Εν τέλει, τα ερωτηματικά που δημιουργήθηκαν στο προηγούμενο κεφάλαιο λύθηκαν... ή τουλάχιστον ένα από αυτά.
Τι θα οι δημοσιογράφοι δίπλα από το όνομα της Ίριδα Ρωμανού;
Ο Παγκόσμιος για κακή τύχη πολλών βρισκόταν σε ζωντανή μετάδοση σε όλες τις χώρες. Ο περισσότερος κόσμος αδημονούσε να δει τον νικητή.
Ο περισσότερος κόσμος επίσης απογοητεύτηκε στο τέλος. Όλοι τους είχαν καταλάβει, καμία χώρα δεν θα άφηνε αυτόν τον αγώνα να τελειώσει έτσι. Καμία πέρα από την Ρουμανία φυσικά.
Οπότε, αφού ο αγώνας κατά πάσα πιθανότητα είναι λανθασμένος, δεν θα την επηρέαζαν οι τίτλοι στα κουτσομπολίστηκα άρθρα, σωστά;
Έτσι λοιπόν ήλπιζε και η Ίριδα. Έως ένα βαθμό είχε δίκιο, δεν ήταν πολλά τα άρθρα τα οποία την κακολογούσαν, ίσα ίσα, τα περισσότερα την υποστήριζαν.
Αυτό που σίγουρα δεν περίμενε δεν ήταν αυτό.
Ήταν οι φωτογραφίες που τους απαθανάτισαν. Το ποσό τέλειο ζευγάρι ήταν και τέθηκε σε πολλούς το ερώτημα είναι σε σχέση;
Διάβασε διάφορους τίτλους μέσα στην επόμενη μέρα, κλεισμένη στο δωμάτιο της αρνούμενη να βγει έξω.
"Το ζευγάρι 'φωτιά' της Ελλάδας ήταν τελικά τυχαίο;"
"Η Ίριδα Ρ. και ο Αλέξανδρος Μ., η νέα χορευτική γενιά"
"Η Ελλάδα με το νεοφερμένο ανδρόγυνο κατέκτησε την δεύτερη θέση στον Παγκόσμιο Πρωτάθλημα χορού. Ήταν τελικά αδικία ή παρεξήγηση;"
Και πολλά πολλά άλλα άρθρα που τα διάβασε ένα προς ένα. Πόνεσαν τα μάτια της από την φωτεινότητα, μα ήθελε να ελέγξει όλες τις πιθανές φήμες που επρόκειτο να βγουν για αυτούς.
Δεν ξέρει αν θα έπρεπε να χαίρεται. Δεν έλεγαν κάτι κακό, ωστόσο δεν ήθελε να νομίζουν όλοι ότι είναι ζευγάρι. Αφού δεν ήταν, και μετά τωρινά δεδομένα, ούτε θα γίνουν!
Φήμες.
Φήμες.
Για αυτές τις φήμες η μητέρα της την είχε προειδοποιήσει. Όλη την ώρα τριγυρνάνε σκέψεις στο μυαλό της. Μήπως τελικά η Κιάρα είχε δίκιο για όλα;
Μπορεί τελικά να μην ήταν τόσο καλή όσο πίστευε. Αυτή η αποτυχία της έτρωγε τα σωθικά, μα δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Αν παρατήσει τον χορό τώρα τι θα κάνει με την ζωή της;
Γιατί να τα παρατήσει ενώ τόσοι πιστεύουν σε αυτή;
Πονάει το μυαλό μου.
Η πόρτα του δωματίου της χτύπησε. Ήταν η Στεφανία. "Ιριδούλα μου; Έχω φτιάξει φαγητό, βγες έξω να φάμε σε παρακαλώ"
Εδώ και είκοσι-τέσσερις ώρες ήταν κλεισμένη μέσα. Ένας Θεός ξέρει αν είχε βγει να πιει νερό καλά καλά! Την παρακαλούσε να βγει να μιλήσουν αλλά εκείνη αρνιόταν.
"Θα έρθω σε λίγο" είπε ψέματα, κάτι που ήξεραν και οι δύο.
Η Στεφ σκέφτηκε να χτυπήσει ξανά, να την πρήξει και στο τέλος να έρθει. Ήταν τσάμπα χρόνος όμως, δεν θα το έκανε. Και στενοχωριόταν πάρα πολύ.
