Την επόμενη μέρα έκανε τα πάντα, ήπιε τουλάχιστον τρία μπουκάλια νερό, έκανε ασκήσεις και κρύο μπάνιο. Τα πάντα για να χάσει αυτές τις παραπάνω θερμίδες που πήρε εχθές. Η σοκολατόπιτα όσο ωραία γεύση κι αν είχε δεν έπαυε να έχει τετρακόσιες-δέκα θερμίδες το κομμάτι.
Πράγμα που προσπάθησε πάρα πολύ να αγνοήσει όσο ήταν στο μαγαζί. Ο Άλεξ την έκανε να νιώθει εντάξει με το κομμάτι μπροστά της, αλλά μόλις η πόρτα της πολυκατοικίας της έκλεισε, οι σκέψεις σε συνδιασμό με τις τύψεις την κατασπάραξαν.
Έκανε προσπάθειες να μη βάλει τα κλάματα ή να μη τα μετανιώσει τα πάντα και ριχτεί στο φαγητό που υπήρχε στο ψυγείο. Εν τέλει, έκανε το δεύτερο. Πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που είχε υπερφαγικό επεισόδιο. Δε ξεπερνούσε ποτέ τα όρια που τις είχε ορίσει η Κιάρα.
Εκείνη τη μέρα όμως το έκανε.
Προσπάθησε να μη μετρήσει τις θερμίδες που κατανάλωσε, μιας και ρίχτηκε με τα μούτρα στη κουζίνα. Δεν τα κατάφερε όμως. Οι αριθμοί τριγυρνούσαν στο μυαλό της με κάθε μπουκιά που έβαζε στο στόμα της. Δεν σταμάτησε όμως εκείνη τη στιγμή, μέχρι πράγματι να μην αντέχει άλλο.
Το βράδυ η Ίριδα αποκοιμήθηκε με πρησμένα μάτια από τα κλάματα, ούτε το κεφάλι της ωστόσο την άφησε να ηρεμήσει. Έβλεπε εφιάλτες και σκεφτόταν αναμνήσεις από όταν ήτανε μικρή, όταν ακόμη στο σπίτι της επικρατούσε το χάος του δικαστηρίου και της δίαιτας.
Σηκώθηκε κατάκοπη, αλλά είχε δουλειά.
Οπότε τώρα είναι στην αίθουσα, τα παιδιά είναι έτοιμα να φύγουν και περιμένουν τις μαμάδες τους. Και δίπλα της είναι ο Άλεξ, όπου οριακά νιώθει σα κλόουν προσπαθώντας να της ανεβάσει τη διάθεση απ' το πρωί, δίχως να έχει ιδέα γιατί είναι έτσι.
"Δεν θα μου πεις τι έχεις;" ρώτησε για εκατοστή φορά.
"Δεν έχω κάτι, απλώς δεν έχω πολύ όρεξη σήμερα, αυτό είναι όλο" το οποίο δεν ήταν και τόσο ψέμα, σίγουρα όμως ήταν απόκρυψη της αλήθειας. Επομένως, δεν τον έπειθε ούτε στο ελάχιστο.
"Ίρις..."
Ρόλαρε τα μάτια της και κούμπωσε μέχρι πάνω την αθλητική ζακέτα της. Μπορεί τώρα να την ενοχλεί αφάνταστα το γεγονός πως όλο ενδιαφέρεται τόσο πολύ για το άμα είναι καλά, αλλά στη πραγματικότητα χαίρεται. Καταλαβαίνει πως νοιάζεται για εκείνη και εκτιμά ότι προσπαθεί να τη κάνει να νιώσει καλύτερα.
Στο κάτω κάτω, μόνο ο Αλέξανδρος δεν φταίει.
"Τέλος συζήτησης" το έκοψε με τρανταχτή φωνή, για να μην συνεχιστεί όντως η κουβέντα. Εκείνος το σεβάστηκε. "Μας περιμένει η Νατάσα στη δίπλα αίθουσα" πρόσθεσε η κοπέλα δείχνοντας με το χέρι της τη πόρτα του μοντέρνου.
