~Hoofdstuk 2. the basics~
De muur achter ons verdween in de grond. Een gang was zichtbaar.
'Ren de gang in' beval Ross ons. Ik deelde nog een laatste blik met Amy en Collin en rende daarna met mijn team mee.
'Luister,' klonk Ross weer. 'Het andere team is niet jullie enige vijand. De map waar jullie je bevinden bevat veel meer gevaren.'
'Map?' Vroeg een meisje zich af.
'Zo noem je de wereld waar je in speelt bij games' legde ik haar uit.
'Oh.'
'Hoe weet jij dat nu weer?' Vroeg een jongen met lichtbruine haar. Volgens mij heette hij Alex. Hij had vriendelijke blauwe ogen.
'Ik speel vaak games met mijn beste vriend' antwoordde ik, mijn stem werd wat zachter bij het laatste deel.
'Ah ja, Kay Reeds, interessante jongen.' zei Ross.
'Hoe ken jij Kay?' Vroeg ik wantrouwend.
'We hebben je telefoon. Hij blijft maar bellen en berichten sturen.' Mijn blik werd zachter toen ik dat hoorde. Kay is misschien niet altijd even verstandig maar hij is de beste vriend die er is.
'Weet je zeker dat het niet je vriendje is?' Vroeg Ross nu. Ik rolde met mijn ogen, iedereen dacht altijd dat Kay en ik een stel waren, of zouden moeten zijn.
'Vrij zeker' antwoordde ik nuchter.
'Dan snap ik niet waarom hij berichten blijft sturen. Het is nogal irritant.'
'Misschien om een date met je af te spreken' zei ik sarcastisch. Mijn teamgenoten grinnikten.
'Wat zei je?' Vroeg Ross.
'Niets' zei ik snel.
'Misschien moet je van team wisselen' zuchtte Ross.
'Misschien wel' zei ik uitdagend. Ross negeerde mijn opmerking en ging verder met zijn uitleg.
'Win van het andere team en je bent vrij. Voor nu, luister naar je team Captain. Ik zal af en toe aanwijzingen en bevelen geven.'
We hoorden een soort klik. Ross heeft de verbinding verbroken. Verwachtingsvol staarden we elkaar aan.
'Niet te geloven dat ze ons dit aandoen' sprak de jongen met de blauwe ogen en bruin haar. Ik knik instemmend. Ze hebben vast geen ziel.
'Het spijt me, ik herinner me niet al jullie namen' zei ik.
'Ik ben Shawn' zei Shawn droogjes. Ik lachte. 'Ik ben Yentl.' Iedereen stelde zich nog een keer voor. Ik kwam erachter dat de jongen met de bruine haren en blauwe ogen Nate heet. Ik zou zweren dat hij Alex heette. Op volgorde van rang was het Shawn, Yentl, Nate, Connor, Liv, Dean, Will, Matthew, Alexis en Chloé.
'Wat gaan we nu doen, sterke leider?' vroeg Chloe, een blond meisje. Ze ging flirterig met haar hand over Shawns arm.
'Serieus? Hier?' mompelde ik geïrriteerd. Naast mij schoot Nate in de lach.
'Daarom heeft zij dus "aas" als functie gekregen' fluisterde hij in mijn oor waardoor ik moest lachen. Liv schoot ons een verbaasde blik toe. Nate grinnikte nog als hij tegenover me naast Connor ging staan. Shawn begon te praten.
'Wat we gaan doen is-'
'Yentl!' Nate dook op me. Als we op de grond lagen, keek ik geschrokken naar de plek waar ik net stond. Er staken verschillende werpsterren in de muur. Ik rilde. We zijn absoluut niet alleen hier. Nate hielp me overeind.
'Bedankt' zei ik dankbaar. Zonder hem was ik er nu al niet meer geweest.
'Misschien moet ik toch maar naast je blijven staan' grapte Nate. Ik grinnikte.
'Oppassen he, ik ben een rang hoger dan jij' grapte ik terug. Hij lachte. Met de groep lopen we een stuk verder. Shawn schraapt zijn keel.
'We moeten-' weer werd Shawn onderbroken. Dit keer door een gil van mij. Ik hing ondersteboven met mijn voet door een lus.