Μπορεί να μην την γνώριζε καιρό αλλά την ένιωθε πολύ κοντά. Μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο είχαν έρθει κοντά. Η Ίριδα δεν το έβλεπε, ωστόσο έβγαζε κάτι θετικό. Θα έκανε τα πάντα να την βγάλει από εκεί μέσα.
Είχε καταλάβει πως κάτι συμβαίνει-την ενημέρωσε και η Νατάσα-αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Δεν ήταν στο χέρι της.
Σήμερα έμαθε πως έχει γενέθλια η μητέρα της. Δεν την άκουσε να την παίρνει τηλέφωνο, δεν άκουσε καμία κίνηση γενικώς από το δωμάτιο. Αναρωτήθηκε σε κάποια φάση αν ζει.
"Σε κάτι ώρες αλλάζει ο χρόνος. Το ξέρω πως δεν είσαι καλά αλλά έλα μόνο για τα τυπικά. Μην το περάσεις μόνη σου, ε;" ακούστηκε πολλή θετική. Η Ίρις γέλασε θλιμμένα πάνω από τα κλαμένα μάγουλα της.
"Εντάξει"
Το ήξερε πως ακόμη και με αυτή την δικαιολογία δεν θα έβγαινε. Η Ρωσίδα κοίταξε την πόρτα με απελπισία. Έπρεπε να κάνει κάτι πιο δραστικό, δεν δέχεται να μείνει και άλλες ώρες εκεί μέσα.
Πήγε στην κουζίνα και έκλεισε την πόρτα πίσω της, μη την ακούσει η Ίρις, αν και ήξερε πως δεν θα έκανε. Αλλά ήθελε να έχει το κεφάλι της ήσυχο.
Δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε στην ζωή της. Μπορεί για κάποιο λόγο να είναι έτσι στενοχωρημένη. Μπορεί να το είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό της.
Ή να έφταιγε ένας εξωτερικός παράγοντας. Τον οποίο δεν έχει ιδέα. Αλλά ήξερε ποια θα είχε ιδέα.
Άνοιξε τις επαφές της έτοιμη να πάρει την Νατάσα να ζητήσει εξηγήσεις και μια μικρή βοήθεια. Όμως, σαν κάτι ουρανοκατέβατο τη σταμάτησε.
Την έπαιρνε ένας άγνωστος αριθμός. Συνήθως δεν τους σηκώνει αλλά αυτό της έκανε κάποιο κλικ.
"Пожалуйста?" Παρακαλώ; ρώτησε στα ρώσικα διότι ήταν ρωσικός αριθμός. Αν και κάτι της έλεγε πως...
"Στεφανία;"
"Αλέξανδρε;" χαμογέλασε ενθουσιασμένα. Ε ρε Ίριδα εσύ κοιμάσαι και η τύχη σου δουλεύει. "Που βρήκες το νούμερο μου;"
"Δεν έχει σημασία τώρα αυτό" ακούστηκε μια πόρτα να κλείνει και ξαφνικά διάφοροι άνθρωποι μιλούσαν στο υπόβαθρο. "Είναι η Ίρις εκεί; Γιατί δεν μου σηκώνει το κινητό και ήθελα να σιγουρευτώ αν είναι καλά" συνέχισε αρκετά ήρεμος.
Η Στεφανία κοίταξε την πόρτα και έγυρε το κεφάλι της στο πλάι ξεφυσώντας. "Δεν ξέρω, δεν έχει βγει από το δωμάτιο της από εχθές-"
"Τι εννοείς από χθες; Δεν έχει κάνει τίποτα όλη μέρα;" μίλησε αρκετά γρήγορα και αγχωμένα. Ναι, δεν περίμενε να το πάρει καλά το όλο πράγμα, μα όχι και έτσι. Θα πάθει τίποτα στο τέλος και θα έχουν άλλα. Νέα χρονιά έρχεται, μην τη περάσουν με κλάματα!
"Δεν ξέρω, προσπάθησα να την βγάλω αλλά δεν θέλει. Εγώ σε μια ώρα πρέπει να φύγω και δεν θέλω να την αφήσω μόνη της" είπε δίνοντας του το ελεύθερο έμμεσα πως έχει περιθώρια να έρθει.
Ήξερε τι έκανε.