"Καινούργιο χορευτικό νομίζω θέλει να δουλέψουμε. Κάτι μου είπε και για μια επίδειξη" την πληροφόρησε και η Ίριδα ανασήκωσε τους ώμους της. Δεν είχε ιδέα αλλά για να το λέει κάτι θα ξέρει. "Πάμε;" τη ρώτησε.
"Μισό... να πάρω τη τσάντα μου και πάμε μέσα" την σήκωσε από τον πάγκο που ήταν τυχαία παρατημένη από το πρωί. Μόλις σιγουρεύτηκαν πως όλα τα παιδιά είχαν φύγει, περπάτησαν μαζί την απόσταση δευτερολέπτων.
Η Ίριδα ένιωσε τη τσάντα της να δονείται. Αφού είδε το νούμερο που αναγραφόταν στην οθόνη του κινητού της, πήρε μια ενοχλημένη έκφραση, αυτό της έλειπε σήμερα. Δεν πέρασε απαρατήρητο από τον διπλανό της η δυσαρέσκεια της.
"Γιατί τέτοια φάτσα, ποιος είναι;"
"Δεν έχω ιδέα. Είναι ένας αριθμός, από Ελλάδα μάλιστα, ο οποίος με έχει πάρει τηλέφωνο ίσα με εφτά φορές από εχθές. Μια φορά του το σήκωσα, την πρώτη, και δεν μίλησε κανείς" του είπε και εκείνη την ώρα το κινητό σταμάτησε. Μπήκαν στην αίθουσα και αφού χαιρέτησαν την Νατάσα, της μίλησε.
"Την επόμενη φορά δώσε μου να μιλήσω εγώ"
"Γιατί Άλεξ, θα τον τρομάξεις;" ρώτησε ειρωνικά.
"Ναι γιατί ως γνωστών είμαι πολύ τρομακτικός"
"Μμ" μόνο και μόνο από αυτή την απάντηση, το ότι δεν τον ειρωνεύτηκε παραπάνω, ήταν τρομερά ανησυχητικό για την Ίρις.
"Έλα που πιάσατε το μπλα μπλα, πάμε τρέχουμε, έχουμε δουλειά!" φώναξε η Νατάσα χτυπώντας παλαμάκια, διακόπτοντας την συζήτηση τους και γύρισαν να την κοιτάξουν. Άμα έχει η προπονήτρια όρεξη, προβλέπεται μεγάλη μέρα. Ξεφύσησαν και οι δύο.
Μόλις ξεκίνησαν, η κοπέλα με τα χρυσά μαλλιά, κόλλησε δίπλα στο παρτενέρ της. Δεν ξέρει τι την έπιασε, αλλά το είχε ανάγκη να είναι κολλητά για να του πει αυτό που θέλει.
"Άλεξ;" του ψιθύρισε και του τράβηξε τη προσοχή. Της χαμογέλασε. Να! Κάτι τέτοια κάνει και δεν μπορεί να μη μου φτιάξει η διάθεση.
"Ίρις" απάντησε στον ίδιο χαμηλό τόνο.
"Μου κάνεις μια χάρη;" του μειδίασε.
"Πες την και θα το σκεφτώ" είχε συμφωνήσει ήδη.
"Μετά πάμε μια βόλτα με τ' αμάξι; Όχι για πολύ ώρα, πήγαινε με όπου θες. Απλώς να ξεσκάσω θέλω" τα μάτια του έλαμψαν.
"Ξέρω ένα μέρος..."
"Σας ακούω!" φώναξε η Νατάσα μόνο και μόνο για να τους την σπάσει. Καιρό είχε. Κοιτάχτηκαν και οι δύο έτοιμοι να γελάσουν, ήταν αστεία όταν προσπαθούσε να γίνει αυστηρή.
Μαζί με τα μάτια τους που κλείδωσαν ένα ακόμη βλέμμα, κλειδώθηκε και η επόμενη απόδραση τους. Πιο γρήγορα από ό,τι το ντουέτο ανάμενε.
[...]
Οι διατάσεις και το τρέξιμο ήταν ως γνωστών βασανιστικό και το πιο βαρετό κομμάτι της προπόνησης τους. Τώρα όμως καθόντουσαν μπροστά από τον καθρέφτη-τοίχο της αίθουσας, αδημονώντας το τραγούδι που πρόκειται να ακουστεί από το τάμπλετ της Νατάσας.