'Ik begin te denken dat je me niet mag, Ross' zei ik. Hij lachte even kort.
'Dit doe ik niet,' zei hij. 'Het hoort allemaal bij het spel en daarnaast, ik moord mijn eigen team niet uit.'
'Dat is al een hele opluchting' zei ik.
'Is er een uitgang?' Vroeg Alexis toen. Alexis en Chloé waren waarschijnlijk de meest neppe meiden die ik ooit had gezien. Alexis had lang, bruin haar en grijze ogen. Chloé was blond en had blauwgrijze ogen. Ze zaten hier misschien al een dag of twee maar de dikke laag foundation op hun gezicht was nog goed te zien. Ook mascara, eyeliner, oogschaduw en lipstick mistte niet. Ze waren mooi, dat gaf ik toe, wel hartstikke nep. De slimste waren ze ook absoluut niet maar toch vond ik de vraag van Alexis een goede.
'Je weg naar de vrijheid is simpel, het enige wat je hoeft te doen, is het uitschakelen van het andere team' was het gekregen antwoord.
'Luister goed,' begint Ross. 'er zijn verschillende levels, we bevinden ons nu op level nul; "Camp Bassis." Hier zullen jullie voorbereid worden op de volgende levels, waarin het spel echt begint. Vind een plek om een tijdelijk kamp te bouwen, dat is jullie eerste taak. Vanaf daar zal ik jullie gaan voorbereiden op het spel.'
'Een kamp, hoe gaan we dat nu weer doen?' Vroeg Olivia zich af. Ze keek de groep rond.
'We moeten eerst een plek uitzoeken voor we ook maar iets kunnen bouwen' sprak Connor, een wat stillere jongen. Hij had bruin haar, blauwgrijze ogen en een bril.
'Precies,' stemde Ross met hem in. 'bedenk de plek die het handigst is voor een kamp.'
'Een plek met maar één gang als uitgang, dan kun je niet in de rug of via de zijkant aangevallen worden' bedacht Will.
'Nee, dan als de vijand je vind, kun je geen kant meer op. We moeten een plek vinden met één duidelijke ingang en dan een uitgang die wat verborgen of onopvallend is' zei ik.
'Kijk eens aan, ze is nog slim ook' zei Nate grinnikend. Ik sloeg hem tegen zijn arm. Hij was niet de eerste die dat zei.
^Flashback^
Met een klap werd mijn kluisje dichtgegooid. Verbaasd keek ik op. Cindy, een populair meisje van mijn school, en haar meelopers stonden bij mijn kluis. Mijn zus, Megan, was er een van. Nu stond ze er echter niet bij. Vast op het toilet haar make-up aan het bijwerken. Ik vroeg me af wat er was, normaal spraken ze nooit met mij.
'Hey Yentl' begroette Cindy me vrolijk. Waar was zij zo vrolijk om, gewoonlijk was ze niet te plezieren en zeker niet zo vroeg in de ochtend.
'Ehm, hey?' zei ik wat ongemakkelijk terug. Ze boog zich iets naar me toe.
'Heb jij hem al gezien?' Vroeg ze me geheimzinnig.
'Wie?' Vroeg ik, ik had geen flauw idee over wie ze het hadden. Een van haar meelopers boog ook naar voor.
'De nieuwe jongen, men zegt dat hij vreselijk knap is' zei ze opgewonden. Ik moest mezelf stoppen om met mijn ogen te rollen. Ik wist helemaal niet dat er een nieuwe jongen zou komen.
'Nee, nog niet gezien, hij zal zo wel komen' zei ik daarom.
'Oh, oké, meld het ons als hij er is, wil je' zei Cindy.
'Ja, tuurlijk' zei ik op een toon die aangaf dat ik dat echt niet ging doen. Ik deed mijn kluis op slot en liep langs hen heen.
'Nou, doei doei, Yen' zei Cindy nog vrolijk. Dit keer stopte ik mezelf niet en rolde ik gewoon met mijn ogen.