Ήξερε πως ένιωθε η Ίριδα για αυτόν. Ε έστω και αυτό το λίγο που της είχε πει κάτι δε σήμαινε;
"Σε μια ώρα;" κοίταξε το ρολόι του. Αν έτρεχε λιγάκι σίγουρα θα έφτανε εκεί στην ώρα του. Νωρίτερα δεν νομίζει αλλά θα προσπαθήσει στις εννιά ακριβώς να είναι εκεί.
"Ναι..." Η φωνή της Στεφ τον έβγαλε από τις σκέψεις του. Τον παρότρυνε να συνεχίσει να μιλά και να πει αυτό που ελπίζει να πει.
"Σε μια ώρα θα είμαι εκεί. Πήγαινε εσύ όπου είναι να πας" το πε.
"Δεν είναι ανάγκη ρε Αλέξανδρε" από την άλλη γραμμή ακούστηκε το χαρακτηριστικό μπιμπ. Η κοπέλα έβγαλε το κινητό από το αφτί της και κοίταξε την φωτισμένη οθόνη χαμογελώντας.
Μωρέ αυτοί οι δύο λιώνουν και ας μην το λένε.
[...]
"Ίριδα εγώ θα φύγω!" Της φώναξε απέξω από την πόρτα. Καμία ανταπόκριση οπότε αποφάσισε να συνεχίσει. "Σίγουρα δεν θες να έρθεις; Μην περνάς μόνη σου χρονιάρες μέρες"
"Σίγουρα. Καλά να περάσεις!" Της ακούστηκε χαρούμενη ή τουλάχιστον έτσι ήθελε να πιστεύει.
Έβαλε το παλτό της και ευχήθηκε ο Άλεξ να έρθει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Δεν ήθελε να την αφήσει ούτε δύο λεπτά μόνη της, δεν ήξερε τι μπορούσε να κάνει πάνω στην στενοχώρια της. Και λυπόταν που δεν μπορούσε να κάνει κάτι.
Παρόλα αυτά, ήταν σίγουρη πως το χορευτικό της ταίρι-όπως έλεγαν οι δημοσιογράφοι-θα κατέφθεναι γρήγορα.
Και είχε δίκιο!
Μόλις άνοιξε την πόρτα είδε έναν Αλέξανδρο στην αρχή του διαδρόμου να τρέχει προς το μέρος της.
"Άργησα; Δεν άργησα" είπε λαχανιασμένος και στάθηκε για λίγο στην κάσα της πόρτας μέχρι να πάρει λίγες δυνάμεις. Δεν είναι και εύκολο τέσσερις όροφοι τρέχοντας, πρωταθλητής πρωταθλητής αλλά ε!
"Καθόλου" του χαμογέλασε εγκάρδια. Φαινόταν κουρασμένος, κι όμως, ήρθε μέχρι εδώ. Ήλπιζε η Ίριδα να μην τον άφηνε απλώς να ξεροσταλιάζει απέξω από την πόρτα της.
Του έδωσε ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη. Αυτό του θύμισε πολύ την Νατάσα. "Καλή τύχη και επειδή δεν ξέρω αν θα σε δω αύριο, καλή χρονιά!"
"Καλή χρονιά" της απάντησε πίσω χαμογελαστά και η Στεφανία ξεκίνησε για το πατρικό της.
Ο Άλεξ πήρε μια βαθιά ανάσα και μπήκε μέσα στο διαμέρισμα των κοριτσιών.
□□□
Μερικά χρόνια νωρίτερα.
Ο Τάσος ήταν απέξω από το γραφείου του πρώην άντρα της Ελευθερίας. Η πόρτα από μοντέρνο ξύλο μπροστά του φάνταζε αδύνατη να περαστεί.
Δεν ήθελε να το κάνει αυτό, δεν ήθελε να καταλήξουν έτσι. Ήθελε απλώς μια οικογένεια. Μα η αλήθεια είναι πως προτιμά μια διαλυμένη οικογένεια, πάρα μια ενωμένη με τοξικό περιβάλλον.
Με αυτή την σκέψη χτύπησε την πόρτα. Παρατήρησε πως υπάρχει μια ταμπέλα με μικρά χρυσά γράμματα.
Βίκτωρας Μωραΐτης.
Δικηγόρος.