Μόλις βρήκε το τραγούδι που της είχε κολλήσει από χθες το βράδυ, χαμογέλασε, αλλά δεν το έβαλε να παίξει, ήθελε πρώτα να τους εξηγήσει το πλάνο της. "Λοιπόν!" πήγε μπροστά τους με ένα σχεδόν σατανικό χαμόγελο. Ήρθε η ώρα να δείξει στο κοινό τι μπορεί αυτό το ντουέτο να κάνει.
"Ας μη σχολιάσουμε την αδικία του αγώνα, εντάξει ναι, πληρωμένοι κριτές και χειροκρότημα, τα ξέρετε αυτά. Ξέρετε όμως τι κάναμε λάθος στην αρχή;" ρώτησε σα να είχαν πάρει μέρος σε τηλεοπτικό παιχνίδι. "Δεν σας γνώριζε ο κόσμος! Δεν ήσασταν ντουέτο πιο πριν, δεν ήξερε κανείς τι μπορείτε να κάνετε πάνω στο ταπί. Τώρα όμως θα το εκμεταλλευτούμε"
"Πως ακριβώς;" ρώτησε ο Άλεξ που είχε ήδη αγαπήσει την ανταγωνιστική πλευρά της προπονήτριάς τους.
"Με χορευτικά, καμία σχέση με αυτά του αγώνα. Θα βάλετε εσείς ό,τι συναίσθημα θέλετε και θα είναι ελεύθερα. Ο κόσμος θα σας έχει στο κέντρο του χορού και όταν φτάσει η ώρα του παγκόσμιου, ήδη θα σας έχουν αγαπήσει παραπάνω"
"Αυτό όμως δεν θα είναι και κάπως άδικο για τις άλλες ομάδες" ρώτησε η Ίρις καθώς ήθελε να κερδίσει με την αξία της και όχι με τίποτα λιγότερο.
"Όχι. Σκέψου τον σαν διαγωνισμό, γιατί δεν θα είμαστε η μόνη χώρα που θα το κάνουμε" η Νατάσα ήξερε πως να ανάβει τα κόκκινα λαμπάκια στην Ίριδα. Μόνο με αυτά τα λόγια θα την ξύπναγε, για να καταλάβει πως πλέον δεν υπάρχουν κανόνες ούτε αδικία.
Και δούλεψε.
"Τότε συμφωνώ"
"Κι εγώ, τι έχουμε να χάσουμε" πρόσθεσε και ο Αλέξανδρος που δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη πειθώ, για την ακρίβεια καμία, είχε συμφωνήσει πριν μιλήσει η Νατάσα. Το έχει ως κάτι παραπάνω από μότο ζωής να παίρνει αποφάσεις οι οποίες δεν έχει κανείς ιδέα που θα βγουν.
Μέχρι στιγμής ήλπιζαν να τους βγάλουν από την αδικία. Πλέον δεν ήταν ο στόχος η πρώτη θέση -εκτός από την Ίρις- αλλά μια θέση που θα είναι αντικειμενική για όλους. Με αυτό τουλάχιστον το σκεπτικό έφτασαν μέχρι το τέλος της ιστορίας, προς πληροφόρηση σου, και οι τρεις που βρίσκονταν στο συγκεκριμένο δωμάτιο, πήραν τη θέση που τους άξιζε.
"Αυτή ήταν η απάντηση που ήθελα να ακούσω" και ήγγικεν η ώρα να μπουν στο πραγματικό παιχνίδι του χορού. "Ξεκινάμε;"
"Ξεκινάμε"
Η Νατάσα τους κοίταξε για λίγο καθώς σκεπτόμενη τις λέξεις που έπρεπε να πει. Έπρεπε να θέσει σωστά το σκεφτικό της. "Το χορευτικό θα το φτιάξετε εσείς και αν θέλετε παρεμβαίνω, παρόλα αυτά, σας έχω βρει θέμα" το ντουέτο κοιτάχτηκε μεταξύ τους, δεν είχαν χρόνο να βρουν και θέμα, είχαν και τμήματα στη μέση και ο χρόνος δεν ήταν πολύς.