Ik liep naar de zitkuil, de zitkuil is de plek waar je 's morgens voor de les zit en praat met je vrienden of nog wat huiswerk maakt. Ik plofte neer op tafel waar ik altijd zit. Hier wacht ik op mijn vriendinnen, Mai en Paris. Waar waren die twee als ik ze nodig had? Net toen ik het dacht, kwamen mijn twee vriendinnen druk kletsend aangelopen. Ik voelde me soms een beetje een derde wiel aan de wagen, Mai en Paris deden bijna alles samen. Ze deden samen aan atletiek, shopten vaak en kwamen regelmatig bij elkaar over de vloer. Ze woonden dan ook in dezelfde straat, dus ik begreep het ook wel. Ik gunden ze elkaar alleen het was fijn geweest als ik ook een Mai of Paris had gehad. Mai had golvend bruin haar en grijze ogen. Paris haar was bijna zwart en blauwe ogen. Mijn vriendinnen waren knap en dat ontging de jongens ook zeker niet. Ookal waren we niet zeer populair, iedereen kende ons. We worden ook wel Day, Eve(ning) en Night genoemd. Dit komt door onze haarkleuren, alle drie totaal verschillend, net als onze ogen. Je had mij; Day, mijn lichte lokken stonden gelijk aan de dag. Mai, haar bruine haar moest de avond voorstellen en Paris' zwarte haar de nacht.
Nadat ze me vrolijk begroet hadden, ploften ze naast me neer.
'We zijn pas halverwege het derde jaar en toch voelt het alsof we hier al ons hele leven zitten' verzuchtte Mai. Paris en ik knikten instemmend. Met haar voet tikte Paris wat verveeld op de bank waar onze voeten op steunden.
'Al gehoord over de nieuwe jongen?' Vroeg ik hen. Beide knikten. Een enthousiast kreetje van Cindy liet ons opschrikken.
'Hij is er!' Alle drie richtten we onze blik op de ingang. Onze tafel was precies tegenover de ingang.
Een vrij gespierde jongen kwam binnengelopen. Nonchalant haalde hij een hand door zijn haar en knipoogde naar een meisje. Ik rolde met mijn ogen, zo'n type dus. Iedereen staarde naar hem. Ik moest toegeven, knap was hij zeker. Zijn donkerbruine haar stak goed af bij zijn vrij gebruinde huid en blauwgroene ogen.
'Hij is knap' vond ook Mai. Paris was het meteen met haar eens. De nieuwe jongen liep tegen een meisje aan. Ze struikelde opzij maar hij liep gewoon door.
'Jerk' oordeelde ik. Hij keek op, recht naar mij. Zijn blik bleef ook op mij hangen. Hij liep naar ons toe. Paris en Mai begonnen beiden aan hun haar te frummelen. Hij stak zijn hand naar me uit. Ik schudde deze twijfelend.
'Ik ben Kay Reeds en wie zijn deze mooie dames?' Is wat hij zei. Jared, de populairste jongen van de school, dook naast hem op.
'Deze mooie dames,' sprak hij. Hij stopte even en knipoogde naar me. 'zijn Day, Evening en Night.' Ik zag Kay fronsen, hij begreep het niet. Het was ook niet logisch omdat we niet op volgorde zaten.
'Ze zijn alle drie singel, dus ga je gang, behalve bij Day. Die is van mij.' Ik zag Kays frons dieper worden en zelf zuchtte ik. Kay leek door te krijgen dat "Day" op mij doelde. Dit is geen cliché waarin de hoofdpersoon verliefd is op de onbereikbare populaire jongen. Nope, Jared heeft als een crush op me sinds de eerste klas. Eerlijk gezegd moet ik hem niet zo, hij is knap maar meer ook niet.
'We staan ook wel bekend als Mai, Yentl en Paris' zei ik. Ik zat tussen mijn vriendinnen in.
'Dus je heet Yentl, schoonheid?' Vroeg Kay.
'En jij Kay, player?' Kaatste ik terug.
'Waarom denk je dat ik een player ben?'
'Één, je haalde een hand door je haar voordat je naar een meisje knipoogde, dat duidt op een flirtpoging. Twee, het meisje dat je omver liep, hielp je niet overeind dus dat betekend dat je een hoog zelfbeeld hebt' zei ik simpel. Hij staarde me licht verbaasd aan en ook Mai, Paris en Jared keken me aan.