Δεν άκουσε κάποιο περάστε ή οτιδήποτε τέτοιο οπότε ο Τάσος άνοιξε την πόρτα. Βρήκε έναν κουστουμάτο τύπο, με μαλλιά στοιβαγμένα με προσοχή πίσω και αυστηρή κορμοστασιά.
Σήκωσε το κεφάλι του από τα χαρτιά και τον κοίταξε. "Ο Ανάστασης Ρωμανός;" ρώτησε αν και τον ήξερε ήδη. Είχε ψάξει για αυτόν, δεν ήθελε να μπαίνουν και οποίοι να 'ναι στο γραφείο του.
"Ο ίδιος" πήγε κοντά του χαμογελώντας επαγγελματικά. "Χαίρω πολύ κύριε Μωραΐτη" έδωσαν τα χέρια και κάθισαν απέναντι ο ένας από τον άλλον.
Ο δικηγόρος πήρε τον λόγο φτιάχνοντας τα χαρτιά μπροστά του και ισιώνοντας την πλάτη του. "Η Ελευθερία μου είπε με λίγα λόγια το πρόβλημα σας αλλά θα ήθελα να το ακούσω από εσάς τον ίδιο" μπήκε κατευθείαν στο θέμα χωρίς να ρωτήσει τα τυπικά που ρωτάει κάθε πελάτη του.
Εμπιστευόταν την πρώην γυναίκα του.
"Είμαι παντρεμένος εδώ και σχεδόν δεκαπέντε χρονιά με την σύζυγο μου, Κιάρα Δεληγιώργη. Έχουμε μια κόρη, την Ίριδα. Η Ίριδα είναι χορεύτρια εδώ και πολλά χρόνια εξαιτίας της γυναίκας μου" ακουγόταν πολύ υπερήφανος καθώς μιλούσε για την κόρη του "Απο τότε που την έβαλε στο χώρο, δεν συμφωνώ με αυτά που κάνει γιατί... γιατί δεν είναι σωστά. Την πιέζει για πράγματα σε ακραίο βαθμό, θεωρείται κακοποίηση παιδιού. Έχω μιλήσει πολλές φορές για αστυνομίες και δικηγόρους μιας και έχουμε χωρίσει εδώ και αρκετούς μήνες, αλλά πάντα έχει ένα χαρτί απέναντι μου. Την αναγνωρισιμότητά της. Όλα αυτά γίνονται επειδή θέλω πάρω την κηδεμονία της και να την σώσω!"
Ο Μωραΐτης μπροστά του έβλεπε έναν πατέρα απελπισμένο. Αν δεν ήταν στην δουλειά του μπορεί να του χαμογελούσε παρηγορητικά. Δεν έσπασε όμως το παγωμένο του ύφος, είχε ακούσει και χειρότερα σε αυτή τη δουλειά.
"Η γυναίκα σας σάς απειλεί;" ήξερε πως έπρεπε να ζητήσει και άλλες πληροφορίες, πιο σαφής από αυτές, ωστόσο ήθελε να φτιάξει πρώτα ένα σχεδιάγραμμα στο μυαλό του.
"Ναι. Μου λέει πως δεν θα με πιστέψει κάνεις και πως ό,τι και αν κανω θα έρθει εναντίον μου στο δικαστήριο. Όπως σας είπα, χρησιμοποιεί εναντίον μου την αναγνωρισιμότητα που έχει εξαιτίας του επαγγέλματος της"
"Και στην κόρη σας τι κάνει;"
"Της λέει κάποια πράγματα σα να μην την νιώθει κόρη της. Δεν την αφήνει να ζει όπως τα άλλα παιδιά, για παράδειγμα, της έχει δίαιτα. Της έχει βάλει πεποιθήσεις στο παιδικό της μυαλό που δεν υπάρχουν! Και είναι μόλις δέκα!" Συνέχισε εκνευρισμένα να μιλάει δυνατά. Ο Μωραΐτης απλώς έγνεψε.
"Από ο,τι έχω καταλάβει, εσείς θέλετε να πάρετε διαζύγιο, σωστά;"
"Ναι" μέσα στα νεύρα του ξέχασε να του το αναφέρει του ανθρώπου.
"Και εσείς θέλετε να πάρετε την κηδεμονία της κόρης σας αλλά η σύζυγος σας δεν σας αφήνει και σας απειλεί"
"Ακριβώς"
Ο δικηγόρος κοίταξε σοβαρά τον Τάσο. Αυτόν τον πατέρα τον ένιωθε λίγο παραπάνω από τους υπόλοιπους, είχε κάτι που τον χτύπησε στην ιστορία που μόλις άκουσε.