"Είναι πρωτότυπο;" ρώτησε η Ίριδα φτιάχνοντας την κοτσίδα της, έτοιμη να ξεκινήσει πραγματική προπόνηση.
"Παρθενογέννηση δεν υπάρχει αλλά είναι κάτι που δε έχει δοκιμάσει κανείς από τους δυο σας, νομίζω τουλάχιστον" πάτησε το κουμπί στο τάμπλετ της και μέσα από τα ηχεία ξεκίνησε να παίζει το middle of the night της Elley Duhe.
Από τη πρώτη κι όλας νότα που ήχησε στα αφτιά τους, μπορούσαν να καταλάβουν πως το μοτίβο χορού το οποίο θα ακολουθήσουν, θα είναι διαφορετικό από τα άλλα.
Είναι αργό, με πετάγματα και ολόκληρες, γεμάτες κινήσεις. Δηλαδή με πάθος και συναίσθημα, πολύ παραπάνω από του αγώνα. Κάτι έξω από τα νερά τους.
Αυτό το τραγούδι έβγαζε ένα διαφορετικό είδος συναισθήματος. Πρόδιδε μια κτητικότητα, αναρωτιόσουν ποιος θα τιθασεύσει πρώτος ποιον, κι αν είναι τελικά όλα ένα παιχνίδι πάνω στο ταπί. Κάτι καινούργιο για τους πρωταγωνιστές μας, κάτι που θα τους φέρει ποιο κοντά από όσο φαντάζεσαι.
Όμως, πήγε να τους διώξει και χιλιόμετρα μακριά.
Δε μπορώ να σου πω αν εν τέλει το έκανε.
[...]
Δεν χόρεψαν σήμερα τελικά, παρά μόνο συζήτησαν τις διαδικασίες και τις ώρες των προβών. Η Ίρις αν και δεν ήταν φαν τέτοιων ειδών χορού συμφώνησε να το επιδείξουν σε κάποιον τοπικό διαγωνισμό της Μόσχας.
Ήταν μεν κάτι καινούργιο, αλλά, όπως θα δείξει και η συνέχεια, αρκετά ενδιαφέρον.
"Τι σκέφτεσαι;" ρώτησε ο Άλεξ διακόπτοντας τον ειρμό σκέψης της. Κοίταξε διακριτικά τις ελάχιστες φλέβες του, που πετάγονταν από τη πίεση των χεριών του στο τιμόνι. Βρίσκονταν στο αμάξι του, τη πήγαινε εκεί που της υποσχέθηκε.
"Τίποτα το συγκεκριμένο" απάντησε και χώθηκε ακόμη πιο μέσα στη θέση της. Ο άντρας με τα καστανά μαλλιά δίπλα της είχε ήδη σημειώσει στο μυαλό του πως αυτή η στάση καθίσματος είναι η αγαπημένη της. Και δεν ήταν λάθος.
"Ναι αλλά δεν είσαι καλά σήμερα"
"Απλώς είμαι λίγο κουρασμένη, άργησα να κοιμηθώ" ξέρεις όμως γιατί; Γιατί δε μπορώ να ελέγξω το στόμα μου. Γιατί έκανα υπεράνω προσπάθειες να μην πάω στη τουαλέτα και βγάλω ό,τι έχω φάει το τελευταίο μήνα.
Ωστόσο, αρκέστηκε σε αυτή την απλοϊκή απάντηση, δίχως να δικαιολογήσει περαιτέρω.
"Κοιμήσου στο αμάξι" του γέλασε.
"Όχι πάλι. Περιμένω να με πας στο μέρος" πάντως, από τις εικόνες που έβλεπε απ' έξω απ' το παράθυρο, ειδικά το καλοκαίρι εκεί θα είναι πολύ ωραία. Όχι πως την χαλάει έτσι χιονισμένα που είναι.
"Καλά, δεν είναι και κάτι σπουδαίο. Είναι μια απλή, ωραία θέα" την πληροφόρησε ο Άλεξ ενώ ήξερε πως δεν ήταν μια απλή, ωραία θέα. Μπορεί να μην είχε πάει ποτέ, αλλά είχε ακούσει τον κολλητό του, τον Μαρκ να την αποθεώνει.