'Krijg nou wat, ze is slim én beeldschoon,' zei Kay. 'Maar geef me een kans om te laten zien dat ik niet altijd op meer dan vrienden uitben. Ga vandaag met me mee en dan mag je nog eens oordelen' stelde hij voor. Hij stak zijn hand uit. Ik twijfelde. Spijbelen was niet het probleem, op deze school werd je negen van de tien keer niet gepakt. Na nog even nagedacht te hebben, legde ik mijn hand in de zijne. Hij trok me van de tafel af en mee de school uit.
^End Of Flashback^
Uiteindelijk waren wij dus die ene op de tien die wel gepakt werden. We moesten twee weken nablijven maar het was het waard. Die dag was één van de leukste dagen in mijn leven. Kay had me meegenomen naar de bergen en het bos. We hadden heel de dag rondgestruind, gezwommen in het meer en daarna waren we door de MacDrive gereden. Kay maakte me aan het lachen, meer dan dat anderen dat konden doen. Die twee weken nablijven met hem waren dan ook niet vervelend. Het is maar goed dat Kay me meegenomen had die dag, want vanaf die dag had ik mijn eigen Mai of Paris.
Vanaf die ene dag had ik een beste vriend.
Dat mijn ontmoeiting met Kay pas ruim twee jaar geleden was, het voelt alsof ik hem mijn hele leven al ken.
'Yentl?' Vroeg Nate, hij knipte met zijn vingers voor mijn gezicht. Ik schrok op uit mijn gedachtes.
'Huh, o sorry, wat?' Nate glimlachte naar me.
'Je was even weg' zei hij.
'Sorry' verontschuldigde ik me.
'Geen probleem.'
'Kom mee,' onderbrak Shawn ons onderonsje. 'We gaan zo'n plek die Yentl beschreef, zoeken.
Alsof we allemaal wisten hoe het hoorde, gingen Shawn en Nate voorop lopen en sloten Connor en ik de groep.
'Zeer goed' hoorde ik Ross mompelen. Ik glimlachte, best wel trost op ons team.
Terwijl we de donkere gangen doorliepen, probeerde ik een gesprek aan te knopen met Connor.
'Dus, waar kom je vandaag?' Vroeg ik hem. Even keek hij schuchter opzij.
'Beverly Hills' antwoordde hij daarna. Ik knikte.
'Woon je nog bij je ouders?' Vroeg ik hem daarna. Hij was zeventien, vrij jong nog dus maar je wist het maar nooit.
'Ik woon met mijn zusje bij mijn oma. Mijn ouders zijn overleden.' Ik slikte, lekker Yentl, zo maak je vrienden.
'Wat erg voor je. Het spijt me' zei ik zacht. Hij schudde met een zwakke glimlach zijn hoofd.
'Is oké, je kon het niet weten. Je bent tenminste aardig tegen me.' Ik glimlachte terug naar hem. We waren een stukje achter de groep gaan lopen voor wat meer privacy.
'Denk je dat we terug naar huis komen, Connor?' Vroeg ik hem plots. Hij leek even na te denken.
'We moeten wel. Ik kan mijn oma en zusje niet alleen achterlaten.' Ik knikte instemmend.
'We komen er wel uit' fluisterde ik, alleen was ik er zelf nog niet zo zeker van.
'Mijn ouders en zus zullen me nog niet eens missen. Ik vraag me af of ze mijn afwezigheid opmerken. Als ik hier niet uitkom, is Kay de enige die me mist. Maar ook hij zal er snel overheen komen' zei ik. Ik voelde hoe hij me van opzij aankeek.
'Zo moet je niet denken. Het komt goed.' Hij probeerde me gerust te stellen maar ik merkte dat hij twijfelde.
'Heb je een vriendin thuis?' Vroeg ik hem om de sfeer wat te lichten.
'Nee, ik ben te stil, meisjes merken me niet eens op.'
'Herkenbaar' mompel ik.
'Hoe zit het met jou, zware liefdestrauma's, gebroken harten, liters ijs en kilo's chocola?' Vroeg Connor toen en gaf me een duwtje tegen mijn schouder. Ik deed net alsof enorm verbaasd was en liet mijn mond openvallen.
'Connor ...' Ik stopte even.
'McCarthy' vulde hij aan.