"Ακούστηκε κύριε Ρωμανέ, δέχομαι να σας βοηθήσω αφού υπογράψετε τα χαρτιά του διαζυγίου. Ωστόσο, θα χρειαστεί να μου πείτε την ιστορία από την αρχή, κάθε λεπτομέρεια που θυμάστε, τα πάντα"
Είδε τον πελάτη του σκεπτικό. Εκείνος περίμενε με το χέρι στο κασετόφωνο για να αρχίσει να ηχογραφεί την συζήτησή τους.
"Από που ξεκινάω;" και το κουμπί πατήθηκε.
Παρόν.
Ο Άλεξ έκλεισε την πόρτα πίσω του. Κοίταξε τον χώρο που πλέον μύριζε μαζί με το άρωμα της Στεφανίας αλλά και το άρωμα της Ίριδας.
Δεν είχε ιδέα ποιο ήταν το δωμάτιο της οπότε ξεκίνησε να κάνει βόλτες μέσα στο σπίτι. Βρήκε μια πόρτα από μοντέρνο ξύλο βαμμένη άσπρη. Προσπάθησε να την ανοίξει αλλά ήταν κλειδωμένη. Επιβεβαιώθηκε πως, κατά πάσα πιθανότητα, ήταν μέσα η Ίριδα.
Χτύπησε ρυθμικά την πόρτα της. "Ίρις;"
Η κοπέλα μέσα μόλις άκουσε την φωνή του βγήκε από τα σκευάσματα της. Τι κάνει αυτός εδώ;
Δεν απάντησε. Σηκώθηκε όρθια χωρίς να φτιάξει ούτε το μαλλί της ούτε τα ρούχα της που ήταν σε μια ανάκατη και τραγική κατάσταση.
"Ο Άλεξ είμαι. Ξέρω πως είσαι μέσα. Θες να μου ανοίξεις;" χρησιμοποίησε το υποκοριστικό που του έχει βγάλει. Αν θυμόταν πως να χαμογελάσει θα το έκανε.
Δεν ήξερε τι να του πει. Να του ανοίξει; Για αρχή πως ήρθε αυτός εδώ; Γιατί δεν είναι με την μητέρα του τέτοια χρονιάρα μέρα;
Εκείνη είχε στείλει στον πατέρα της, μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια που είχε μαζί του, πως δεν θα έρθει το βράδυ. Υποσχέθηκε όμως ότι θα έρθει την επόμενη μέρα το μεσημέρι για το γνήσιο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι.
Επομένως, την άφησε ήσυχη. Δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Η ζημιά είχε γίνει ήδη.
Ο Άλεξ την έβγαλε από τις σκέψεις της όταν προσπάθησε να ανοίξει την πόρτα ξανά. Εκείνη άρχισε να περπατά ένα βήμα όλο και πιο κοντά προς αυτή.
"Ίρις είσαι καλά; Άνοιξε την πόρτα σε παρακαλώ" της ακούστηκε αρκετά αγχωμένος. Δεν ήθελε να νομίζει πως έπαθε κάτι και είχαν αλλά.
"Κάνε ένα βήμα πίσω" του είπε φωναχτά με κάπως βραχνή φωνή, για να ακουστεί πάνω από το επίμονο χτύπημα στην πόρτα. Ξαφνικά σταμάτησε. Υπέθεσε πως έκανε αυτό που του είπε.
Πήρε μια βαθιά ανάσα φοβούμενη το βλέμμα του για όταν την αντικρίσει. Μπορεί να μην είχε δει τον εαυτό της στον καθρέφτη, ωστόσο μπορούσε να καταλάβει πως βρίσκεται σε μια άθλια κατάσταση.
Ξεκλείδωσε την πόρτα και την άνοιξε. Το ξαφνικό φως έκανε τα μάτια της να δακρύζουν και να πονάνε. Τα έκλεισε αντανακλαστικά πριν αντικρίσει τον Αλέξανδρο μπροστά της ο οποίος ήταν έκπληκτος που του άνοιξε.