Όλο και κάτι θα ήξερε.
"Δε πιστεύω να έχει σκαρφάλωμα;!" ο μοναδικός φόβος της Ίριδας ήταν αυτός.
Ο Αλέξανδρος γέλασε και έγειρε το κεφάλι του ελάχιστα, συνεχίζοντας να κοιτάζει τον δρόμο. "Δε σε πάω στην ακρόπολη, αλλά σε ένα ταπεινό υποστεγάκι"
"Κατάλαβα, με πνευμονία θα επιστρέψουμε"
"Μμ"
"Ει!" τότε μόνο η Ίρις σταμάτησε να κοιτάει τον δρόμο για να τον αντικρίσει. "Μην αντιγράφεις αυτά που λέω"
"Μόνο εσύ έχεις το δικαίωμα να απαντάς ειρωνικά;" την ρώτησε διασκεδάζοντας το στο έπακρον. Είχε σκοπό να το κάνει πιο συχνά.
"Ναι!"
"Ό,τι πεις Ίρις"
"Μην-"
"Έλα γκρινιάρα, φτάσαμε" σταμάτησε το αμάξι στο τέλος ενός λαγκαδιού. Το τοπίο ήταν το ίδιο χιονισμένο, όπως και η περισσότερη Ρωσία αυτή τη περίοδο. Δέντρα που αντί να έχουν φύλλα, ήταν στολισμένα με το κάτασπρο χιόνι και ελάχιστο πάγο στις άκρες του, θα μπορούσες να το πεις σκηνικό ταινίας.
Και κάπου εκεί στη μέση υπήρχε ένα ξύλινο υπόστεγο με ένα παγκάκι από κάτω. Θα πάγωναν, παρόλα αυτά, της Ίριδας της άρεσε πολύ. Της φάνηκε σαν ψεύτικο, κάτι αλλιώτικο από τον καθημερινό πάγο που αντικρίζει κάθε μέρα, σε κάθε άλλη περίπτωση θα το σιχαινόταν, αλλά τώρα όχι. Διότι το συνδύασε με τον άντρα δίπλα της.
"Άλεξ," του είπε μόλις βγήκαν από το αμάξι, πηγαίνοντας με αργές και μελετημένες κινήσεις προς τα εκεί, γιατί γλιστρούσε. Εκείνος της έγνεψε θετικά δίνοντας της πάτημα να συνεχίσει. "το παραδέχομαι, είναι ωραία"
"Να σου παραδεχτώ και εγώ κάτι;" τη ρώτησε αφού έκατσαν. Είχαν θέα τη περισσότερη Μόσχα από εκεί. Τα κάστρα στον ορίζοντα φάνταζαν με μικρά παιχνίδια στο δωμάτιο ενός παιδιού.
"Για πες"
"Δεν έχω έρθει ξανά, οπότε πιστεύω συμμεριζόμαστε το ίδιο σοκ με το τοπίο" καθάρισε τον λαιμό του από την ελάχιστη βραχνάδα. Η Ίρις σήκωσε τα φρύδια της με μια αχρείαστη ανακούφιση να βγαίνει σαν ανάσα από τα χείλη της. Για μια στιγμή νόμιζε πως θα της έλεγε πως εκεί είχε φέρει άλλες και δεν το είχε σε τίποτα να πάρει ταξί και να φύγει.
"Και πως ήξερες πως θα μου αρέσει;"
"Δεν έχω ιδέα, απλώς το φαντάστηκα" πέρασε λίγη ώρα μέχρι η κοπέλα να ξαναπάρει τον λόγο.
"Ευχαριστώ" του είπε μετά από λίγη μάχη με τον εαυτό της. Ο διχασμός του αν εκείνος φταίει για εχθές είχε φύγει την ίδια ώρα που το σκέφτηκε. Ξέρει πως αυτή και μόνο αυτή δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις διαταραχές της.
