίποτα, ήταν απλώς παιδιά που έπαιζαν μαζί όταν οι γονείς τους μιλούσαν.
Εφτά χρόνια μετά έγινε το μοιραίο, καθόλου περίεργο αν με ρωτάς. Συναντιόντουσαν πολύ συχνά, το επόμενο ήταν αυτό. Όμως δεν κράτησε σχεδόν καθόλου το συγκεκριμένο ταξίδι, διότι οι διαφορές τους φάνηκαν από την αρχή της σχέσης του.
Παρόλα αυτά έμειναν μαζί. Τρεις μήνες κράτησε μόνο η συγκατοίκησή τους. Οι τσακωμοί ήταν πολλοί, σε υπερβολικό βαθμό. Ακόμη και για απλά καθημερινά πράγματα. Ο λόγος; Ζήλια. Και το χειρότερο είναι πως πήγε να κάνει και τον Άλεξ έτσι, η τοξικότητα πήγε να γίνει η ασφάλεια της σχέσης τους.
"Ήρθα να δω αν είσαι καλά κι όλας" μουρμούρισε κρύβοντας τον θυμό της σε συνδυασμό με την ζήλια που έκαιγε στις φλέβες της.
"Με ρώτησες και στο τηλέφωνο" οι λέξεις του έκοβαν σα μαχαίρια στην ανοιχτή πληγή της.
"Ρε Αλέξανδρε... πως μπορείς να μην νοιάζεσαι ποια; Μέλι έχει;" το τελευταίο ήταν αναφερόμενο στην Ίριδα. Ο άντρας δάγκωσε το εσωτερικό του μάγουλού του. Δεν του είχε λείψει καθόλου η ζήλια της, μαζί με τους αμέτρητους τσακωμούς της για αυτή.
"Μην ανακατεύεις άτομα χωρίς λόγο. Δεν είναι πως δεν νοιάζομαι," την είδε βουρκωμένη. "απλώς είπαμε να κόψουμε, αφού δεν έβγαινε βρε Βανέσσα. Δεν βρίσκω καν το λόγο που είσαι εδώ" παραδέχτηκε μπλέκοντας τα χέρια του κάτω από το στέρνο του.
"Είσαι ακόμα ερωτευμένος μαζί μου;"
Ένιωσε άβολα και στήριξε το βάρος του στο ένα πόδι, και εναλλάξ. "Όχι"
"Το περίμενα. Ήθελα να δω από κοντά αυτήν την κοπέλα που σε έκανε να αλλάξεις-"
"Δε φταίει η Ίρις που δεν-" προσπάθησε να εξηγήσει για εκατοστή φορά πως εκείνη και η κατάσταση τους φταίει που δεν έχουν την ίδια σχέση πλέον, αλλά φυσικά τον αγνόησε.
"Ήθελα απλά να δω γιατί μιλάνε όλοι για την Ίριδα Ρωμανού, εντάξει; Ήθελα να δω για ποια ήρθες και έμεινες εδώ. Και δεν θα σου κρύψω πως περίμενα κάποια Θεά, δεν ξέρω, κάτι που θα με εντυπωσιάσει!" έπαιρνε ανάσες νευριασμένα και ο Άλεξ περίμενε τι θα ξεστομίσει.
"Και;"
"Τι και, Αλέξανδρε; Για αυτή έγινε χαμός;" έδειχνε προς το κτήριο. "Η κοπέλα είναι σαν ξυλάκι, σοβαρά τώρα;" ανοιγόκλεισε τα μάτια του πολλές φορές, υπερβολικά πολλές φορές. Δεν άκουσε τα επόμενα λόγια που βγήκαν από το στόμα της, παρά μόνο το συγκεκριμένο που έκρυβε κάτι παραπάνω από κακία.
"Βανέσσα, το είπες όντως αυτό;" την σταμάτησε απότομα, με εκείνη να καίγεται κάτω από το βλέμμα του-και από ντροπή γιατί κατάλαβε τι είπε δυνατά. Ο Άλεξ ένιωσε μια ανακούφιση που βρίσκονταν στην Ρωσία και κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τα αίσχη που βγήκαν μέσα απ' τα χείλη της.
"Να σχολιάσω πως θα έπρεπε να ντρέπεσαι που μιλάς έτσι; Δεν την ξέρεις καν," η φωνή του ήταν τρανταχτή. "Πραγματικά, δεν ξέρω τι ήρθες να κάνεις εδώ. Αλλά ελπίζω να φύγεις το συντομότερο. Δεν υπάρχει περίπτωση να τα βρούμε, δεν ξέρω πως να στο θέσω αλλιώς! Με το να μειώνεις λέγοντας κακίες για άλλους δεν θα πετύχεις τίποτα, πέρα από το να πέφτεις στα μάτια μου"
Δεν ήξερε πράγματι τι να πει. Ένιωσε απογοητευμένος που κάποιος -κάποτε- κοντινός του μιλάει έτσι. Την άφησε έτσι, χωρίς καμία άλλη εξήγηση, όχι πως χρειαζόταν, και βρόντηξε την πόρτα πίσω του.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Εγώ είπα πως θα έχει δράση!
Επίσης, όταν σταματήσω να μπλέκω οικογένειες και πρώην, κάτι δεν θα πάει καλά με εμένα. Στο λέω να το ξέρεις.
ΓΝΩΡΙΣΕΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΗ ΒΑΝΈΣΣΑ ΟΜΩΣ!!
Θα την δούμε πιο πολύ το νέο έτος. Το οποίο εύχομαι να σου έρθει με μπόλικη υγεία και αγάπη!
Θα τα πούμε ξανά με τον καινούργιο χρόνο. Μέχρι τότε, μην ξεχνάς να κάνεις το σκιν κέαρ σου και όλα καλά!
Καλή χρονιά,
Στέλλα🦋