Μόλις άνοιξε δειλά δειλά τα μάτια της και τον είδε με ένα εντελώς ανησυχητικό βλέμμα, κατάλαβε πως τελικά όντως είναι στα χάλια της.
"Μην σχολιάσεις" του είπε πριν προλάβει και ανοίξει το στόμα του. Γύρισε πλάτη και πήγε ξανά στο άτρωτο κρεβάτι της. Έκρυψε το πρόσωπό της από εκείνον.
Άκουσε τα βήματα του να έρχονται προς το μέρος της. Άρχισε να πέφτει από την μεριά του στρώματος που κάθισε το σώμα του. Η Ίριδα δεν κουνήθηκε καθόλου.
"Ίρις..." στην αρχή το χέρι του ήταν αρκετά διστακτικό πάνω από την πλάτη της. Όταν την είδε όμως να αναταράζεται ξεκίνησε να χαϊδεύει απαλά και παρηγορητικά την πλάτη της.
"Υποσχέσου μου πως θα κάνεις πως το σημερινό δεν έγινε ποτέ" τον έβαλε να ορκιστεί μέσα από το μαξιλάρι της. Εκείνος δεν κατάλαβε γιατί ώσπου γύρισε να τον κοιτάξει κανονικά.
Ήταν πρησμένη και έτοιμη να βάλει ξανά τα κλάματα, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε, μιας και το δωμάτιο ήταν βυθισμένο στο σκοτάδι.
"Το υπόσχομαι;"
Νόμιζε πως μετά από τόσο κλάμα και αφαγία αυτό το διήμερο θα είχε πάθει αφυδάτωση ή κάτι. Τελικά όχι. Αυτή η φράση ήταν η λέξη κλειδί για να πέσει κατά πάνω του βάζοντας το πρόσωπό της στο στερνό του. Και ξεκίνησε να κλαίει, δυνατά για άλλη μια φορά.
Περίμενε πως θα φρίκαρε αλλά αντί αυτού, ο Άλεξ τύλιξε τα χέρια του γύρω από το σώμα της σφιγγοντάς την ακόμη πιο πολύ.
Του μούσκευε την μπλούζα ωστόσο έκαναν σα να μην το βλέπουν. Κάτι που, αν θυμάσαι, ανάφερα στην αρχή είναι πως αυτό το μέρος το νιώθει σπίτι. Τελικά δεν είναι το μέρος αλλά οι άνθρωποι.
Υπάρχει και κάποιος συγκεκριμένος αλλά δεν είναι η ώρα να την γεμίσουμε συνειδητοποιήσεις, δεν νομίζεις;
"Ίρις μου, θες να μιλήσεις;" ήθελε να τα βγάλει τόσο πολύ από μέσα της που δεν κατάλαβε καν το μου.
Ήθελε να τα βγάλει από μέσα της. Δεν άντεχε άλλο αυτές τις μέρες. Ήταν σα να της χτύπησε και άλλο ευαίσθητο σημείο.
Απομακρύνθηκε λίγο και τον κοίταξε κατάματα. Δεν θα το παραδεχόταν σε αυτόν αλλά πρώτη φορά αυτό το μπλε την ανακούφισε.
Σκούπισε τα μάτια της ακόμη και αν συνέχιζαν να βγαίνουν δάκρυα. "Δεν ξέρω" κόφτη ανάσα "τι να σου πω"
Της χαμογέλασε. Και έτσι ξεμαλλιασμένη είναι πολλή όμορφη.
"Εσύ μου είχες πει πως αν συναντηθούμε ξανά θα μου πεις!" Προσπάθησε να ελαφρύνει το κλίμα με αυτή την υπόσχεση.
Η Ίριδα προσπάθησε να το αποφύγει. "Δεν δώσαμε πίνκι πρόμις, οπότε μετράει η υπόσχεση" σκούπισε ξανά τα μάτια της.
Την κοίταξε με ερωτηματικά. "Τι είναι αυτό;"
Και εκείνη. "Το πίνκι πρόμις;"
"Ναι, δεν το έχω ξανακούσει" την άφησε άφωνη. Τα δάκρυα σταμάτησαν να βγαίνουν από τα μάτια της και συνειδητοποίησε πως την έκανε να ξεχαστεί κάπως. Γέλασε απαλά μετά από μέρες.