Όλο αυτό που είχε δημιουργήσει η Κιάρα θα έσπαγε σαν ένα ποτήρι λευκού κρασιού. Η πρώτη ρωγμή είχε κάνει ήδη την ταπεινή της εμφάνιση.
Για να μη σε κουράζω, κατάλαβε και η ίδια πως αργά η γρήγορα θα έσπαγε τη διατροφή και σε αυτό ο Άλεξ είναι ο μόνος που δεν παίρνει μερίδιο ευθύνης.
"Ευχαριστώ γιατί;" την ρώτησε μπερδεμένα καθώς τα βλέμματα τους ενώνονταν για μια ακόμη φορά.
"Δεν ξέρω... απλώς δεν είχες καμιά υποχρέωση να με φέρεις μέχρι εδώ αλλά πάραυτα το έκανες" σπάνια έλεγε τέτοιου είδους λόγια, η κλειστότητά της σαν άνθρωπος δεν της το επέτρεπε. Σε αντίθεση με τον Αλέξανδρο που όχι μόνο έδειχνε φανερά πόσο του άρεσαν αυτά τα λόγια, αλλά είχε επίσης πολλά να δώσει και να πει, ελεύθερα.
"Όποιος θέλει κάνει Ίρις" της είπε με ένα χαμόγελο που το κρατούσε μόνο για εκείνη. Ήταν διαφορετικό από αυτό που έδινε σε φίλους και στα παιδιά. Ήταν το δικό της προσωπικό χαμόγελο με φανερωμένο το λακκάκι στο γνωστό σημείο.
Ένα ορατό και ντροπαλό χαμόγελο τρεμόπαιξε και σε εκείνης τα χείλη από το άκουσμα αυτής της φράσης.
"Μ' άρεσε η απάντηση"
"Να την λέω πιο συχνά τότε"
"Άμα την εννοείς ναι"
"Θα την εννοώ" αυτό στα δικά της αφτιά ακούστηκε σαν μια υπόσχεση. Μπορεί και να ήταν.
"Άλεξ, το ξέρεις πως βλεπόμαστε κάθε μέρα και ακόμα δεν ξέρουμε τα βασικά ο ένας για τον άλλον;" ρώτησε η Ίριδα την δεύτερη απανωτή ερώτηση που της ήρθε πρώτη στο κεφάλι.
Υπό άλλες περιπτώσεις θα ήθελε να κάνουν ησυχία, κι όμως τώρα την έπνιγε. Ήθελε να ρωτήσει τα πάντα μέσα σε ένα απόγευμα. Για καλή της τύχη, ο παρτενέρ της συμβάδιζε με τη σκέψη της.
"Λοιπόν," της είπε με ένα χαζό μειδίαμα στις άκρες τον χειλιών του. "για να διορθωθεί αυτό μπορούμε να παίξουμε ένα παιχνίδι"
Η Ίριδα σήκωσε ελάχιστα το αριστερό της φρύδι. "Τι παιχνίδι;"
"Θα λέμε την πρώτη ερώτηση καθημερινότητας που μας έρχεται στο μυαλό και θα απαντάμε. Θα το πάμε εναλλάξ" η κοπέλα το βρήκε χαζό και ελάχιστα παιδιάστικο, οπότε γέλασε. Ωστόσο το βρήκε και αξιολάτρευτο. Έγνεψε θετικά κάνοντας του νεύμα να ξεκινήσει εκείνος.
"Πότε έχεις γενέθλια;" ένα από τα πιο σημαντικά, κατά τη γνώμη του Αλέξανδρου, που δεν είχαν μοιραστεί μεταξύ τους.
"Τριάντα Οκτωβρίου, εσύ;"
"Τρεις Μαϊου, σειρά σου"
"Από πότε κάνεις χορό;" δεν μπορούσε να βρει καλύτερη ερώτηση.
"Από τα εφτά άρα πάω για δώδεκα χρόνια φέτος"
"Από τα πέντε -μπορεί και τέσσερα- γιατί η μητέρα μου έχει σχολή, οπότε δεκατέσσερα"
"Εε..." κοίταξε δεξιά και αριστερά του για να μπορέσει να σκεφτεί, ώσπου συνάντησε ξανά το υπομονετικό βλέμμα της Ίρις. "Αγαπημένη εποχή;"
"Άνοιξη γιατί ανθίζουν τα λουλούδια"
"Να κάτι που δεν περίμενα. Εμένα χειμώνας"
"Γιατί" του ζήτησε αιτιολόγηση.