'Connor McCarthy, maakte jij, de stille, onopgemerkte jongen nu net een grap?' Plaag ik hem. Hij lachte even luid en kort. We kregen enkele geïrriteerde blikken van voor. Ik stak grijzend mijn hand naar ze op en al gauw draaiden ze zich weer om.
'Jazeker, dat deed ik, Yentl ...'
'Lavery.'
'Yentl Lavery,' het leek alsof hij de woorden in zijn mond proefde. 'mooie naam, het past bij je.' Ik gaf hem een bestraffende tik op zijn arm.
'Meneer McCarthy, ook al flirtgedrag vertonen? U bent me er eentje zeg' zei ik. We keken elkaar even stil aan en begonnen toen zacht te lachen.
'Er zijn ook mensen die het niet leuk vinden om hier te zijn,' sneerde Chloé. 'Dus zwijg, ik heb hoofdpijn.' Connor naast mij dook ineen. Wat dacht ze wel niet, de prinses. Ik keek naar mijn arm waar de rode zakdoek omheen gebonden zat.
'Sorry, praat je nu tegen mij en Connor?' Vroeg ik haar met een randje arrogantie.
'Ja, wat dan nog?'
'Excuseer me, laagste rang, waag het niet om nog eens op zo'n toon tegen Connor of mij te praten' siste ik. Ze keek me beledigd aan. Het was misschien hard maar het moest duidelijk zijn dat dit niet kon.
'Pardon,' begon Chloé maar ze werd afgekapt door een schok die ze kreeg.
'Hé' riep ze verontwaardigd uit.
'Yentl heeft gelijk. Je gehoorzaamt aan je hogere rang. Mensen zoals Chloé zorgen op deze manier alleen maar voor onrust in het team' zei Ross tegen ons. In mijn hoofd bedankte ik Ross, ik was opgelucht dat hij me steunde.
Over de rangen, ja ze hadden allemaal een aparte naam:
Leader - command
Right hand - Second in command
Left hand - Third in command
The Data - hacker
Bomb - main soldier
Arrow - Hunter
Basic - allrounder
Feeler - Nurse
Toucher - Assistant Nurse
Lane - Ace
Chloé was in dit geval dus het aas.
Toen we op en plek aankwamen die ons goed genoeg leek, hielden we halt.
Nadat we zo goed als het kon een slaapruimte gecreëerd hadden, kregen we weer een bevel van Ross. Hij begeleidde ons met commando's naar een muur. Ik werd nieuwsgierig en verliet mijn plek achteraan. Ik merkte dat Connor mij volgde. Ik stond nu naast Shawn en Connor naast Nate. Op de wand was een grote wolvenkop geschilderd met het nummer één ernaast.
'Wat nu?' Vroeg Olivia zich achter mij af. Meteen nadat ze het gezegd had, schoof de wand opzij. Hij verdween gewoon in de muur.
Voor ons was nu een grote, witte ruimte te zien.
'Ga naar binnen' beval Ross ons. Twee aan twee gingen we de ruimte binnen. In het midden stopten we. Ik zag iedereen om zich heen kijken. Ik had allang gezien.
'Er is niks' bevestigde Matthew mijn gedachten. De ruimte was volledig wit.
'Wat is dit?' Vroeg ik. Mijn vraag was gericht aan Ross.
'De simulatie ruimte' zei hij.
'En dat houdt in?'
'Jullie krijgen zo een idee van wat jullie tegen kunnen komen. Ik zou zeggen, maak je klaar.'
Iedereen keek elkaar even aan. Niemand wist eigenlijk wat ervan te moeten vinden.
'Oké, daar gaan we' sprak Ross en ik kon de grijns op zijn gezicht gewoon voelen.
-
Hoofdstuk 2! 😊
De rangnamen en functies zijn in het Engels, als er iets niet klopt of je wil de vertaling, laat het me weten! : )
Hier boven zien jullie hoe ik ongeveer het team voor me zie. Er zijn zeker verschillen maar het klopt ongeveer.
Soms irriteer ik me zo hard aan Wattpad, kennen jullie dat? Het is me nu dus, na de zoveelste poging, gelukt om Game Face te updaten maar ShadowRunner doet het nog altijd niet :/
Hopelijk is het wat, ik denk tot woensdag/donderdag,
MichhB