"Ουσιαστικά είναι για να δίνεις υποσχέσεις και να της κρατάς. Μπλέκεις τα δύο μικρά δάχτυλα των χεριών σας με το άλλο άτομο και λες αυτές τις δύο λέξεις. Σα να κλειδώνετε την υπόσχεση σας" τους εξήγησε ακόμη και αν της έκανε εντύπωση που δεν το είχε ακούσει ποτέ.
"Εγώ το ξέρω αλλιώς"
"Πως;"
"Τρου μπλου"
Έσμιξε το πρόσωπό της. Είχε την εντύπωση πως το είχε ακούσει ξανά αυτό.
Ο Άλεξ της έτεινε το τελευταίο δάχτυλο του χεριού του περιμένοντας να κάνει και αυτή το ίδιο. Και το έκανε. Το μυαλό του πήρε μια γρήγορη στροφή για να σκεφτεί την υπόσχεση που δεν πρέπει να σπάσει.
"Υποσχέσου πως όταν είσαι έτοιμη θα μου πεις"
Τα βλέμματα τους ενώθηκαν. "Ωραία" τύλιξαν την υπόσχεση τους. "Υπόσχομαι"
"True blue?"
"True blue"
"Αν και Ίρις, να ξες πως δεν είναι δίκαιο, το υποσχέθηκες την πρώτη φορά!" Είπε καθώς σηκωνόταν όρθιος για να ανοίξει επιτέλους τα παντζούρια. Βέβαια έξω σκοτάδι είχε, αλλά τουλάχιστον θα είχαν και την εξωτερική λάμπα να φωτίζει έστω λίγο. Κατάθλιψη θα πάθαινε εδώ μέσα.
"Δεν νομίζω πως θα ακούσεις κάτι που δεν έχεις καταλάβει ήδη. Έτσι και αλλιώς, σε κάτι μέρες φεύγουμε. Τελείωσε ο αγώνας" του έκανε νόημα να κάτσει πάλι στο κρεβάτι. Εκείνος απλώς έγνεψε και ήρθε κοντά της.
"Νομίζω η Νατάσα κάτι ετοιμάζει. Δεν θα το αφήσει κανείς έτσι"
"Για μένα τελείωσε. Θα γυρίσω πίσω Άλεξ. Δεν τα καταφέραμε" μαύρο και μπλε.
Την έπιασε από τους ώμους και την ταρακούνησε απαλά. "Τίποτα δεν τελειώσει Ίρις. Σε λίγο έρχεται η καινούργια χρονιά. Κάτι καινούργιο ξεκινάει"
Μια εποχή τελειώνει.
"Σε ευχαριστώ που με βοηθάς κάθε φορά" του είπε χαμογελώντας ντροπαλά. Τον ξέρει ένα μήνα και την βλέπει όλο να κλαίει. Θα την έχει περάσει για καμιά κλαψιάρα.
"Μην το ξαναπείς" απάντησε απόλυτα. "Αν δεν ήθελα δεν θα ήμουν εδώ" της έριξε μια ματιά.
"Έχεις φάει σήμερα;" ακούστηκε αρκετά αυστηρό, κάτι που την έκανε για λίγο να χάσει τα λόγια της.
"Θα πάω σε λίγο απλώς μου είχε κοπεί η όρεξη. Εσύ δεν θα πας στην μητέρα σου για να αλλάξετε μαζί τον χρόνο;" άλλαξε αμέσως θέμα. Ήλπιζε μέσα της να μείνει βέβαια μέχρι και τελευταία στιγμή. Αν έμενε μόνη της δεν ήξερε τι θα έκανε. Τώρα βέβαια ήταν αρκετά καλά.
"Θα πάω το πρωί. Τώρα λέω να σου κάνω παρέα. Μην περάσεις και εσύ μόνη σου την αλλαγή" ξάπλωσε πίσω βάζοντας τα χέρια του δεξιά και αριστερά.
"Τι; Όχι! Άμα θες να πας πήγαινε. Δεν θέλω να σε κρατάω-" την τράβηξε και αυτή για να ξαπλώσει και να μην συνεχίσει.
"Θα κάτσω"
"Όπως θες" απάντησε κατευθείαν προσπαθώντας να μην δείξει το ποσό είχε γίνει σαν ντομάτα αυτή την στιγμή. Δεν ήθελε να την κοιτάει από τόσο κοντά. Ήταν στα χάλια της τόσες μέρες.