"Νομίζω για το χιόνι"
"Ονειρική δουλειά;"
"Δάσκαλος"
"Χορογράφος" δεν ήταν αρκετά σίγουρη για το συγκεκριμένο αλλά αυτό πάντα είχε στο νου της όταν την ρωτούσαν.
"Έχεις αδέλφια;"
"Ναι, έναν αδελφό από τη σύζυγο του πατέρα μου. Δεν είμαστε εξ αίματος, εσύ"
"Είναι λίγο περίπλοκο αλλά ναι. Είμαστε εξ αίματος από τη μεριά του πατέρα μου μόνο. Παρόλα αυτά δεν τον έχω δει ποτέ"
Αυτή η μικρή αποκάλυψη δεν έχεις ιδέα πόσο ειρωνική είναι για τους πρωταγωνιστές μας. Τα μικρά, αυτές οι αχρείαστες και παράλληλα χρήσιμες λεπτομέρειες, κάνουν την διαφορά.
"Δεν μου έρχεται κάτι άλλο! Αυτό το παιχνίδι είναι τόσο απλό που φαίνεται δύσκολο" απηύδησε η Ίριδα χωρίς να ξέρει τι άλλο να ρωτήσει, σα να παίζουνε την ερώτηση του εκατομμυρίου.
"Ήταν μια αρχή. Έμαθα έστω τα γενέθλια σου" ρούφηξε τη συγκεκριμένη πληροφορία πιο πολύ από όλες, ερχόμενος μια και δυο θέσεις πιο κοντά της. Και δίχως κανέναν παραπάνω δισταγμό ο Άλεξ την αρπάζει και τη φιλάει στα χείλη. Περίμενε μέρες να το κάνει αυτό και αισθάνθηκε πως τώρα είναι η στιγμή.
Η Ίρις αν και δεν είχε προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο, τον άφησε. Γιατί ήξερε πως αυτή από μόνη της δεν έχει τόση αυτοπεποίθηση ώστε να το κάνει. Τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον αυχένα του όσο έμπλεκαν τα χείλη τους στο σχηματισμό ενός παθιασμένου φιλιού.
Την έβαλε απαλά να κάτσει πάνω του και εκείνη δεν αρνήθηκε ούτε στο ελάχιστο. Έγειρε το κεφάλι της καθώς ένιωσε ένα διακριτικό χαμόγελο να εμφανίζεται δειλά. Ο Άλεξ είχε στα χέρια του την κοπέλα που του είχε πάρει το μυαλό τον τελευταίο αυτόν μήνα-και ποιος ξέρει για πόσους ακόμη;!
Της χάιδεψε τα μαλλιά και μετά το μάγουλο με το ελεύθερο χέρι του, το άλλο ήταν τοποθετημένο ακριβώς στη μέση κάνοντας απαλούς κύκλους με τον αντίχειρα του. Συνέχισε αυτό το μοτίβο γιατί φαινόταν να τη χαλαρώνει.
Χόρευαν έντονα μέσα στο φιλί τους λες και δεν ήταν μαζί κάθε μέρα. Το φαντάστηκαν σαν την λύτρωση της βραδιάς και της επόμενης μέρας, που προβλεπότανε μεγάλη. Το χιόνι ξεκίνησε να πέφτει πάνω στα ρούχα τους και στα μαλλιά τους.
Η Ίρις απομακρύνθηκε πρώτη λέγοντας κάτι του στυλ "Πρέπει να φύγουμε γιατί θα μας καλύψει το χιόνι" κούρνιασε λίγο παραπάνω πάνω του καθώς άρχισε πιο έντονο κρύο.
Ο Αλέξανδρος άκουσε και δεν άκουσε. Είχαν βουλώσει τα αφτιά του και είχε θολώσει το βλέμμα του, δεν συνειδητοποιούσε πως άνοιξαν οι ουρανοί. Είχε την ξανθούλα μπροστά του και τα είχε αφήσει όλα. Βέβαια υπήρχε περίπτωση να αποκλειστούν στη μέση του πουθενά αν δεν ξεκινούσαν τώρα.
"Έχεις ένα δίκιο" της είπε και σηκώθηκαν γρήγορα, όσο μουδιασμένος κι αν ήταν. Θα μπορούσε κανείς να πει πως αυτό τους χάλασε το απόγευμα, αλλά όχι, το σταμάτησε ακριβώς εκεί που χρειαζόταν.
Διότι, άμα νόμιζες πως αυτό θα είναι το μέρος τους, κάνεις λάθος. Θα της υποσχεθεί στην συνέχεια να την ξεναγήσει σε όλες τι θέες της Μόσχας. Αυτό θα είναι το μικρό τους παιχνίδι, το δικό τους. Να πάνε σε θέες και να ανοίγονται για μικρά ή και μεγάλα πράγματα της καθημερινότητας.
Απλό μπορεί να το πεις, ίσως και εφηβικό. Αλλά οι πρωταγωνιστές μας μόνο έτσι δεν το έβλεπαν. Το να μάθεις έναν άνθρωπο για να τον εγκαταστήσεις σωστά στη ζωή σου, φαντάζει ιδανικό και ενδιαφέρον το ταξίδι.
Η Ίριδα έσφιξε το παλτό της ώσπου να πάνε στο αμάξι και να ζεσταθεί. Και τότε της ήρθε αναλαμπή. "Άλεξ, σκέφτηκα μια τελευταία ερώτηση!"
"Για πες" γέλασε μιας και δεν μπορούσε να βρει πιο άκυρη στιγμή από τη προκειμένη.
"Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;" το σκέφτηκε για λίγο έως ότου να μπουν στο αυτοκίνητο και να ανοίξει το καλοριφέρ. Δεν είχε αναλογιστεί ποτέ του την πιο απλή ερώτηση που υπάρχει.
"Το μπλε είναι το αγαπημένο μου χρώμα"
"Απεχθάνομαι το μπλε"
Αποκρίθηκε με μια γκριμάτσα αηδίας, καθώς κοίταξε το ίδιο χρώμα των ματιών του. Δεν θα του το αποκάλυπτε, μα αρχίζει και ξεχωρίζει εκείνο το θαλασσί των ιριδών του. Μέχρι όμως να το κάνει, θα συνεχίσει να κατσουφιάζει στην ανάμνηση αυτού του ψυχρού χρώματος.
"Είσαι ο μόνος άνθρωπος που το λέει αυτό Ίρις!"
"Μα γιατί; Ποιο ωραίο είναι το πορτοκαλί" είπε φανερώνοντας και το δικό της αγαπημένο χρώμα.
"Μέχρι του αγώνα θα σε μπίξω τόσο στο μπλε που θα αγαπήσεις" ήταν ξεκάθαρη απειλή και το γνώριζε καλά.
"Ό,τι πεις" ρόλαρε τα μάτια της επιδεικτικά καθώς το αμάξι ξεκινούσε να προχωρά κόντρα στον καιρό.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝ@!!!
Τι κάνεις, πως είσαι; Ελπίζω τέλεια!!
Αν δεν πήρες δώρο φέτος, δεν πειράζει. Σου έριξα εγώ ένα Χριστουγεννιάτικο-Πρωτοχρωνιάτικο θαύμα. Όχι δεν γκρεμίστηκε κάποιος φούρνος!
Είχα χρόνο επιτέλους οπότε είπα να βγουν δύο κεφάλαια αυτήν την εβδομάδα.
Σε άλλα νέα, το κεφάλαιο ήταν λιγάκι απλό. Υπόσχομαι το επόμενο να έχει δράση. Το συγκεκριμένο όμως εγώ το αγάπησα. Αυτά τα μικρά που έχουν μόνο τους χαρακτήρες μαζί είναι τα αγαπημένα μου!
Εντάξει μη σε κουράζω άλλο.
Τα λέμε την Κυριακή κανονικά, λοιπόν!
Μην ξεχνάς να κάνεις το σκιν κέαρ σου!
Φιλάκια,
Στέλλα🦋