"Πάω να πλύνω λίγο το πρόσωπό μου..." Δεν την άφησε. Την σταθεροποίησε εκεί. Να μην μπορεί να σηκωθεί.
"Άλεξ"
"Ίρις" είπε γελώντας προσδίδοντας ξανά το ένα λακκάκι του.
"Είμαι χάλια, άσε με"
"Εγώ σε βρίσκω πολλή όμορφη"
Να κάτι που δεν περίμενε να ακούσει τώρα. Μπορεί να της έφτιαξε ξαφνικά όλη την μέρα.
Δεν έκανε άλλη προσπάθεια.
"Ευχαριστώ"
Κοιταζόντουσαν για κάποια δευτερόλεπτα. Ήσυχα. Απλώς είχαν χαθεί ο ένας στα βαθιά μάτια του άλλου.
"Ίρις"
"Άλεξ"
Σύρθηκε λίγο πιο κοντά της. Εκείνη έμεινε ακίνητη.
"Δεν ξέρω αν το ξέρεις, αλλά αξίζεις πολλά. Πολλά περισσότερα από όσα που έχει πει εκείνη" σε αυτή την στιγμή κατά πάσα πιθανότητα πρόδωσε όλα όσα ξέρει, μα δεν τον ένοιαζε.
Ένιωσε την καρδιά της να ζεσταίνεται στο άκουσμα αυτών των λέξεων που είχε πραγματικά πολύ καιρό να ακούσει. Ήρθε ακόμη πιο κοντά του και τύλιξε τα χέρια της γύρω από το στερνο του παίρνοντας τον μια αγκαλιά που, ήλπιζε να την χρειαζόταν και αυτός.
Εκείνος έκανε το ίδιο. Έτριψε για λίγο την πλάτη της απολαμβάνοντας την στιγμή με κλειστά μάτια.
Σε κάποια φάση ο Άλεξ έβγαλε το χέρι του και σήκωσε το κεφάλι της για να κοιτιούντε για άλλη μια φορά.
Δεν το σκέφτηκε και πολύ.
Έφερε το πρόσωπό του κοντά στο δικό της και τα χείλη τους ακούμπησαν απαλά το ένα το άλλο. Η Ίριδα αγχώθηκε. Δεν κουνήθηκε από την θέση της αλλά έκλεισε σφιχτά τα μάτια της.
Ή μπορώ να τον σπρώξω ή να τον σπρώξω. Έλεγε στον εαυτό της πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν τον άκουσε όμως.
Προς έκπληξη όλων, έβαλε τα χέρια της μπροστά στο στερνό του σφιγγοντάς την μπλούζα. Άνοιξε δειλά δειλά το στόμα της για να τον αφήσει να εισχωρήσει και να έχει τον πλήρη έλεγχο.
Τα χείλη του κινήθηκαν απαλά πάνω στα δικά της ανοίγοντας διαφορετικές πύλες ηδονής μεταξύ τους. Η Ίριδα άρχισε να πιστεύει στις φήμες τους.
Οι γλώσσες τους μπλέχτηκαν μεταξύ τους δίχως κάνεις από τους δυο να το σκεφτεί καλύτερα.
Θα έπρεπε να τον σπρώξει. Δεν έπρεπε να το αφήσει αυτό! Σε λίγο θα ήταν ξανά δύο ξένοι.
Ή τουλάχιστον έτσι έλεγε το παλιό σενάριο.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΓΕΙΑ!
Καλε τι κάνεις πως είσαι;
ΤΙ ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΒΟΜΒΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ;
ΟΥΤΕ ΕΓΩ ΞΕΡΩ!
Χαρείτε το τώρα γιατί δεν νομίζω να δείτε την άλλη βδομάδα τρου μπλου. (🥲)
Εύχομαι να ήρθε πολύ όμορφα για εσένα η αρχή του Οκτώβρη. Καλό μήνα!
Χθες μάλιστα είχε και ένα χρόνο γενέθλια η "Μιρέλα". ΤΟ ΛΕΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΎΩ.
Αυτά λοιπόν από μένα για σήμερα!
Μην ξεχνάς να κάνεις το σκιν κέαρ σου!
Εμείς τα λέμε ίσως την επόμενη, αλλά κατά πιθανότητα την παρα επόμενη Κυριακή!
Φιλούμπες,
Στέλλα🦋